All Chapters of ลุ้นรักวิวาห์ร้อน: Chapter 41 - Chapter 50

“ยินดีครับ งั้นผมออกไปรอข้างนอกก่อนละกัน เดี๋ยวให้พยาบาลจัดการเช็ดเจลทำความสะอาดให้ก่อนนะครับ” ฉันตอบรับด้วยรอยยิ้ม จากนั้นคุณหมอจึงหันไปเอ่ยกับพยาบาลสาว “ฝากด้วยนะครับ”“ค่ะคุณหมอ”หลังจากคุณหมอออกไปแล้วฉันก็ถลึงตาใส่นายฟีฟ่า เป็นการบอกกล่าวว่าเจ้าตัวไร้ซึ่งมารยาทที่สุด ทำตัวไม่น่ารักเลยสักนิด กลับบ้านครั้งนี้คงจะต้องมีการอบรมบ่มนิสัยกันใหม่เสียแล้วเรากลับมาถึงบ้านหลังจากนั้นประมาณชั่วโมงเศษเห็นจะได้ ระหว่างทางฉันต้องตะเบ็งเสียงเทศนาสู้กับเสียงเพลงที่นายฟีฟ่าเปิดจนต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ไปก่อน เปลี่ยนแผนมาจัดการที่บ้านต่ออีกครั้งเมื่อรถเคลื่อนล้อเข้ามาถึงหน้าบ้าน ก็พบว่ามีรถเก๋งสีแดงคันหนึ่งจอดขวางประตูอยู่ก่อนแล้ว ฉันจึงหันไปเอ่ยกับนายฟีฟ่า“นั่นรถใคร ทำไมมาจอดขวางประตูรั้วทางเข้าบ้านไม่มีมารยาทเอาซะเลย นายเคยเห็นไหม”“สะ...สงสัยคงมาจอดแค่ชั่วคราว ฉันว่าเราออกไปหาอะไรกินข้างนอกดีกว่านะ” เขาเอ่ยเสียงสั่นพิกล ราวกับคนกำลังทำความผิด หรือกำลังปกปิดความเลวทรามเอาไว้“ไม่เอาฉันอยากพักผ่อน และที่สำคัญอยากจะเห็นหน้าเจ้าของรถคันนี้มาก ทำไมถึงได้หน้าด้านมาจอดรถขวางประตูทางเข้าบ้านคนอื่นอย่างนี้”

“ถ้าฉันจับได้ล่ะว่านายไปมีอะไรกับคนอื่น”“เหอะ! ไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน เว้นแต่ว่าฉันจะโดนมอมยา ถ้าเป็นอย่างนั้นไม่ใช่ความผิดฉันนะเว้ย”“แล้วคิดว่าใครจะมอมยานายงั้นเหรอ ยัยจอยหรือผู้หญิงคนอื่น ๆ”“คนอย่างฉันสาว ๆ ที่ไหนเห็นก็อยากกินกันทั้งนั้นล่ะ หล่อ ล่ำ แถมยัง...” ประโยคสุดท้ายเขาให้ฉันพิสูจน์ด้วยการจับมือไปคลึงที่กลางกาย ซึ่งตอนนี้ท่อนเอ็นตัวเขื่องกำลังตื่นตัวจนคับแน่นเป้ากางเกงจนจะทะลุออกมาแล้ว“อี๋!! ไอ้คนลามก มีอารมณ์ได้ตลอดเวลาเลยนะ อย่างนี้จะเชื่อใจได้ยังไงกัน” ฉันรีบสะบัดมือออกแล้วบิดท้องเขาสุดแรง“โอ๊ย!! เจ็บนะครับเมียจ๋า ทำไมชอบทำรุนแรงกับผัวจัง เดี๋ยวก็เอาคืนซะหรอก”“เอาเล้ย เอาเลยสิ หยิกให้ลูกในท้องเจ็บไปด้วย” ฉันท้าทายอย่างไม่เกรงกลัว อีกฝ่ายขบริมฝีปากล่างไว้แน่นราวกับมันเขี้ยวฉันเต็มทน ถลกชุดคลุมขึ้นมากองไว้ใต้ราวนม จากนั้นวางมือหนาไว้บนท้องที่กำลังโตขึ้นเรื่อย ๆ ลูบไล้เบา ๆ“นายทำบ้าอะไร!”“ก็เอาคืนไง”“อย่าบอกนะว่าจะทำจริง ๆ”“ใช่! ฉันจะทำจริง ๆ แต่แค่อยากทักทายลูกสาวเราเท่านั้นเอง” เขายังคงลูบไล้เบา ๆ บนท้องราวกับสื่อสารกับเจ้าตัวเล็กข้างในได้ ฉันได้แต่นอนนิ่ง ๆ ปล่อย

นับวันท้องยิ่งโตขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้ฉันได้ลางานเพื่อเตรียมคลอดเป็นที่เรียบร้อย ใจจริงอยากจะทำจนถึงช่วงวินาทีสุดท้ายแต่นายฟีฟ่าไม่ยอมท่าเดียว แถมยังสั่งให้ลาออกโดยให้เหตุผลว่าเมียคนเดียวเลี้ยงได้ แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงประเภทต้องให้สามีเลี้ยงเพียงฝ่ายเดียวแน่ ๆ เพราะหากวันใดเราต้องเลิกรากันฉันก็ต้องเป็นฝ่ายหาเลี้ยงตัวเองอยู่ดีวันนี้เราทั้งสองกลับไปค้างที่บ้าน ตั้งใจจะไปรื้อฟื้นความทรงจำในวัยเด็ก ในงานลอยกระทงประจำปีของหมู่บ้าน จำได้ว่าเมื่อครั้งเรียนอยู่ป.5 ได้พาเจ้านายเดินถือกระทงผ่านหน้าบ้านเฮียกร นายฟีฟ่าและน้องชายเห็นก็เดินมายืนขวางทางไม่ยอมให้ไป แถมยังแกล้งโดยการปัดกระทงเราทั้งคู่หล่นลงพื้นจนพังอีกต่างหากเกิดเหตุการณ์อย่างนั้นขึ้นใครจะยอม น้องชายฉันร้องไห้งอแง แต่ฉันกลับเข้าไปกอดรัดฟัดเหวี่ยงสู้กับคนอันธพาลอย่างไม่มีถอย จนในที่สุดก็เอาชนะโดยการกัดเข้าที่คอจนเลือดออก นั่นเป็นจุดเริ่มต้นของการทะเลาะกันของป๊าเราทั้งคู่“ท้องโย้วอย่างนี้ยังคิดจะไปลอยกระทงอยู่อีก” ป๊าว่าให้ขณะเรากำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น ฉันกับเจ้านายช่วยกันทำกระทง ส่วนป๊ากับม๊านั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา ได้อยู่พร้อมหน้ากัน

“นี่เธอดูถูกฉันเหรอ”“ก็ใช่ไง ดูถูกไม่ได้ดูผิดสักหน่อย” ฉันยิ้มมุมปากเย้ย“งั้นมาดูกันเลย ฉันจะเอาให้เธอเป็นโหลเลยคอยดู” เมื่อโดนหยามอีกฝ่ายก็โมโหตึงตัง จูงแขนฉันเดินเข้าไปในร้านปาลูกโป่ง“6 ดอก 20 พี่ เอากี่ดอกดีครับ” เมื่อไปถึงเด็กในร้านก็รีบเสนอขายของทันที“เอา 6 ดอกพอน้อง”แหม!!! น้ำเสียงและสีหน้าดูมั่นอกมั่นใจเหลือเกินนะยะ ฉันจะคอยดูว่าจะทำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า“คอยดูละกัน” เขาหันมายักคิ้วให้อย่างมั่นใจ ในมือถือลูกดอกทั้งหกไว้จนเต็มกำมือ เตรียมพร้อมสำหรับปฏิบัติภารกิจแล้ว“ฉันก็ดูอยู่นี่ไง”“เลือกตุ๊กตาไว้เลยไม่ต้องห่วง”จากนั้นภารกิจปาลูกโป่งจึงเริ่มต้นขึ้น ลูกแรกลูกสองผ่านไปลูกโป่งแตกกระจุย แต่ทว่าหลังจากนั้นกลับเงียบกริบ จนต้องซื้อมาใหม่อีกครั้งและอีกครั้งจนหมดเงินไปร้อยกว่าบาท แต่เขากลับไม่สามารถทำให้ลูกโป่งแตกครบทั้งหกลูกได้ยิ่งนานเข้านายฟีฟ่าก็เริ่มอารมณ์เสีย หนึ่งเพราะกลัวเสียหน้า และหงุดหงิดที่ไม่สามารถทำได้ ทั้งที่มันไม่น่าจะเกินความสามารถเขาเลยสักนิด“อีกยี่สิบน้อง”“พอได้แล้วฉันไม่เอาก็ได้ ไปกันเถอะ”“ไม่ได้! พูดแล้วต้องทำให้ได้”“ก็บอกว่าไม่เอาไง เปลืองตังค์เปล่า ๆ

“ใช่! ฉันเชื่อใจสามีฉัน ถ้ายังมียางอายอยู่บ้างก็รีบออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้ หรือจะอยู่รอให้สามีฉันกลับมาก่อน ดีเหมือนกันเขาจะได้ยืนยันว่าสิ่งที่เธอพูดมามันคือเรื่องจริงหรือหลอก”“คนอย่างฉันถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ จำใส่หัวเอาไว้” นางเดินย่างสามขุมเข้ามา พร้อมทั้งล้วงอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า เห็นท่าไม่ดีฉันจึงเดินถอยหลังไปเรื่อย ๆ“เธอจะทำอะไร ถ้าไม่หยุดฉันจะแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้” ว่าแล้วก็ก้มลงจะหยิบมือถือบนโต๊ะกระจก แต่ทว่าไม่ทันความไวของอีกฝ่าย นางปัดมันจนกระเด็นหล่นลงพื้น“ถ้าเธอเสียโฉม ฉันอยากจะรู้นักว่าพี่ฟีฟ่ายังจะรักเธออยู่หรือเปล่า” ว่าพร้อมชูขวดอะไรบางอย่างขึ้น ฉันไม่รู้ว่านายฟีฟ่าไปตกลงกับยัยจอยว่ายังไง ทำไมนางถึงดูแค้นเคืองราวกับคนไม่มีสติอย่างนี้“ถ้าเธอทำคิดเหรอว่าจะหนีตำรวจพ้น วางมันลงเถอะนะอย่าเอาอนาคตมาแลกกับแค่เรื่องแค่นี้เลย”“เรื่องแค่นี้งั้นเหรอ เธอไม่รู้หรอกว่าฉันรักพี่ฟีฟ่ามากแค่ไหน เขาสัญญาว่าถ้าไม่ไประรานแกที่บ้าน เขาจะมาหาฉัน แต่นี่อะไรตั้งแต่วันนั้นไม่เคยโผล่หัวมาเลยสักครั้ง นั่นเพราะแกคนเดียว”“นายฟีฟ่าช่วยฉันด้วย!” ฉันตะโกนผ่านหลังยัยจอยไปเพื่อหาวิธีเอาตัวรอ