Semua Bab เมียบังเอิญ (NC 18+): Bab 81 - Bab 90

“หึ พวกผู้ชายแบบพวกแกไม่เข้าใจผู้หญิงแบบพวกเราหรอก จริงไหมคะน้องรินณี” ขิงยื่นมือไปกุมมือรินลณี“เฮ้ย ปล่อยเมียกู”“ไอ้นี่หวงเมียฉิบหาย”“หวงสิ กูมีเมียคนเดียว ไม่เหมือนมึงหรอก มีทีกี่โหล น้องอย่าไปหลงกลไอ้ขิงมันนะ ไอ้นี่มันเจ้าชู้จะตาย มีพยาบาลสาวในสต็อกตั้งเยอะ”“ไอ้นี่...โว้ย กูกลับก่อน ของฝากรับไว้หน่อยนะคะ พี่ตั้งใจซื้อมาให้หนูจริง ๆ” ขิงวางของฝากในมือรินลณี ก่อนเดินออกจากห้องไปรินลณียังคงยืนอึ้ง ๆ อยู่จนระพีพัฒน์ดึงเธอลงมานั่งบนตักเขา“เป็นอะไรหืม”“น้องกำลังตกใจ ตกลงใครเป็นรักแรกของใครกันคะ”“น้องเป็นรักแรกของพี่และขิง”“หา! น้องเนี่ยนะ” รินลณีไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน“น้องไม่รู้เหรอว่ารอยยิ้มของน้องทำให้คนใจละลายได้เลยนะ”“เฮียก็พูดเกินไป” รินลณีตีไหล่เขาเบา ๆ ด้วยความเขิน ใครจะไม่อาย เล่นมาชมกันซึ่ง ๆ หน้าระพีพัฒน์หยิบมือถือขึ้นมาดู มีคนแท็กรูปมาหาเขาในอินสตาแกรม“น้องไปถ่ายรูปกับมันแบบนี้ได้ไง แล้วดูมันเขียนสิ”รินลณีมองภาพในไอจีของขิงที่แท็กมาหาระพีพัฒน์#ขอบคุณที่เป็นรักแรก #แค่ได้อยู่ใกล้ใจก็พองโต “พองห่าอะไรของมัน” ระพีพัฒน์ยังไม่เลิกบ่น“น้องอย่าไปชอบมันนะ”“น้องไ

“ตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น เหมือนสายรหัสแกร้าวไปเลยนะรินณี”“ทำไงได้ล่ะ ใครจะคิดว่ามันดันเป็นอย่างนี้”ยังไม่มีใครได้พูดอะไรต่อ อาหารก็มาเสิร์ฟพอดี ทั้งสี่คนก็คุยกันไปกินกันไปอย่างไม่รีบเร่ง เพราะที่นี่ไม่ได้จับเวลาเหมือนชาบูที่อื่น เมื่ออิ่มกันแล้วต่างคนก็ต่างแยกย้ายกลับบ้าน ระพีพัฒน์ที่มาจอดรถรออยู่สักพักแล้ว เมื่อเห็นรินลณีเดินออกมาจากประตูร้านแล้วหยุดยืนคุยกับผู้ชายคนหนึ่ง ถ้าจำไม่ผิดน่าจะเป็นพี่รหัสของรินลณี ระพีพัฒน์ล็อกรถ จากนั้นกำลังเดินไปหาเมียรัก จู่ ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้าไป“ไหนบอกไม่มีอะไรกันไง ทำไมต้องมากินข้าวด้วยกัน” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งหวีดร้องและตะโกนด่าเมียเขาอยู่“นี่หยุดนะฟ้า เป็นบ้าอะไรเนี่ย”“คิมไม่ต้องพูดนะ ที่คิมเลิกกับฟ้าเพราะจะมาคั่วกับน้องรหัสคนนี้อีกแล้วเหรอ”“นี่เธอพูดให้มันดี ๆ นะ ฉันไม่เคยคิดอะไรกับพี่คิม เราเป็นแค่พี่น้องสายรหัส” รินลณีเถียงออกไป เมื่อก่อนเห็นเธอยอมให้เพราะไม่อยากให้พี่รหัสมีปัญหา แต่ตอนนี้ได้ยินว่าเลิกกันแล้ว ก็ขอพูดหน่อยเถอะ“หึ ไม่ได้คิดอะไรงั้นเหรอ คิมออกจะหล่อ เป็นนักบาสของมหา’ลัย ฉันไม่เชื่อหรอกว่าแกไม่คิดอะไร” ปลายฟ

“ชอบ ชอบมาก...ใส่ชุดแบบนี้นอนทุกคืนได้ไหมคะ” ระพีพัฒน์อ้อนเมียสาว มือเขากำลังเคล้นคลึงก้นงอนงาม ส่วนกลางกายของเขากำลังถูไถกับดอกไม้งามใต้จีสตริงตัวน้อยของเธอ แรงเสียดสีทำให้เธอเองก็เผลอครางออกมา รสจูบหวานซึ้งที่ทั้งสองมอบให้กันและกัน ลิ้นที่ไล่ต้อนหยอกล้อกันไม่หยุดหย่อน กลีบปากนุ่มถูกเม้มเล่นกันไปมา ก่อนที่เขาจะลากไล้ริมฝีปากลงมาตามแนวคอระหง ซุกหน้าและดูดเนื้อตรงเนินอกรินลณีเจ็บจี๊ดเพราะรอยดูดนั้น สายเสื้อชุดนอนถูกดึงรั้งลงตามไหล่บาง เมื่อชุดนอนบางได้หล่นมากองตรงช่วงเอว ก็เผยให้เห็นยอดอกงามถูกห่อหุ้มไว้เพียงบราลูกไม้บางเบา มันเหมือนของขวัญที่รอให้เขาแกะมันออก เขาดูดกลืนยอดอกพร้อมทั้งบราที่บางเบา สร้างเสียงร้องครางให้กับเจ้าของร่าง มือหนาไล้ขึ้นมาตามช่วงหลังจนถึงขอบของเสื้อชั้นใน เขาปลดตะขอบราอย่างง่ายดาย ชายหนุ่มทำเหมือนกำลังแกะของขวัญ เมื่อบราลูกไม้บางเบานั้นหลุดออกจากร่างบอบบาง ของขวัญที่เขาชอบมากก็มาล่อตาล่อใจอยู่ตรงหน้าด้วยซาลาเปาลูกใหญ่ มันทั้งขาวละมุนนุ่มลิ้น เขาอยากจะกลืนกินมันเข้าไปในตัวเขา ระพีพัฒน์กัดปลายยอดอกเบา ๆ และมันก็เรียกเสียงครางของเธอออกมาเป็นอย่า

รินลณีโดนเพื่อน ๆ นั่งจ้องหน้ารอคำตอบอย่างเอาเป็นเอาตาย วันนี้เป็นงานเลี้ยงเอกที่นัดกันไว้ว่าจะไปฉลองกัน เพราะเพื่อนในเอกชนะรางวัลวิชาการระดับมหาวิทยาลัยที่มีการแข่งขันกันทั่วประเทศ“ตกลงยังไง แกจะได้ไปไหม” พอลลี่เอ่ยถามเพื่อน“มันได้ไปอยู่แล้ว แต่คงไม่เกินสามทุ่มต้องกลับ” ใบเฟิร์นกล่าวเสริมขึ้นมา“เราไปเที่ยวผับนะมึง ไม่ได้ไปตลาดนัด จะได้เลิกสามทุ่ม” พอลลี่บ่น เพราะตั้งแต่เพื่อนสาวแต่งงาน การที่จะได้ไปเที่ยวกลับดึก ๆ กันแทบไม่มี ถ้าสามีเพื่อนไปด้วยก็ว่าไปอย่าง“แกก็ชวนพี่หมอพัฒน์ไปด้วยสิ” พอลลี่เอ่ยบอก เพราะถ้าอยากกลับดึกก็ต้องเอาผัวเพื่อนไปด้วย“แล้วมันจะสนุกไหม ไปเที่ยวกับเพื่อนมีผัวไปนั่งเฝ้า” รินลณีบ่น แล้วเธอจะกล้าเต้นกล้าเมาได้ไงถ้าผัวไป“เออ ก็จริงนะ เป็นเราก็ไม่กล้า” ใบบัวเอ่ยขึ้นเหมือนกัน“ฉันบอกแล้วว่าอย่ามีผัว เป็นไง ไปไหนก็ไม่ได้ อีพวกผัวหวง” พอลลี่คนโสดคนเดียวของกลุ่มบ่นขึ้น“แต่มีมันก็ฟินดีนะ เพลินดี” ใบเฟิร์นพูดขึ้น เขินจนใบหน้าแดงก่ำ มันก็ดีจริงนี่นา“โอ๊ย ตกลงแกจะเอาไง รินณี ไม่ต้องไปก็ได้ พวกฉันจะได้ไปกันเอง แกก็อยู่เฝ้าผัวไป” พอลลี่บ่นเพื่อน เพราะใจจริงก็อยากให้ไปด

“ยู ขอเราอยู่กลุ่มยูได้ไหม” เสียงหวาน ๆ ที่ดังมาไม่ไกล เจ้าของเสียงคือน้ำปั่น กับเพื่อนของเธอ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะชื่อพลอยใส ภรัณยูเองก็ยังไม่แน่ใจว่าโพรเจกต์ที่ตนเองคิดมานั้นจะดีพอไหม อีกอย่างเขาก็ไม่อยากแบกความหวังของทุกคนที่จะได้ทำงานที่นี่“เดี๋ยวพวกเธอฟังโพรเจกต์เราก่อนค่อยตัดสินใจดีกว่า อีกอย่างอาจจะมีโพรเจกต์จากเพื่อนเราคนอื่นที่น่าสนใจกว่าโพรเจกต์ของเราก็ได้” ภรัณยูแบ่งรับแบ่งสู้ เผื่อว่างานของเพื่อนคนอื่นอาจจะดีกว่าของเขาก็ได้ตอนพักกลางวัน เมื่อเหล่านักศึกษามารับประทานอาหารที่โรงอาหารของบริษัท ทุกคนก็ต้องอึ้งในความทันสมัยของโรงอาหาร เพราะที่นี่ใช้ระบบอัตโนมัติ ถ้าไม่มีบัตรพนักงานก็อาจไม่ได้กินข้าว แต่ถ้ามีบัตรพนักงาน ทุกคนจะสามารถรับประทานอาหารได้ฟรี ทั้งห้าคนที่เพิ่งรู้จักกันวันนี้และถือว่าเป็นเพื่อนใหม่ที่ดีต่อกัน นั่งรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน ซึ่งน้ำปั่นกับพลอยใสถือว่าเป็นคนคุยเก่งเลยทีเดียว และทั้งสองก็ดูเหมือนสนิทกับรินลณีและภรัณยูได้อย่างรวดเร็ว“รินณีกับยูเป็นแฟนกันเหรอ” น้ำปั่นเอ่ยถามขึ้น เมื่อภรัณยูและหินเดินออกไปเพื่อซื้อกาแฟ“เฮ้ย ไม่ใช่ เรากับยูเป็นเพื่อน