Semua Bab เมียบังเอิญ (NC 18+): Bab 71 - Bab 80

ในที่สุดระพีพัฒน์ก็เรียนจบเป็นคุณหมอโดยสมบูรณ์ และตัดสินใจเรียนต่ออีกสามปีในสาขาเวชศาสตร์ครอบครัว หรือหมอครอบครัว ขณะที่ภีมก็เห็นดีด้วย จึงตัดสินใจเรียนเหมือนเขา ส่วนเอกภพจับสลากได้ไปโรงพยาบาลในจังหวัดระยอง และพายุได้ใช้ทุนที่โรงพยาบาลทางภาคเหนือระพีพัฒน์และรินลณีเดินทางไปเยี่ยมคุณย่าของชายหนุ่มที่จังหวัดเชียงใหม่ จากนั้นเขาจะไปเป็นแพทย์อาสาในพื้นที่ชาวเขาประมาณหนึ่งอาทิตย์ โดยรินลณีก็จะตามไปด้วย บ่ายสองของวัน เครื่องบินจากสุวรรณภูมิก็พาสองหนุ่มสาวมายืนที่สนามบินจังหวัดเชียงใหม่ เพียงไม่นานก็เจออาอินลูกรักของคุณย่าระพีพัฒน์ ซึ่งเป็นคนขับรถของบ้านคุณย่ามาต้อนรับ อาอินเป็นคนในพื้นที่ซึ่งอาศัยอยู่กับย่าของระพีพัฒน์ตั้งแต่จำความได้ เมื่อตอนที่คุณหมอระพีหรือคุณพ่อของระพีพัฒน์ไปทำงานเป็นแพทย์อาสาซึ่งอยู่บนพื้นที่ชาวเขา ตั้งแต่ตอนที่เป็นแพทย์ใช้ทุน เขาอาสารับอาอินมาเลี้ยงตั้งแต่เด็กน้อยเพิ่งเกิดได้เพียงวันเดียว จากความเชื่อของชาวเขาเผ่านั้นคือ ถ้าเกิดลูกแฝดจะต้องฆ่าทิ้งหนึ่งคน เพราะถือเป็นกาลกิณีตอนแรกคุณย่าของระพีพัฒน์คิดว่าลูกชายไปทำใครท้องมา แต่เมื่อซักถามความจริงถึงได้รู้และเห

“หิวไหม” ระพีพัฒน์เอ่ยถามรินลณีเมื่อเดินมาถึงโซนร้านอาหาร“อยากกิน แต่ไม่มีที่จะใส่แล้วเฮีย” รินลณีบอกตามความจริง เพราะร้านอาหารเยอะมาก เธออยากลองกินทุกร้าน แต่ก็นะ ไม่มีท้องจะใส่แล้ว“งั้นไปนั่งชิลฟังเพลงจิบเบียร์สักเหยือกกัน”แล้วร้านที่มานั่งก็เป็นร้านนั่งชิลทั่วไป ดูจากลูกค้าที่มาน่าจะเป็นนักศึกษาซะส่วนใหญ่“เฮีย มีสาวมองเฮียด้วย” รินลณีกระซิบ ระพีพัฒน์ได้แต่ส่ายหน้าเพราะมันเป็นเรื่องปกติ“เกิดมาหล่อก็ลำบากแบบนี้แหละ น้องต้องภูมิใจนะเนี่ยที่ได้กินของดี”“โห คุณหมอพัฒน์มั่นหน้ามาก”“อ้าว ก็คนมันมีตำแหน่งการันตี”“จ้า พ่อเดือนมหา’ลัย”กำลังคุยกันอยู่ดี ๆ ก็มีเครื่องดื่มมาวางตรงหน้ารินลณี“คุณผู้ชายโต๊ะโน้นฝากมาครับ” พนักงานแจ้งให้หญิงสาวทราบ พร้อมทั้งมีกระดาษแนบเบอร์โทร.มาให้“โห มันจะเกินไปไหม ผัวนั่งอยู่ตรงนี้ มีคนส่งเหล้ามาให้ด้วย มันอยากโดนตีนหรือไงวะ”“เฮีย ใจเย็น ๆ นี่มันไม่ใช่ถิ่นเรา” รินลณีรีบดึงแขนชายหนุ่มไว้ก่อนที่จะลุกไปหาเรื่อง“กลับเถอะ หมดสนุกแล้ว” ระพีพัฒน์เอ่ยขึ้นแบบเสียอารมณ์ ให้ตายสิ เมียเขาไปไหนก็ฮอตปรอทแตก นี่ใส่แค่เสื้อยืดพอดีตัวมาเที่ยวนะ ถ้าใส่เกาะอกสายเดี่ยวค

ท้องฟ้าในยามค่ำคืนที่ไม่มีแสงไฟ มองเห็นดวงดาวบนฟ้าสวยงามและชัดเจน ระพีพัฒน์นั่งโอบไหล่รินลณีมองไปยังท้องฟ้าข้างหน้า วันนี้ไม่ใช่วันหยุดราชการ พื้นที่กางเต็นท์จึงมีแค่กลุ่มของพวกเขาเท่านั้น เหมือนเหมาโรงแรมรีสอร์ตกันเลยทีเดียว“วันนี้มีความสุขจัง ขอบคุณนะเฮีย”“ครับ เมียชอบ เฮียก็โอเค คืนนี้ขอรางวัลหน่อยได้ไหม”ชายหนุ่มดึงหญิงสาวให้มานั่งตรงหน้า จะได้กอดถนัด ๆ เอาผ้าห่มคลุมทั้งเขาและเธอ นั่งมองวิวข้างนอก ถึงจะมืดก็มีดวงดาวและดวงจันทร์ให้เห็น“เฮีย!”“จุ๊ ๆ อย่าเสียงดัง”จะไม่ให้เธอตกใจได้ยังไง มือเขาเข้ามาในเสื้อแล้วลูบไล้หน้าท้องของเธอ แถมยังปลดตะขอบรา มือหนาขยำก้อนเนื้อนิ่ม ปลายนิ้วก็สะกิดไปมาตรงยอดถัน“ครางเบา ๆ”รินลณีเอี้ยวหน้ามารับจูบแสนหวานเพื่อให้เขาช่วยกลืนกินเสียงครางของเธอ เขายังแกล้งเธอไม่หยุด จากมือที่กอบกุมเนื้อนุ่มด้านบนก็ย้ายไปถูไถกับร่องหลืบด้านล่าง“ยกก้นหน่อย” เธอก็ทำตามอย่างว่าง่าย เพียงไม่นานนิ้วมือก็ล่วงล้ำเข้ามาในกายเธอ มันอ่อนหวานนุ่มนวลกว่าทุกครั้ง เขาไม่ได้เน้นความร้อนแรง แต่เน้นการนวดเฟ้น ลึกซึ้ง ความตื่นเต้นและแรงปลุกเร้าของเขาทำให้เธอไปถึงทางออกแสนหวานและสั

“มันแต่งแบบนั้นได้เพราะผัวมันมาด้วย นั่นไง พี่หมอพัฒน์เดินตามมานั่น”ระพีพัฒน์ลงจากแท็กซี่และเดินตามรินลณีมา“กรรม แล้วใครจะกล้ามาเต้นกับพวกเรา” พอลลี่แอบบ่นเล็กน้อย วันนี้คิดว่าจะมาหาวันไนต์สแตนด์สักหน่อย สงสัยอดอีกตามเคย“โทษที พอดีรถติดเลยช้าไปนิด เข้าไปกันเถอะ” รินลณีขอโทษขอโพยเพื่อนที่ปล่อยให้ยืนรอ พวกเธอจองโต๊ะกันด้านข้างเวที ตรงระหว่างชั้นสองกับชั้นหนึ่ง คืนวันศุกร์เป็นที่รู้กันว่าคนจะแน่นเป็นพิเศษ“ฉันจองโต๊ะเล็กไว้ มีแค่สี่ที่เอง ทำไงดี” พอลลี่บ่นขึ้นเมื่อมาถึงโต๊ะ“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรานั่งตักเฮียก็ได้” รินลณีเอ่ยบอก เพราะมาเที่ยวส่วนมากก็ไม่ได้นั่งกันหรอก เดี๋ยวก็เต้นกันซะมากกว่า จากนั้นระพีพัฒน์ก็ดึงหญิงสาวมานั่งบนตัก“แกเห็นหรือยังใบบัว พอมีผัวแล้วเป็นยังไง ไปไหนผัวก็ต้องมาคุม” พอลลี่กระซิบข้างหูใบบัว“อือ” ใบบัวขานรับสิ่งที่พอลลี่พูด“อือ แล้วยังอยากมีไหม”“มีก็เพลินดีนะพอลลี่” ใบบัวส่งคำตอบพร้อมกับยิ้มใสซื่อให้พอลลี่“อีใบบัว เดี๋ยวนี้แกเป็นอย่างนี้แล้วเหรอ นี่คือจะอวดใช่ไหมว่ามีผัวแล้วดี”“ก็จริงของใบบัว มีแล้วก็ฟินดีเนาะบัว” ใบเฟิร์นหันไปคุยกับใบบัวผู้เป็นแฝด“นังชะนีพว

“พี่ไม่ได้ชอบมัน”“อ๋อค่ะ”ระพีพัฒน์คงชอบเขาฝ่ายเดียวสินะ รินลณีได้แต่คิดแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร“หนูพาเฮียขึ้นไปนอนก่อนนะคะ พี่ขิงจะกลับเลยไหมคะ”“เดี๋ยวพี่รอ พี่มีเรื่องจะคุยกับเรา”“อ๋อค่ะ” มีเรื่องอะไรจะคุยนะ รินลณีรีบพาระพีพัฒน์ขึ้นไปนอนชั้นบน หลังจากนั้นก็ลงมาห้องรับแขก ยังเห็นคนที่บอกว่าจะรอคุยนั่งอยู่“ไม่เจอกันนานเลยนะคะ”“หนูเหรอคะ”“ใช่ไง เมื่อก่อนเราเคยเจอกันที่ข้างทะเลสาบในหมู่บ้านบ่อย ๆ” อ๋อใช่ ตอนนั้นที่เธอกับภัคณิกาไปเจออีกฝ่ายพร้อมระพีพัฒน์ คงนัดกันไปเจอบ่อยสินะ“น้องแต่งงานกับพัฒน์นานแล้วเหรอ”“ค่ะ ได้เกือบหกเดือนแล้ว” รินลณีตอบ ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าผู้หญิงตรงหน้าต้องการอะไร“พัฒน์เล่าอะไรเกี่ยวกับพี่ให้ฟังบ้าง”“เอ่อ ไม่ได้เล่าเลยค่ะ”“ไอ้พัฒน์เอ๊ย แม่งน่าจะปล่อยมันทิ้งไว้ที่งานให้ไอ้พวกนั้นมอมเหล้าให้เข็ด” จู่ ๆ ขิงก็โมโห รินลณีเองก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรที่ขิงต้องโมโหขนาดนั้น“พี่ขิงมีอะไรหรือเปล่าคะ”“มี” ขิงล้วงเข้าไปในกระเป๋าที่สะพายมาด้วย แล้วก็หยิบมือถือขึ้นมา“อะไรคะ”“ขอถ่ายรูปกับน้องรินณีหน่อยได้ไหมคะ”“ค่ะ!” รินลณียังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ก็ยอมให