All Chapters of ลุ้นรักวิวาห์ร้อน: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากแยกย้ายกันในคืนนั้นแล้ว เราทั้งคู่ต่างก็ไปทำความเข้าใจกับครอบครัวจนทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี โชคดีที่ทุกคนต่างก็ยอมรับการตัดสินใจของเรา นั่นเพื่อหลานตัวน้อยที่กำลังจะลืมตาขึ้นมาดูโลก โดยเฉพาะป๊าที่ทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจเพราะท่านยอมลดทิฐิเพราะอยากให้หลานมีพ่อเหมือนเด็กคนอื่น ๆเมื่อทุกอย่างเข้าที่เข้าทางแล้ว ชีวิตฉันก็กลับเข้าสู่ภาวะปกติ แต่ทว่ากลับมีบางอย่างที่ต้องทำใจนั่นคือการต้องพบเจอกับนายฟีฟ่าบ่อยขึ้น เพื่อจัดการเรื่องงานแต่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้ฉันรู้สึกว่านายฟีฟ่าเข้ามามีบทบาทในชีวิตมากขึ้น จากที่นาน ๆ จะเห็นหน้ากลับเห็นเกือบทุกวัน ได้ยินเสียงทุกวันไม่เคยขาด ทำทีโทรมาปรึกษาเรื่องงานแต่ง แล้วก็ตบท้ายด้วยการกวนประสาทจนฉันต้องด่าให้ จากนั้นก็หัวเราะคิกคักราวกับถูกใจมาก สงสัยจะเป็นโรคจิตชอบถูกด่ากระมังตอนนี้ฉันกำลังขับรถไปที่ร้านเวดดิ้งของอีโบ๊ท โดยนัดหมายกับนายฟีฟ่าให้ไปเจอกันที่นั่นห้าโมงเย็น ใจจริงว่าจะตัดชุดใส่เองให้สมกับเป็นดีไซเนอร์มือทอง แต่ติดตรงเวลากระชั้นชิดเลยตัดสินใจอุดหนุนร้านเพื่อนแทน มันเปิดร้านเวดดิ้งมาได้สองปีแล้ว กิจการกำลังไปได้สวย มีลู

“เสร็จแล้วจ้าเชิญไปเปลี่ยนชุดได้เลยทั้งคู่”นั่นคือเสียงสวรรค์ที่ทำให้ฉันหลุดพ้นจากวินาทีอันสุดแสนจะอึดอัดนี้เสียทีหลังจากเปลี่ยนชุดแล้วก็ถึงเวลากลับ โบ๊ทเดินมาส่งเราทั้งคู่ถึงหน้าร้าน เมื่อร่ำลากันแล้วก็แยกย้ายกันกลับ ฉันไม่ยอมพูดกับนายฟีฟ่าตั้งแต่เปลี่ยนชุดมาแล้ว อีกฝ่ายคงรู้ตัวว่าฉันไม่พอใจที่เขาทำตัวรุ่มร่ามอย่างนั้น“เดี๋ยว! ไม่คิดจะคุยกับฉันสักคำเลยเหรอ” เสียงนั่นไม่สามารถหยุดให้ฉันเดินตรงไปที่รถได้“....”“เป็นใบ้รึไงกัน จะโกรธอะไรนักหนาแค่หอมแก้มเอง มากกว่านี้ก็ยังเคยทำมาแล้ว”ฉันไม่ตอบโต้อะไรได้แต่ยกนิ้วกลางให้แล้วขึ้นรถไปแต่ก ๆทำไมถึงได้ซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างนี้เนี่ย รถสตาร์ทไม่ติดซะงั้น ลองหลายครั้งแล้วก็เป็นแบบเดิมก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!ได้ยินเสียงเคาะกระจกฉันจึงหันไปมอง เป็นนายฟีฟ่านั่นเองที่ชะโงกหน้ามาตรงกระจกรถ แถมยังฉีกยิ้มราวกับต้องการเยาะเย้ย“มีอะไรให้ผมรับใช้ไหมครับคุณผู้หญิง”“จะไปไหนก็ไปฉันแก้ปัญหาเองได้”จะทำยังไงดีเนี่ยถ้าเรียกช่างมาซ่อมคงอีกนานกว่าจะได้กลับบ้าน หรือจะยืมรถโบ๊ทกลับก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยให้ช่างมาซ่อม คิดได้อย่างนั้นฉันจึงหยิบกระเป๋าแล้วเปิดประตูรถลงไป

บ้านที่เขามาจองไว้เป็นหลังขนาดกลางมีสามห้องนอน เหมาะกับครอบครัวเดี่ยวอย่างเรา บ้านแต่ละหลังไม่ได้อยู่ชิดกันจนเกินไป มีสนามหญ้าขนาดพอเหมาะให้ทำกิจกรรมกลางแจ้ง ฉันจินตนาการเห็นภาพลูกตัวเล็ก ๆ กำลังวิ่งเล่นอย่างซุกซน ยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว“เป็นบ้าอะไรยิ้มคนเดียว”“จะยิ้มไม่ยิ้มมันก็ปากฉันป่ะ”“เป็นไงรสนิยมฉันดีไหมล่ะ” เขาเอ่ยถามขณะพาฉันเดินดูภายในบ้าน ตอนนี้ตกแต่งภายในเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงขนเฟอร์นิเจอร์และเครื่องใช้เข้ามาก็อยู่ได้เลย“ก็งั้น ๆ ล่ะ” ฉันตอบขณะกวาดสายตามองอย่างตั้งใจ จนเผลอสะดุดกับกล่องอะไรบางอย่างที่วางอยู่บนพื้น “ว้าย!”เขารีบคว้าตัวฉันไว้แล้วดึงเข้ามาประชิดตัว เลื้อยมือโอบรัดเอวไว้แน่น เราทั้งคู่สบตากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ แต่ทว่ามันยังคงค้างอยู่อย่างนั้น มีแรงดึงดูดอะไรบางอย่างให้ใบหน้าเราเคลื่อนเข้าหากันอย่างช้า ๆ“ขะ...ขอบใจแต่ปล่อยได้แล้ว” ฉันรีบละสายตาไปมองทางอื่นเมื่อได้สติ ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้เขาทำให้ฉันไม่เป็นตัวเอง ไม่สามารถควบคุมความต้องการตัวเองได้เลย เขาทำเสน่ห์ใส่ฉันหรือไงกันนะ“คราวหลังก็เดินให้มันระวังหน่อย อย่าลืมว่าตัวเองกำลังท้องกำลังไส้” เขายอ

ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยรู้สึกตื่นเต้นเท่าวันนี้มาก่อน งานมงคลที่ลูกผู้หญิงทุกคนอยากให้เกิดขึ้นกับตัวเองเพียงแค่ครั้งเดียวในชีวิต ใช่แล้วค่ะ วันนี้คือวันที่ฉันต้องเข้าพิธีแต่งงานกับนายฟีฟ่า งานถูกจัดขึ้นที่บ้านของฉันเอง มีเพียงเฉพาะพิธียกน้ำชาแบบเรียบง่าย เชิญเฉพาะญาติและคนสนิทเท่านั้น แขกส่วนใหญ่ต่างก็มาในชุดธีมสีแดง เพื่อเสริมความเป็นสิริมงคลให้กับคู่บ่าวสาว“ว้าว!! แกเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดรู้ตัวไหม เสื้อผ้าหน้าผมดูดีไปหมด” น้ำประสานมือขึ้นตรงกลางอก ฉีกยิ้มกว้างเมื่อการแต่งหน้าทำผมเสร็จเรียบร้อยทุกกระบวนการวันนี้น้ำรับหน้าที่เป็นช่างทำผมส่วนโบ๊ทสะบัดแปรงแต่งหน้าให้ เนรมิตความสวยให้ฉันในวันพิเศษ ข้อดีของการมีเพื่อนเรียนสายแฟชั่นด้วยกันคือไม่ต้องจ้างช่างแต่งหน้าทำผมให้เปลืองสตางค์ แถมยังสามารถชี้นิ้วสั่งได้อีกด้วย (มันดีตรงนี้) เรามีทักษะนี้ติดตัวมาตั้งแต่สมัยยังเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย เคยช่วยกันรับจ้างแต่งหน้าทำผม รับทำชุดให้กับงานต่าง ๆ จนมีความเป็นมืออาชีพในระดับหนึ่ง“ขอบใจมากนะยะที่เนรมิตให้ฉันสวยอย่างนี้ ทั้งที่มันเป็นแค่การแต่งงานปลอม ๆ ก็ตามที” ฉันเอ่ยตัดพ้อ นั่นทำให้เพื่อนทั้ง

หลังจากพิธีการส่งตัวเข้าหอเสร็จสิ้นลงแล้ว เราทั้งคู่จึงเดินออกมาส่งทุกคนที่หน้าบ้านกลับไปจนหมด จะเหลือก็เพียงเพื่อนสนิทอย่างน้ำและโบ๊ท รวมถึงพี่ต๋องอีกด้วย“ขอบคุณทุกคนมาก ๆ นะ” ฉันกล่าวรวม ๆ นั่นเพราะมีพี่ต๋องยืนอยู่ด้วย“ยินดีเสมอจ้า ตอนนี้แกไม่โสดแล้วจะทำตัวแรด ๆ เหมือนเดิมไม่ได้แล้วนะ” น้ำจับมือฉันแล้วเอ่ยด้วยรอยยิ้มซึ่งเปี่ยมไปด้วยความปลาบปลื้มใจ“ทำไมจะไม่ได้ยะ แต่งงานไม่ได้ติดคุกสักหน่อย”“อยู่ ๆ ไปเดี๋ยวก็รู้เองล่ะน่า”“หมดคู่แข่งสักทีนะ ต่อไปนี้คงถึงคราวของฉันจริง ๆ แล้วล่ะ มองผู้ชายคนไหนมักจะเสร็จพวกแกทุกที มีผัวกันแล้วคงไม่คิดจะมาแย่งผู้ชายฉันอีกนะยะ” โบ๊ทพูดติดตลก“เชิญตามสบายเลยค่ะเพื่อน ตอนนี้ฉันสนใจแค่ลูกย่ะ” ฉันส่งยิ้มให้“ฝากเพื่อนพี่ด้วยนะ มันอาจจะงี่เง่าบ้างในบางเวลา แต่มันก็มีความรับผิดชอบมากพอ” พี่ต๋องเอ่ย“หนูจะพยายามค่ะพี่ต๋อง แต่ไม่รู้จะทำได้หรือเปล่านะ กลัวแต่จะฆ่ากันตายก่อนนั่นล่ะ” ฉันพูดติดตลกเพราะตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ด้วย“สงสัยตายยากเว้ยเดินมาโน่นแล้ว”เมื่อได้ยินอย่างนั้นฉันจึงหันขวับไปมองก็เห็นเขาเดินยิ้มมา จากนั้นก็วางมือหนาบนไหล่ฉันอย่างถือวิสาสะ“