All Chapters of ลุ้นรักวิวาห์ร้อน: Chapter 51 - Chapter 60

“ม๊าก็...หนูร่วมด้วยทุกครั้งนะคะ ฮ่า ๆ” น้ำหัวเราะชอบใจในช่วงเวลาที่เรากำลังมีความสุขกัน ตอนนี้นายฟีฟ่ากำลังทำอะไรอยู่นะ ไปเคลียร์กับยัยจอยไม่รู้ว่าเป็นอย่างไรบ้าง หวังว่าครั้งนี้มันจะจบจริง ๆ อย่างที่บอก ไม่ใช่ขายผ้าเอาหน้ารอดเหมือนครั้งที่แล้ว เพราะหากเป็นเช่นนั้นฉันคงลังเลใจที่จะใช้ชีวิตคู่ร่วมกับเขา“พี่ข้าวผมขอตัวกลับก่อนนะ จะรีบกลับไปอ่านหนังสือต่อ เดี๋ยววันหลังมาเยี่ยมใหม่” เจ้านายเดินเข้ามาหาขณะฉันกำลังให้นมลูกอยู่ทุกการเคลื่อนไหวของเจ้านายอยู่ในสายตาของยูโรตลอด ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายพยายามเข้าหาแต่ทว่าเจ้าน้องชายฉันพยายามตีตัวออกหากอย่างเห็นได้ชัด“อื้ม ตั้งใจอ่านล่ะ”“ครับ” เจ้านายตอบด้วยรอยยิ้มแล้วก้มลงเอ่ยกับหลานสาว “น้ากลับแล้วนะครับเจ้าตัวน้อย เดี๋ยววันหลังจะมาหาใหม่นะ”“ขยันอย่างนี้สงสัยติดหมอแน่ ๆ สู้นะครับน้องนาย” โบ๊ทเอ่ยให้กำลังใจอย่างแมน ๆ สงสารนางเวลามาหาฉันทีไรจะต้องแอ๊บตลอด ฮ่า ๆ“ขอบคุณครับพี่โบ๊ท”“แล้วนี่จะกลับยังไง ทำไมไม่กลับพร้อมป๊ากับม๊าล่ะ” ป๊าถาม“นั่งรถเมล์ครับ กว่าป๊าม๊าจะกลับก็อีกนานอ่ะ”“งั้นผมกลับพร้อมเจ้านายก็ได้ครับ จะรีบกลับไปอ่านหนังสือเหมือนกัน”

นอนอยู่โรงพยาบาลเกือบอาทิตย์ก็กลับมาพักฟื้นที่บ้าน โดยมีม๊าของเราทั้งคู่แวะเวียนมาช่วยเลี้ยงอยู่ตลอดเวลา สอนเทคนิคการเลี้ยงลูกให้ฉันมากพอสมควร และสามารถเลี้ยงดูเจ้าหญิงตัวน้อย ๆ ได้เป็นอย่างดีตอนนี้เจ้าตัวเล็กกำลังมีความสุขกับการดื่มนมจากอกฉัน ในขณะที่คุณพ่อมือใหม่กำลังซักผ้าอ้อมอยู่หลังบ้าน ตั้งแต่กลับมาจากโรงพยาบาลหน้าที่งานบ้านงานเรือนตกเป็นของนายฟีฟ่าทั้งหมด บางอย่างเขาสามารถทำได้คล่อง แต่บางอย่างก็ต้องสอนกันเอาเป็นเอาตาย แต่ทว่าคุณพ่อมือใหม่ก็เต็มใจทำอย่างไม่มีอิดออด“เสร็จแล้วครับคุณผู้หญิงมีอะไรจะใช้กระผมอีกไหมเอ่ย” อีกฝ่ายเดินเข้ามาพร้อมกับสวมผ้ากันเปื้อนสีชมพูลายคิตตี้ที่ฉันชอบใส่“ลายผ้ากันเปื้อนเหมาะกับนายดีนะ ขอถ่ายรูปส่งไปให้พี่ต๋องดูหน่อยสิ” ฉันว่าพลางหยิบมือถือขึ้นมาเตรียมจะถ่ายรูป“ไม่เอ๊า! อย่าแม้แต่จะคิด” เขารีบยกมือห้าม รีบถอดผ้ากันเปื้อนออกโดยเร็ว“ทำไม? อายเหรอที่ต้องทำงานบ้านอย่างเอาเป็นเอาตายอย่างนี้”“ไม่ได้อายซะหน่อย แค่ไม่อยากให้ใครเห็นเสือในสภาพนี้เท่านั้นเอง”“ยังกล้าเรียกตัวเองว่าเสืออีกงั้นเหรอ หรือนายจะกลับไปเป็นแบบเดิมอีก” ฉันหรี่ตามองเขาอย่างไม่ไว้ใจ

“ก็บอกว่าไม่ปล่อย แค่วันเดียวมึงจะตายหรือไง วันสุดท้ายแล้วนะเว้ย”“งั้นก็แล้วแต่ เพราะถึงยังไงมันก็เป็นวันสุดท้ายแล้ว ต่อไปก็ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไป” เจ้านายตอบกลับแบบไม่มีเยื่อใยเลยสักนิด นั่นทำให้ความกวนของยูโรแปรเปลี่ยนเป็นความน้อยใจฉันรับรู้มาโดยตลอดว่ายูโรพยายามมากแค่ไหน กับการทำให้เจ้านายกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ถึงกระนั้นก็ความพยายามก็ไม่เคยสำเร็จสักที“ถ่ายรูปกันก่อนดีไหมค่อยคุยกัน” ฉันต้องเอ่ยปรามไว้ไม่งั้นมีหวังวงแตกแน่ ๆแชะ!ภาพที่ได้ไม่มีรอยยิ้มของใครปรากฏให้เห็นเลย ฉันนึกภาพไม่ออกเลยว่านับจากนี้ความสัมพันธ์ของน้องทั้งสองคนจะกลับมาอยู่ในสถานะเดิมได้ยังไงถ่ายรูปแล้วเจ้านายก็เดินเข้ามาทักทายหลานสาวที่รถเข็น ส่วนยูโรได้แต่มองคนที่ไม่สนใจไยดีตาละห้อย ถอนหายใจเสียงดังจนทุกคนได้ยินถนัดฉันกับนายฟีฟ่าได้แต่มองหน้ากันอย่างหมดความหวัง“น่ารักน่าชังจังเลยหลานสาวน้า โตขึ้นต้องเรียนหมอให้ได้เหมือนน้านะครับ” เจ้านายนั่งคุยกับออมรัก ทำทีไม่สนใจคนที่ยืนอยู่ด้านหลัง“พี่ยูโรคะ ยินดีด้วยนะคะ”จู่ ๆ ก็มีนักเรียนสาวหน้าตาน่ารักเดินถือดอกกุหลาบเข้ามา แล้วยื่นให้ยูโร ท่าทีของเจ้าหล่อนดูก

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ถ้ายังไงต้องได้รบกวนคุณหมออีกแน่นอน”“ครับผม”หลังจากนั้นเราก็แยกย้ายกัน คุณหมอกลับไปทำงาน ส่วนฉันกับครอบครัวก็ไปเที่ยวกันต่อ ใช้ชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์แบบให้หนำใจ ชดเชยในช่วงแรกที่เราเอาแต่ตั้งแง่ใส่กันการได้พบเจอและรู้จักใครสักคนฉันว่ามันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ไม่ว่าจะเป็นยัยจอยที่เข้ามาในรูปแบบผู้หญิงร้ายกาจ หรือแม้กระทั่งคุณหมอนที ที่นิสัยดีจนหาที่เปรียบเปรยไม่ได้ เราทั้งหมดถูกกำหนดให้ต้องมาพบเจอกัน เพื่อทำให้ชีวิตมีรสชาติ แต่ละคนเปรียบเหมือนเครื่องปรุงที่มีรสชาติแตกต่างกันไป แต่ในที่สุดแล้วทุกอย่างก็ถูกปรุงแต่งให้อยู่ในจุดที่พอดี และความพอดีของเราก็คือสิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบันนี้ มันกลมกล่อมเหมาะกับชีวิตคู่เราที่สุดแล้วเรื่องราวที่เกิดขึ้นในชีวิตเปรียบเหมือนละครเรื่องหนึ่งที่สร้างขึ้นเพื่อเราโดยเฉพาะ เพียงแต่มันเป็นละครที่ไม่ได้ถูกเตรียมการไว้ล่วงหน้า บทสนทนา อารมณ์และความรู้สึก มันเกิดขึ้นเองตามสถานการณ์นั้น ๆ และจะถูกบันทึกอยู่ในความทรงจำกลายเป็นอดีต ที่นึกถึงแล้วอาจจะทำให้หัวเราะหรือร้องไห้ก็แล้วแต่ละบุคคลที่ประสบพบเจอมาละครของฉันมีพระเอกชื่อว่าฟีฟ่า และตัว

“ร้องใหญ่แล้วสงสัยจะหิวมาก รีบพาเข้าไปเถอะแก” น้ำว่า“แม่ไปแล้วค่ะคุณลูก ไม่ร้องนะคะ” ฉันรีบลุกขึ้นอุ้มเจ้าตัวน้อยเข้าไปในห้องหลังจากได้ดื่มนมสมใจอยากแล้วเสียงร้องไห้งอแงก็เงียบสงบลง ได้ยินแค่เพียงเสียงริมฝีปากน้อย ๆ กำลังดูดน้ำนมอย่างหิวกระหาย เป็นภาพที่น่าเอ็นดูซะเหลือเกิน“หิวมากเลยเหรอคะลูกสาวแม่” ปากว่ามือก็ลูบบนแก้มนุ่มเบา ๆไม่นานเจ้าตัวเล็กก็หลับปุ๋ยคาอก ฉันจึงอุ้มไปนอนบนเตียงให้สบายตัว ห่มผ้าให้แล้วยืนยิ้มมองดูความน่ารักอย่างมีความสุขครืนนนเสียงประตูกระจกเลื่อนดังมาจากด้านหลัง ฉันจึงหันไปมอง ก็พบนายฟีฟ่ายืนส่งยิ้มให้อยู่ก่อนแล้ว“อ้าว! เข้ามาทำไม”“เข้ามาไม่ได้หรือไง” เขาเดินตรงเข้ามาสวมกอด กดจมูกซุกไซร้ตามซอกคอ จนได้กลิ่นแอลกอฮอล์อ่อน ๆ“ไม่เอาเหม็นเหล้าจะแย่แล้ว” ฉันพยายามดันแผงอกแกร่งให้ออกห่างจากตัว“ลูกหลับแล้วใช่ไหม”“อื้อ เพิ่งหลับไปเมื่อกี้นี้เอง”“งั้นออกไปนั่งข้างนอกกัน บรรยากาศกำลังดีเลย” แม้จะได้กลิ่นเหล้าจากตัวเขา แต่ทว่าน้ำเสียงและสีหน้ากลับไม่ได้บ่งบอกว่าอยู่ในอาการมึนเมาแต่อย่างใด“ปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวเนี่ยนะ”“ไม่นานหรอกน่า อยู่ใกล้ ๆ แค่นี้เอง” ว่าแล้วก