All Chapters of ประธานคลั่งรักxคุณหนูสายยั่ว: Chapter 41 - Chapter 50

งานเลี้ยงเปิดตัว SkyPrime x Ramius Groupสถานที่: Crystal Dome Hall ของ Velvette Crown Hotelเสียงไวโอลินบรรเลงคลอเบา ๆ ท่ามกลางแสงไฟเจิดจ้าในโถงหรูหรา บรรยากาศของงานแถลงข่าวพันธมิตร SkyPrime x Ramius Group เต็มไปด้วยแขกชั้นสูง นักลงทุน และสื่อมวลชนจากทุกสายลลิลยืนเคียงข้างอลิสแตร์ต้อนรับเหล่าบรรดาคู่ค้าได้อย่างสง่างาม การเทรนงานของคิมหันต์ไม่เสียเปล่า เพราะลลิลเป็นคนที่ฉลาดและเรียนรู้งานได้อย่างรวดเร็วขณะที่อลิสแตร์ตอบคำถามของผู้สื่อข่าวเสร็จเรียบร้อย เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนอย่างมั่นใจ พร้อมกลิ่นน้ำหอมหวานจัดจนฉุนจมูกชลนทีปรากฏตัวอย่างสง่า ทำตัวราวกับเป็นนางเอกของเวที ชุดเดรสสีแดงรัดรูป แหวกอกลึกจนผู้คนรอบข้างเหลียวมองโดยไม่รู้ตัว และที่ข้างกายเธอ...ก็คือ คุณกฤต CEO จอมโชว์ตัวพ่อ ที่โบกมือให้สื่ออย่างไม่อายอลิสแตร์หันไปมองเพียงครู่เดียว—ก่อนแววตาจะเปลี่ยนจากเยือกเย็นเป็นแข็งกร้าวนิด ๆ สายตาบ่งบอกได้ถึงความรำคาญ“อลิสคะ~”เสียงใสแฝงจริตของชลนทีดังขึ้นทันที พร้อมกับร่างระหงในชุดเดรสแดงที่เดินเข้ามาแทรกบรรยากาศ เธอยิ้มหวานจัด ก่อนคล้องแขนเขาเบียดหน้าอกอวบอิ่มยั่วยวนเขาอย่

ยามค่ำคืน ภายในห้องนอนเพนเฮ้าส์สุดหรูเสียงหอบหายใจถี่กระชั้นของลลิลคล้ายถูกกลืนหายไปในจังหวะรัวเอวที่หนักหน่วง ร่างสูงของอลิสแตร์บดเบียดแนบแน่นราวกับจะกลืนเธอไว้ทั้งตัว ลมหายใจร้อนที่เป่ารินรดซอกคอทำให้ผิวเนื้อสั่นสะท้านทุกครั้งที่ริมฝีปากหนาจู่โจม“อะ…อื้มม…”เสียงครางสั่นเครือเล็ดลอดจากเรียวปากของลลิลโดยไม่อาจห้าม มือเรียวจิกไหล่เขาไว้แน่นจนเล็บฝังลงในผิวกายจังหวะนั้นเอง—อลิสแตร์เปลี่ยนท่าทางอย่างรวดเร็วร่างกายกำยำกดแนบหลังเธอแน่น แขนแกร่งโอบรัดรอบเอวบาง ลมหายใจอุ่นรินรดข้างแก้ม ในขณะที่สะโพกแกร่งยังคงเคลื่อนไหวไม่หยุดยั้งแต่แล้ว...สายตาของลลิลก็สะดุดเข้ากับบางสิ่งรอยสักตรงโคนสะโพกด้านหลังฝั่งขวา—เส้นสายคดเคี้ยวราวกับเถาวัลย์พันกันเป็นวง ลวดลายดำสนิทคล้ายอักษรโบราณ และตรงกลางคือคำภาษาละตินตัวเล็ก‘Vitis Noctis’ดวงตาลลิลเบิกกว้าง... หัวใจเต้นถี่ แรงกว่าความเสียวซ่านที่ชายหนุ่มกำลังมอบให้ ราวกับรอยสักนั้นมีแรงดึงดูดบางอย่างรอยสักนั้น…จะมีความหมายอะไร?ทำไมถึงอยู่ตรงตำแหน่งที่ไม่มีใครควรได้เห็น เว้นเสียแต่ว่า—เวลานี้เองที่เธอกำลังถูกกลืนกินทั้งกายและใจ“มองอะไรอยู่ หื้ม…”เสียง

ภายในห้องทำงานชั้นบนของเพนเฮ้าส์ แสงไฟอ่อนสลัวส่องสะท้อนลงบนโต๊ะไม้เนื้อเข้ม อลิสแตร์นั่งอยู่ที่ปลายโต๊ะ ตรงหน้าคือแฟ้มเอกสารสีเทาที่เปิดค้างไว้ หน้าแรกคือภาพถ่ายเก่า ซีเปียจางซีดของชายในชุดทหารอังกฤษ ใบหน้าคมเข้ม แววตาเยือกเย็นเหมือนคนที่ผ่านการรบมาอย่างโชกโชนอลิสแตร์นั่งนิ่ง ดวงตาสีเทาคู่นั้นจ้องมองภาพถ่ายอย่างไม่กะพริบ มือข้างหนึ่งค่อย ๆ เลื่อนผ่านบรรทัดในเอกสาร เหมือนกำลังไล่ทวนความจริงที่เคยฝังกลบไว้รายงานลับจาก MI6 ชื่อ: เซอร์ไคล์ ราเมียสสถานะ: หายสาบสูญรายละเอียดภารกิจสุดท้าย: Classifiedหมายเหตุ: ผู้ที่เกี่ยวข้องกับการตายของเขา อาจอยู่ในระดับสืบทอดอำนาจภายในเสียงเปิดประตูเบา ๆ ดังขึ้น พร้อมฝีเท้านุ่มนวลที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆลลิลเดินเข้ามาช้า ๆ หลังกลับจากนัดพบกับปันปัน ใบหน้าเธอมีร่องรอยของความครุ่นคิด มือยังถือกระเป๋าใบเล็กไว้แน่น เธอหยุดยืนอยู่หน้าประตูสักพัก ก่อนจะค่อย ๆ เดินเข้าหาเขาอย่างช้า ๆอลิสแตร์เงยหน้าจากบันทึกตรงหน้า เอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบแต่แฝงความอ่อนโยนไว้“กลับมาแล้วเหรอ”ลลิลพยักหน้า วางกระเป๋าลงบนโต๊ะข้างตัวเขา ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งลงบนตักของเขาโดยไม่พูดอะ

📍สถานที่: Vitrée Gallery — แกลเลอรี่กระจกส่วนตัวใจกลางทองหล่อเสียงเครื่องดนตรีคลาสสิกบรรเลงเบา ๆ คลอไปกับแสงไฟสีอุ่นที่ส่องสะท้อนผนังกระจกใสของ Vitrée Galleryงานอีเวนต์เปิดตัวโครงการ ‘SENSE of LIVING’ โดยคุณกฤต จัดอย่างหรูหราสมฐานะ ทำให้เหล่าสื่อมวลชนและนักลงทุนระดับ A-List ตบเท้าเข้าร่วมกันคับคั่งและทันทีที่ลลิลปรากฏตัวในชุดเดรสผ้าไหมพริ้วสีไข่มุกจาก คอลเลกชันที่ยังไม่วางขายของ Dior สายตาทุกคู่ในงานก็หันมาจับจ้อง เธอดูสวยจนแทบต้องกลั้นลมหายใจ รอยยิ้มบางบนใบหน้าทำให้คุณกฤตถึงกับยืนนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวด้านลลิลเอง เธอเลือกยืนอยู่มุมหนึ่งของแกลเลอรี่เงียบ ๆ มองบรรยากาศด้วยสีหน้าครุ่นคิด“เฮ้อ...”หญิงสาวถอนหายใจ พลางกอดกระเป๋าใบเล็กไว้หลวม ๆ“ปันปันบอกจะมาเป็นเพื่อน ดันเทฉันไปติดผู้ชายเฉย...”เธอบ่นพึมพำ“บอสก็ดันมีประชุมด่วนอีก”ลลิลหน้ามุ่ย หยิบแก้วแชมเปญขึ้นจิบ“มาในนามของตระกูลคหบดีวัฒน์ ต้องสงบ ต้องนิ่ง ต้อง...เหงาสุด ๆ ไปเลย”เธอพึมพำเบา ๆ อีกครั้ง ก่อนจะนึกถึงคิมหันต์“คุณคิมหันต์ก็ดันติดงานที่ต่างประเทศอีก...”ในขณะเดียวกัน —อลิสแตร์ที่เพิ่งประชุมเส

แสงแดดยามเช้ารินไหลลอดม่านสีงาช้างเข้ามาในห้องนอน กลิ่นดอกไวท์พีโอนีอ่อน ๆ จากแจกันบนโต๊ะริมหน้าต่างลอยปะปนกับกลิ่นสะอาดของผ้าปูเตียงลลิลขยับตัวเล็กน้อยในผ้าห่มผืนหนา ก่อนจะลืมตาช้า ๆ อย่างคนเพิ่งฟื้นจากฝันยาว ร่างกายยังอ่อนแรง แต่จิตใจกลับรู้สึกปลอดภัยอย่างประหลาดนี่เป็นวันที่เจ็ดแล้วเจ็ดวัน...ที่เธอไม่ได้ออกจากเพนเฮ้าส์แห่งนี้เลยเพราะคำสั่งจากเขา—อลิสแตร์“ห้ามเธอออกไปไหนเด็ดขาด จนกว่าร่างกายจะฟื้นเต็มที่”พร้อมส่งคุณหญิงวดี แม่บ้านใหญ่ประจำตระกูลมาคอยดูแลทุกวัน ราวกับเธอเป็นคนสำคัญของเขามากที่สุดลลิลนอนพิงหมอนอย่างเบื่อ ๆ มือบางหยิบแท็บเล็ตบนหัวเตียงขึ้นมาเปิดข่าว ปลายนิ้วเลื่อนผ่านข่าวต่างประเทศ ข่าวเศรษฐกิจ...ก่อนจะสะดุดกับหัวข้อข่าวหนึ่ง📍‘คุณกฤตภาส จิรรัชโยธิน หายตัวไปอย่างลึกลับกลางดึก—บริษัทรีบตั้ง CEO คนใหม่แทนภายใน 24 ชั่วโมง’‘ยังไม่มีคำแถลงจากทางครอบครัว ขณะที่โฆษกบริษัทระบุว่า...เขากำลัง ‘พักรักษาตัวในสถานที่ปลอดภัย’ดวงตาของลลิลเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย เธอเลื่อนอ่านข่าวด้วยหัวใจที่เต้นเร็วขึ้น...เขาหายตัวหลังจากคืนที่เกิดเรื่อง...เธอไม่ได้ฝันไปบอส...พาเธอหนีออกมา