Semua Bab พันธะร้ายขังรัก: Bab 21 - Bab 30

ภายในห้องรับแขกของบ้านอลินดาบรรยากาศเป็นไปอย่างตึงเครียดหลังจากที่ทั้งสองครอบครัวมานั่งเผชิญหน้ากันเพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น"ก่อนอื่นผมกับภรรยาต้องโทษกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยนะครับ" ภาคินรีบกล่าวขอโทษครอบครัวมาเฟียหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาฝั่งตรงข้ามในทันที"มันไม่ใช่เวลาที่จะมาขอโทษกัน ตอนนี้ช่วยกันคิดดีกว่าว่าจะแก้ไขสถานการณ์ตรงหน้ายังไงดี" มาคัลไม่ได้รับคำขอโทษแต่อย่างใด ตอนนี้เขาโฟกัสแค่ปัญหาตรงหน้ามากกว่าเพราะครอบครัวของเขาจะเสียหน้ากับเรื่องนี้ไม่ได้"ผมคิดว่าจะบอกกับแขกในงานว่าเจ้าสาวเกิดอุบัติเหตุจนไม่สามารถมาร่วมงานได้ จึงขอยุติงานในวันนี้" ภาคินเสนอสิ่งที่พอจะคิดได้ในตอนนี้ไป แต่ทั่งนี้ก็ต้องขอความเห็นชอบจากอีกฝ่ายด้วยเพราะมันไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ อีกฝ่ายเสียหายเต็ม ๆ"เอาตามที่คุณว่านั่นแหละ เพราะคงไม่มีวิธีไหนดีกว่านี้แล้ว" มาคัลพยักหน้าเห็นด้วย"งั้นผมกับภรรยาขอออกไปแจ้งกับแขกก่อนนะครับ แล้วจะกลับมาคุยต่อ" เมื่ออีกฝ่ายเห็นด้วยภาคินกับภรรยาก็ลุกเดินออกไปจากห้องรับแขกทันทีเพื่อบอกกล่าวกับคนในงานภายในห้องรับแขกจึงเหลือเพียงครอบครัวมาเฟียหนุ่ม"แกจะจัดการกับเรื่องนี้ยั

รถคันหรูที่มีอลินดากับมาเฟียหนุ่มนั่งอยู่ด้านในเคลื่อนตัวมาจอดลงยังท่าเทียบเรือส่วนตัวซึ่งอยู่ในจังหวัดชลบุรีเวลาเที่ยงตรงพอดิบพอดี "ไปเตรียมเรือฉันจะไปเกาะ" มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งกับลูกน้องทันทีที่รถจอดสนิท สิ้นคำสั่งของเขาลูกน้องที่นั่งคู่กับลูกน้องอีกคนที่ทำหน้าที่ขับรถก็เปิดประตูลงไปทันที ขณะที่อลินดานั่นถึงกับหน้าแตกตื่นเพียงได้ยินว่ามาเฟียหนุ่มจะไปเกาะ เริ่มเข้าใจแล้วที่เขาบอกว่าที่ที่ไม่มีใครหาเจอคืออะไร นี่เขาจะพาเธอไปปล่อยเกาะอย่างนั้นเหรอซึ่งเธอจะไม่ยอมไปกับเขาแน่ ๆไว้เท่าความคิดก็มือของเธอนี่แหละที่มันเอื้อมไปเปิดประตูรถ ก่อนจะรีบพาตัวลงจากรถแล้วถลกกระโปรงวิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิตส่วนมาเฟียหนุ่มไม่ได้ตกใจ หรือร้อนใจสักนิดนั่งมองร่างบางที่วิ่งหนีไปอย่างใจเย็น รู้ว่าแถวนี้ไม่มีรถวิ่งผ่าน และมันก็เปลี่ยวอีกทั้งยังไกลจากตัวเมืองชลบุรีมากต่อให้เธอวิ่งจนเท้าแตกก็คงไม่ถึงง่าย ๆ"ขับรถตามเธอไป" เขาปล่อยให้เธอวิ่งไปสักพักก่อนจะบอกลูกน้องให้ขับรถตาม สิ้นเสียงสั่งรถคันหรูก็เคลื่อนตัวตามเป้าหมายไปทันที"ขับตามหลังไปช้า ๆ ปล่อยให้เธอวิ่งต่อไป หมดแรงเดี๋ยวก็หยุดเอง" ครั้นใกล้ถึงหญิงสาว

"อ๊ายย!""อย่านะ อย่ามายุ่งกับชุดฉัน" การกระทำอุกอาจของมาเฟียหนุ่มสร้างความตกใจให้อลินดาไม่น้อย พยายามต่อต้านการกระทำของเขาสุดกำลัง ทั้งดีดดิ้นหวังให้หลุดจากวงแขนแกร่งทั้งใช้กำปั้นทุบตีตามร่างกายเขา แต่ก็ไม่เป็นผล..แคว่ก ๆ!!ชุดไทยศิวาลัยแสนสวยงามที่อยู่บนร่างกายเธอบัดนี้ถูกมือหนาฉีกกระชากจนขาดวิ่นเป็นเศษผ้า เขาใช้ความแข็งแกร่งที่มีเหนือกว่าผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเธอทำลายมัน เพียงไม่กี่นาทีท่อนบนของเธอก็เหลือแค่บราเซียสีเนื้อโอบอุ้มสองเต้าอวบ"กรี๊ด! อย่านะ" เธอร้องห้ามเสียงดังลั่นพลางขัดขืนหนักกว่าเก่าในตอนที่มือหนาเลื่อนลงไปกระชากเอวกระโปรง พยายามใช้มือรั้งเอวกระโปรงที่กำลังหลุดร่วงลงไปสุดแรง แค่ท่อนบนเปลือยเปล่าโชว์สายตาคนสารเลวเธอก็อับอายมากแล้ว จะไม่ยอมให้ท่อนล่างเปลือยเปล่าอีกเด็ดขาดแน่นอนว่ามาเฟียหนุ่มก็ไม่ยอมเช่นกันยิ่งหญิงสาวต่อต้านมากเท่าไรเขาก็ยิ่งอยากกำราบทำให้เธอพ่ายแพ้ ทั้งสองรั้งเอวกระโปรงกันอย่างไม่มีใครยอมใครจนมาเฟียหนุ่มเริ่มหมดความอดทนจึงดันร่างบางไปติดกับผนังห้องน้ำ จับมือเรียวทั้งสองข้างขึ้นไปกดตรึงบนผนังเหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว แล้วใช้อีกมือดึงกระโปรงใ

หัวใจดวงน้อย ๆ ของอลินดากระหน่ำเต้นอย่างหนักวินาทีที่คนด้านบนใช้เข่าแยกขาเธอออกจากกัน พยายามดิ้นขัดขืนสุดแรง แต่กลับถูกร่างสูงทิ้งตัวลงทาบทับจนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้สองร่างเปลือยเปล่าแนบสนิทจนสัมผัสได้ถึงไอ้ร้อนผะผ่าวของกันและกัน "อะ..ออกไปนะ อย่ามายุ่งกับฉันคนสารเลว" เธอทำได้แค่ส่งเสียงร้องท้วง และก่นด่าไปด้วยความโกรธเคือง ก่นด่าได้ไม่กี่คำก็ถูกอีกคนกระแทกจูบลงมาอย่างแรงจนรับรู้ได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่ลอยแตะจมูก ปากเธอคงแตกเพราะแรงกระแทกจากผู้ชายสารเลวมาเฟียหนุ่มจงใจกระแทกจูบแรง ๆ บนเรียวปากอิ่มต้องการลงโทษที่เธอก่นด่าเขาไม่ขาดสาย ยิ่งเธอพยายามต่อต้านมากเท่าเขาก็ยิ่งบดขยี้กลีบปากนุ่มแรงขึ้นพร้อมทั้งส่งเรียวลิ้นสากเข้าไปกวาดต้อนในโพรงปากฉ่ำ เกี่ยวกระหวัดดูดดึงลิ้นน้อย ๆ อย่างเอาแต่ใจ ขณะที่สะโพกหนาขยับบดเบียดท่อนเนื้อกับเนินสามเหลี่ยมอวบอูมไปด้วย"อื้อ..อ่อยอั้นอ้นอ่าอะเอว!"ร่างบางส่งเสียงร้องท้วงในลำคอพัลวันพลางพยายามรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีดีดดิ้นอีกครั้งเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ ทว่ายิ่งเธอดีดดิ้นมากเท่าไรก็ยิ่งทำให้สองเต้าอวบ และเนินเนื้อสาวบดเบียดกับร่างกำยำมากขึ้นมันเหมือนเชื้อเ

หลายวันต่อมา..อลินดานั่งทอดสายตามองท้องทะเลอันไกลโพ้นบนเก้าอี้ไม้หน้าบ้านอย่างเหม่อลอย นี่ก็ผ่านมาสี่วันเต็ม ๆ แล้วที่เธอติดแหงกอยู่บนเกาะไข่มุก ถึงแม้การเป็นอยู่จะสุขสบายเพราะมีชิดจันทร์คอยดูแลรับใช้ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอสบายใจ หรือเกิดอยากอยู่ที่นี่ขึ้นมาเลยสักนิด"น้องอลินคะ อาหารเที่ยงเสร็จแล้วค่ะ จะทานเลยไหม" เธอสะดุ้งเล็กน้อยกับเสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนจะหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงอย่างชิดจันทร์ "อลินยังไม่ค่อยหิวเลยค่ะพี่จันทร์"สรรพนามที่เธอกับชิดจันทร์ใช้เรียกกันดูเป็นกันเองมากขึ้นเพราะสามวันที่ผ่านมาเธอพยายามอย่างหนักในการตีสนิท และสร้างความสัมพันธ์อันดีกับชิดจันทร์ ซึ่งมันค่อนข้างได้ผลมากทีเดียว"เมื่อเช้าน้องอลินก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ จะไม่หิวได้ยังไง" ชิดจันทร์เอ่ยด้วยสีหน้าเป็นห่วงเมื่ออีกคนปฏิเสธการทานอาหารเที่ยงเมื่อเช้าหญิงสาวแค่ดื่มกาแฟไปแก้วเดียวเท่านั้น อีกทั้งสามวันที่ผ่านมาหญิงสาวก็ทานเพียงน้อยนิด หรือทานแค่มื้อเดียวเท่านั้นทำให้ดูซูบผอมลงไปไม่น้อย "อลินทานอะไรไม่ค่อยลงค่ะ กังวลคนที่บ้านป่านนี้พ่อแม่คงเป็นห่วงอลินมากแน่ ๆ ค่ะ ไหนพวกท่านยังมีโรคประจำตัวอ