All Chapters of ฉันนี่แหละนักเลงขนมหวาน "ฟันน้ำนม" แห่งพระนครยุค 2500: Chapter 41 - Chapter 50

           ในขณะที่ขบวนเรือหลายลำค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากเขตคลองบางกอกน้อยที่คุ้นเคย บรรยากาศบนเรือหางยาวลำใหญ่ที่ครอบครัวสิงหราชว่าจ้างมานั้นเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย            ตาสรกับยายเมี้ยนของดินนั่งเกาะขอบเรือแน่นด้วยความประหม่า นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ท่านทั้งสองได้เดินทางไกลออกจากกระท่อมท้ายสวน            "ตา...เรือมันโคลงเคลงเหลือเกิน ยายใจคอไม่ดีเลย" ยายเมี้ยนกระซิบกับสามี            "จับแขนข้าไว้แน่น ๆ เถอะน่า...ไม่เป็นไรหรอก" ตาสรปลอบพลางกุมมือที่สั่นเทาของภรรยาเอาไว้แน่น            ส่วนเด็ก ๆ นั้นตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิง ปั้นขลิบกับข้าวเม่าชี้ชวนกันดูปลาที่กระโดดขึ้นมาเหนือน้ำอย่างตื่นเต้น ในขณะที่มะตูมกับเพชรนั่งมองทิวทัศน์สองฝั่งคลองที่เปลี่ยนไปด้วยความสนใจ   

            และเมื่ออาหารทุกอย่างถูกจัดเตรียมใส่จานอย่างสวยงามพร้อมเสิร์ฟ...ซึ่งมันคือชุดอาหารที่ผสมผสานระหว่างความเป็นไทย จีน และเทคนิคตะวันตกเอาไว้ได้อย่างลงตัว            เป็นสิ่งยืนยันว่านักเลงขนมหวานผู้นี้ไม่ได้มีดีแค่เรื่องขนม แต่เธอคือเชฟอัจฉริยะตัวจริงที่พร้อมจะเปลี่ยนแปลงวงการอาหารของยุคนี้ด้วย            กลิ่นหอมอันซับซ้อนที่อบอวลออกมาจากครัวหลังเรือนนั้น ช่างทรงพลังและยั่วยวนใจเป็นอย่างมาก เพราะคือกลิ่นที่ผสมผสานทุกอย่างเอาไว้อย่างลงตัว...ทั้งกลิ่นหอมลึกซึ้งของเครื่องแกงที่ผัดกับกะทิ            กลิ่นหอมเย็น ๆ ของเหล้าจีนและสมุนไพร กลิ่นหอมกรุ่นของของทอด และสุดท้ายกลิ่นหวานมันอมเปรี้ยวที่แปลกใหม่และไม่คุ้นเคย...            และเพราะกลิ่นอาหารเหล่านี้จึงได้ดึงดูดให้ทุกคนที่อยู่ด้านนอกถึงกับต้องเดิน

           หลังจากเสร็จสิ้นการสมัครเรียนที่โรงเรียน เมื่อพวกเขากลับถึงบ้านที่นางเลิ้ง เจ้าสัวทิวาและคุณนายศรีสมรก็ได้ขอตัวกลับไปก่อน โดยทิ้งให้เทวากรลูกชายของตนได้ใช้เวลาทำความรู้จักกับครอบครัวใหม่ของเขาอย่างเต็มที่            บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยความตื่นเต้นเรื่องโรงเรียน ค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นบรรยากาศของความมุ่งมั่นเมื่อสิงห์พาลูกศิษย์ทุกคนไปยังลานซ้อมมวยหลังบ้าน            "เอาละ เทพ" สิงห์หันไปพูดกับศิษย์คนล่าสุดของตัวเอง "ในเมื่อตอนนี้เจ้าคือศิษย์ของค่ายสิงหราชอย่างเต็มตัวแล้ว...บทเรียนแรกของเจ้าก็ได้เริ่มต้นขึ้นแล้วเช่นกัน"            เทวากรพยักหน้ารับอย่างจริงจังแม้ในใจจะรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง สิงห์เริ่มต้นให้เทวากรออกกำลังกายขั้นพื้นฐาน...นั่นคือการวิ่งอยู่กับที่และกระโดดเชือก...และในตอนนั้นเองที่ปัญหาแรกได้ปรากฏขึ้น...     &nbs

            ตาสรกับบัวช่วยกันผลัดกันหมุนถังปั่นไอศกรีมอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยแม้ว่าจะมีอาการล้าบ้างก็ตาม แต่คนทั้งคู่ก็ยังคงมีใบหน้าเปื้อนยิ้ม            ภายในถังปั่นได้ยินเสียงน้ำแข็งและเกลือที่กระทบกันดังเกรียวกราว แต่ผลลัพธ์ที่ได้คือเนื้อไอศกรีมสีเหลืองนวลที่ค่อย ๆ แข็งตัวขึ้นจนเนียนละเอียดน่ากิน            เมื่อขนมทุกอย่างเสร็จสมบูรณ์และถูกจัดวางเตรียมไว้สำหรับขายหน้าร้านแล้ว ปลากริมก็ไม่ลืมที่จะตักขนมทุกอย่างแบ่งใส่กระทงเพื่อนำไปเซ่นไหว้สหายต่างภพของตัวเอง            ทันทีที่เธอวางของไหว้เสร็จ เสียงหวานใสของแม่นางตานีก็ดังขึ้นในหัวอย่างตื่นเต้น 'โอ้โฮ! น่ากินไปหมดทุกอย่างเลยแม่หนู! โดยเฉพาะไอติมของเจ้า'            หลังจบเสียงของเธอก็ตามมาด้วยเสียงของแม่นางกวักที่กำลังวิเคราะห์ทุกสิ่งอย่างม

             อาจารย์เชฟสมศักดิ์เดินนำปลากริมลึกเข้าไปในส่วนครัวหลักที่โอ่อ่าและเต็มไปด้วยอุปกรณ์ที่ทันสมัยที่สุดของยุคนี้ เขาไม่ได้พาเธอไปดูวัตถุดิบธรรมดาแต่กลับเดินไปหยุดที่สเตชั่นครัวร้อนของตัวเอง ที่ซึ่งมีเป็ดย่างตัวหนึ่งที่เพิ่งนำออกจากเตาอบมาวางพักไว้อย่างสวยงาม และหนังของมันเป็นสีน้ำตาลทองแลดูน่ากิน            "เอาเป็นว่า...ก่อนที่เจ้าจะมาช่วยข้าคิดเมนูใหม่" เขาเน้นคำว่าช่วยด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน "ลองดูเมนูอันดับหนึ่งของห้องอาหารเราก่อนดีไหม"            เขาผายมือไปยังเป็ดย่างตัวนั้นด้วยความภาคภูมิใจ "นี่คือ คานาร์-อา-ลอ-รองจ์...เป็ดอบซอสส้มตำรับฝรั่งเศสแท้...ข้าใช้เวลาฝึกฝนกับเชฟฝรั่งเศสโดยตรงเป็นปี ๆ กว่าจะได้ซอสที่รสชาติเข้มข้นและถูกต้องตามตำราเช่นนี้!"            น้ำเสียงของเขาคือการท้าทายอย่างชัดเจนประมาณว่า...เด็กอย่างเธอจะไปรู้อะไรเกี่ยวกับอาหารฝรั่งเศส