All Chapters of ลุ้นรักวิวาห์ร้อน: Chapter 31 - Chapter 40

“งั้นก็ได้ค่ะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ผิดนัดคุณหมออีกแน่นอน”“ครับผม ว่าแต่พรุ่งนี้ให้ผมมารับไปศาลไหมครับ”“ไม่เป็นไรค่ะพรุ่งนี้คงมีสติขับรถไปเองได้แล้วล่ะ”“งั้นผมขอตัวนะครับ”“เดี๋ยวฉันลงไปส่งค่ะ”คุณหมอส่งยิ้มเป็นการตอบรับ จากนั้นฉันจึงเดินสนทนากับคุณหมอนทีเดินไปยังหน้าบ้าน เมื่อส่งเขาขึ้นรถขับออกไปแล้วจึงเดินกลับเข้ามาในบ้านอีกครั้ง โดยไม่ลืมยกชามน้ำพร้อมกับผ้าผืนเล็กขึ้นไปด้วยเข้ามาในห้องนอนนายฟีฟ่าอีกครั้งก็พบว่าอีกฝ่ายนอนเอนหลังอยู่บนเตียงแล้ว แต่ทว่าอยู่ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่น เห็นอย่างนั้นฉันก็รีบวางชามน้ำลงบนโต๊ะ แล้วเดินเข้าไปปลุกเพื่อให้เขานอนลงดี ๆ“ฟีฟ่า...นายได้ยินฉันพูดไหม” ฉันเอ่ยเรียกพร้อมทั้งเขย่าตัวเบา ๆ แต่อีกฝ่ายังคงนั่งนิ่ง หลับตาอยู่อย่างนั้น“...”“ทำไมต้องให้คนอื่นวุ่นวายด้วยนะ”มองหน้าคนเมาครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจเอื้อมมือไปดึงเนกไทออกให้ กลิ่นเหล้าจากเสื้อโชยมาจนฉันต้องส่ายหน้าหนีเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ครู่หนึ่งแล้วหันมาใหม่“อือ...ยัยตัวแสบทำไมเธอไม่สนใจฉันเลย” ฉันเข้าใจว่านั่นคือการละเมอ เป็นครั้งแรกที่เขาละเมอถึงฉัน ปกติแล้วในความคิดคงมีแต่ยัยจอยเท่านั้นล่ะ“ถ้าไม่ส

สรุปคดีเมาแล้วขับนายฟีฟ่าโดนศาลสั่งจำคุกหกเดือนปรับอีกหนึ่งหมื่นบาท แต่โทษจำคุกรอลงอาญาสองปีเพราะไม่เคยมีประวัติกระทำความผิด รายงานตัว 4 ครั้งในหนึ่งปีและให้บำเพ็ญประโยชน์ต่อสังคมเป็น 48 ชั่วโมงหลังจากได้ขึ้นศาลวันนั้นดูท่าทางคงจะเข็ดหลาบแล้วล่ะ เพราะนับจากวันนั้นนายฟีฟ่าไม่เคยเมาให้ฉันเห็นอีกเลย แถมยังกลับบ้านตรงเวลาทุกวันไม่เคยขาดแต่เรื่องที่ฉันไปฝากครรภ์โดยไม่บอกเขายังไม่จบ ขณะนั่งทานมื้อเช้าในวันนี้จู่ ๆ เขาก็เอ่ยถามเรื่องฝากท้องขึ้นมาซะอย่างนั้น“เดี๋ยววันนี้ฉันจะพาเธอไปฝากท้องที่โรงพยาบาลนะ”“มะ...ไม่ต้องหรอก” ฉันแทบกลืนข้าวไม่ลงกลัวว่าจะโดนเอ็ดเอา“อ้าว! ทำไมล่ะเธอไม่รู้เหรอว่าต้องไปฝากท้อง ฉันมัวแต่ติดงานเลยไม่ได้พาเธอไปสักทีขอโทษด้วยนะ” เขาเอ่ยด้วยสีหน้าปกติ เร่งทานข้าวให้อิ่มดูท่าจะตื่นเต้นมากกว่าฉันเสียอีก“คือ...ฉันไปฝากท้องมาแล้วล่ะ” ฉันยิ้มแหย ๆ แสดงสีหน้าสำนึกผิดต่อเขาจากใจจริงแกร๊ง!เมื่อรู้ความจริงอีกฝ่ายก็วางช้อนส้อมลงในจานจนเกิดเสียงดัง มองหน้าฉันตาขวางราวกับจะฆ่าแกงกันให้ตาย“ทำไมถึงไม่บอกกันสักคำ เธอเกลียดฉันมากขนาดนั้นเลยเหรอถึงไม่ยอมให้พาไป”“คือ...มันไม่ใช่อ

เดินอยู่ดี ๆ เขาก็คว้ามือฉันจับเอาไว้แน่น สะบัดเท่าไรก็ไม่ยอมหลุด ฉันเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนข้างกัน ถลึงตาใส่เชิงออกคำสั่งว่าให้ปล่อย“ปล่อย!”“ไม่ปล่อย” เขายักคิ้วกวนท้าทายอำนาจมืด ลอยหน้าลอยตาอย่างน่าหมั่นไส้“ปล่อย!” ฉันเพิ่มระดับเสียงขึ้นอีก ให้เขารู้ว่ากำลังไม่พอใจ เคยเดินจับมือผู้ชายในห้างซะที่ไหนกัน อายจะแย่แล้ว“ไหนบอกวันนี้จะตามใจฉันไง แค่นี้ทำเป็นมองตาขวางซะแล้ว เพิ่งรู้ว่าเธอเป็นพวกที่ไม่ชอบรักษาคำพูด”“ก็ฉัน....” หากจะบอกว่าอายคงโดนล้อแน่ ๆ“ฉันอะไร” เขายิ้ม จ้องหน้าราวกับรู้คำตอบในใจ“เออ!! จะทำอะไรก็ทำเลย” ว่าแล้วก็เบนหน้าหนีไปอีกทาง เมื่อโดนนิ้วหัวแม่มือลูบวนที่หลังมือ ความอายยิ่งปะทุขึ้นจนตอนนี้ใบหน้าฉันแดงก่ำไปหมดแล้ว“วันนี้เธอต้องตามใจฉันรู้ไว้ด้วย”จากนั้นเขาเดินจูงมือฉันไปเรื่อย ๆ คนที่เดินผ่านไปมาต่างก็มองเราทั้งคู่ด้วยรอยยิ้ม คนต้นคิดเดินล้วงกระเป๋ายิ้มอย่างสบายใจ ปกติฉันไม่เคยอายใครแต่พอมาเจออย่างนี้ แทบอยากจะเอาหน้าแทรกแผ่นดินหนีเดินตามหลังเขาอยู่อย่างนั้นจนมาถึงร้านเสื้อผ้าร้านหนึ่ง เขาหยุดแล้วหันมาเอ่ยด้วย“เดี๋ยววันนี้ฉันจะซื้อเสื้อให้ดีไหม”“ไม่เอาฉันมีเงิ

อีกฝ่ายโน้มใบหน้าเข้ามาประกบจูบโดยไม่ให้ฉันตั้งตัว บดเบียดริมฝีปากร้อนอย่างหนักหน่วง ราวกับต้องการสั่งสอนให้ฉันรับรู้ว่าไม่ควรต่อปากต่อคำด้วย มือหนาเลื้อยลงไปที่สะโพกงอน บีบเคล้นขยำแรง ๆ อย่างมันเขี้ยว“อืม”เมื่อเขาได้ปลุกไฟสวาทให้ลุกโชนขึ้น ทุกอย่างมันก็ลื่นไหลไปตามห้วงอารมณ์ เขานอนราบลงบนเตียงทั้งที่เรายังจูบกัน ฉันละทิ้งความอายทั้งหมดทั้งมวลนั่งคร่อมบนตัวเขา สายตาที่จับจ้องมองกันมีแรงดึงดูดมหาศาลไม่ให้ละสายตาไปไหนได้“แฮ่ก ๆ นายทำเสน่ห์ใส่ฉันหรือไง ไอ้คนผีทะเล” ฉันว่าให้ทั้งที่ยังจ้องตาเขา บัดนี้ความอายหายกระเจิงหนีหายไปหมด หากจะเหลือก็เพียงแต่ความต้องการอันร้อนแรงเท่านั้น“ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นนั่นเพราะเธอต้องการฉัน เธอหลงใหลฉัน เธอรักฉันเข้าให้แล้วยังไงล่ะ หึ ๆ” เขาเอ่ยเสียงแหบพร่า จ้องมองดวงตาคู่สวย กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ราวกับกระหายตัวฉันเสียเต็มประดามือหนาละจากสะโพกงามงอนเลื้อยขึ้นมาวางบนเนินเนื้อก้อนโตทั้งสอง บีบคลึงแรง ๆ ฉันได้แต่หลับตาพริ้ม ขบริมฝีปากล่างรับรสสัมผัสอันเสียวสยิวอย่างเต็มใจ“อะ...อื้อ...ฟีฟ่า” จำเป็นต้องร้องครวญครางออกมาอีกเมื่อเขาสะกิดยอดอ

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!“เสร็จยังเธอ”“อีกแปบนึงนะ นายลงไปรอข้างล่างก่อนเลย”“ไม่เอาจะรอดูตรงนี้ ถ้าเธอออกมาแล้วไม่ใส่ชุดคลุมล่ะน่าดู”“ใส่อยู่แล้วน่า”เราทั้งคู่สนทนากันผ่านประตูห้อง ในขณะที่ฉันกำลังยืนอยู่หน้ากระจก จ้องมองสภาพตัวเองอย่างไม่ชินตา วันนี้เราทั้งคู่จะไปโรงพยาบาลตามนัดของคุณหมอนที นายฟีฟ่าเลยสั่งให้ฉันใส่ชุดคลุมท้องที่ซื้อมาให้ก่อนหน้านั้นทั้งที่เรียนด้านแฟชั่นมาแท้ ๆ เคยใส่ชุดบ้า ๆ บอๆ ที่ตัวเองออกแบบและตัดเย็บเองก็เยอะ แต่ทำไมพอได้ใส่ชุดคลุมท้องกลับรู้สึกอายอย่างบอกไม่ถูก“ออกมาซะดี ๆ ไม่งั้นฉันพังประตูเข้าไปแน่”“เออ ๆ เปิดแล้วทำเป็นดุไปได้” เมื่อพร้อมแล้วจึงเดินถือกระเป๋าไปเปิดประตูให้ แรกเจอเขาสำรวจฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยกยิ้ม“ก็สวยดีนี่นาจะอายทำไม”“แล้วทำไมนายต้องยิ้มด้วยล่ะ”“ก็สวยไงจะให้หน้าบูดเหรอ ฮ่าๆ ๆ” ว่าแล้วยังขำต่อไม่หยุด ฉันหมั่นไส้จึงฟาดเข้าที่ต้นแขนเต็มแรง“โอ๊ย! จะตีกันทำไมเนี่ยก็บอกว่าสวยแล้วจะเอาอะไรอีก...หรือเธอเขิน”“เขินบ้าเขินบออะไร รีบลงไปได้แล้ว”“เดี๋ยว!”กำลังจะเดินไปแต่เขากางแขนกั้นทางไว้ ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาอำมหิต ราวกับอีกฝ่ายเป็นศ