All Chapters of ฉันนี่แหละนักเลงขนมหวาน "ฟันน้ำนม" แห่งพระนครยุค 2500: Chapter 71 - Chapter 80

            ช่วงบ่ายของวันหนึ่งภายในห้องปฏิบัติการทำขนมอบของมหาวิทยาลัย ปลากริมที่ตอนนี้เติบโตขึ้นมาจนกลายเป็นสาวอย่างเต็มตัว...ในตอนนี้เธอได้เป็นนักศึกษาชั้นปีที่หนึ่งแห่งคณะ คหกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งของประเทศ            ท่ามกลางบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความตึงเครียดแต่ก็เปี่ยมด้วยสมาธิ นักศึกษาทุกคนในชุดกาวน์สีขาวสะอาดกำลังง่วนอยู่กับการทำเอแคลร์...ขนมฝรั่งเศสขั้นพื้นฐานที่เป็นเหมือนบททดสอบสำคัญของเชฟขนมหวานทุกคน            ปลากริมทำงานของเธออย่างคล่องแคล่วและเงียบสงบ ทุกขั้นตอนตั้งแต่การต้มเนย การร่อนแป้ง ไปจนถึงการตีไข่ผสมกับแป้งที่ยังร้อนอยู่...ทุกอย่างถูกทำด้วยความแม่นยำและเป็นธรรมชาติราวกับเป็นส่วนหนึ่งของร่างกาย            ซึ่งในขณะที่นักศึกษาคนอื่น ๆ กำลังลุ้นว่าแป้งชูส์ของตนจะขึ้นฟูหรือไม่...เอแคลร์ของปลากริมกลับพองตัวขึ้นในเตาอบอย่างสวยงามและรูปท

            หลังจากจัดการเรื่องของลำดวนเรียบร้อยแล้วปลากริมก็ไม่รอช้า วันรุ่งขึ้นที่มหาวิทยาลัยเธอตั้งใจจะนำเรื่องการแข่งขันทำขนมที่เห็นในประกาศไปพูดคุยกับคุณนีรนาถให้รู้เรื่อง            เธอเดินตรงไปยังกลุ่มของนีรนาถที่กำลังนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ร่มไม้...แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปาก...ฝ่ายตรงข้ามกลับเป็นผู้เปิดฉากสารท้ารบ...ขึ้นเสียก่อน            "อ้าว...มาแล้วรึ...แม่ครัวสามัญชนคนเก่ง" นีรนาถเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยาะหยัน...พลางยกกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาโบกไปมา...มันคือใบประกาศการแข่งขันชิงทุนนั่นเอง            "เห็นป้ายประกาศนี่แล้วใช่ไหม...การแข่งขันชิงทุนไปเรียนทำขนมที่ปารีส...เวทีระดับนี้...คงจะสูงเกินไปสำหรับครูพักลักจำ...อย่างเธอ" เธอเว้นจังหวะลงชั่วครู่ก่อนจะพูดต่อ            "แต

           ซึ่งในเวลาเดียวกันนั้น...ปลากริมที่สังเกตเห็นท่าทีแปลก ๆ ของนีรนาถก็รู้สึกไม่เข้าใจ แต่แล้วสายตาของเธอก็พลันเหลือบไปเห็นข้อมือขาวผ่องของนีรนาถที่ตอนนี้เริ่มมีรอยช้ำเป็นจ้ำ ๆ จากการถูกคนร้ายบีบจับอย่างแรง ภาพนั้นทำให้เจ้าตัวก็เกิดความเห็นใจขึ้นมา            "คุณนีรนาถ...แล้วนี่คุณจะกลับบ้านอย่างไรคะ" ปลากริมถาม ก่อนจะชี้ไปที่ข้อมือของหล่อน            "ข้อมือของคุณช้ำหมดเลย...เอาอย่างนี้ดีไหม...บ้านของฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ ที่นั่นมียาหม่องกับผ้าพันแผลคุณจะไปทำแผลก่อนไหม...แล้วค่อยโทรศัพท์ตามให้คนขับรถมารับ"            ปลากริมคิดว่าคนหยิ่งในศักดิ์ศรีอย่างนีรนาถต้องปฏิเสธอย่างแน่นอน ทว่า...เธอกลับรู้สึกผิดคาด            นีรนาถที่ตอนนี้ในหัวไม่ได้คิดเรื่องศักดิ์ศรีอีกต่อไปแล้ว แต่กลับเต็มไปด้วยภาพขอ

            นับตั้งแต่วันที่นีรนาถกับปลากริมปรับความเข้าใจกันได้เรียบร้อย...บรรยากาศภายในมหาวิทยาลัยของคนทั้งคู่ก็ดีขึ้นตามลำดับ...            ซึ่งเรื่องนี้ได้สร้างความแปลกใจให้แก่กลุ่มของเธอไม่น้อยรวมถึงผู้ที่พบเห็นที่รู้ความบาดหมางของคนทั้งสองด้วย            "คุณนีคะ...นี่คุณนีไปสนิทสนมกับยัยธารามลนั่นจริง ๆ เหรอคะ" ลินดาเพื่อนในกลุ่มที่เคยเป็นลูกคู่ของนีรนาถเอ่ยขึ้นในวันที่เธอเห็นนีรนาถเดินแยกมาจากปลากริม            "เมื่อวานลิน...ยังเห็นมันแอบคุยกับอาจารย์หลังเลิกเรียนอยู่เลยนะคะ ไม่รู้ว่าแอบไปใช้มารยาอะไรให้ท่านอาจารย์ลำเอียงเข้าข้างรึเปล่า"            แต่นีรนาถในวันนี้ไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว..."ลินดา...พอได้แล้ว" เธอกล่าวปรามเพื่อนด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เรื่องของฉันกับธารามล...เธอไม่ต้องเข้ามายุ่ง และท

            คำขอของเธอทำให้ทั้งห้องประชุมที่เคยเงียบกริบ พลันเกิดเสียงฮือฮาขึ้นมาทันที! นี่คือการแข่งขัน! การช่วยเหลือคู่แข่งถือเป็นเรื่องที่ผิดกติกาอย่างร้ายแรง!            พิธีกรบนเวทีถึงกับทำหน้าไม่ถูก ในขณะที่กรรมการท่านอื่นต่างมองหน้ากันด้วยความลำบากใจ            "ตามกฎแล้ว...ผู้เข้าแข่งขันห้ามช่วยเหลือกันนะจ๊ะ" คุณนายพริ้งเอ่ยขึ้นเสียงเบา            แต่แล้ว...เสียงที่ทรงอำนาจมากที่สุดก็ดังขึ้น..."การแข่งขัน...ไม่ได้วัดกันที่ฝีมือเพียงอย่างเดียว...แต่ยังวัดกันที่น้ำใจนักกีฬาด้วย"            หม่อมเจ้าหญิงอรุณศรีตรัสขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่ก้องกังวานไปทั่วทั้งโถง ท่านมองปลากริมด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา "ข้าอนุญาต...แต่ให้เวลาเจ้าเพียงหนึ่งนาทีเท่านั้น"      &nbs