All Chapters of เมียบังเอิญ (NC 18+): Chapter 61 - Chapter 70

“ก็คุยกับบุรุษพยาบาลแทน”“เฮียอย่ากวน”“ไม่ได้กวน แต่หึง”“หึงไปทั่ว ยังกับเมียตัวเองสวย”“เมียเฮียสวยที่สุด”“ที่สุดอะ รักที่สุดคนนี้เนี่ย” รินลณีใช้สองมือดึงหน้าชายหนุ่ม ขณะที่กำลังจอดรถติดไฟแดง ดึงเขามาจุ๊บถี่ ๆ สามสี่ที จุ๊บนี้ทำให้คนขับหน้าบานเป็นอย่างมาก ไม่เสียแรงที่นั่งรอเธอกลับบ้านพร้อมกันผับกลางกรุง เอกภพนั่งมองอาการกระสับกระส่ายของเพื่อนแล้วได้แต่ส่ายหัวกับคนหวงเมีย“ไอ้หมอพัฒน์ครับ ถ้ามึงจะหวงน้องเขาขนาดนั้น กูว่ามึงไม่ควรให้น้องเขามานะ”“มึงคิดว่ากูไม่ห้าม?” ระพีพัฒน์ตอนนี้นั่งอยู่ที่ชั้นบนของผับแห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวง สายตาเขายังจับจ้องอยู่ตรงกลุ่มสาว ๆ ที่อยู่ด้านล่าง มีหนุ่มสาวหลายคนที่คาดว่าน่าจะมากันเป็นกลุ่มใหญ่“ห้ามแล้ว แต่เมียไม่เชื่อ มึงเลยดึงเพื่อนมาด้วยว่างั้น” ภีมหรือหมอภีมเอ่ยถามขณะที่ยกแก้วขึ้นดื่ม“เออ ก็มาเป็นเพื่อนกูหน่อย มึงจะให้กูมานั่งเฝ้าเมีย เดี๋ยวเขาก็ไม่สนุกพอดี”“พวกกูก็สนุกตายเลย” พายุเอ่ยขึ้น“กูก็เลี้ยงเหล้าพวกมึงนี่ไง” ระพีพัฒน์มองเหล้าที่เพื่อนเปิดดื่ม คืนนี้ขวดหนึ่งหมื่นกว่าบาท บอกเลยว่าถ้าไม่ได้ต้องการเพื่อนมาเฝ้าเมีย เขาไม่มีทางจ่ายเลี

“พอดีไปธุระน่ะครับ”นั่น มีแถจนสีข้างถลอก ระพีพัฒน์ถอนหายใจอย่างระอา ไม่คิดว่าไอ้เพื่อนเขาจะเสียอาการขนาดนี้“มาทำไม” ใบบัวแอบกระซิบถามชายหนุ่มที่มาถึงก็มานั่งข้างเธอ ทั้งที่ไม่ได้ชวนให้นั่ง“ก็บอกว่ามาเป็นเพื่อนไอ้พัฒน์ไง นี่คงไม่ได้คิดว่าพี่มาหาเธอนะ”“พอลลี่ ฉันไปห้องสมุดนะ” ใบบัวหันไปบอกเพื่อน ๆ แล้วก็ลุกเดินออกไป พร้อมยังยกมือไหว้พี่หมอพัฒน์ ส่วนหมออีกคนเธอไม่คิดจะยกมือไหว้ให้เสียมือ“อ้าว ไม่กินขนมก่อนใบบัว” รินลณีร้องทักเพื่อน“ไม่อยากกิน” คนที่ไม่อยากกินกระแทกเสียงไปทางคนที่ซื้อมาฝาก เห็นเธอเป็นอะไร พออยากมาง้อก็ซื้อขนมมาง้อ ตอนที่ไม่พอใจก็ว่าเอา ๆไอ้หมอบ้า คนโมโหได้แต่บ่นในใจก่อนเดินออกไป“ไม่ตาม?” ระพีพัฒน์เอ่ยถาม ภีมมองหน้าคนทั้งโต๊ะที่ตอนนี้เหมือนกำลังจะให้กำลังใจเขา“กูไปก่อนนะ” คนที่รีบวิ่งตามสาวงอนไปอย่างไม่คิดชีวิต นาทีนี้ศักดิ์ศรีเก็บเอาไว้ ทำให้คนหายงอนก่อนก็แล้วกันกลับมากลุ่มเพื่อนที่นั่งกินขนมแสนอร่อยที่คนอยากกินไม่ได้กิน ส่วนคนที่ไม่อยากกินกำลังแย่งกันเอาเข้าปาก“สองคนนั้นกิ๊กกันเหรอพี่หมอพัฒน์” ใบเฟิร์นเอ่ยถามเขยวิศวะ จริง ๆ เธอก็พอรู้ แต่แค่อยากถามฝั่งทางหมอบ้

“ฉันว่าจากห้องสมุดเปลี่ยนเป็นห้องพี่หมอภีมแล้วมั้ง” พอลลี่พูดขึ้น เพราะมองท่าทางของทั้งคู่ตั้งแต่ชายหนุ่มเดินเข้ามาแล้ว สายตาแทบจะกลืนกินเพื่อนเธอ ทำไมเธอจะไม่รู้“เออ ฉันก็คิดว่างั้น ไม่คิดว่าไอ้บัวมันจะมีผู้ก่อนฉัน” ใบเฟิร์นพูดขึ้นมาลอย ๆ นี่จะมีแค่เธอคนเดียวเหรอที่ยังไม่มีผู้กับเขา คิดแล้วก็น่าโมโห ตอนปีหนึ่งที่เป็นดาวคณะมีคนมาจีบเยอะแยะ น่าจะเลือกสักคน เฮ้อ...คนสวยเลือกเยอะแล้วเป็นไง ก็แห้งเหี่ยวต่อไป“อ้าว รินณี วางไปแล้วเหรอ” คนที่รีบไปง้อผัววางสายไปไม่ร่ำลา“งั้นเท่านี้นะใบเฟิร์น เด็กฉันเรียกแล้ว” พอลลี่เอ่ยบอกเพื่อน พร้อมทั้งหันไปอีกทาง ทำท่าเหมือนพูดกับใครสักคน“อีมโนยืนหนึ่ง เชิญไปคุยกับผัวมโนเลย” ใบเฟิร์นว่าพอลลี่เสียงดัง ส่วนคนโดนว่าก็ไม่ยอมน้อยหน้า รีบตอบกลับมา“ก็ยังมีผัวมโนให้นึกหรอกน่า หล่อนน่ะมีหรือยัง อีผัวมโนยังไม่มี เชอะ”“ไปเลย เชิญไปมโนเลย ส่วนดาวมหา’ลัยอย่างใบเฟิร์นจะขอไปนอนสวย ๆ ให้ผู้ส่ง DM มาจีบก่อนแล้วกัน” DM คือไดเรกต์เมสเซจที่วัยรุ่นสมัยนี้นิยมส่งหากันนั่นเอง“อีดาว เชิญย่ะ” ว่าแล้วพอลลี่ก็วางสายไปอีกคนใบเฟิร์นเลยต้องวางสายรินลณีไม่รู้จะง้อคนขี้งอนยังไง

“เฮีย...อือ...” เธออยากจะร้องห้ามเขา เพราะตอนนี้เพื่อน ๆ คงรอไปถ่ายรูปแล้ว“แป๊บเดียว ขอสิบนาที” เสียงร้องขอเวลาที่ชวนให้เธอขนลุกไปทั้งร่างกาย คำว่าสิบนาทีนั้นจะมีจริงไหม เพราะไม่เคยมีบทรักรีบร้อนมาก่อน ระพีพัฒน์อุ้มร่างเล็กบางเข้าไปยืนหน้าตู้กระจกบานใหญ่ที่อยู่ก่อนถึงหน้าห้องน้ำ ในส่วนของพื้นที่ห้องแต่งตัวรินลณียืนอยู่หน้ากระจก มือของเธอทาบอยู่บนกระจกบานใหญ่ ชายหนุ่มนั่งลงกับพื้น จากนั้นเขาก็ใช้มือดึงชุดว่ายน้ำผืนน้อยออกจากดอกไม้งามของเธอ เมื่อเขาส่งปลายลิ้นเข้ามาหยอกล้อกับกลีบดอกไม้และเกสรดอกไม้ รินลณีก็ร้องเสียงหลงอ่อนระทวยหนักกว่าเดิม น้ำหวานที่ฉ่ำแฉะกำลังไหลรินในช่องทางรัก เขาส่งนิ้วเข้าไปเบิกทางสำหรับสิ่งที่ใหญ่และยาวกว่า ทั้งนิ้วมือและลิ้นของเขาพาเธอไปยังจุดหมายก่อนเมื่อเขายืนประกบเธออยู่ด้านหลัง ภาพสะท้อนในกระจกทำให้รินลณีใจสั่น ผู้หญิงกับผู้ชายในกระจกดูร้อนแรง และในดวงตาของทั้งคู่กำลังต้องการกันและกัน เมื่อเขาส่งตัวตนของเขาเข้ามาในตัวเธอ เขาก็คำรามในลำคออย่างพอใจในรสสัมผัส ส่วนเธอก็กรีดร้องพร้อมกระตุกเกร็งตั้งแต่เขาเริ่มขยับถี่ขึ้นและรัวแรงขึ้น เมื่อรู้ว่าหญิงสาวไปถึงฝั่งฝั

กว่าปาร์ตี้ริมสระว่ายน้ำจะเลิกราก็เกือบสามทุ่ม ทั้งหมดจึงกลับไปอาบน้ำแต่งตัวในชุดนอน และสิ่งที่สาว ๆ ต้องทำในการมาทะเลทุกครั้งและไม่มีพลาดก็คือการเล่นไพ่ดัมมี่ ทั้งสี่สาวนั่งล้อมวงกันอยู่กลางห้องรับแขก เหรียญห้าเหรียญสิบถูกนำมากองตรงหน้าของสี่สาว ระพีพัฒน์เพิ่งเข้าใจตอนนี้ว่าทำไมรินลณีเก็บเหรียญที่คอนโดมิเนียมมาด้วย ตอนแรกคิดว่าจะเอามาจ่ายค่าทางด่วน ที่แท้เตรียมเอามาเล่นไพ่นี่เอง“ห้า สิบ สิบห้านะ” พอลลี่เอ่ยกติกาขึ้น คำว่าห้า สิบ สิบห้า หมายถึงจำนวนเงินที่จะได้ หมายถึงถ้าเราเกิดหัวอีตัว เราจะได้จากเพื่อนคนละห้าบาท สิบคือเมื่อเราทิ้งโง่ให้เพื่อน เราต้องจ่ายให้ทุกคน คนละสิบบาท ส่วนสิบห้าคือค่าชนะในแต่ละรอบ ซึ่งการชนะต้องนับแต้มที่เราได้ คนที่ได้แต้มเยอะสุดจะชนะ คนที่ได้แต้มน้อยสุดต้องจ่ายสิบห้าบาท แต้มรองลงมาจ่ายสิบบาท ส่วนคนแต้มน้อยสุดจะต้องจ่ายสิบห้าบาท เมื่อทั้งสี่คนประจำที่ ไพ่ก็ถูกแจกออกไปคนละเจ็ดใบขณะรินลณีทำการแจกไพ่ พอลลี่ก็เอ่ยขัดขึ้น“รินณี กูยังไม่ได้ตัดไพ่”“ต้องตัดด้วยเหรอ” เธอเอ่ยถามเพราะไม่คิดว่ารอบแรกต้องตัดด้วย“เออ ตัดสิ” รินลณียื่นไพ่ในมือ