Semua Bab แฟนเก่าที่(ไม่)รัก: Bab 111 - Bab 120

“พอแก้มบอกเลิกพี่ บอกใครต่อใครว่าเราเลิกกันแล้ว แก้มให้พี่เป็นแฟนเก่า พี่ถึงรู้ว่าคนที่พี่รักตอนนี้คือแก้มไม่ใช่เฟิร์น กับเฟิร์นพี่แค่ผูกพันเพราะเราคบกันมานานจนเหมือนเป็นญาติสนิท พี่ถึงทำเป็นไม่ดูดำดูดีไม่ได้เวลาที่เขามีปัญหา เพราะทุกทีเวลาที่เขาเจอเรื่องเหลือบ่ากว่าแรง เฟิร์นจะมาปรึกษาพี่เสมอ”ภัทรมัยนอนตะแคง ยกแขนขึ้นวางไว้บนเอวของเขาแล้วสบตากันนิ่ง ก่อนจะเอ่ยว่า“เขาถึงได้บอกกันไงว่า ความรักกับความผูกพันบางทีก็แยกกันไม่ออก แล้วถ้าในอนาคตความรักของเราหมดอายุลงไปเหลือไว้แต่ความผูกพันล่ะ พี่ว่าเราควรไปต่อหรือพอแค่นั้น”“มาตอบตอนนี้ไม่ได้หรอก อย่างที่พี่พูดไงว่าอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน พี่ไม่ชอบการสัญญาในสิ่งที่ตัวเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง วันข้างหน้าแก้มอาจจะหมดรักพี่ก่อนก็ได้ หรือบางทีเราอาจจะอยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า ซึ่งมันก็เป็นธรรมดานั่นแหละที่ความรักจะหมดอายุลงไป แต่ความผูกพันความเข้าใจจนเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของกันและกันมันก็จะเพิ่มขึ้นตามเวลา เหมือนพ่อแม่เรา หรืออีกหลายคู่ที่เขาอยู่ด้วยกันจนผมขาวทั้งหัวไง”หญิงสาวยิ้มอย่างเห

ปกติชยาวุธไม่เคยยุ่งหรือวุ่นวายกับการแต่งตัวแต่งหน้าของแฟนสาว แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนกัน เพราะเขารู้มาว่าเพื่อนเจ้าบ่าวมีแต่คนในแวดวงวิศวะ เพราะเจ้าบ่าวของเหมียวเป็นวิศวกรโยธา อีกทั้งเหมียวยังชอบมาโฆษณาคุณสมบัติของเพื่อนเจ้าบ่าวให้เจนกับอ้อน และบรรดาสาวโสดในบริษัทฟังอยู่บ่อย ๆ จนพากันตื่นเต้นกับเรื่องนี้จนออกนอกหน้าถ้าหนุ่ม ๆ เหล่านั้นจะสนใจหญิงสาวคนอื่นเขาคงไม่ว่าและไม่ใส่ใจ ขออย่างเดียว อย่ามายุ่งกับแฟนสาวของเขาก็แล้วกัน เขาไม่อยากเป็นคนขี้หึง แต่ไม่ชอบเวลาเห็นชายอื่นมองภัทรมัยด้วยสายตาแสดงความสนใจ และอยากทำความรู้จักอย่างเปิดเผย“ทำไมล่ะ กลัวมีหนุ่มมาจีบแก้มหรือ” หญิงสาวหันมายิ้มและขยิบตาให้“เออดิ เหมียวบอกว่าเพื่อนเจ้าบ่าวมีแต่งานดีทั้งนั้น สาว ๆ ในออฟฟิศฮือฮากันใหญ่” เขายิ้มนิด ๆ“แหม ก็พวกนั้นยังโสดนี่นา แต่แก้มไม่โสดสักหน่อย หรืองานนี้พี่อนุญาตให้แก้มโสดล่ะ จะได้ตื่นเต้นกับเขาบ้าง”“ฝันไปเถอะ!” ชยาวุธมองหญิงสาวอย่างคาดโทษ อยากคว้าตัวมาฟัดหนัก ๆ บนเตียงให้คลายความมันเขี้ยว แต่ทำไม่ได้ เพราะเธอแต่

หลังจบงานเลี้ยงฉลองมงคลสมรสของเหมียว ชยาวุธก็พาภัทรมัยมานั่งดื่มต่อที่บาร์บนชั้นดาดฟ้าของโรงแรมที่จัดงาน ชายหนุ่มโทรศัพท์จองโต๊ะไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วโดยไม่ได้บอกให้แฟนสาวรู้ เพราะต้องการเซอร์ไพรส์เธอ“แหม ไม่คิดจะบอกกันล่วงหน้าเลยนะพี่เวฟ” ภัทรมัยอมยิ้มขณะนั่งบนเก้าอี้ พลางมองวิวและแสงสียามค่ำคืนของใจกลางสุขุมวิท“บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ” ชายหนุ่มยิ้ม มองสีหน้าและแววตาที่แสดงถึงความพึงพอใจของแฟนสาวแล้วก็นึกดีใจที่ตนคิดไม่ผิดที่ตัดสินใจโทรศัพท์มาจองโต๊ะที่นี่เอาไว้ เขารู้ว่าภัทรมัยคงอยากผ่อนคลายบ้าง เพราะหลังจากเธอลาออกจากงานเพื่อกลับไปดูแลร้านขนมจีนของทางบ้าน หญิงสาวก็ไม่ได้มานั่งดื่มอย่างนี้อีกเลย“พี่เคยมาที่นี่แล้วหรือคะ” เธอถามโดยที่สายตายังมองบรรยากาศยามค่ำคืนอยู่“ไม่เคย ตอนได้รับการ์ดแต่งงานมา พี่ก็เลยลองเสิร์ชหาในกูเกิลว่าอยู่ตรงไหนของสุขุมวิท จนได้รู้ว่าที่นี่เขามีร้านอาหารกึ่งบาร์บนชั้นดาดฟ้าด้วย ก็เลยเมมเบอร์เอาไว้แล้ว โทร.จองเมื่อวานน่ะ” เขาก้มดูเมนูครู่หนึ่งแล้วพู

“ตอนที่ฉันกับลูกถูกกักตัวไว้น่ะ จะว่าไปแล้วก็ไม่ได้ลำบากอะไรเลยนะ คุณทนายเขาให้คนหาข้าวปลาให้ฉันกับลูกครบสามมื้อเลย ขนมเอยผลไม้เอยไม่เคยขาด ตอนแรกฉันละกลั๊วกลัวนึกว่าจะถูกฆ่าซะแล้ว ที่ไหนได้ คุณทนายเขาช่วยฉันกับลูกไว้แท้ ๆ”แววเล่าเรื่องที่ตนถูกกักตัวไว้เป็นพยานคดีเสี่ยกวงให้สุนีย์ฟังเป็นรอบที่สาม เจอใครต่อใครก็เอาแต่เล่าถึงคุณงามความดีของทนายหนุ่มราวกับต้องการตอกย้ำว่าเป็นคนดีเสียจนน่าจะสร้างอนุสาวรีย์ให้เพื่อเป็นการระลึกถึงภัทรมัยฟังแล้วได้แต่ลอบกลอกตา ถ้าแววรู้ว่าที่สามีของตนต้องตายก็เพราะปราบต์เป็นคนวางแผนทั้งหมดจะรู้สึกอย่างไรบ้าง ถ้าทุกคนรู้ว่างานสวดศพเจ็ดคืนที่ผ่านมา และร่างไร้วิญญาณที่กำลังมอดไหม้อยู่ในเมรุไม่ใช่ทนายปราบต์แต่เป็นใครก็ไม่รู้ จะเกิดอะไรขึ้นช่างเถอะ...อย่างไรเสียตอนนี้ก็ไม่มีทนายความที่ชื่อปราบต์อีกต่อไป และหากเป็นไปได้ ชั่วชีวิตนี้เธอจะไม่ขอเจอกับเขาอีก ที่ผ่านมาเธออโหสิกรรมให้เขาทุกอย่างแล้ว ไม่โกรธไม่แค้นเคืองใด ๆ ทั้งสิ้น และขออวยพรให้เขาโชคดีกับชีวิตใหม่ที่เลือกไว้ อย่าได้เดินกลับมาซ้ำรอยเดิมอีกห่างจากเมรุเผาศพออก

สองปีต่อมาขณะที่ชยาวุธกำลังเดินสายไฟสำหรับติดไฟกะพริบหลากสีเพื่อต้อนรับวันขึ้นปีใหม่ที่ร้านเด็กเส้นอยู่นั้น อัญชันเดินผ่านมาเห็นพอดีจึงหยุดมอง ครั้นพอมองเข้าไปในร้าน เห็นภัทรมัยนั่งอยู่หลังเคาน์เตอร์คิดเงินจึงทำทีเป็นยืนกอดอกแล้วเงยหน้าพูดกับชายหนุ่มว่า“พี่เวฟ ถามจริงเหอะ นังแก้มมันเอาอะไรให้พี่กินกันแน่ หรือมันไปทำเสน่ห์สำนักไหนพี่ถึงได้มาแต่งงานกับมันเนี่ย หนีไปตอนนี้ยังทันนะพี่ มีอย่างที่ไหน ใช้งานเยี่ยงทาส เงินสักบาทก็ไม่เคยได้”ภัทรมัยได้ยินเข้าจึงวางมือจากงานบัญชีที่ทำอยู่ แล้วนั่งเท้าคางมองคนที่ลอยหน้าลอยตาพูดแซะตนแล้วเอ่ยว่า“กลัวคนอื่นเขาไม่รู้รึไงว่าแกน่ะมันขี้อิจฉา จะบอกอะไรให้นะ ระดับฉันน่ะไม่ต้องพึ่งเสน่ห์ยาแฝดอะไรที่ไหนหรอกย่ะ เพราะแค่เดินไปเดินมาผัวก็ทั้งรักทั้งหลงแล้ว” เธอลุกเดินมาหาอัญชันหน้าร้าน แล้วพูดต่ออีกว่า“แกมีอะไรก็ว่ามาเลยดีกว่า ไม่ต้องมาทำเป็นเดินโฉบไปโฉบมา”อัญชันกระแอมเล็กน้อย ก่อนพูดเสียงอ่อยว่า “รถมันสตาร์ตไม่ติดน่ะ จะให้พี่เวฟไปช่วยดูให้หน่อย”