All Chapters of ฉันนี่แหละนักเลงขนมหวาน "ฟันน้ำนม" แห่งพระนครยุค 2500: Chapter 81 - Chapter 90

           หลังจากวันแข่งขันรอบแรกผ่านไป นีรนาถก็ยังคงมาที่บ้านสิงหราชเพื่อเรียนรู้การทำขนมเหมือนเดิม...ในทุกวันหยุดสุดสัปดาห์ เพื่อแลกเปลี่ยนความรู้ในฐานะเพื่อนและคู่แข่งที่นับถือในฝีมือของกันและกัน            และในบ่ายวันเสาร์วันหนึ่ง...วันนี้ปลากริมเลือกที่จะสอนผู้มาเยือนเจ้าประจำทุกวันหยุดทำขนมชั้น...ซึ่งเป็นขนมที่ต้องอาศัยทั้งความใจเย็นและความแม่นยำในการเทแป้งแต่ละชั้นให้มีความหนาเท่ากันและนึ่งในเวลาที่พอเหมาะ            "หัวใจของขนมชั้นคือการนึ่งทีละชั้นค่ะคุณนี" ปลากริมอธิบาย "เราต้องรอให้ชั้นแรกสุกพอดีก่อน ถึงจะเทชั้นต่อไปได้...ถ้าใจร้อนเกินไป ชั้นขนมจะผสมกันไม่สวยงาม"            นีรนาถตั้งใจฟังและทำตามทุกขั้นตอนอย่างอดทน บรรยากาศระหว่างพวกเธอตอนนี้ไม่มีความรู้สึกเป็นศัตรูหลงเหลืออยู่อีกแล้ว...มีเพียงความรู้สึกของเพื่อนที่กำลังแลกเปลี่ยนความรู้กันเพียงเท่านั้น

           นับวันความสัมพันธ์ระหว่างปลากริมกับนีรนาถก็ยิ่งแน่นแฟ้นมากขึ้น...รวมถึงความก้าวหน้าของการแลกเปลี่ยนความรู้ระหว่างกันก็ได้ปรากฏให้เห็นอย่างเด่นชัด            นีรนาถได้เรียนรู้หัวใจ...ของขนมไทย ส่วนปลากริมก็ได้ทบทวนเทคนิคขนมอบแบบตะวันตกที่เธอเคยได้ศึกษามาจากความทรงจำในอดีตนำมาผสมผสานกัน...และแล้ววันแห่งการแข่งขันรอบที่สองก็ได้มาถึง            ซึ่งบรรยากาศในหอประชุมใหญ่ของมหาวิทยาลัยในวันนี้นั้น...นับได้ว่าคึกคักยิ่งกว่าครั้งก่อนเสียอีก ทั้งนี้เพราะข่าวคราวเรื่องการแข่งขันที่ดุเดือดและโดยเฉพาะอย่างยิ่งน้ำใจนักกีฬาอันงดงามของปลากริมในรอบที่แล้ว ได้แพร่สะพัดออกไปปากต่อปาก            จึงทำให้ในวันนี้มีผู้คนหลั่งไหลเข้ามาร่วมชมกันอย่างเนืองแน่น ทั้งนักศึกษา คณาจารย์ และแขกผู้มีเกียรติจากแวดวงสังคม...เสียงพูดคุยวิพากษ์วิจารณ์ดังขึ้นจากทั่วทุกสารทิศ &nb

           "ฉะ...ฉันไม่เป็นไรค่ะ...ขอบคุณมากนะคะคุณมะตูม" นีรนาถที่เพิ่งรู้สึกตัวตอบเสียงสั่น เนื่องจากหล่อนยังคงไม่หายจากอาการตกใจ            มะตูมมองใบหน้าซีดเผือดของหล่อนอย่างเห็นใจ "ผมว่าคุณเข้าไปพักข้างในบ้านก่อนเถอะครับ...เดี๋ยวผมกับคุณชายจะไปจัดการเรื่องนี้ที่โรงพักเอง"            "ค่ะ" หญิงสาวตอบรับอย่างเชื่อฟัง...โดยที่มะตูมยังคงตามไปส่งเธอจนถึงในบ้าน "ปลากริมพี่ฝากน้องดูคุณนีรนาถด้วยนะ" เจ้าตัวไม่ลืมสั่งน้องสาวที่รีบเดินมารับเพื่อนของตน            และหลังจากเขากล่าวจบชายหนุ่มก็ได้หันไปหาสหายรุ่นพี่ที่กำลังคุมตัวชายขอทานคนนั้นที่กำลังแสดงท่าทางขัดขืน "ไปกันเถอะครับคุณชาย"            ในขณะเดียวกันนั้นเองที่หน้าร้าน...บัวที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ก็รีบเข้าไปประคองขอทานสองแม่ลูกที่ยังคงนั่งตัวสั่นอยู่ด

           ในขณะที่...ทุกคนกำลังกล่าวทักทายกันตามมารยาท แต่แล้ว...สายตาของชาลิสาก็จับจ้องไปที่ใบหน้าของเทวากรด้วยท่าทีครุ่นคิด            "เอ่อ...ขอประทานโทษนะคะ" เธอกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงหวานใส "ดิฉันรู้สึกว่าหน้าของคุณคุ้น ๆ อย่างน่าประหลาด...เราเคยพบกันมาก่อนใช่ไหมคะ"            เธอยังไม่ทันรอให้ชายหนุ่มผู้ที่กำลังจะส่งเนื้อที่หั่นไปใส่จานหญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้างตอบ ก็เหมือนว่าหล่อนจะนึกขึ้นมาได้ "ฉันนึกออกแล้ว! ที่หน้าสวนไฮด์พาร์กในลอนดอนเมื่อสองเดือนก่อน! คุณคือสุภาพบุรุษที่เก็บสมุดบันทึกของดิฉันได้!"            ก่อนที่เธอจะกล่าวขอบคุณเขาออกมาอย่างยกใหญ่อีกครั้ง "ดิฉันต้องขอบคุณคุณอีกครั้งจริง ๆ นะคะ! สมุดเล่มนั้นสำคัญกับดิฉันมาก...ดิฉันซาบซึ้งในน้ำใจของคุณมากเหลือเกินค่ะ"           

           แต่ไม่กี่วันหลังจากการประกาศผลอย่างเป็นทางการ...บรรยากาศแห่งความชื่นชมที่ปลากริมเคยได้รับ ก็เริ่มถูกแทรกแซงด้วยกระแสลมเย็นที่มองไม่เห็น...            เพราะได้มีข่าวลือเกี่ยวกับปลากริมในทางที่ไม่ดีนักแพร่สะพัดไปทั่วทั้งคณะอย่างรวดเร็วและดูเหมือนจะลามไปถึงคณะอื่น...            "นี่เธอได้ยินเรื่องคุณธารามลรึยัง...เขาว่ากันว่าหล่อนรู้โจทย์อยู่ก่อนหน้าแล้ว"            "จริงเหรอ!...ฉันก็คิดอยู่ว่า...เด็กทุนธรรมดา แถมยังเพิ่งเข้าเรียนได้ไม่นาน จะไปรู้จักสูตรลับอาหารฝรั่งเศสชั้นสูงอย่างเบิฟบูร์กีญง...ได้ลึกซึ้งขนาดนั้นได้อย่างไร...น่าสงสัย"            ข่าวลือเหล่านี้ได้ทำลายชื่อเสียงของปลากริม และสร้างความกังขาในชัยชนะของเธอ...แต่หญิงสาวกลับทำเป็นไม่รับรู้ และยังคงมุ่งมั่นกับการเรียนของตนเองต่อไป