All Chapters of ลิขิตรักข้ามกาลเวลา: Chapter 121 - Chapter 130

“ช่วยไปบอกคนของนางว่าข้าจะไป แต่คงไม่ทันเวลากลางวันเพราะข้ามีแขกสำคัญ”“ขอรับ” พ่อบ้านโค้งศีรษะแล้วเดินออกไป“ข้าต้องเข้าวังหลวง คงอยู่คุยกับท่านไม่ได้แล้ว แต่ข้าจะกินมื้อเที่ยงกับท่านก่อน และถ้าท่านไม่มีธุระที่ไหน ข้าอยากให้ท่านอยู่รอกินมื้อเย็นด้วยกันอีกสักมื้อ”จอห์นส่งยิ้มอบอุ่นให้หญิงสาว เขาแอบพอใจอยู่ลึก ๆ ที่นางยังให้ความสำคัญกับเขาอยู่บ้าง อย่างน้อยนางก็ปฏิเสธมื้อเที่ยงของคนในวังหลวงเพื่อเขา แค่นี้ก็ซึ้งใจมากแล้ว“ข้ากินมื้อเที่ยงกับท่านแล้วกลับมาใหม่ในตอนเย็นได้หรือไม่ ข้าคงทำตัวไม่ถูกถ้าต้องรออยู่ที่นี่คนเดียว”“ข้าจะให้หลินโม่วมาคุยเป็นเพื่อนท่าน แต่ถ้าท่านไม่รังเกียจนาง จะพานางออกไปเที่ยวข้างนอกก็ได้นะ แล้วเราค่อยกลับมาเจอกันตอนเย็น” ได้ทีจึงรีบยื่นข้อเสนอจอห์นพยักหน้ารับช้า ๆ พร้อมรอยยิ้ม ในใจเริ่มคิดพิจารณาข้อเสนอของนาง แววตาสุขุมนุ่มลึกมองนางแปลก ๆ“ได้สิ ถ้าท่านต้องการให้ข้าทำ” ถ้านางต้องการเขาก็จะทำ“อย่าพูดแบบนี้สิ ข้ารู้สึกไม่ดีเลย ถ้าท่านไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ แต่ก็อยากให้ท่านรู้ไว้ว่าที่ข้าทำทั้งหมดนี้ก็เพราะหวังดีต่อท่านจริง ๆ”.......................หลินโม่วชะงั

“หึ ๆ ๆ ข้าใช้คำพูดพลอดรักกับหลันมากไปหน่อยน่ะ ถ้าเจ้าไม่พอใจก็ขอโทษด้วย..พูดเรื่องของเจ้ามาเถอะ ข้าไม่แกล้งแล้ว เรื่องที่เจ้าคาใจคือเรื่องใดหรือ ท่านอ๋องมีเรื่องให้ทำทุกวัน ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องไหน” อี่เฉินตอบแบบสบายอารมณ์ แต่เห็นเพื่อนรักขมวดคิ้วหนักกว่าเก่าก็รีบเข้าเรื่อง ทั้งที่อยากแกล้งอีกสักหน่อย“เรื่องที่เกี่ยวกับข้าอย่างไรเล่า” จะพูดตรง ๆ ยังยากเย็นจึงสรุปง่าย ๆ“อ้อ! เรื่องนั้นเองหรอกหรือ” อี่เฉินเงียบไปสักพัก นึกถึงคำพูดของคนรักเมื่อเขานำเรื่องนี้ไปคุยกับนาง‘พระชายาบอกว่าท่านอ๋องจะให้ใต้เท้าฉือแต่งกับแม่นางหลินโม่ว แต่พระชายาไม่เห็นด้วย บอกว่าเจอคนที่เหมาะสมกับนางแล้ว แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าคือใคร’ หลายวันก่อนนางเคยคุยไว้แบบนี้ แต่เมื่อสักครู่นางสรุปว่าบุรุษผู้นั้นน่าจะเป็นพ่อค้ารูปงามชาวตะวันตก นามว่าท่านโจน เพราะเขามักจะมาที่นี่บ่อย ๆ“ข้ากำลังรอคำตอบอยู่นะ” โต้วฉือนึกอยากฟันเพื่อนรักด้วยดาบสักแผล ที่ทำเป็นเชื่องช้าไม่ทันใจแบบนี้“เข้าใจแล้วท่านฉือ” อี่เฉินยักคิ้วยียวนแล้วยิ้มกว้างอวดฟัน ยื่นหน้าไปใกล้ ๆ จ้องอีกฝ่ายตาไม่กะพริบ “ท่านอ๋องจะให้เจ้าแต่งงานกับแม่นางหลินโม่

ตอนนี้นางรู้ซึ้งแล้วว่าความผูกพันของสามีภรรยามันยิ่งใหญ่ขนาดไหน ขนาดไม่ได้มีใจกันมาก่อนยังเจ็บปวดหัวใจขนาดนี้ แล้วถ้ารักกันมากแบบเสี่ยวหลันกับใต้เท้าเฉินล่ะ จะปวดใจเจียนตายเลยหรือไม่หนอโต้วฉือเห็นหญิงสาวรูปร่างบอบบาง หน้าตากำลังอยู่ในความโศกเศร้าจากระยะไกล ใจหนึ่งอยากเข้าไปกระชากนางมากอดปลอบ และช่วยซับน้ำตาที่รินไหล แต่อีกใจหนึ่งก็ห้ามไว้ บอกให้รอโอกาสเหมาะ ๆ และปลอดคนจะดีกว่า แล้วพาไปปรับความเข้าใจกันให้รู้เรื่องเขารอจนคนอื่นห่างออกไปแล้ว จึงอาศัยความไวฉกชิงตัวนางไปจากเส้นทางอย่างรวดเร็วและไร้ซุ่มเสียง ดีดกายไม่กี่ทีก็กลับอยู่ในห้องนอนส่วนตัวที่บ้านเรียบร้อยวางร่างที่ตื่นตะลึงลงบนเตียงอย่างเบามือไม่คาดคิดว่าปฏิกิริยาของนางจะว่องไวและรุนแรงทันทีที่เขาปล่อยมือ กำปั้นที่ไม่เคยมีเรี่ยวแรงของนางบัดนี้มันแรงและหนักหน่วงใช้ได้เลยทีเดียว แต่เขาก็ยอมตกเป็นเป้าให้นางอย่างเต็มใจ พร้อมกับรับคำบริภาษของนางไว้เต็มสองรูหู“ท่านเป็นใครถึงมาทำกับข้าแบบนี้ กล้าดียังไงถึงชิงตัวข้ามา ข้าจะไปฟ้องพระชายาไม่เชื่อก็คอยดู ฮือๆๆ” ความน้อยใจ อัดอั้นตันใจสารพัดประดังเข้ามา เรื่องที่หลันเล่าให้ฟังว่าเขายินดี

สุดท้ายจึงสรุปว่าเพราะก่อนหน้านั้นคงไม่เนิ่นนานเหมือนเมื่อคืนนี้ เมื่อคืนนางมีสติครบถ้วนเหมือนเขา จึงทำให้รับรู้ทุกอย่างแจ่มแจ้งนั่นเอง……………เสี่ยวหลันไม่นึกเอะใจสักนิดที่เพื่อนรักไม่ได้มาทำงานในเช้าวันนี้ กลับยินดีลางานให้นางเสร็จสรรพ เพราะคิดว่านางคงอยู่ที่บ้านกับบิดามารดาและบรรดาน้อง ๆแต่พอตกช่วงบ่ายของวันก็ต้องมีเรื่องให้แปลกใจ เมื่อเห็นโต้วฉือ เพื่อนรักของคนรักมาขอพบพระชายากุ้ยถิง“ข้าจะเข้าไปรายงานให้พระชายาทราบก่อนนะเจ้าคะ ท่านโต้วโปรดรอสักครู่”หายไปไม่นานก็กลับมาเชื้อเชิญให้เขาเข้าไป ส่วนตัวนางที่ยืนทิ้งระยะห่างออกไปก็พยายามเงี่ยหูฟังเต็มที่ว่าเขาพูดอะไรกับพระชายากุ้ยถิง“ท่านต้องการแต่งงาน และอยากให้ข้าช่วยจัดการให้.. แล้วนางคือใครเล่า” เห็นเขาพยักหน้าจึงถามต่อ ภาวนาในใจว่าขออย่าให้เป็นหลินโม่วเลย ถ้าใช่นางจะปฏิเสธเด็ดขาด และจะจัดการกับสามีตัวดีซึ่งอาจจะมีส่วนกับเรื่องนี้“เสี่ยวซิงขอรับ.. พระชายาได้ยินไม่ผิดหรอก นางคือเสี่ยวซิง” เขาย้ำชัดเจนเมื่อเห็นสายตาตกตะลึงของนายหญิง“เสี่ยวซิง!” คนที่อุทานออกมาไม่ใช่กุ้ยถิง แต่เป็นเสี่ยวหลัน นางรีบยกมือปิดปากเมื่อรู้ตัวว่าเสียมารยา

เมื่อเช้าตอนตื่นนอน นางได้กลิ่นหอมของดอกกระดังงาโชยมาตามอากาศ ต้นไม้ชนิดนี้นางได้เป็นของฝากมาจากพ่อค้าชาวไทยเมื่อหลายเดือนก่อน จึงรู้สึกตื่นเต้นไม่น้อยที่ดอกไม้ในบ้านเกิดได้ผลิบานที่นี่ “ข้าไม่ใช่ฝ่ายที่ห่างเหินกับเจ้านะชายาที่รัก แต่เป็นเจ้าต่างหากที่มัวแต่วุ่นวายอยู่กับเด็กคนนั้น แล้วก็องค์หญิงร้อยเล่ห์นั่น” เขาบ่นด้วยความหงุดหงิด เพราะพวกนางแท้ๆ ที่เป็นต้นเหตุ “หย่งหมิง..ท่านก็อย่าเอาแต่ใจนักเลย รู้จักทำใจให้กว้างบ้างสิ” เขาโอบเอวนางแน่นขึ้น “ข้ามันคนใจแคบ หวงของเป็นที่สุด โดยเฉพาะหวงเจ้า..ข้าทำใจไม่ได้ถ้าต้องถูกเจ้าหมางเมินจำเอาไว้” ……………... โต้วฉือเดินเข้าบ้านด้วยสีหน้ายิ้มแย้มผิดวิสัย ทำให้บ่าวรับใช้ทั้งสองต่างหันไปมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ “นางตื่นหรือยัง” เขาตั้งคำถามกับคนที่สั่งงานไว้เมื่อเช้านี้ “ตื่นแล้วขอรับ บ่าวเตรียมน้ำอาบเตรียมอาหารไว้ให้แล้ว แต่นางไม่ยอมให้บ่าวเข้าไปในห้อง โชคดีที่นายท่านกลับมาเร็ว” หนุ่มน้อยก้มหน้ารายงาน “รอฟังคำสั่ง” สั่งสั้น ๆ แล้วรีบเดินไปที่ห้องนอน เมื่