All Chapters of SEAL OF LOVE: Chapter 21 - Chapter 30

Si Madam Venus. Nakatayo siya roon, maringal, nakasuot ng kanyang manipis na robe. Ang kanyang mga mata ay kumikinang, tila ba nagtataglay ng lihim na kasayahan sa pagdating ng mag-asawa.“Lola,” bati ni Jarred, agad na naglakad paakyat upang salubungin ang matanda.Ngunit si Veronica, nanatiling tahimik. Bahagya siyang yumuko bilang pagbati, ngunit hindi makatingin ng diretso. Alam niyang si Madam Venus ay hindi basta-basta. Ang mga mata nito ay tila sinasalamin ang kanyang kaluluwa, at anumang kahinaan ay agad nitong makikita.Lumapit si Madam Venus, marahang hinaplos ang braso ni Veronica. “Kumusta ang unang araw mo, iha?”Nagulat si Veronica. Hindi niya inaasahan ang lambing sa tinig ng matanda. “Mabuti naman po, Madam,” mahina niyang sagot.“Madam?” Umiling si Madam Venus, ngumiti nang banayad. “Lola. Tawagin mo akong Lola, gaya ng tawag ng lahat.”Nanlaki ang mga mata ni Veronica, bahagyang natigilan. Ngunit agad siyang tumango, pinilit ngumiti. “Opo… Lola.”Napangiti lalo si Ma

Paakyat na si Veronica sa malapad na hagdan ng mansion, mabigat ang bawat hakbang. Ramdam niya pa rin ang bigat ng titig ni Madam Venus sa dining hall kanina, at lalo pang bumigat ang dibdib niya dahil naiwan doon ang pulang kahon ng regalo.“Diyos ko…” bulong niya sa sarili. “…ano bang pinasok ko?”Ngunit bago pa siya makalayo, may mahinahong tinig na pumigil sa kanya.“Ma’am Veronica…”Napalingon siya. Naroon ang mayordoma, si Aling Berta, nakayuko ngunit may pag-aalala sa mukha.“Ma’am, baka… baka po makalimutan ninyo.” Dahan-dahang iniabot nito ang pulang kahon na naiwan sa mesa. “Dalhin niyo po ang regalo ni Madam Venus. Pinaghandaan po niya ‘yan kanina pa. Baka po magtampo siya kung hindi niyo iakyat.”Napakunot ang noo ni Veronica.“Huh? Kailangan ko pa ito dalhin sa taas?” inosenteng tanong niya, ramdam ang kaba sa dibdib.Bago pa makasagot si Aling Berta, bumukas ang pinto ng study room at lumabas mismo si Madam Venus, nakasuot ng kanyang paboritong silk na kulay ginto. Malaka

Nanlaki ang mata ni Jarred, hindi inaasahan ang direktang hamon. Sandali siyang natigilan, ngunit bago pa man siya makasagot, lumayo si Veronica. Mabilis niyang dinampot ang kahon ng lingerie na nahulog kanina, halos desperadong itinago sa kabinet na para bang iyon ang pinagmulan ng lahat ng kahihiyan.“Buti sinabi mo ’yan,” mariing sagot ni Jarred, pinipilit ibalik ang lamig sa kanyang tinig. “Dapat wala sa atin ang lalampas sa usapan. Nagkakaintindihan ba tayo?”Ngunit sa loob niya, nilalamon siya ng sariling damdamin. Simula nang mapanaginipan niya si Veronica, araw-araw na siyang nababagabag. Ang imahen nito mahina ngunit matapang, inosente ngunit nakakapaso ay patuloy na bumabalik. At ngayon, kaharap niya ito, sariwa at totoo, hindi niya makontrol ang sarili. Para siyang binibitag ng isang apoy na siya mismo ang nagpasiklab.“Oo, Jarred, naiintindihan ko.” Mariin ang tinig ni Veronica, puno ng tampo. “At hinding-hindi ako lalampas sa kasunduan natin. Kaya huwag mong isipin na ina

Napalunok si Veronica, pinipigilang bumigay ang dibdib. “Jarred… sinabi mo lang naman ang totoo. Na para sa’yo, kontrata lang lahat ito. Na kahit kailan, hindi ako dapat mag-expect.”Umiling si Jarred. “No. Ang totoo, hindi iyon ang ibig kong sabihin. Nadala ako. Nainis ako. Siguro kasi…” Napahinto siya, hindi alam kung paano ipapaliwanag ang sarili. “…siguro kasi hindi ko rin alam kung anong nararamdaman ko. Pero mali na idamay kita sa gulo dito sa loob ko.”Tahimik si Veronica. Ramdam niyang may bigat sa mga salita ni Jarred hindi niya man aminin nang buo, alam niyang may mga damdaming pilit nitong kinukubli.Maya-maya, kinuha ni Jarred ang isang envelope mula sa kanyang desk at iniabot ito kay Veronica.Nagulat ang babae. “Ano ‘to?”“Cheque,” sagot niya, diretso ang tingin. “Enough para sa medical bills ng papa mo. Kahit para sa operasyon at ilang buwan na gamutan. Alam kong hindi ito sapat para palitan ang mga nasabi ko kagabi, pero… at least, sana makatulong.”Nabitawan ni Veroni

Napangiti si Veronica sa pabirong tono ni Jarred, ngunit sa kabila ng biro, hindi niya maiwasang maramdaman ang pagkakaroon ng isang pader na unti-unting itinatayo sa pagitan nila. Alam niyang may mga hindi pa nasasabi, mga tanong na nakatago sa ilalim ng kanilang mga salita. Sa loob niya, unti-unti niyang nararamdaman na hindi na sila tulad ng dati na ang lahat ng ito ay hindi sapat. Ngunit para sa ngayon, mas pinili niyang magpatawa na lamang at magpanggap na walang problema."Okay, boss," sagot niya, sabay tawa na medyo pilit. "Salamat sa card na 'yan. Gagamitin ko 'to ng maayos, huwag kang mag-alala." Mahinang tawa na parang nais niyang magaanin ang sitwasyon, ngunit sa ilalim ng bawat salitang binanggit, may ilang bigat na nararamdaman. Tila ba ang bawat pangako at biro ni Jarred ay may kasamang hindi sinabi isang bagay na wala siya sa posisyon para itanong.Si Jarred ay tumango ng bahagya, na para bang walang pakialam, ngunit may mga tanong din sa kanyang isipan. Binaling niya a