ลิขิตรักข้ามกาลเวลา のすべてのチャプター: チャプター 101 - チャプター 110

หลินโม่วตื่นแต่เช้าหลังจากได้พักผ่อนเอาแรงเต็มที่ไปแล้วเมื่อวาน นางเดินไปเปิดประตูเพื่อจะหาใครสักคน แต่ไม่คิดว่าเปิดไปแล้วจะเจอทันที หญิงสาวผู้นั้นส่งยิ้มพร้อมแนะนำตัว ว่าเป็นคนที่ได้รับคำสั่งให้คอยดูแล.................. หญิงสาวมองเสื้อผ้าเนื้อดีสีสันสวยงาม ที่สวมอยู่อย่างพอใจ ตั้งแต่เกิดมา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ได้มีโอกาสแต่งกายด้วยชุดแบบสาวเมืองหลวง ถ้าอยู่ที่นี่คงได้ใส่ชุดสวย ๆ แบบนี้ทุกวัน“ข้าอยากพบเขอเข่อ” หงลี่มองหญิงสาวที่ตนได้รับคำสั่งให้ดูแลอย่างดีด้วยสายตาตำหนิ นางเป็นผู้หญิงที่สวยแต่รูปจริง ๆ ส่วนคำพูดจาฟังกระดากหู ไร้ความนุ่มนวล“ที่นี่ทุกคนต้องเรียกเขาว่าท่านเขอเข่อหรือท่านหลงจู๊ อย่าเรียกแต่ชื่อแบบนั้น” จึงถือโอกาสสั่งสอนด้วยความหวังดี“เรื่องมากจัง ที่บ้านข้าเรียกกันแค่ชื่อเท่านั้น” นางเถียง สีหน้าบ่งบอกชัดเจนว่าไม่สนใจจะทำตาม “ข้าจะเรียกเฉพาะพ่อกับแม่..แล้วก็ท่านอ๋องอีกคนเท่านั้น”“ที่ข้าเตือนก็เพราะหวังดี อยากให้เจ้าได้เรียนรู้วิถีชีวิตแบบคนเมืองหลวงเท่านั้น” หงลี่ยังใช้คำพูดนุ่มนวล ถึงแม้จะไม่พอใจความดื้อรั้นของอีกฝ่ายก็ตามหลินโม่วมองหน้าหญิงสาวอย่างใคร่ครวญแล

“บ้าจริง บอกให้ไปก็ไปจริง ๆ ข้ากลับคนเดียวก็ได้” แล้วหันหลังกลับ ออกวิ่งทันที “โอ๊ย!” ความไม่ระวังทำให้นางชนเข้ากับอะไรบางอย่างเต็มแรง จนหงายหลังลงไปนอนกับพื้น ถึงแม้จะเจ็บแต่ก็อายมากกว่า จึงรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับมองอีกฝ่ายอย่างหาเรื่อง แต่เมื่อเห็นชัด ๆ จึงรู้ว่าสิ่งที่ตนชนคือม้า เป้าหมายต่อไปจึงอยู่ที่คนบนหลังม้า “ขี่ม้ายังไง ไม่เห็นหรือว่าผู้อื่นเดินอยู่!” นางโวยวายเสียงดังเสี่ยวหัวเกาศีรษะแกรก ๆ จะอ้าปากเถียงก็โดนนางแทรกมาตลอด สุดท้ายจึงเลือกเป็นผู้ฟังที่ดีก่อน เช่นเดียวกับคนที่นั่งอยู่ในเกี้ยว นางกำลังแอบมองดรุณีแรกรุ่นหน้าตาหมดจด ต่อว่าคนขับรถม้าของตนจนหน้าดำหน้าแดง ทั้งที่ตัวเองเป็นฝ่ายผิดชาวบ้านที่ให้ความสนใจในตอนแรก เมื่อเห็นสัญลักษณ์ที่ติดอยู่กับรถม้าได้ว่าเป็นของใคร ต่างก็แยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง มีเพียงไม่กี่คนที่ยังยืนดู“แม่นางน้อย เจ้าเป็นฝ่ายผิดแท้ ๆ เหตุใดจึงยังไม่หยุดโวยวายอีกเล่า” ชาวบ้านที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรกถามขึ้นเพราะอดไม่ไหว“ใครผิด ข้าถูกชนจนล้มลงไปกับพื้น ข้าจะผิดได้ยังไง ท่านพูดให้ดีนะ”“แต่พื้นที่เจ้าล้มลงไปมันเป็นกลางถนนนะ ดูให้ดี อยู่ ๆ ก

กุ้ยถิงลงจากรถม้า สิ่งแรกที่นางมองหาคือสามีสุดที่รัก แต่ไม่มีเงาของเขานอกจากคนเลี้ยงม้าที่กำลังเตรียมตัวกลับบ้าน ทุกคนต่างหันมาคำนับนาง“ท่านอ๋องออกไปข้างนอกหรือเปล่า” นางถามพวกเขาเพราะทุกคนต้องมาเอาม้าที่นี่ถ้าจะไปข้างนอก“ไม่นะขอรับ วันนี้มีแค่พระชายากับใต้เท้าฉือเท่านั้นที่ใช้ม้า” หนึ่งในนั้นตอบ“ขอบใจมาก” เดินออกไปไม่ไกลจึงพูดกับสาวใช้ทั้งสอง “หลันไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบ ซิงไปชงชาที่องค์หญิงฝากมาให้ข้าดื่ม” ถึงแม้จะระแวงในตัวสามี แต่ตราบใดที่นางยังไม่รู้ความจริง นางจะไม่เอาปัญหามาบั่นทอนชีวิตคู่เด็ดขาด นางต้องทำหน้าที่ของภรรยาที่ดี มิให้ขาดตกบกพร่อง“เจ้าค่ะนายหญิง” ทั้งสองรับคำแล้วแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตน ปล่อยให้หญิงสาวเดินไปตามลำพังกุ้ยถิงเข้าไปในห้องนอน นั่งลงบนเก้าอี้หยกด้วยใจที่ห่อเหี่ยว ขนาดรู้แค่นี้ยังอกกลัดหนอง แล้วถ้าเขาปันใจรับอนุเข้ามา นางมิตายทั้งเป็นเลยหรือ นางสะอื้นออกมาทั้งที่ไม่มีน้ำตา บ่งบอกให้รู้ว่าใจนั้นเศร้าขนาดไหน“น้ำชามาแล้วเจ้าค่ะ” เสี่ยวซิงรินน้ำชาใส่ถ้วยให้นางไม่ถึงห้านาทีเสี่ยวหลันก็เข้ามาบอกว่าเตรียมน้ำอาบเสร็จแล้ว นางจึงให้ทั้งสองกลับไปพักผ่อน

เสี่ยวหลันรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งแผ่นหลัง และตอนนี้นางก็เริ่มทนไม่ไหวแล้ว จึงค่อย ๆ เอนหลังพิงกับอกแกร่งของเขาอี่เฉินขยับตัวให้หญิงสาวได้แนบชิดถนัด แตะมือข้างหนึ่งที่เอวบาง อีกข้างจับบังเหียนไว้ “ทำอะไรของท่านน่ะ!” หญิงสาวใช้เสียงข่มขู่ รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั่วบริเวณที่ฝ่ามือใหญ่สัมผัส“ข้ากลัวเจ้าตกม้านี่นา ข้าไม่อยากมีฮูหยินพิการหรอกนะ หึ ๆ ๆ”‘เจ้าพาเสี่ยวหลันไปเป็นธุระต้อนรับหลินโม่วแทนข้าที สองคนใช้ม้าตัวเดียวก็พอ ไม่ต้องรีบกลับมานะ’นึกถึงประโยคนั้นของท่านอ๋องแล้วอดหัวเราะไม่ได้ ช่างเป็นเจ้านายที่รู้ใจเขาจริง ๆ“อย่าหัวเราะแบบนั้นนะ! บาดหูสิ้นดี!” นางเอียงหน้าไปมองแล้วส่งค้อนให้เขา“ปากเจ้าว่างหรือไม่” เห็นนางเอียงหน้ามามองด้วยความสงสัยเขาจึงยิ้มกว้าง แถมด้วยหัวเราะแบบเดิม “ช่วยเอามาปิดปากข้าที จะได้ไม่หัวเราะให้บาดหูเจ้า”“อี่เฉิน!” นางอายจนพูดไม่ออก ได้แต่เรียกชื่อเขาด้วยความโมโห“ถือว่าเจ้าปรับตัวได้ดีมาก ยังไม่ทันได้แต่งเป็นสามีภรรยาก็หัดเรียกชื่ออย่างสนิทสนมแล้ว หึ ๆ ๆ” เห็นผิวแก้มของนางแดงเรื่อไปถึงลำคอจนหายเข้าไปในเสื้อ ก็คลี่ยิ้มด้วยความพอใจ หันไปมองด้านหลังเห็นรถม้าตามมาต

“ท่านโจน” ไป๋อู๋จี๋เข้ามาทักพร้อมรอยยิ้ม แต่เมื่อเห็นสาวน้อยหน้าบึ้งตึงยืนมองนายจ้างก็นึกสงสัย “เกิดอะไรขึ้นหรือท่าน”“ข้าคงเหยียบเท้านางเข้าที่ไหนสักแห่ง นางจึงตามมาเอาคืน”“นางตามมาเอาคืน” เขาทำหน้างงแล้วค่อยเบิกตาโต “อย่าบอกนะว่านางตามมาเหยียบเท้าท่าน” เขาถามเสียงสูงอย่างไม่อยากเชื่อ เมื่อเห็นชายหนุ่มยักคิ้วข้างหนึ่งแทนคำตอบเขาก็มองไปที่สาวน้อยอีกครั้ง“หน้าตาก็ชาวฉางอานแท้ ๆ แต่ทำไมต้องไปพูดภาษาของชาวอื่นด้วย พูดภาษาบ้านเราไม่เป็นหรือไง”“ข้ายังไม่ได้พูดอะไรสักคำ มีแต่แม่นางที่พูดเอา ๆ”จอห์นมองการโต้ตอบระหว่างล่ามวัยกลางคนกับสาวน้อยหน้าคมผิวเข้มไปมาโดยไม่ปริปาก แม้จะฟังออกบ้างไม่ออกบ้างแต่ก็พอเข้าใจ.........................กุ้ยหย่งหมิงเดินอาด ๆ เข้าไปในห้องรับรองแขกด้วย หน้าตาถมึงทึงทันทีที่พ่อบ้านไปรายงานว่าใครมาขอพบพระชายา เขาก็รีบปัดก้นออกจากห้องทำงานตรงดิ่งมาทันที.. ความหึงหวงจู่โจมเข้ามาในหัวใจของเขาอย่างแรง เมื่อเห็นชายารักกำลังหัวเราะอย่างออกรสกับชายอื่น“หย่งหมิง” กุ้ยถิงเห็นสีหน้าของสามีก็รีบลุกไปหาอย่างเอาใจ“จอห์นเขาเพิ่งกลับมาจากบ้าน มาถึงเขาก็แวะมาหาเราก่อนเพื่อเ