บททั้งหมดของ Babysitting my Boss: บทที่ 41 - บทที่ 50

Tahimik ang buong opisina nang araw na yon, pero para kay Shaina ay tila magulo at maingay kahit wala namang ibang maririnig kundi ang mga pagtipa sa keyboard nila ni Lukas. Hindi naman talaga ang opisina ang maingay, kundi ang puso at isip niya. Puno ng mga tanong at realization kaya hindi tuloy siya makapag-focus sa mga ginagawa niya. Parang gusto na lang niyang matulog at isisipin na lang mamaya ang mga gagawin niya. Pero syempre, hindi pwede yon. She sat beside Lukas, both of them bent over the reports in front of them, yet her mind refused to stay on the numbers. Sa paningin niya, dumagdag pa tuloy ang mga numbers sa iniisip niya. She couldn’t stop thinking about Clarisse—the pantry encounter that had left an unexpected imprint on her chest. Every smile, every small gesture of the woman replayed in her mind, twisting her thoughts. Hindi lang ang mga ngiti nito, kundi pati mga salita na nag-iwan sa kaniya ng mga tanong.Bakit ako parang na-intimidate? Bakit parang may bigat sa ba

Lukas leaned against the balcony railing of his condo habang ang isang kamay ay may hawak ng bote ng alak, medo stress ang araw na to para sa kaniya. Ang dami na nga niyang isispin ay dumagdag pa ang babaeng pinakaiinisan niya. Tinanaw niya ang nasa baba, the city lights stretching endlessly na tila ba kinakausap siya. The hum of traffic in the street and distant sirens created a low, steady rhythm, but his mind refused to rest at pinipilit siyang isipin ang mga pangyayari na gusto na niyang ibaon sa limot at hindi na hukayin pa. Tonight, like so many nights before, his thoughts kept returning to that particular evening — the night Clarisse had come to him, tears streaming, voice trembling with frustration and fear.She had lost her job. Marketing. A major campaign had collapsed, blamed on her oversight, and suddenly the professional world she had worked so hard to build had crumbled. She had called him first, almost desperate, and Lukas had listened as her voice broke over the phone.

Basag.Isang malutong na tunog ng salamin ang pumunit sa katahimikan ng opisina.Parehong napalingon sina Shaina at Lukas. Nandoon si Clarisse, nakatayo, hawak-hawak pa ang mesa na parang kailangan nitong kumapit para hindi tuluyang matumba. Sa sahig, nagkalat ang bubog ng baso, tumutulo pa ang kape na hindi na nito nagawang ibigay kay Lukasi.Nanigas si Shaina sa kinauupuan niya. Sa dibdib niya, tila may isang apoy na biglang nagliyab. Selos, galit, at hindi niya rin alam kung bakit siya nakakaramdam ng insecurity. Lahat ng mga emosyon na yon ay sabay-sabay na sumasabog sa dibdib niya, parang isang malakas na alon na pilit niyang itinatago sa maayos na postura. Pero sa loob-loob niya, sumisigaw siya. Gusto niyang isigaw lahat ng nararamdaman niya.Bakit ba parang siya pa ang nasasaktan? At ano bang karapatan ni Clarisse para magulat ng ganyan? Pero sabagay, ang ex nito ang humalik sa kaniya.Pero ex na nga diba? Meaning wala ng pakialamanan.“Clarisse,” mahinahong sambit ni Lukas, an

Sabado. Walang pasok. At sa wakas ay may pagkakataon na rin si Shaina na makabawi ng tulog. Kaya kahit paulit-ulit nang umaalingawngaw ang tunog ng alarm clock sa gilid ng kaniyang kama, ni hindi man lang siya gumalaw. Matalo-talo na lang ang cellphone sa pag-vibrate pero nanatili siyang nakapikit at mahigpit na nakayakap sa unan.“Ateeeee!” Sigaw ni Regine mula sa sala. “Hoy, gumising ka na! Nandito na sa sala ang boyfriend mo!”Napakislot siya at nagmulat ng isang mata, at mabilis na napailing. Boyfriend? Wala naman akong boyfriend, ah!Mas malakas pa sa alarm clock ang tinig ng kapatid niya. Ang sarap sanang sabunutan si Regine kung hindi lang siya sobrang antok. Kaya ang ginawa niya ay muli niyang tinakloban ng kumot ang buong mukha at pasimpleng umungol. Bahala ka dyan, wala ako sa mood makipagbiruan!“Inaantok pa ’ko! Lumabas ka na, Regine!” naiinis niyang sigaw nang marinig niyang bumukas ang pinto. "Wala ako sa mood, okay?"Narinig niyang sumara ang pinto, dahilan para mapabun

Paglapag ng eroplano ay agad na sumalubong kay Shaina ang kakaibang simoy ng hangin at tinatangay pa ang mahaba niyang buhok. Pumikit pa siya para mas maramdaman ang hangin—mas presko, mas mabango, at may halong alat na parang paanyaya mula sa dagat. Hindi pa man siya nakakalabas ng airport ay dama na niya ang kakaibang saya sa dibdib. Hindi ma-explain ang saya na nararamdaman niya ngayon. Finally, one bucket list, unlocked!“Welcome to Boracay,” bulong ni Lukas sa tabi niya, malapit sa tenga, dahilan para mapapitlag siya. Ramdam niya pa rin ang init ng hininga nito, at kung hindi lang siya nakapikit kanina, baka nahuli siya nitong namumula. Huminga siya nang malalim at hinawakan ang kamay ni Lukas, bilang pasasalamat sa ginawa nito ngayon. Kung hindi dahil dito, baka hindi sila makakapunta ng Boracay.Nauna nang tumatakbo si Regine palabas, halos hindi mapakali sa tuwa. May patalon-talon pa itong nalalaman, akala mo talaga hindi dalaga eh. Napapailing na lang siya, ang importante mas