บททั้งหมดของ แฟนเก่าที่(ไม่)รัก: บทที่ 31 - บทที่ 40

“แก้มจะนอนแล้วหรือ ผมว่าจะชวนดื่มเบียร์สักหน่อย พักหลังนี้เราไม่ได้คุยกันเลย” วริศชูถุงจากร้านสะดวกซื้อขึ้นมาในระดับสายตา โดยไม่ทันมองว่าในห้องของภัทรมัยมีคนอื่นอยู่ด้วย“แค่ใส่ชุดนอนเฉย ๆ ยังไม่เข้านอนสักหน่อย ฉันกำลังเปรี้ยวปากอยู่พอดี นายนี่รู้ใจฉันไปหมดเลยนะกาย”“จะดื่มห้องผมหรือห้องแก้มดีล่ะ” วริศถามเสียงอ่อน แต่กลับมีเสียงตอบกลับมาห้วน ๆ จากด้านหลังหญิงสาว“ไม่ให้ดื่ม!” ชยาวุธเดินมายืนซ้อนหลังภัทรมัยด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ แต่แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าผู้ชายที่มาชวนแฟนสาวของตนดื่มเบียร์ถึงห้องนั้นคือใคร“คุณหมอ!”ชยาวุธมองหน้าอีกฝ่ายด้วยสายตาคาดไม่ถึง ขณะที่วริศก็ตกใจไม่น้อยที่เจอคนไข้ของตนที่นี่ ทั้งที่เขาอุตส่าห์หลบเลี่ยงไม่ให้ชยาวุธเจอหน้า เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าตนกับภัทรมัยรู้จักกัน และเขาก็ไม่ต้องการให้ภัทรมัยรู้ด้วยว่าชยาวุธเป็นคนไข้ของเขา เนื่องจากเขาต้องรักษาความลับให้คนไข้“อ้าว คุณชยาวุธ สวัสดีครับ” วริศยังคงยิ้มละไมเช่นเคย“หมาย

ชยาวุธถอนหายใจแผ่วก่อนพูดต่อ “เรารู้สึกได้มาตั้งนานแล้ว แต่เฟิร์นไม่ยอมรับว่าตัวเองป่วย ตอนนั้นเคยจะชวนไปหาจิตแพทย์ก็ไม่ยอมไป รู้สึกว่าจะเริ่มหงุดหงิดง่ายตั้งแต่ได้งานใหม่นั่นแหละ” เขาพูดจบก็หันไปมองภัทรมัย“งั้นหรือ แล้วนี่เวฟจะไปเยี่ยมเฟิร์นรึเปล่า”ชายหนุ่มเอื้อมไปกุมมือแฟนสาวไว้แล้วพูดว่า “คงไม่ละ เพราะเราไปก็คงช่วยอะไรไม่ได้ ดีไม่ดีอาจทำให้แย่ลงด้วยซ้ำ แต่เราวานให้ปอช่วยอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม”“ได้สิ จะให้ช่วยอะไร”“ปอช่วยเล่าเรื่องอาการป่วยของเฟิร์นให้น้าวิฟังหน่อย น้าวิจะได้ช่วยเกลี้ยกล่อมให้เฟิร์นไปรักษา ขืนปล่อยไว้แบบนี้เฟิร์นก็หาทางทำแบบเดิมอีก”“อืม ได้”“ถ้าเฟิร์นฟื้นขึ้นมา รบกวนปอ โทร.บอกเราหน่อยก็แล้วกันว่าอาการเป็นยังไงบ้าง เพราะเราคงไม่ไปเยี่ยม” เขาบีบมือของภัทรมัยแน่นกว่าเดิม ราวกับต้องการตอกย้ำให้เธอเชื่อใจเขา“เราเข้าใจ เอาเป็นว่าได้เรื่องยังไงแล้วเราจะ โทร.บอกก็แล้วกัน”“โอเค ขอบคุณมากปอ” เขากดวางสายแล้ว

“เอ...ถ้าเป็นอ้อม เด็กที่พี่กันต์ฝากมา คนนี้แก้มไม่สงสัยอะไรเพราะน้องดูเรียบร้อยและขยันดี ที่สำคัญคือ...” เธอพูดถึงตรงนี้ก็หัวเราะออกมาเบา ๆ“แก้มรู้สึกว่าพี่กันต์น่ะเอ็นดูอ้อมมากจนผิดปกติ บางครั้งมาถึงร้านปุ๊บมองหาน้องอ้อมก่อนใครเพื่อนเลย พี่กันต์คงไม่รู้ตัว แต่แก้มสังเกตตลอด สงสัยแก้มจะได้พี่สะใภ้อายุอ่อนกว่าซะแล้วสิ”“แล้วน้องอ้อมเป็นใครมาจากไหนล่ะ ทำไมกันต์ถึงพามาฝากให้ทำงานที่ร้านได้”ภัทรมัยครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วจึงเอ่ยอย่างไม่ค่อยแน่ใจนัก “ตอนนั้นพี่กันต์บอกว่าเป็นน้องสาวของเพื่อนมาจากต่างจังหวัด จบม.ปลายก็เลยเข้ามาเรียนรามในกรุงเทพฯ แต่ก็อยากหางานทำด้วย ก็เลยให้มาทำที่ร้าน อ้อมเพิ่งมาทำได้ไม่ถึงปีเลยนะ ก่อนหน้านั้นอาจจะทำงานที่อื่นมาแล้วมั้ง”“ถ้าเป็นอย่างที่แก้มสงสัยนี่ เท่ากับว่ากันต์เป็นโคแก่กินหญ้าอ่อนเลยนะ เพราะน้องเขาเพิ่งยี่สิบเองไม่ใช่หรือ” ชยาวุธพูดกลั้วหัวเราะ“ยี่สิบหรือยี่สิบเอ็ดนี่แหละ ไม่แน่ใจเหมือนกัน ถ้ายี่สิบก็ห่างกับพี่กันต์สิบปีเต็มเลย พี่กันต์อายุสามสิบอายุ

ภัทรมัยหยิบของเหล่านั้นขึ้นมาดูใกล้ ๆ มันเป็นหลอดดูดน้ำที่ถูกตัดสั้นจนเหลือแค่ประมาณหนึ่งนิ้ว ปลายหลอดแต่ละด้านมีรอยลนไฟเพื่อให้ติดกัน แต่ด้านในไม่มีสิ่งใดบรรจุเอาไว้ ใกล้กันนั้นยังมีของบางอย่างถูกขยำเป็นก้อนกลมตกอยู่ด้วย เมื่อหยิบขึ้นมาดูจึงเห็นว่าคือแผ่นฟอยล์คล้ายกระดาษที่อยู่ในซองบุหรี่หญิงสาวถ่ายรูปเก็บไว้ แล้วส่งไปให้ชยาวุธดูเพราะเธอไม่แน่ใจว่าใช่อย่างที่ตนคิดไว้หรือไม่ หากใช่ก็ถือว่าอันตรายมากทีเดียวGam Phattramai : พี่เวฟ นี่คืออะไรGam Phattramai : ใช่ยาบ้ารึเปล่าภัทรมัยคลี่แผ่นฟอยล์นั้นออก เป็นฟอยล์จากซองบุหรี่จริงดังคาด จึงถ่ายเก็บไว้แล้วส่งให้ชายหนุ่มดูอีกChayawut Nithi : แก้มเจอที่ไหนGam Phattramai : ที่ร้าน บนชั้นสองที่ไว้เก็บของน่ะChayawut Nithi : น่าจะมีคนแอบดูดยาบ้าที่ร้านChayawut Nithi : พวกลูกจ้างในร้านรึเปล่าGam Phattramai : ไม่รู้สิ ดูแล้วแต่ละคนไม่น่ามีใครติดยาเลยนะChayawut Nithi : เก็บใส่ถุงเอาไว้ก่อนนะ อย่าเพิ่งเอาไปให้ตำรวจChayawut Nithi : พี่มีแผนอะไรดี ๆ ละChayawut Nithi : เลิกงานแล้วพี่จะแวะไปหาแก้มที่บ้านนะGam Phattramai : แผนอะไรChayawut Nithi

“ผมต้องออกไปหาลูกความข้างนอกแล้วละ พรุ่งนี้แก้มมาที่ร้านอีกไหมครับ”“มาสิคะ พรุ่งนี้แก้มต้องซื้อของเข้าร้าน”“โอเค งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ ผมไปก่อนนะครับน้ายา” ปราบต์ยกมือไหว้กัลยา ส่วนภัทรมัยก็โบกมือให้ เขาจึงเดินออกจากร้านไปทั้งรอยยิ้ม โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนที่เขาหันหลังให้นั้น หญิงสาวได้แอบถ่ายรูปเขาคู่กับขนมปังเอาไว้เมื่อชายหนุ่มออกจากร้านไป ภัทรมัยก็ส่งรูปนั้นไปให้ชยาวุธ พร้อมกับพิมพ์ไปว่าGam Phattramai : พี่ปราบต์ซื้อขนมมาฝากด้วยละ อร่อยมากกก กว่าชยาวุธจะประชุมเสร็จเวลาก็ล่วงไปเกือบสิบหกนาฬิกา ชายหนุ่มรีบหยิบโทรศัพท์มา โทร.หาปอทันทีเพราะอยากรู้ว่าเฟิร์นเป็นอย่างไรบ้าง“เป็นไงบ้างปอ” เขาถามทันทีที่อีกฝ่ายกดรับสาย“เราว่าอาการหนักมากแล้วนะ เมื่อกี้เราส่งข้อความไปหาเวฟน่ะ จะขอเบอร์โทรศัพท์ของคลินิกจิตเวชที่เวฟไปรักษาหน่อย เพราะเราคุยกับเฟิร์นแล้วว่า เราจะไปเป็นเพื่อนเฟิร์นเอง”ชายหนุ่มถอนหายใจด้วยความโล่งอก ในที่สุดเฟิร์นก็ยอมไปพบจิตแพทย