All Chapters of ลิขิตรักข้ามกาลเวลา: Chapter 111 - Chapter 120

“ทำไมเล่า พี่สาวกลัวท่านอ๋องหรือ จริงสิ ในเมื่อท่านบอกว่าจิตใจเย็นชาโหดร้าย ไร้ความเมตตา แล้วท่านแต่งงานกับพี่สาวทำไม หรือว่าท่านถูกพ่อแม่บังคับเหมือนข้า” นางถามทั้งสองสลับไปมาด้วยความสงสัย“นางเป็นรักแรกและรักเดียวของข้า มีเพียงนางคนเดียวที่ข้าทุ่มเทหัวใจให้ทั้งหมด ข้าเคยสัญญากับนางไว้ว่าจะรักและซื่อสัตย์ต่อนางเพียงคนเดียวไปชั่วชีวิต แบบนี้แล้วจะให้ข้าแต่งงานกับเจ้าได้อย่างไร”“แค่บังหน้าก็ไม่ได้หรือ แค่ให้พ่อแม่ข้ารับรู้ ท่านจะได้เลิกยุ่งกับข้า”“ถ้าทำแบบนั้นแล้ววันหนึ่งเจ้าเจอคนที่รักจริง เจ้าจะทำอย่างไร” กุ้ยถิงถามกลับด้วยเหตุผล“ก็ท่านอ๋องนี่ไงคือคนที่ข้ารัก” ตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“อะไรที่ทำให้เจ้าคิดว่าเจ้ารักท่านอ๋อง” กุ้ยถิงถามต่อ นางต้องทำให้เด็กสาวคนนี้เข้าใจความรู้สึกของตัวเองให้ได้“ก็เขาทำให้ข้าใจเต้นเพราะความหล่อเหลาของเขาได้”กุ้ยถิงพยายามกลั้นยิ้ม มองหน้าของสามีเห็นเขายังทำหน้าราบเรียบเหมือนเดิมก็รู้สึกหมั่นไส้ จึงแอบยื่นมือไปบิดที่หน้าขาเต็มแรงอ๋องหนุ่มเหลือบหางตาไปทางชายา แล้วเอาคืนนางบ้าง แอบยื่นมือวางทาบลงบนเนินเนื้อกึ่งกลางระหว่างขาทั้งสองข้าง ขยับปลายนิ้วห

‘เจ้าค่ะ’ แล้วนางก็เดินเข้าไปในร้าน สักครู่ใหญ่จึงออกมา ‘ท่านยังอยู่อีกหรือ แล้วธุระของท่านเล่า’ ‘เรียบร้อยแล้ว ข้ากำลังจะกลับจึงตั้งใจรอเจ้า’นางไม่พูดอะไรนอกจากมองเขาแปลก ๆ แล้วก้าวขึ้นหลังม้า เตรียมกระตุกบังเหียนแต่เขาคว้าไว้ก่อน‘ขอข้ากลับด้วยคน’ แล้วก้าวขึ้นหลังม้าทันที‘ท่านมาเองก็กลับเองสิ’ ปัดมือของเขาที่เกาะเอวของนางไว้‘ข้ากลับเองก็ได้ แต่ข้าคงต้องไปรายงานท่านอ๋องกับพระชายาตามตรง’‘รายงานอะไร’‘ก็เรื่องที่เจ้าขัดคำสั่ง ถึงแม้พระชายาจะไม่เอาผิดเจ้า แต่ท่านอ๋องคงไม่ละโทษตายเจ้าแน่’‘ข้าไม่เคยขัดคำสั่งหรือโกหกใครทั้งนั้น ท่านอย่ามาตู่’นางช่างโกหกได้สมจริงมาก พูดจาปากคอสั่นได้น่าเชื่อถือตายล่ะ เฮ้อ!‘ถ้าอย่างนั้นข้าไปก่อนละ’ แค่เขาทำท่าจะลงจากหลังม้าเท่านั้น นางก็รีบใช้สองแขนเกาะเกี่ยวเขาไว้‘ก็ได้ ข้าขอโทษ’เขากระตุกยิ้มบางเบา ‘กลับไปพร้อมข้าแล้วเจ้าจะปลอดภัย แต่คืนนี้เจ้าต้องไปหาข้าที่บ้านเป็นการแลกเปลี่ยน’ ‘ท่าน!’‘ถ้าไม่ตกลงก็ไม่เป็นไร’ คราวนี้เขากระโดดลงจากหลังม้าจริง ๆ‘ตกลง ๆ ขึ้นมาสิ!’คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ก็ทำให้เผลอยิ้มขันออกมาดึงนางมากอดกระชับมากขึ้น แล้

“แต่ข้า..ข้าอาจจะไม่ใช่ภรรยาที่ดี” เสียงของนางบ่งบอกความลังเลไม่ปิดบัง“ข้ามั่นใจว่าเจ้าต้องเป็นภรรยาที่ดีแน่ เพราะเจ้าดูแลพระชายาอย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง แล้วทำไมเจ้าถึงดูแลสามีของตัวเองไม่ได้ ต่อให้เจ้าดูแลข้าไม่ดีเหมือนดูแลพระชายา ข้าก็จะไม่โกรธเจ้าแม้แต่น้อยเ พราะข้าดูแลตัวเองได้ ขอแค่เจ้ารับปากแต่งงานเป็นภรรยาของข้าเท่านั้นก็พอ”“ท่านเฉิน” น้ำตาแห่งความปลื้มใจไหลรินออกมาจากสองตา สำหรับสาวใช้อย่างนาง นี่เป็นการขอแต่งงานที่วิเศษเกินคาด ผู้ชายอย่างเขารักผู้หญิงที่ไม่มีสกุลแบบนาง แค่นี้ก็ถือว่าเป็นลาภอันประเสริฐแล้ว นางจะเรื่องมากไปทำไมกัน “ขอบคุณท่านที่เมตตาสาวใช้อย่างข้า ข้าขอเป็นภรรยารับใช้ท่านไปตลอดชีวิต” นางเขยิบกายให้ห่างจากโต๊ะอาหารพอสมควรแล้วหมอบลงกับพื้นอี่เฉินรีบลุกขึ้นแล้วเข้าไปดึงนาง “อย่าทำแบบนี้ ข้าเขินนะ เห็นไหมทุกคนมองมาที่เราใหญ่เลย” แต่สายตาที่มองมาไม่ใช่แสดงความยินดีหรอกนะ มีแต่ตำหนิหรือสงสัยที่เขาทำให้นางร้องไห้ทำไมมากกว่า“ฮือ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ”เอาเข้าไป เล่นหมอบลงไปกับพื้นแล้วร้องไห้แบบนี้ ทุกคนก็คิดว่าเขาทำไม่ดีกับนางน่ะสิ“เสี่ยวหลัน ถ้าอยากจะร้องก็มาร้องกับอกของข

“เจ้าค่ะ วันนี้ยิปนัดจอห์นมาดื่มน้ำชาด้วยกัน” นางรีบยกมือปิดปากของสามี “ฟังให้จบก่อนสิคะ ยิปคิดว่าเราอาจมีวิธีที่จะทำให้หลินโม่วตัดใจจากท่านได้”“อย่างไรหรือ” ความไม่พอใจเปลี่ยนเป็นความสงสัย“ก็เมื่อคืนตอนที่ไปเที่ยวงานศาลเจ้าด้วยกัน...” นางเริ่มเล่าเรื่องที่ได้เจอกับจอห์นให้สามีฟังอย่างละเอียด เมื่อเห็นเขากระตุกยิ้มที่มุมปากก็รู้ว่าเขาพอใจระดับหนึ่ง“ขอแค่เขาชอบนางมากกว่าเจ้า ข้าจะยอมทำใจที่เขาเข้าออกบ้านของข้า” พูดเสียงเรียบแต่ในใจนั้นค่อนข้างลังเล“ยิปซีคิดว่าคู่นี้เขาอาจจะมีความประทับใจซึ่งกันและกัน เพียงแต่ยังไม่เข้าใจเท่านั้น”“ถ้าไม่เป็นไปตามที่เจ้าคาด ข้าจะยกนางให้โต้วฉือ” เขานึกถึงองครักษ์ผู้เงียบขรึม เล็งเห็นว่าสาวน้อยหลินโม่วน่าจะเหมาะกับชายหนุ่มผู้นั้น“อย่ามาพูดง่าย ๆ แบบนี้นะ เขาอาจจะมีคนรักอยู่แล้ว” นางตำหนิสามีด้วยความไม่พอใจ “อะไร ๆ ก็ยัดเยียดอย่างเดียว คิดได้ยังไง”“ข้าจะเรียกเขามาถาม แบบนี้เจ้าคงพอใจ”“แต่เราจะทำแบบนี้พร้อมกันไม่ได้ ลองวิธีของยิปซีก่อนนะ”“ก็ได้ แต่ข้าจะเรียกโต้วฉือมาถามเตรียมไว้ เผื่อแผนของเจ้าไม่สำเร็จ ข้าต้องรีบไปแล้ว” เขาจูบนางอีกครั้งแล้วเดินออ

“ข้าส่งเจ้ากลับไปอยู่กับท่านเขอเข่อดีหรือไม่” กุ้ยถิงนึกขันกับความเขินอายของเด็กสาว ทั้งที่ยอมรับแล้วก็ยังทำเป็นปากแข็ง พูดพาดพิงไปถึงเขอเข่อ“ไม่เอานะ ข้าไม่ไปอยู่กับเขาแล้ว เขาไม่ค่อยใส่ใจข้าเท่าไหร่หรอก วัน ๆ เห็นสนใจแต่บัญชีกับลูกค้าเท่านั้น”“แต่ข้ามองว่าดีนะ เจ้าจะได้อยู่ใกล้ชิดกับคนที่ชอบ เขาไม่คุยเจ้าก็ชวนเขาคุยสิ เป็นการสร้างความสัมพันธ์”“ไม่ดีหรอกพี่สาว.. ความจริง..ความจริงข้าไม่ได้ชอบท่านหลงจู๊แบบนั้นหรอก แต่ยังมีอีกคนที่ทำให้ข้ารู้สึกใจเต้นทุกครั้งที่นึกถึง” นางมองหน้าหญิงสาวเหมือนชั่งใจ ในที่สุดก็ยอมเปิดปากสารภาพความในใจ “ข้ารู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งที่เห็นเขา”กุ้ยถิงคลี่ยิ้มกว้างขึ้น นี่แหละคือสิ่งที่นางอยากได้ยิน “ข้าเข้าใจว่ามันเป็นเช่นนั้นเพราะอะไร เพราะข้าก็เคยเป็น” นางถอยห่างจากเด็กสาว จ้องเข้าไปในดวงตาสดใสที่มีความเขินอายปนอยู่“ขอให้เจ้ามั่นใจในความรักอันบริสุทธิ์ที่กลั่นกรองมาจากหัวใจ เจ้าก็จะได้รับความรักแบบเดียวกันเช่นกัน” แต่จะช้าหรือเร็วเท่านั้นที่ข้าไม่สามารถให้คำตอบเจ้าได้กุ้ยถิงนึกถึงชายหนุ่มรูปงามที่ยังมองนางด้วยสายตาลึกซึ้งทุกครั้งคนนั้น อย่างน้อยการมอ