All Chapters of ฉันนี่แหละนักเลงขนมหวาน "ฟันน้ำนม" แห่งพระนครยุค 2500: Chapter 51 - Chapter 60

            คล้อยหลังจากเชฟปรีชาจากไป...เสียงของแม่ก็ดังขึ้น "ปลากริม...แล้วพรุ่งนี้เราจะขายอะไรดีลูก?" คำถามของแม่ทำให้ปลากริมละสายตาจากกระดาษเปล่าตรงหน้า            ก่อนที่เด็กหญิงจะหันมาส่งยิ้มอย่างน่ารักพร้อมกับตอบในสิ่งที่ตัวเองคิดเอาไว้เรียบร้อย "พรุ่งนี้เราทำขนมเปียกปูนใบเตยกับขนมต้มดีไหมจ๊ะแม่ เป็นขนมไทยง่าย ๆ ที่คนชอบกินกัน เราจะได้มีเวลาไปทุ่มเทความคิดให้กับงานใหญ่ของท่านผู้หญิงด้วย"            "ดีจ้ะลูก" บัวรับคำแล้วเดินเข้าครัวไปเตรียมวัตถุดิบด้วยความเข้าใจ ยังไม่ทันที่ปลากริมจะได้จับดินสออีกครั้ง ร่างท้วม ๆ ของเทวากรที่เพิ่งซ้อมมวยเสร็จก็เดินหน้ามอมแมมเข้ามาในร้าน กลิ่นเหงื่อปนกับเสียงท้องร้องของเขาดังมาแต่ไกล            "น้องปลากริม...มีอะไรให้กินบ้างไหมจ๊ะ...พี่หิวมากเลย" เขาพูดพลางชะเง้อมองโหลขนมดอกจอกที่เหลือแต่เศษติดก้นโหลและตั้งใจจะหยิบขึ้นมากิน

            หลังจากความสำเร็จครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตของครอบครัวสิงหราชผ่านไปด้วยดีอีกครั้ง...ทุกคนก็กลับมาสู่กิจวัตรประจำวันที่วุ่นวายแต่ก็เปี่ยมสุขตามเดิม...และแล้ววันเปิดเทอมวันแรกที่เด็ก ๆ ทุกคนรอคอยยกเว้นปลากริมก็มาถึง            เช้าวันนั้นบ้านสิงหราชที่นางเลิ้งคึกคักเป็นพิเศษ เด็ก ๆ ทุกคนต่างอยู่ในชุดนักเรียนใหม่เอี่ยมของโรงเรียนวัฒนศิลป์ศึกษาที่ท่านเจ้าสัวได้จัดการให้เรียบร้อย เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดถูกรีดจนเรียบกริบ            สิงห์และบัวช่วยกันจัดแจงแต่งตัวให้ลูก ๆ ด้วยความตื้นตัน โดยมีคุณนายศรีสมรและเจ้าสัวทิวาที่อาสามารับ   เด็ก ๆ ด้วยตัวเองในวันแรกยืนมองด้วยรอยยิ้ม            เมื่อเดินทางไปถึงโรงเรียน บรรยากาศที่โอ่อ่าและเต็มไปด้วยบุตรหลานของตระกูลใหญ่มากมายก็ทำให้เด็ก ๆ จากคลองบางกอกน้อยรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที     &nb

           และคืนวันเดียวกันนั้น...หลังจากที่ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว ภายในห้องนอนของปลากริมได้มีแสงไฟในห้องของเธอที่ยังคงสว่างอยู่            เด็กสาวนั่งนิ่งอยู่บนเตียงทำสมาธิเพื่อทบทวนเนื้อหาในนิยายต้นฉบับที่เธอเคยอ่าน...โดยเฉพาะในส่วนที่เกี่ยวข้องกับการประลองฝีมือในครั้งสำคัญที่ได้สร้างชื่อให้กับชายหนุ่ม            ในนิยายต้นฉบับนั้น...การประลองครั้งนี้คือจุดเริ่มต้นของชัยชนะของมะตูม นักมวยไร้ซึ่งความรู้สึกศิษย์ของครูเสือผู้ละโมบ เพราะในตอนนั้นเนื้อเรื่องได้กล่าวว่าพ่อของเธอได้แต่ตรอมใจจนไม่คิดจะสร้างค่ายมวย            อีกทั้งพวกเธอก็ไม่ได้เจอกับเจ้าสัวทิวาเหมือนกับในตอนนี้ด้วย (แต่ตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว...ถึงอย่างนั้น เงินคำรามก็ยังคงเป็นศิษย์เอกของครูเสืออยู่ดี) เธอคิดทบทวน            แต่แ

          หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายที่หน้าร้านเมื่อวันก่อนจบลงด้วยชัยชนะของฝ่ายสิงหราช เช้าวันต่อมาบรรยากาศที่ร้านก็กลับมาคึกคักอีกครั้ง            ลูกค้าต่างแวะเวียนมาอุดหนุนและให้กำลังใจพวกเขาอย่างไม่ขาดสาย ทุกคนต่างชื่นชมในไหวพริบและความกล้าหาญของปลากริมที่สามารถจัดการคนพาลได้อย่างเฉียบขาด            แต่แล้วในช่วงสายของวันนั้นเอง เฮียเล้งเจ้าของร้านโชห่วยที่คุ้นเคยกันดีก็เดินหน้าตื่นเข้ามาในร้านพร้อมกับหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งในมือที่เจ้าตัวยอมลงทุนเดินทางจากฝั่งบากกอกน้อยมาถึงพระนครทีเดียว            "ครูสิงห์! หนูปลากริม! เห็นข่าวรึยัง! เรื่องของพวกเอ็งลงหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์เลยนะ!"            คำพูดของเฮียเล้งทำให้ทุกคนในร้านหันมามองเป็นตาเดียว สิงห์รับหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นมาด้วยความงุนงง...และเนื้อข่าวที่เขาเห็

           ที่มุมน้ำเงิน สิงห์กำลังใช้ฟองน้ำชุบน้ำเย็นเช็ดหน้าให้มะตูม "ทำได้ดีมาก" เขาพูดเสียงเรียบ "มันเริ่มหงุดหงิดแล้ว ยกต่อไปมันต้องบุกหนักกว่าเดิม...ตั้งรับให้ดี...รอจังหวะเตะตัดกำลังขาของมันไปเรื่อย ๆ ไม่ต้องรีบร้อน"            ปลากริมยื่นขวดน้ำให้พี่ชาย "หายใจลึก ๆ นะพี่มะตูม...ทุกอย่างเป็นไปตามแผน"            ส่วนที่มุมแดงนั้นตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง! "ไอ้เงิน! เอ็งทำบ้าอะไรของเอ็งวะ!" ครูเสือตะคอกใส่หน้าลูกศิษย์อย่างเกรี้ยวกราด "มันหนีอย่างเดียวทำไมเอ็งต่อยมันไม่โดน! ยกต่อไปเข้าไปบดมัน! บดมันให้เละ!"            เงินคำรามพยักหน้ารับ แต่ในใจของเขากำลังสับสน...ขาหน้าของเขายังคงเจ็บแปลบไม่หาย            หลังจากนั้นไม่นาน "เป๊ง!" เสียงระฆังเริ่มยกที่สองก็ดังขึ้น!พร้อม ๆ กับเสียงโฆษกของสนามเริ่มพากย์อย่าง