All Chapters of แฟนเก่าที่(ไม่)รัก: Chapter 1 - Chapter 10

ภัทรมัยส่งยิ้มให้พนักงานต้อนรับที่ยืนอยู่หน้าร้านอาหารกึ่งผับย่านเลียบทางด่วนรามอินทรา คืนนี้หญิงสาวมีนัดกับชยาวุธ แฟนหนุ่มที่คบหาดูใจกันมาหลายเดือนแล้วเธอกับเขาทำงานที่เดียวกัน ปกติมักเจอกันที่ออฟฟิศทุกวันทำงาน ส่วนวันหยุดสุดสัปดาห์ชยาวุธจะชวนไปดูภาพยนตร์ หรือมานั่งดื่มเบา ๆ เคล้าเสียงดนตรีเป็นบางครั้ง ซึ่งแน่นอนว่าทุกครั้งมักจบลงบนเตียงที่คอนโดมิเนียมของเธอ หรือไม่ก็คอนโดฯ ของเขาเสมอ และคืนนี้ก็คงไม่ต่างกันหญิงสาวมองเห็นชยาวุธกำลังมองมาทางตนจึงคลี่ยิ้มให้เขาทันที เขายิ้มตอบก่อนหันไปกวักมือเรียกพนักงาน เมื่อภัทรมัยเดินไปถึงโต๊ะ และนั่งลงตรงข้ามเขา พนักงานก็นำเมนูมาวางให้ตรงหน้าพอดี“พี่เวฟมานานรึยังคะ”“ไม่นานครับ พี่เพิ่งมาถึงเหมือนกัน แก้มอยากกินอะไรสั่งเลยนะ” เขายิ้มอ่อนโยนให้เช่นเคย ภัทรมัยชอบมองเวลาเขายิ้ม และเพราะรอยยิ้มของเขานี่เองที่ทำให้เธอตกหลุมรักเขาอย่างถอนตัวไม่ขึ้น“งั้นแก้มสั่งอะไรเบา ๆ ก็แล้วกันนะคะ เพราะแก้มอยากดื่มมากกว่า”“พี่คิดไว้แล้วว่าแก้มต้องอยากดื่ม ถึงขอแต่เมนูเครื่องดื่มมาให้ไงล่ะ”หญิงสาวยิ้มกว้าง เขาช่างรู้ใจเธอไปทุกอย่าง ใครจะเชื่อว่าผู้ชายบุคลิกห่ามห้

“อ๋อ...นึกว่าใคร” เธอยิ้ม ไม่คิดบอกใครว่าเลิกกับชยาวุธแล้ว จนกว่าจะมีคนถามถึงค่อยบอกภัทรมัยเดินเข้าไปด้านในด้วยความกระฉับกระเฉงเช่นทุกครั้ง หญิงสาวทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นในคืนวันเสาร์ ทั้งที่ความจริงแล้วตอนนี้หัวใจเต้นกระหน่ำจนแทบกระเด็นออกมานอกอกมันไม่ใช่ความตื่นเต้นดีใจ แต่มันคือความหวาดหวั่นที่จะต้องเผชิญหน้ากับใครบางคนมากกว่าแผนกครีเอทีฟนั่งอยู่อีกด้าน แต่ภัทรมัยไม่คิดมองไปทางนั้น เพราะเห็นจากหางตาก็รู้แล้วว่ามีใครนั่งอยู่ตรงนั้นเพียงลำพัง ยังดีที่ในออฟฟิศเริ่มมีคนมาทำงานบ้างแล้ว มิเช่นนั้นเธอคงไม่รู้ว่าต้องวางตัวอย่างไรหญิงสาววางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะแล้วหย่อนตัวนั่งบนเก้าอี้ ทว่ายังไม่ทันได้กดปุ่มเปิดคอมพิวเตอร์ เสียงทุ้มอันแสนคุ้นหูของใครคนหนึ่งก็ดังอยู่เหนือศีรษะ“แก้ม พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ”ภัทรมัยเงยหน้ามองเจ้าของเสียง เห็นสายตาที่ชยาวุธใช้มองตนแล้วเธอไม่กล้าคาดเดาสุ่มสี่สุ่มห้าอีกว่าเขามองมาด้วยความรู้สึกแบบไหนกันแน่ เธอไม่อยากเข้าข้างตัวเองอีกต่อไปว่าเขากำลังใช้สายตาอ้อนวอนมองตนอยู่“พี่จะคุยเรื่องอะไรคะ ถ้าไม่ใช่เรื่องงานแก้มขอไม่คุยนะ เสียเวลา”เธอหลุบตาลงมองหน้าจอคอมพ

“วันที่สิบแปดเดือนหน้าค่ะ มีเวลาหนึ่งเดือน” ภัทรมัยตอบ ดนุพรพยักหน้ารับรู้แล้วพูดว่า“ถ้างั้นเอาสตอรีบอร์ดมาดูกันวันที่ยี่สิบเจ็ดละกัน จะได้ช่วยกันดูว่าจะปรับหรือเพิ่มลดอะไรตรงไหน”“ใครมีคำถามอะไรอีกไหมคะ” จิติมาหันไปถามฝ่ายครีเอทีฟ ทั้งสามคนส่ายหน้า“ถ้าไม่มีคำถามก็เลิกประชุมค่ะ แต่ถ้าสงสัยอะไรตรงไหนก็มาถามน้องแก้ม หรือถามจิ๊บก็ได้” จิติมารวบเอกสารมาถือไว้ ขณะที่ดนุพรลุกขึ้นก่อนเป็นคนแรกพลางพูดว่า“งั้นพี่ไปประชุมอีกห้องก่อน ทีมของเอ๋ก็มีงานใหม่มาเหมือนกัน”คล้อยหลังอาร์ตไดเรกเตอร์แล้ว ทิว ทิวากร ครีเอทีฟอีกคนหนึ่งจึงถามขึ้นว่า“แล้ววันที่ไปประชุมกับลูกค้าหลังจากที่ทำสตอรีบอร์ดเสร็จแล้ว จิ๊บหรือน้องแก้มจะเป็นคนไป”“คงต้องเป็นแก้มแหละ เพราะวันนั้นเราลาพักร้อนไว้น่ะ”“อ้าว นี่ก็เท่ากับว่าน้องแก้มก็ต้องไปกับเวฟสองคนน่ะสิ” ทิวากรมองเพื่อนร่วมงานที่นั่งข้างตนสลับกับมองรุ่นน้องอย่างภัทรมัยที่นั่งฝั่งตรงข้าม เขาเพิ่งรู้เมื่อเช้าเช่นกันว่าสองคนนี้เลิกกันแล้ว“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ทิว แก้มไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับงานแน่นอนค่ะ ถึงจะเลิกกันแล้ว แต่ก็ยังเป็นเพื่อนร่วมงานกันอยู่ดี” ภัทรมัยฝืนยิ้มใ

ภัทรมัยนั่งคร่อมอยู่บนตักของชยาวุธ แขนทั้งสองข้างกอดคอเขาไว้แน่นพลางบดจูบอย่างเร่าร้อน ชายหนุ่มครางอือในลำคออย่างพึงพอใจ มือร้อนรุ่มของเขาเริ่มเลื้อยเข้ามาในกระโปรงของเธอแล้วคลึงเคล้นบั้นท้ายพลางกดสะโพกของหญิงสาวให้จุดอ่อนไหวเสียดสีเข้าหากันเธอถอนจูบออก มองสบตาเขาพร้อมกับยิ้มยั่ว รับรู้ได้ถึงบางส่วนของร่างกายเขาที่เริ่มตื่นเพริดดุนดันขึ้นมาบดเบียดตรงจุดนั้นอย่างเชิญชวน“หายโกรธพี่แล้วหรือ หืม...” ชยาวุธถามเสียงพร่า“เปล่า ยังโกรธอยู่” เธอตอบพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของเขาออกทีละเม็ด“จริงอะ อย่าโกรธพี่เลย พี่ไม่อยากเลิกกับแก้มจริง ๆ นะ” เขาพรมจูบทั่วใบหน้าของเธออย่างแผ่วเบาภัทรมัยใช้เล็บจิกมือของตัวเองไว้แน่น เพื่อไม่ให้เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสหวามไหวที่เขาจุดขึ้น หญิงสาวไม่พูดอะไร แต่เลื่อนตัวออกมาแล้วปลดเข็มขัด ถอดกางเกงยีนของเขาออกไปทางปลายขาหญิงสาวช้อนตามองเขา เห็นสายตาร้อนเร่าวาววามที่เขามองมาแล้วอดวูบวาบในอกไม่ได้ รู้ดีว่าถ้าคืนนี้เธอยอมเตลิดตามใจเขาไป เธอจะได้รับบทรักสุดรัญจวนใจจนแทบไม่มีเรี่ยวแรงลุกไปไหนแน่นอนมือเรียวค่อย ๆ เลื่อนขึ้นไปหยอกเย้าตัวตนของเขาที่โผล่พ้นออกมาจากขอบก

“ความดันต่ำนั่นแหละ พักผ่อนไม่เพียงพอก็เลยทำให้หน้ามืดวูบไป หมอให้น้ำเกลือกับยาที่ช่วยให้หลับพักผ่อนได้นานหน่อย รอดูอาการถึงพรุ่งนี้ ถ้าไม่มีอะไรก็กลับบ้านได้”หญิงสาวพยักหน้าขณะเดินไปยืนข้างเตียง มารดาของเธอเป็นคนผอมบางอยู่แล้ว ยิ่งมาสวมชุดผู้ป่วยก็ยิ่งทำให้ดูอ่อนแอลงไปอีก ทั้งที่ความจริงแล้วท่านเป็นผู้หญิงที่แข็งแกร่งมากคนหนึ่งบิดาของภัทรมัยเสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุตั้งแต่หญิงสาวอายุสิบห้าปี ท่านเลี้ยงดูสองพี่น้องมาเพียงลำพังด้วยการเป็นแม่ค้าขายขนมจีนน้ำยา ตอนนั้นยังเป็นเพียงแผงเล็ก ๆ ในตลาด และค่อย ๆ ขยับขยายเป็นการเช่าอาคารพาณิชย์พร้อมกับจ้างคนงานเพิ่มขึ้น ใช้ชื่อร้านว่า “เด็กเส้น” จนในที่สุดก็สามารถเก็บเงินซื้ออาคารพาณิชย์ย่านชุมชนได้สองคูหา รวมทั้งพื้นที่ว่างด้านข้างอาคารเพื่อใช้เป็นลานจอดรถอีกด้วยท่านเป็นผู้หญิงเก่ง เธอมีมารดาเป็นไอดอลผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งสร้างเนื้อสร้างตัวมาได้ขนาดนี้ ทั้งยังส่งเสียลูกสองคนให้ได้ร่ำเรียนจนจบปริญญากันทุกคน โดยเฉพาะกันตพล พี่ชายของเธอ เขาเรียนจบปริญญาโทด้านวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ ได้ทำงานก