Semua Bab พันธะร้ายขังรัก: Bab 31 - Bab 40

หลังจากยืนเถียงกันบนชายหาดสักพักใหญ่อลินดาก็ถูกมาเฟียหนุ่มฉุดกระชากลากถูเข้ามาภายในบ้าน แม้เธอพยายามจะต่อต้านมากแค่ไหนก็มิอาจสู้แรงของเขาได้เธอถูกลากเข้ามาภายในห้องนอนสำหรับแขนที่อยู่ปีกซ้ายของบ้าน ก่อนดวงตากลมจะต้องเบิกกว้างด้วยความตกใจสุดขีดเมื่อเห็นสภาพของชิดจันทร์ที่นอนอยู่บนเตียงสภาพของเธอดูไม่ได้สักนิดบนศีรษะมีผ้าก็อตสีขาวพันรอบ มุมปากด้านขวาเป็นแผลช้ำเเขียวลามไปถึงขอบตา มือขวามีผ้าพันแผลพันอยู่ และมีเลือดซึมออกมา เท้าด้านซ้ายของเธอก็มีผาพันแผลพันอยู่เช่นกันสภาพถูกทำร้ายอย่างหนักเหมือนที่มาเฟียหนุ่มบอกไม่มีผิดเธอเข้าใจกระจ่างแจ่มแจ้งตอนนี้เองว่าทำไมมาเฟียหนุ่มถึงได้ว่าเธอเลว และชั่วไม่ต่างจากเขา ในใจก็อดคิดไม่ได้ว่าชิดจันทร์ต้องทำร้ายตัวเองถึงขนาดนี้เชียวหรือ ที่เธอคุยกันไว้ไม่ใช่แบบนี้สักนิดเธอบอกชิดจันทร์ว่าใครแสร้งทำเหมือนว่าโดนเธอตีท้ายทอยจนสลบไปก็พอ ที่ชิดจันทร์ลงทุนทำร้ายตัวเองหนักขนาดนี้เพียงเพราะต้องการทำให้สมใจริง หรือมีอะไรมากกว่านั้นกันแน่เริ่มไม่แน่ใจแล้วสิ ไหนจะเรื่องที่มาเฟียหนุ่มกลับมาที่นี่ในเวลาที่เธอกำลังหนีเหมาะเจาะพอดีอีก"ดูผลงานของเธออลินดา" เสียงของม

ไม่รู้ว่าเมื่อคืนอลินดานอนร้องไห้จนผล็อยหลับไปตอนไหนมารู้สึกตัวตื่นอีกท็ตอนที่มีแรงมาเขย่าตัวพร้อมด้วยเสียงเรียก ครั้นลืมตาขึ้นมองก็พบว่าเป็นมาเฟียหนุ่มนั่นเอง ทว่าเธอเลือกไม่สนใจยังคงนอนนิ่งอยู่แบบนั้นพร้อมกับเบี่ยงหน้ามองไปอีกทางทำเหมือนเขาเป็นอากาศ เรื่องราวที่ได้รับรู้ในเมื่อวานทำให้เธอหมดกำลังใจหมดเรี่ยวแรงไม่อยากจะพูดหรือทำอะไรทั้งสิ้น เปลือกตาบางค่อย ๆ ปิดลงอีกครั้งก่อนหยาดน้ำสีใสจะรินไหลออกทางหางตาช้าๆ เพียงคิดว่าตอนนี้คนที่เธอรักสุดหัวใจกำลังเข้าประตูวิวาห์กับคนผู้ชายคนอื่น ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับแฟนสาวเป็นอันสิ้นสุดลงอย่างสมบรูณ์ แบบคงเหลือเพียงความรักที่มันยังคงฝังลึกอยู่ในหัวใจ"ทำไมไม่กินข้าว อยากตายมากรึไง" เสียงของมาเฟียหนุ่มดังขึ้นอีกครั้ง เธอได้ยินคำพูดจากระแทกแดกดันนั้นอย่างแจ่มชัด แต่ไม่คิดโต้ตอบหรือลืมตาขึ้นมอง ทั้งที่ในใจมันกำลังตอบไปว่าแค่เพราะเมื่อวานทั้งวันตลอดจนเช้าวันนี้เธอไม่ได้ทานข้าวแล้วถึงขั้นตายก็ปล่อยให้มันตาย ๆ ไป เธอเจ็บแทนจะกระอักเลือดกับเรื่องที่เกิดขึ้นจะให้เธอทานอะไรลงได้ยังไงกัน"อยากจะตายก็เรื่องของเธอ แต่อย่ามาตายในบ้านฉัน" มาเฟียหนุ่มกด

แกร็ก!เสียงเปิดประตูดังขึ้นดึงให้อลินดาที่นั่งเหม่อลอยคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่บนเตียงสะดุ้งหลุดจากภวังค์ ก่อนตวัดสายตามองไปทางประตู ความขุ่นเคืองพลันก่อตัวขึ้นภายในใจอีกครั้งเมื่อเห็นใบหน้าคมคายของคนที่เปิดประตูเข้ามา ทว่าเธอก็เก็บความรู้สึกเอาไว้ภายใต้ใบหน้าราบเรียบแล้วหันหน้ามองออกไปนอกประตูกระจกเหมือนเดิม"ได้ข่าวว่ายอมทานข้าวทานปลาแล้วเหรอ นึกว่าจะตรอมใจตายไปเสียอีก" คำพูดค่อนขอดถูกพ่นออกจากริมฝีปากหนาซึ่งแน่นอนว่าอลินดาได้ยินเต็มสองรูหู และรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมากอยากจะสวนกลับไปว่าเธอยังไม่ยอมตายหรอกหากยังไม่ได้เอาคืนเขา แต่ทำได้แค่คิดในใจเธอจะเอานิสัยก่อนหน้านี้มาใช้อีกไม่ได้เดี๋ยวจะเสียแผนที่คิดไว้หมด"ชีวิตฉันมีค่ามากกว่าจะมาตายไปเพียงเพราะเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ฉันยังมีพ่อแม่พี่น้องที่รักฉัน และฉันต้องกลับไปหาพวกเขา" เปล่งเสียงตอบไปด้วยใบหน้าราบเรียบเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรกับคำพูดของเขา ขณะที่สายตายังคงเหม่อมองไปยังท้องทะเล"คิดได้แบบนั้นก็ดี" ทำเอาคนฟังอย่างมาเฟียหนุ่มถึงกับคิ้วขมวดชนกัน สายตาจ้องมองเสี้ยวหน้าคมด้วยความแปลกใจกับท่าทางนิ่งสงบ และน้ำเสียงเรียบนิ่งเพราะหากเป็นอ

ทว่ากลับไร้ผล..ยิ่งพยายามต่อต้านเขาก็ยิ่งบดจูบหนักหน่วง นิ้วสะกิดเขี่ยยอดอกระรัว ความรู้สึกหวามเริ่มแผ่ซ่านไปทุกอณูเนื้อผิว ให้ความรู้สึกเหมือนตอนที่สาวคนรักดูดดื่มยอดอกเธอไม่มีผลความวาบหวามยิ่งทวีคูณความรุนแรงขึ้นในตอนที่คนด้านบนเคลื่อนมือลงไปสัมผัสกลีบดอกไม้งาม นิ้วเรียวบดคลึงเม็ดตุ่มไตน้อย ๆ ที่เป็นศูนย์รวมความรู้สึกเล่นเอาเธอลืมหายใจร่างกายสะท้านไหวด้วยความเสียดเสียวที่ทะยานเข้ามาในท้องน้อยลามไปจนถึงมดลูก ร้อนรุ่มราวกับมีใครเอาไฟมาลน มันเป็นความรู้สึกที่ทรมานจนอยากจะร้องระบายออกมา แต่จิตใต้สำนึกกลับบอกให้อดทนห้ามแสดงความรู้สึกออกไปให้อีกคนได้ใจ และดูถูกได้เธอจิกเล็บมือทั้งสองข้างลงในอุ้งมือแน่นพยายามสะกดกลั้นความรู้สึกเอาไว้ แต่มีหรือคนที่ช่ำชองเรื่องอย่างว่าแบบมาเฟียหนุ่มจะไม่รู้เพียงร่างน้อย ๆ สั่นสะท้านเขาก็รู้แล้วว่าเธอกำลังเสียวผละจูบออกจากกลีบปากนุ่มหยุ่นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า แววตาทอประกายวาววับจับจ้องใบหน้าคมอย่างคนเหนือกว่า "เป็นไง..นิ้วฉันพอสู้นิ้วน้องสาวฉันได้ไหม" คำถามแสนทุเรศจากริมฝีปากหนาทำเอาคนที่กำลังกอบโกยลมหายใจเข้าปอดหน้านิ่วคิ้วขมวด จ้องตอบคนด้านบนตา

แกร็ก!ระหว่างที่เธอกำลังนั่งก่นด่าอีกคนในใจประตูก็ถูกเปิดเข้ามา ครั้นหันไปมองก็พบว่าเป็นคนที่เธอกำลังด่าในใจนั่นแหละ รีบต่อว่าไปทันที"ไหนว่าจะปลดโซ่ให้ฉันไง คุณไม่รักษาคำพูด""พูดมาก เดี๋ยวก็ไม่ปลดให้จริง ๆ เสียหรอก" มาเฟียหนุ่มตอบกลับคนที่นั่งทำหน้าคว่ำมองเขาด้วยสายตาไม่พอใจพร้อมกับเดินมาหยุดข้างเตียง แล้วเอ่ยขึ้นอีกครั้ง "เอาเท้ามาสิจะปลดไหมโซ่""ปลดสิถามได้" อลินดาตอบทันควันพลางยื่นเท้าไปตรงหน้าร่างสูงที่ยืนอยู่ อีกคนได้แต่ส่ายหน้าอย่างเอือม ๆ กับความปากมากของเธอ ก่อนจะทำการใช้กุญแจปลดโซ่ที่ข้อเท้าเล็กออก และไม่ลืมจะพูดขู่ไป "แล้วก็อย่าคิดหนีอีก ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ใจดีเหมือนครั้งหนี เธออาจจะต้องถูกล่ามโซ่ไปตลอด""รู้แล้ว ไม่ต้องย้ำ.." อลินดาตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ในใจกลับก่นด่าและต่อว่าเขาสารพัด เธอเชื่อว่าเขาคนสารเลวอย่างเขาสามารถทำได้ทุกอย่างอยู่แล้วหากไม่พอใจ"มือเป็นแผลอยู่จะอาบยังไง" มาเฟียหนุ่มถามต่อพลางมองมือเล็กที่มีผ้าก็อตพันอยู่ เขาไม่ได้เป็นห่วงหรอกเพียงแต่นึกอะไรสนุก ๆ ขึ้นมาได้ อีกคนเหมือนจะรู้ทันดูจากแววตาทอประกายของเขาที่ทอดมามันไม่น่าไว้ใจเอาเสียเลย รีบตอบก