All Chapters of ฉันนี่แหละนักเลงขนมหวาน "ฟันน้ำนม" แห่งพระนครยุค 2500: Chapter 31 - Chapter 40

            หลังจากเทศกาลสงกรานต์ผ่านพ้นไป ชีวิตในบ้านสิงหราชก็กลับเข้าสู่กิจวัตรที่เต็มไปด้วยความขยันขันแข็งเช่นเดิมแต่ทว่าก็มีบางอย่างที่ไม่เหมือนเดิมเช่นกัน            เช้าวันหนึ่งขณะที่สิงห์ที่กำลังมองภาพลูก ๆ และลูกศิษย์ที่ตอนนี้มีถึงหกคน รวมปลากริมกับปั้นขลิบตัวน้อยด้วยความภูมิใจ จู่ ๆ เขาก็เอ่ยขึ้น            "เอาละพวกเอ็ง...อีกไม่กี่วันก็จะเปิดเทอมแล้วนะ เตรียมตัวกันรึยัง?"            คำถามของครูสิงห์ทำให้บรรยากาศที่เคยคึกคักเงียบลงทันที            "ผม...ผมต้องไปเรียนซ้ำชั้น ป.4 ครับครู" ข้าวเหนียวตอบเสียงอ่อย พลางเกาหัวอย่างเขินอาย            "ปีที่แล้วผมโดดเรียนจนหมดสิทธิ์สอบ"        &nb

            หลังจากที่ปลัดขจรกลับไปแล้ว บรรยากาศในบ้านสิงหราชก็เต็มไปด้วยความเงียบงันชั่วขณะ ทุกคนต่างตกตะลึงกับข่าวที่ใหญ่เกินกว่าจะตั้งตัวทัน สิงห์กับบัวมองหน้ากันด้วยแววตาที่ยังไม่อยากจะเชื่อ แต่ปลากริมไม่ปล่อยให้ความตกตะลึงนั้นอยู่นาน            "พ่อจ๋า!" เสียงใส ๆ ของเธอดังขึ้นทำลายความเงียบ "เราไม่มีเวลามาดีใจแล้วนะ! เรื่องใหญ่ขนาดนี้เราต้องรีบประชุมกันด่วนเลย! พ่อรีบไปหาปู่ผู้ใหญ่สมิงนะจ๊ะ! บอกท่านว่าหนูขอเรียกประชุมสมาชิกชมรมผู้ปลูกมะม่วงของเราทุกคนเย็นนี้ที่ลานวัดด่วนเลย!"            คำสั่งที่เด็ดเดี่ยวของประธานชมรมตัวน้อยทำให้สิงห์ได้สติ เขารีบพยักหน้ารับแล้วออกไปทำตามที่ลูกสาวบอกทันที และตกเย็นวันนั้นที่ลานวัดท้ายคลองจึงแน่นขนัดไปด้วยเหล่าสมาชิกชมรมชาวสวนทุกคน ที่ต่างมารวมตัวกันด้วยความสงสัยใคร่รู้ว่ามีเรื่องด่วนอะไรเกิดขึ้น            "พวกเราเงียบกันหน่อย"

            เสียงฮือฮาและเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นอย่างเซ็งแซ่จากชาวบ้านที่มามุงดู เมื่อแสงจากตะเกียงสาดส่องให้เห็นว่าผีเล็บแดงที่แท้จริงนั้นคือนางพลับพลึงลูกสะใภ้ของนางสาย            "ไม่จริง! ข้าไม่ได้ทำนะ!" พลับพลึงที่นั่งตัวสั่นอยู่บนพื้นพยายามปฏิเสธเสียงแข็ง            "แล้วนี่อะไร!" ผู้ใหญ่บ้านสมิงชี้ไปที่ขวดน้ำยาอุทัยทิพย์ สีแดงสดที่กลิ้งอยู่ไม่ไกล "หลักฐานมัดตัวขนาดนี้ยังจะปากแข็งอีกรึ!"            เมื่อจนมุมด้วยหลักฐานและสายตานับสิบคู่ที่จ้องมองมาอย่างกดดัน ในที่สุดพลับพลึงก็ปล่อยโฮออกมาแล้วชี้ไปทางบ้านของตน            "แม่...แม่เป็นคนสั่งให้ฉันทำ" หล่อนพูดไปก็ปิดหน้าร้องไห้โฮ "แม่บอกว่าถ้าทำแบบนี้ร้านนังบัวมันจะเจ๊ง!"            คำสา

            หลังจากปลากริมได้สำรวจตัวร้ายที่มีรูปร่างผิดจากลักษณะที่คิดไว้ เจ้าตัวก็คร้านจะสนใจเนื้อหาในนิยายหลักอีกต่อไป "พี่มะตูม! หนูว่าพวกเรากลับไปหาพ่อแม่กันเถอะจ้ะ" เธอกล่าวชวนคนเป็นพี่เสียงใส อีกทั้งไม่คิดจะสนใจเด็กชายตรงหน้าที่ดูเหมือนจะอยากทำความรู้จักกับเธอสองพี่น้อง            "น้องสาว...พี่ขอไปด้วยได้ไหม"            คำถามของเทวากรทำให้ปลากริมชะงักไปเล็กน้อย คิ้วของเด็กหญิงขมวดมุ่นเข้าหากันด้วยความสงสัย (จะตามมาทำไมกันนะ?)            ทว่า...ยังไม่ทันที่เด็กหญิงจะได้ตอบรับหรือปฏิเสธ ในหัวของเธอก็พลันได้ยินเสียงหวานใสที่แฝงความตื่นตระหนกของพี่สาวต่างภพดังขึ้นเสียก่อน!          'แม่หนู! รีบกลับมาที่ร้านเร็วเข้า! แย่แล้ว!'         

           ในเช้าของวันต่อมา ข่าวเรื่องการย้ายบ้านของครอบครัวสิงหราชก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งชุมชนอย่างรวดเร็วราวกับไฟลามทุ่ง            ที่ตลาดเช้าจากที่เคยมีแต่เสียงพูดคุยเรื่องความสำเร็จของร้านสิงหราชของอร่อยบัดนี้กลับเต็มไปด้วยเสียงกระซิบกระซาบด้วยความกังวลใจ            "นี่พวกแกว่าจริงรึ...ที่ครูสิงห์กับครอบครัวจะย้ายไปอยู่พระนครแล้ว" ป้ากลอยเปิดประเด็นขึ้นในวงสนทนา            "ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกัน" ลุงจันทร์เสริมขึ้นด้วยสีหน้าไม่สบายใจ "ถ้าเป็นอย่างนี้...แล้วชมรมผู้ปลูกมะม่วงของพวกเราล่ะ จะเป็นอย่างไรต่อไป? ถ้าไม่มีแม่หนูปลากริมอยู่คอยชี้นำ...พวกเราจะไปต่อกันได้อยู่ไหม"            ความกังวลนี้ไม่ได้เกิดขึ้นแค่กับชาวสวน แต่ยังรวมถึงครอบครัวของเด็ก ๆ ที่ค่ายมวยด้วย ป้าชื่นเองก็เดินหน้าเครียดเข้ามาสมทบ