All Chapters of แผนรักนายตัวร้าย: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อฝ้ายกับทุกคนมาถึงที่ออฟฟิตก็พบว่าลุงมิ่ง น้าชิด น้าสมและคนงานชายหญิงอีกหลายคนมารออยู่แล้วพร้อมกับรถกระบะหนึ่งคันกับรถสี่ล้อใหญ่ที่ใช้ส่งของอีกหนึ่งคัน "มากันครบแล้วหรือคะลุงมิ่ง"ฝ้ายถาม "ครบแล้วหนูฝ้าย"ลุงมิ่งบอก "ฝ้าย...นี่กระเป๋าของฝ้ายจ้า" ดาวส่งกระเป๋าเป้หนังสะพายหลังแต่เล็กกว่าให้ฝ้าย "ขอบคุณค่ะ..พี่ดาว"ฝ้ายบอกแล้วเอาเป้มาสะพายข้างหน้า "น้าชิด..น้าสมอยู่เป็นเพื่อนแม่ที่นี่นะคะ..ส่วนคนอื่นๆขึ้นรถได้เลยค่ะ..ไปธนาคารก่อนนะคะลุงมิ่ง"ฝ้ายบอก "คับ..หนูฝ้าย"ลุงมิ่งบอก แล้วทุกคนก็แยกย้ายกันขึ้นรถ มีคนงานชาย2คนกับคนงานหญิงอีก2คนขึ้นมานั่งที่กระบะรถคันที่ฝ้ายขับ ลุงมิ่งมากับเปี๊ยกและคนงานหญิง ชายอีก6คน ส่วนรถสี่ล้อใหญ่มีคนงานชายขับมาอีก2คน ฝ้ายขับรถออกมาจากไร่เรื่อยๆก็เห็นเหมือนมีรถกำลังวิ่งเข้ามาในไร่ "นั่นรถใคร..กำลังวิ่งเข้ามาน่ะยายฝ้าย"ฝ่างถาม เขานั่งมาข้างหลังกับดิน ส่วนดาวนั่งคู่มากับฝ้ายที่กำลังขับรถอยู่ "รถของพี่โอ๋ค่ะ..ที่เป็นลูกชายอบต.น่ะพี่ฝ่าง"ฝ้ายบอก "ฝ้ายจำรถคนเก่งนะ..ตั้งไกลยังจำได้"ดินพูด "ถ้าจำไม่ได้จะหลบทันเหรอคะ"ฝ้ายยิ้มให้ดินทางกระจก โอ๋ขับรถมาจอดเ

ดินกับฝ่างเลือกปืนได้แล้วก็เดินมาที่ฝ้าย "เรามายิงเป้านิ่งก่อนนะคะ"ฝ้ายบอก "ได้..ตามใจเราเลย"ฝ่างบอก "ลุงมิ่งคะ..ทำเป้านิ่งให้ด้วยค่ะ"ฝ้ายบอก ลุงมิ่งจึงให้คนงานทำเป้านิ่ง โดยการเอากระป๋องนมมาวางต่อเรียงกันให้สูงขึ้นไปทั้งหมด6กระป๋อง ทำทั้งหมด3ชุดตั้งห่างกันนิดหน่อย "เอาล่ะค่ะ..เราจะยิงครั้งละนัดห้ามกระป๋องหล่นมากกว่า1ลูกในการยิง1นัดนะคะ..ไม่งั้นถือว่าฟาร์วค่ะ..และยิง1นัดกระป๋องต้องหล่น1ลูกนะ"ฝ้ายบอก "ตามนั้น"ฝ่างพูด "พี่ฝ่างก่อน..แล้วก็พี่ดินนะคะ..ฝ้ายคนสุดท้ายเอง"ฝ้ายพูด ฝ่างยิงไป4นัดก็ยิงพลาดกระป๋องไม่หล่น ดินยิงไป5นัดแต่กระป๋องหล่นหมด6ลูก ฝ้ายยิงครบ6นัดและกระป๋องก็หล่นนัดละลูก "น้าบอกแล้วว่าหนูฝ้ายยิงแม่นมาก"น้าชิดพูด "โอเคเกมนี้ยอม..งั้นมาลองเป้าบินกันดีกว่า"ฝ่างว่า "โอ้โห!เป้าบินก็ทางพี่ฝ้ายเลยล่ะคับ..พี่ฝ่าง..พี่ดิน"เปี๊ยกพูด "มันก็ไม่แน่นะเปี๊ยก..พี่ฝ่างกับพี่ดินเคยเป็นนักแม่นปืนตอนที่เรียนมหาลัยนะ"ฝ้ายบอก "แล้วเป้าบินของเราเป็นยังไงล่ะ"ฝ่างถาม "ก็เหมือนในสนามซ้อมยิงปืนทั่วไปน่ะค่ะ"ฝ้ายบอก "ใช่เลย..คุณฝ่าง..คุณดินแต่หนูฝ้ายจะปล่อยทีเดียว6อันเลย..คือยิงทีเดียวหม

ฝ่างมองตามฝ้ายกับน้าขวัญที่เดินตรงเข้าไปที่ไร่กาแฟข้างหน้าแล้วหันมามองหน้าดินที่เดินมายืนอยู่ข้างๆเขาแล้ว "ฝ้ายไปคุยอะไรกับมึงวะ..แล้วทำไมถึงได้เดินหน้าแดงออกมาอย่างนั้นล่ะ"ฝ่างถาม "กูแค่ดึงมือของฝ้ายแล้ว..ฝ้ายก็เซมาหากู...กูก็เลยกอดไว้..แค่นั้น"ดินอมยิ้ม "นี่มึง..กอดยายฝ้าย..งั้นเหรอ"ฝ่างทำหน้าตกใจ "เออ!มึงจะตกใจทำไม...กูบอกแล้วว่ากูจะรับผิดชอบไง..ถ้าเกินเลยมากกว่านี้เมื่อไหร่..กูจะให้แม่กูมาขอฝ้ายกับแม่มึงเลย..กูรับรอง"ดินยิ้ม "ไอ้บ้า..นี่มึงคิดจะทำกับน้องกูมากกว่านี้เหรอวะ"ฝ่างถาม "ก็ไม่แน่ว่ะ..กูแค่พูดเผื่อไว้..เผื่อว่ากูอดใจไม่ไหว..แต่จะไม่ให้ท้องก่อนแต่งแน่ๆ..มึงไม่ต้องห่วง"ดินขำ "ไอ้เพื่อนเวรนี่..ยังจะมาขำอีก..ไม่รู้ล่ะ..ถ้ามึงทำแล้วไม่รับผิดชอบ..กูเอามึงตายแน่ๆ"ฝ่างตบบ่าดินแรงๆ "กูรักฝ้าย..ฝ้ายเป็นรักครั้งแรกและเป็นรักครั้งสุดท้ายของกู...กูจะไม่ทำให้ฝ้ายต้องเสียใจ..กูรับรองได้..ไอ้ฝ่าง"ดินพูด เขาหันมามองหน้าฝ่างตรงๆ สีหน้าบอกได้ถึงความจริงใจและมั่นใจมาก "เออ!กูเชื่อมึง..เหลือแค่มึงต้องทำให้ยายฝ้ายเชื่อมึงเหมือนที่กูเชื่อ..แค่นั้น"ฝ่างพูด เขาเชื่อคำพูดของดินและเชื่อใน

"สวยมั้ยคะ..พี่ดิน"ฝ้ายยิ้ม เธอมองดูหิ่งห้อยนับพันตัวที่กำลังบินขึ้นมา "สวย...สวยมากที่สุด"ดินพูด เขาจ้องมองหน้าเธอแต่ไม่ได้มองหิ่งห้อยเลย "ใช่ค่ะ..ที่นี่จะมองเห็นหิ่งห้อยได้สวยที่สุดเลย"ฝ้ายยิ้ม เธอไม่ได้หันมามองเขา "พี่หมายถึงฝ้ายนะ..ที่สวยน่ะ"ดินยังมองจ้องเธอ ฝ้ายหันมามองดินทันทีที่ได้ยินเขาพูด แล้วก็เห็นเขามองจ้องมาด้วยสายตาที่ทำให้เธอใจสั่นอย่างมาก "เอ่อ..ฝ้าย..เอ่อ..ฝ้ายไปหาพี่ฝ่างก่อนนะคะ"ฝ้ายจะเดินหนีเขา "จะเดินหนีพี่ไปไหนล่ะ..หืม"ดินจับมือของเธอไว้ "ไม่ได้หนีค่ะ...ฝ้ายแค่จะไปหาพี่ฝ่าง"ฝ้ายบอก เธอหันหน้าหนีเขา "ไอ้ฝ่างไปดูหิ่งห้อยกับเปี๊ยก..ฝ้ายไม่ต้องห่วงมันหรอก"ดินยิ้ม "เอ่อ..แต่ว่า.."ฝ้ายอึกอัก เธออยากเดินหนีไปแต่เขาจับมือไว้ไม่ยอมปล่อย "เป็นอะไร..ทำไมถึงไม่มองหน้าพี่...ไหนหันมาหน่อยสิ" ดินเอามืออีกข้างไปจับคางของฝ้ายแล้วดึงให้หันมามองหน้าเขา ฝ้ายหันมาตามแรงดึงแต่ไม่ยอมมองสบตากับดิน เธอหลุบสายตามองที่หน้าอกของเขา "เป็นอะไร..ทำไมไม่ยอมมองหน้าพี่..หรือฝ้ายโกรธอะไรพี่หรือป่าว" ดินขยับไปยืนใกล้ฝ้ายมากขึ้นไปอีก จนลมหายใจของเขาเป่ารดหน้าผากของเธอ "เอ่อ..ป่าวค

หลังจากกินข้าวแล้วฝ้ายกับดินก็เข้าไปที่ห้องทดลอง เมื่อเข้าไปแล้วฝ้ายก็เดินไปดูเนื้อเยื่อของกล้วยไม้ที่เพาะไว้ตามวิธีของดินว่าได้ผลมั้ย พอเธอเห็นก็ยิ้มด้วยความดีใจที่เนื้อเยื่อของกล้วยไม้เริ่มเจริญเติบโตขึ้นโดยไม่ฝ่อ "พี่ดินคะ..สำเร็จแล้วค่ะ"ฝ้ายยิ้มด้วยความดีใจ "เพราะพี่ดินเลยนะคะ..ถึงสำเร็จได้"ฝ้ายยิ้ม แล้วหันไปมองดินที่ยืนมองมาที่เธอ "พี่ดีใจนะ..ที่สามารถช่วยฝ้ายแก้ปัญหาได้...แล้วไหนรางวัลของพี่ล่ะ"ดินถาม "พี่ดินอยากได้อะไรคะ..ถ้าหาได้ฝ้ายจะหามาให้เลยค่ะ"ฝ้ายบอกยิ้มๆ "สิ่งที่พี่อยากได้..ฝ้ายไม่ต้องหาหรอก..เพราะฝ้ายมีมันอยู่แล้ว"ดินพูดหน้าตาจริงจัง "อะไรคะ..ที่ฝ้ายมีอยู่แล้ว"ฝ้ายเอียงคอถาม "ก็รอยยิ้มของฝ้ายไง..พี่อยากเห็นรอยยิ้มบนหน้าของฝ้ายตลอดไป..ได้มั้ย"ดินถาม เขามองจ้องเธอ "เอ่อ..ได้ค่ะ..งั้นฝ้ายจะยิ้มบ่อยๆก็แล้วกันนะคะ"ฝ้ายบอก เธอหันหน้าไปมองเนื้อเยื่อของกล้วยไม้ "มีให้พี่คนเดียวได้มั้ย..รอยยิ้มนั่น..พี่หวง..ไม่อยากให้ใครเห็น"ดินถาม "ขี้งกนะคะ..พี่ดิน..ฝ้ายจะพยายามก็แล้วกันค่ะ"ฝ่ายส่ายหัวอีกครั้ง "แต่พี่ดินเก่งมากๆเลยนะคะ"ฝ้ายชม "เก่งกว่านายพนาหรือป่าวล่ะ"ดินถาม "