All Chapters of แฟนเก่าที่(ไม่)รัก: Chapter 21 - Chapter 30

“ถ้าเจ้านายอนุญาตให้แก้มลาออกละก็ เดือนหน้าแม่ก็ไม่ต้องเหนื่อยแล้วนะ” ครั้นพอภัทรมัยพูดจบ โทรศัพท์ก็สั่นเตือนอันเป็นสัญญาณว่ามีสายเรียกเข้าพอดี หญิงสาวเห็นว่าเป็นเบอร์ของ จิติมา โพรเจกต์เมเนเจอร์ จึงรีบกดรับสาย“ค่ะ พี่จิ๊บ”“แก้ม พวกผู้บริหารเขาคุยกันแล้วนะ เขาตกลงว่าให้แก้มลาออกได้สิ้นเดือนนี้เลยไม่ต้องรอครบเดือน เพราะเขาเห็นว่ากรณีของแก้มเป็นเหตุจำเป็นน่ะ เพราะฉะนั้นวันจันทร์นี้ก็มาประชุมเพื่อเตรียมถ่ายโอนงานให้คนอื่นว่า ตอนนี้แก้มรับผิดชอบอะไรในมืออยู่บ้าง แต่งานนี้คงต้องเรียกทีมครีเอทีฟเข้าประชุมด้วย พี่ว่าแก้มคงปิดเวฟไม่ได้แล้วละ”“ไม่เป็นไรค่ะพี่ ยังไงเขาก็ต้องรู้อยู่ดี ขอบคุณมาก ๆ เลยนะคะพี่จิ๊บ”เธอรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกที่แก้ปัญหาเรื่องงานประจำได้ลุล่วง แม้จะค่อนข้างมั่นใจว่าอย่างไรเสียผู้บริหารจะไม่ขัดข้อง เพราะบริษัทนี้ไม่เคร่งครัดกับกฎระเบียบขององค์กรมากนัก แต่ยึดถือในด้านมนุษยธรรมและความจำเป็นมากกว่า“ต้องขอบคุณพี่เบสเขาด้วย เขาช่วยพูดให้แก้มเยอะอยู่” จิติมาหมายถึงดนุพร อ

ขวัญทำหน้าไม่สบอารมณ์ เพราะรู้สึกโกรธแทนเพื่อนที่ถูกนอกใจ ขณะที่คนถูกถามอย่างเฟิร์นได้แต่ยิ้มอ่อนรักงั้นหรือ...เธอหมดรักชยาวุธไปนานแล้ว ความรู้สึกในแง่ลึกซึ้งนั้นไม่มีอีกต่อไป ตอนที่เขามาคุยกับตนเรื่องเลิกรา เธอยินดีด้วยซ้ำที่เขาเป็นคนพูดขึ้นก่อน เพราะเธอเองก็อึดอัดกับความคลุมเครือตอนนั้นเช่นกันแต่พอได้มาอยู่ใกล้ชิดกันอีกครั้งเมื่อตอนมารดาป่วย เธอจึงอดเสียดายเขาไม่ได้ และอยากได้เขามาอยู่ข้างกายอีกครั้ง หากถามว่ายังรักชยาวุธไหม เธอคงตอบว่าไม่ แต่เธอไม่อยากเสียเขาให้คนอื่น ไม่อยากเห็นเขามีผู้หญิงคนใหม่เพราะเธอยังไม่มีใคร เธอไม่อยากให้เขามีความสุขในขณะที่เธอต้องเป็นทุกข์ เธอรู้สึกว่าเขาเห็นแก่ตัวที่ทิ้งเธอไว้ข้างหลัง“รักแท้แพ้ใกล้ชิดไงแก เวฟเขาทำงานกับผู้หญิงคนนั้นทุกวัน เจอหน้ากันทุกวันไฟมันก็เลยติดจนได้” เฟิร์นจงใจตอบให้คลุมเครือ เพื่อให้เพื่อนเข้าใจไปว่าตนเป็นผู้ถูกกระทำ และตนเป็นฝ่ายถูกแย่งแฟนไป“ไฟร่านน่ะสิ! ฉันละอยากเห็นหน้ายายคนนั้นจริง ๆ นางต้องรู้แน่ว่าอีเวฟมีแฟนแล้ว แต่นางจะเอาซะอย่าง อีพวกหน้าด้านชอบแย่งแฟนชาวบ้าน โคตรเกลียดเล

“อะไรของพี่เนี่ย!” หญิงสาวตะโกนถามเขาด้วยความไม่เข้าใจ“พี่คิดเนื้อเรื่องโฆษณากาแฟได้แล้ว ต้องรีบมาจดไว้ก่อนเดี๋ยวลืม”เขาพูดด้วยน้ำเสียงเริงร่า ขณะที่หญิงสาวต้องรีบเอากระจกมาส่องดูปากของตัวเองทันที และก็เป็นอย่างที่คิดไว้ลิปสติกเลอะออกมานอกขอบปากอีกแล้ว...ตาบ้า!ภัทรมัยดึงกระดาษทิชชูสองแผ่นแล้วเดินไปหาเขาที่โต๊ะ“เช็ดปากเดี๋ยวนี้เลย แก้มไม่อยากโดนล้อ”พูดจบเธอก็เดินกลับมานั่งโต๊ะตัวเอง แต่ชยาวุธกลับหัวเราะร่า ตะโกนบอกมาว่า“ไม่เช็ด! กลัวชาวบ้านไม่รู้ มีไรป่าว”เขายักคิ้วและยิ้มให้อย่างยั่วเย้า หญิงสาวทำอะไรไม่ได้นอกจากค้อนปะหลับปะเหลือกแล้วนั่งลงทำงานต่อ ขณะที่นั่งทำงานอยู่นั้น โทรศัพท์ของเธอก็ขึ้นข้อความจากเฟซบุ๊กว่าBai Fern Nalinee : น้องเป็นแฟนเวฟใช่ไหมคะหญิงสาวหยุดงานในมือแล้วคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูทันที เมื่อเห็นชื่อของคนที่ส่งมา จึงอดเหลือบตามองไปทางด้านหลังของตนไม่ได้ เพราะคลับคล้ายคลับคลาว่าแฟนเก่าของชยาวุธจะชื่อใบเฟิร์นGam Phattramai : ใช่ค่ะ ไม

กันตพลมองหญิงสาวที่ยืนถือไม้กวาดตรงประตูด้วยความแปลกใจ เมื่ออีกฝ่ายเห็นหน้าตนชัด ๆ จึงรีบวางไม้กวาดลงทันที พร้อมกับส่งยิ้มแหยมาให้“หนูเห็นประตูเปิดอยู่ก็เลยลองเดินเข้ามาดูค่ะ ไม่คิดว่าจะเป็นพี่” อรณรียืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้เดินเข้ามาใกล้เขา“พี่ลางานมาครึ่งวันน่ะ จะมาตรวจดูในร้านสักหน่อย แล้วนี่อ้อมให้ปากคำกับตำรวจเสร็จแล้วหรือ”“เรียบร้อยแล้วค่ะ ป้ายาเป็นยังไงบ้างคะ” เธอถามถึงอาการของมารดา เขาจึงตอบไปว่า“ตอนนี้ไม่มีอาการร้ายแรงอะไรแล้วละ โชคดีที่สมองไม่ได้รับความกระทบกระเทือน”“แต่ก็คงปิดร้านยาวหลายวันเลยใช่ไหมคะ”อรณรีถามเสียงแผ่ว เขาจึงนึกขึ้นได้ว่าลูกจ้างคนนี้ได้รับค่าจ้างเป็นรายวัน วันละสี่ร้อยบาท เพราะหญิงสาวคนนี้เขาเป็นคนฝากให้มาช่วยงานมารดาที่ร้านนี้เองถ้าร้านปิดหลายวัน เธอก็คงไม่มีเงินใช้“คงจะเปิดอีกทีช่วงเดือนหน้าน่ะ พี่แก้มเขาจะเป็นคนมาดูแลร้านเอง” เขาหยิบเงินสองพันบาทออกมาจากกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นส่งให้“เอาเงินนี่

ทุกครั้งเมื่อกลับถึงบ้าน พื้นที่ตรงนี้จะเปิดไฟสว่างจ้าเอาไว้เสมอ เสียงรายงานข่าวภาคค่ำจากโทรทัศน์ดังมาให้ได้ยินตั้งแต่เธอก้าวขาลงจากรถ เมื่อเดินเข้าใกล้ประตูบ้าน กลิ่นของอาหารจานโปรดจะลอยมากระทบจมูกพานให้น้ำย่อยในกระเพาะเริ่มทำงานจนมันร้องโครกคราก และเมื่อเธอเหยียบย่างเข้าไปในตัวบ้าน สิ่งแรกที่เธอเห็นอยู่เสมอคือรอยยิ้มของมารดา พร้อมกับน้ำเสียงถามไถ่อย่างอ่อนโยน“กลับมาแล้วหรือลูก ไปล้างมือล้างไม้แล้วมากินข้าวกันเร็ว”แต่วันนี้ไม่มีสุ้มเสียงอันแสนเอื้อเอ็นดูนั้นอีกแล้วเสียงข้อความจากแชตไลน์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง แต่เฟิร์นไม่คิดจะหยิบโทรศัพท์ออกมากดอ่าน เพราะรู้ดีว่าเป็นข้อความจากใคร สำหรับเธอแล้ว หากนอกเหนือเวลางานจะไม่มีทางอ่าน หรือโต้ตอบข้อความจากไลน์กลุ่มของออฟฟิศอย่างเด็ดขาด และคงเพราะเหตุนี้กระมัง เธอถึงไม่มีเพื่อนในที่ทำงานเลยแม้แต่คนเดียวเธอเบื่อเพื่อนร่วมงาน เบื่องานที่ทำอยู่ เบื่อที่ต้องตื่นแต่เช้าเพื่อรีบเร่งขับรถไปเข้างานให้ตรงเวลา เบื่อการประชุม เบื่อทุกสิ่งอย่าง รู้สึกว่าชีวิตนี้ช่างว่างเปล่าไร้จุดหมาย ไร้ความปรารถนา เธอไม่อยากทำอ