All Chapters of ฉันนี่แหละนักเลงขนมหวาน "ฟันน้ำนม" แห่งพระนครยุค 2500: Chapter 11 - Chapter 20

           เมื่อคนทั้งคู่กลับถึงบ้านในตอนบ่ายแก่ ๆ ของวันนั้น  สิงห์กับปั้นขลิบที่ทำความสะอาดบ้านจนเอี่ยมอ่องเช่นเดียวกับเมื่อวานก็รีบออกมาต้อนรับทันที            "เป็นยังไงบ้างบัว ขายหมดไหม?" สิงห์ถามด้วยความตื่นเต้น            บัวไม่ได้ตอบเป็นคำพูด แต่ค่อย ๆ เทเงินทั้งหมดจากย่ามผ้าลงบนแคร่ไม้ไผ่...ไม่ใช่แค่เหรียญสลึงหรือเหรียญบาทเหมือนเมื่อวาน แต่คราวนี้ได้มีธนบัตรใบละยี่สิบบาทที่ยับยู่ยี่ปะปนอยู่ด้วย            ทั้งครอบครัวนั่งล้อมวงมองเงินกองนั้นแล้วช่วยกันนับ...ห้าสิบ...หกสิบ...แปดสิบ...เก้าสิบ...            "หนึ่งร้อย...หนึ่งร้อยสามบาทกับอีกห้าสิบสตางค์!" สิงห์พูดสรุปด้วยเสียงเบาหวิวพลางจ้องเงินตรงหน้านิ่งราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง         &nbs

            เมื่อหลวงตาให้สัญญาณเริ่มการประลอง ทั้งลานวัดก็พลันเงียบลง ทุกสายตาต่างพากันจับจ้องไปยังคนทั้งสองฝั่งที่เปรียบเสมือนกำลังขึ้นสังเวียนแห่งรสหวาน บรรยากาศรอบด้านในตอนนี้เต็มไปด้วยความเข้มข้น จริงจัง และกดดัน            ทางฝั่งของป้าสายคือการแสดงฝีมือชั้นครูอย่างแท้จริง หล่อนเริ่มต้นด้วยฝอยทองซึ่งยากที่สุดทันที มือที่เหี่ยวย่นแต่เก๋าประสบการณ์ของหญิงวัยชราบรรจงโรยไข่แดงผ่านกรวยใบตองเป็นเส้นสายสีทองอร่ามลงในน้ำเชื่อมที่เดือดได้ที่อย่างแม่นยำ ทุกจังหวะล้วนเต็มไปด้วยสมาธิอันแน่วแน่ ผู้คนที่มุงดูต่างส่งเสียงชื่นชมในใจให้แก่ยอดฝีมือผู้อยู่วงการนี้มานาน            ตัดมาทางฝั่งของครอบครัวสิงหราชนั้น ภาพได้แตกต่างออกไปเพราะมันคือภาพการทำงานเป็นทีมอย่างน่าทึ่ง            "พ่อจ๋า! ไฟเตาหม้อแกงขออ่อน ๆ นะจ๊ะ ส่วนเตาบัวลอยขอไฟแรง ๆ เลย!" เสียงใสแจ๋วของปลากริมซึ่งเปรียบดั

            หลังจากสิงห์ดึงตัวมะตูมให้ลุกขึ้นยืน สองมือใหญ่ของเขาก็จับบ่าของเด็กหนุ่มเอาไว้แน่น            "เรื่องของพ่อเอ็ง...มันจบไปแล้ว" สิงห์พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง "มันเป็นเรื่องระหว่างข้ากับมัน เอ็งไม่เกี่ยว...เอ็งไม่ต้องมาแบกรับอะไรแทนทั้งนั้น...เข้าใจไหม?"            มะตูมเงยหน้าขึ้นสบตากับครูของพ่อ น้ำตายังคงไหลเป็นทาง แต่แววตาของเขาฉายแววซาบซึ้งระคนขอบคุณ ก่อนจะนิ่งฟังในสิ่งที่ผู้สูงวัยกว่ากล่าวต่อไป            "และที่ข้าทำไปทั้งหมด...ข้าไม่ได้ทำเพราะเห็นแก่พ่อเอ็งแต่ข้าทำ...เพราะข้าเห็นแววในตัวเอ็ง...แววของนักสู้ที่ไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา"            เขาตบบ่าเด็กหนุ่มเบา ๆ อีกครั้ง "ไป...ไปรับพ่อเอ็งกัน...แล้วกลับบ้าน...บ้านของเรา"        

            ในตอนนั้นเองร่างเล็ก ๆ สองร่างก็เดินเตาะแตะเข้าไปหาเด็กหนุ่มผู้โดดเดี่ยว ปลากริมจูงมือน้องชายเข้าไปหยุดยืนอยู่เคียงข้างเขาเด็กชายผู้ที่อายุมากกว่าไม่กี่ปี เธอไม่ได้พูดอะไรในตอนแรกทำเพียงแค่เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่าง เงียบ ๆ            ส่วนปั้นขลิบที่ไม่เข้าใจความซับซ้อนของความตาย รู้เพียงแค่ว่าพี่ชายคนใหม่ของเขากำลังเศร้า เด็กน้อยจึงยื่นมือที่เริ่มจะกลมป้อมของตัวเองไปจับชายเสื้อของมะตูมแล้วดึงลงเบา ๆ            เมื่อมะตูมก้มลงมอง ปั้นขลิบก็ยื่นขนมตาลในมือที่แม่ให้ติดมือมาออกไป "พี่...กินหนม" ภาพของเด็กน้อยที่หยิบยื่นขนมให้ด้วยความไร้เดียงสาทำให้กำแพงความเข้มแข็งที่มะตูมพยายามสร้างขึ้นพังทลายลง น้ำตาหยดหนึ่งร่วงหล่นจากหางตาโดยที่เขาไม่รู้ตัว            ปลากริมเห็นดังนั้นจึงเอื้อมมือเล็กของเธอไปจับมืออีกข้างของมะตูมเอาไว้แน่น ก่อนจะพูดออกมาด้วยท่าทางแสร้งไร้เดีย

            เช้าวันรุ่งขึ้นหลังจากความสำเร็จของการขายต้มแซ่บรอบค่ำจากเมื่อวานจบลง ทุกคนต่างก็เข้านอนด้วยความเหน็ดเหนื่อย แต่ทว่าพวกเขากลับมีรอยยิ้มเปื้อนใบหน้าไม่มีใครบ่นกันสักคน            เช้าของวันใหม่มาเยือน วันนี้สิงห์ไม่ได้เรียกแค่มะตูมคนเดียวแต่ว่ายังได้เรียกปลากริมบุตรสาวคนโตที่อยากจะซ้อมมวยให้ไปวิ่งด้วยกันด้วย            เด็กหญิงตัวน้อยผู้อยู่ในเสื้อคอกระเช้าสีชมพูผูกผมแกละสองข้างไม่เกี่ยงงอน เธอรีบสวมบทบาทนักวิ่ง       อย่างรวดเร็ว ในระหว่างที่เจ้าตัววิ่งไปด้วยรองเท้าแตะหูคีบเด็กหญิงก็นึกถึงรองเท้าผ้าใบขึ้นมาทันที ก่อนจะมองไปทางพ่อและมะตูม เนื่องจากคนทั้งคู่วิ่งบนถนนดินลูกรังแบบเท้าเปล่า ซึ่งเธอพลันรู้สึกเจ็บเท้าแทนพวกเขาขึ้นมาเสียอย่างนั้น            ในระหว่างที่ทั้งสามคนวิ่งไปปลากริมก็มองวิถีชีวิตของคนในชุมชนอย่างสนใจ เธอเห็นช