All Chapters of OMG!! ฉันย้อนเวลากลับมาเจอปะป๊าตอนเขาอายุ14 : Chapter 21 - Chapter 30

ใช้มองเงินเกือบสองพันบาทในมือที่ได้มาจากการขึ้นเงินรางวัลหลังถูกเจ๊ส้มหักค่าบริการไปใบละสิบบาทด้วยมืออันสั่นเทา มันเป็นธนบัตรใบละร้อยหลายใบกับแบงก์ยี่สิบและแบงก์สิบอีกจำนวนหนึ่งมากมายกว่าเงินทั้งหมดที่เขาเคยมีรวมกันเสียอีก"เปี๊ยก! อั๊ว... อั๊วไม่เคยเห็นเงินมากขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต!" น้ำเสียงของใช้เต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจอย่างปิดไม่มิด ดวงตาเป็นประกายจ้องมองเงินในมือราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเองหลินเห็นท่าทางตื่นเต้นเหมือนเด็ก ๆ ของป๊าตัวเองแล้วก็อดที่จะยกยิ้มเอ็นดูขึ้นมาไม่ได้ "นี่แค่เริ่มต้นเองน่าเฮีย" เธอพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ "อีกหน่อย หนูจะทำให้บ้านเรามีเงินมากกว่านี้อีก จะได้ไม่ต้องลำบาก...""จริงเหรอเปี๊ยก!" ใช้ตาโหันมามองหลินอย่างมีความหวังสุดขีด ก่อนที่ความคิดเพี้ยน ๆ จะผุดขึ้นมาในหัว"ทำไม! หรือว่า... ลื้อจะตั้งตัวเป็นเจ้าแม่ใบ้หวย ...เปี๊ยก! หรือว่าเราเปิดสำนักเลยดีไหม! ฮ่า ๆ ๆ" เขาหัวเราะร่ากับความคิดของตัวเองก่อนจะคิดออกมาอีกแบบเพี้ยน ๆ"หรือจะเป็นเจ้ามือรับแทงเองเลยดี! มีเลขแม่น ๆ อย่างนี้ รวยเละแน่!"รอยยิ้มของหลินหายวับไปทันท

หลินมองอาม่าก่อนที่เธอจะพอคาดเดาได้ราง ๆ "อาม่าได้บ้านแล้วหรือคะ" เธอลองหยั่งเชิง ดวงตาเล็ก ๆ ฉายแววตื่นเต้นไม่แพ้กันเคี้ยงหัวเราะออกมาด้วยความดีใจระคนเอ็นดูในความช่างสังเกตของหลานสาว "ใช่แล้วละอาหมวย! ม่าไปเจอมาหลัง  นึงอยู่ในซอยข้างตลาดนั่นแหละ" นางเล่าอย่างกระตือรือร้น"เป็นห้องแถวเก่า ๆ สองชั้นหลังมุม ชั้นล่างโล่งเชียว น่าจะพอทำร้านขายของได้สบายเลย ด้านหลังก็ติดคลอง มีท่าน้ำ มีห้องน้ำแยกด้วยนะ ถึงจะเก่าไปหน่อยแต่ท่าทางแข็งแรงดี ม่าว่ามันเหมาะกับครอบครัวของเรา""จริงเหรอคะม่า! ดีจังเลย!" หลินร้องออกมาอย่างดีใจ"ใช่... แล้วม่าก็จดเบอร์โทรศัพท์ของเจ้าของบ้านมาด้วยนะ" เคี้ยงหยิบกระดาษที่จดเบอร์ไว้ออกมาให้เด็กหญิงดู"แต่ว่า..." หล่อนพูดพลางมีสีหน้าลังเลเล็กน้อย "...ม่าว่าจะรอให้อาตี๋เล็กเขากลับมาจากโรงเรียนก่อนพวกเราค่อยโทรไปถาม ม่าอ่านเขียนภาษาไทยไม่ค่อยคล่อง แถมเฮียเขาก็เป็นผู้ชาย คุยกับเจ้าของบ้านน่าจะง่ายกว่า อย่างเช่น เรื่องถามค่าเช่า แล้วก็นัดเข้าไปดูบ้าน กัน... ลื้อว่าดีไหม?""ดีค่ะม่า!" หลินพยักหน้ารับอย่างรวดเร็วเห็นด้วยกับความ

"อะไร!? ของลื้ออาตี๋! เสียงดังโหวกเหวกไปไกลสามบ้านแปดบ้านแล้วนั่น!" เคี้ยงอดไม่ได้ที่จะเอ็ดลูกชายคนเล็กขณะกำลังก้าวลงบันได"มีเรื่องอะไรกัน ทำไม..."คำพูดของหล่อนขาดหายไปกลางคันเมื่อลงมาถึงพื้นดินใต้ถุนบ้านแล้วเห็นว่าไม่ได้มีเพียงบุตรชายของตนเท่านั้นแต่ยังมีทูนคู่อริตัวฉกาจของลูกชายยืนหน้าสลอนอยู่พร้อมกับลูกน้องอีกสามคนคิ้วของเคี้ยงมุ่นเข้าหากัน มองกลุ่มเด็กชายเหล่านี้สลับกับลูกชายตัวเองอย่างไม่ไว้ใจ "แล้วนี่มันเรื่องอะไรกันอีกล่ะ? ทำไมพวกอาทูนถึงได้มาอยู่ที่นี่?" น้ำเสียงของเคี้ยงฉายแววไม่เป็นมิตรเล็กน้อยเพราะเคยได้ยินใช้บ่นเรื่องโดนพวกทูนหาเรื่องอยู่บ่อยครั้ง"หวัดดีครับป้า" ทูนยกมือขึ้นก่อนจะตามมาด้วยลูกน้องของตนแม้เคี้ยงจะยังรู้สึกกังขาถึงกระนั้นหล่อนก็ยอมรับไหว้เด็กพวกนี้แต่โดยดี ซึ่งก่อนที่เธอจะได้ถามอะไรออกมาเพิ่มเติมเสียงของใช้ที่เรียกหลินก็ทำให้หล่อนละความสนใจไปชั่วคราว"เปี๊ยก! มาดูอะไรนี่สิ" ใช้กวักมือเรียกคนตัวเล็กที่ยืนอยู่ข้างอาม่าด้วยแววตาสงสัย"อะไรหรือเฮีย?" เธอถามและก่อนจะได้รับคำตอบใช้ก็ดึงเธอมายืนอยู่ตรงหน้าของทู

หลังจากนัดวันเวลาทำการโอนบ้านกันเรียบร้อย ลุงเจ้าของบ้านยังใจดีอาสาออกค่าทาสีบ้านให้ด้วย รวมถึงเขายังช่วยเจรจาหาช่างมาปรับปรุงบ้านให้ซึ่งเป็นพรรคพวกกัน น้ำใจอันประเสริฐของคุณลุงเจ้าของบ้านในครั้งนี้ทำให้ภาระหนักอึ้งในใจของเคี้ยงเบาลงไปมาก การที่บ้านจะได้รับการทาสีใหม่และซ่อมแซมส่วนที่จำเป็นก่อนย้ายเข้าถือเป็นเรื่องดีอย่างยิ่งที่พวกเขาแทบไม่กล้าคาดหวังมาก่อนหลังจากวันนั้นไม่นาน คุณลุงเจ้าของบ้านได้ทำตามคำพูดอย่างรวดเร็ว เพียงไม่กี่วัน ช่างทาสี ช่างไม้ และช่างปูนที่เป็นพรรคพวกของคุณลุงก็เข้ามาประเมินและเริ่มลงมือปรับปรุงซ่อมแซมบ้านเก่าหลังนั้นทันทีแม้ว่าจะรู้สึกหวาดกลัวต่อเสาตกน้ำมันทว่าด้วยค่าแรงและความสนิทกันช่างเหล่านี้จึงยอมตอบตกลง เสียงตอกตะปู เสียงเลื่อยไม้ เสียงสกัดปูน เริ่มดังขึ้นในซอยเล็กข้างตลาดแห่งนั้น ปลุกความหวังให้บ้านเก่าที่เคยเงียบเหงากลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งแต่ในขณะเดียวกันปัญหาเรื่องที่อยู่อาศัยปัจจุบันก็ยังคงอยู่ เคี้ยงรู้ดีว่าพวกเขาต้องย้ายออกจากบ้านพักที่เฮียเม้งให้อยู่ฟรีในไม่ช้าเพื่อเปิดทางให้คนงานใหม่ แต่บ้านใหม่ก็ยังอยู่ใน

เสียงไก่ขันยามเช้าดังก้องมาจากเล้าของเพื่อนบ้านที่อยู่ไม่ไกลปลุกให้เปลือกตาของหลินค่อย ๆ ปรือเปิดขึ้น แสงแดดยามเช้าลอดผ่านช่องหน้าต่างและรอยแยกของฝาผนังไม้เข้ามาในห้องนอนรวมทำให้มองเห็นบรรยากาศรอบตัวได้ชัดเจนเด็กหญิงขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเสื่อ ความรู้สึกเมื่อยขบจากการนอนบนพื้นแข็ง ๆ ยังคงมีอยู่บ้าง แต่ที่ชัดเจนกว่านั้นคือความรู้สึกตื่นตัวและความกระจ่างแจ้งในใจความฝันเมื่อคืนยังคงแจ่มชัดในความทรงจำราวกับเพิ่งเกิดขึ้นจริง... ภาพของนางไม้แสนสวย รอยยิ้มอันอ่อนโยน         คำอนุญาตให้ครอบครัวเธอเข้าไปอยู่ และคำสัญญาที่จะปกป้องคุ้มครองหากได้รับการดูแลเซ่นไหว้...(นางไม้ท่านอนุญาตแล้ว... แถมยังจะช่วยให้ค้าขายดีอีกด้วย...) หลินคิดในใจ มือเล็กเผลอกุมถุงแดงที่คอเอาไว้แน่น ความกังวลที่จะหาเหตุผลมาพูดกับอาม่ามลายหายไปสิ้น เหลือเพียงความรู้สึกมั่นใจและแน่วแน่ว่าครอบครัวของเธอต้องย้ายไปอยู่ที่นั่นให้ได้!เธอกวาดตามองไปรอบ ๆ อาม่าเคี้ยงไม่ได้อยู่บนที่นอนด้านข้างแล้ว หลินคิดว่าม่าคงลงไปเตรียมหุงหาอาหารที่ใต้ถุนบ้านเหมือนเช่นเคย ส่วนมุ้งอีกหลังที่เ