All Chapters of บ่วงรักทานตะวัน: Chapter 11 - Chapter 20

“อาภูมิคะ นี่ห้องลองเสื้อนะคะ!” เด็กสาวร้องเสียงดัง เท่านั้นก็ได้คำตอบเป็นเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจ“ขะ ขอโทษ อาแค่จะสำรวจ”“สะ... สำรวจ! สำรวจอะไรนะคะ!”“สำรวจดูว่าตะวันโตเป็นสาวแล้วจริงๆ” ชายหนุ่มพูดเหมือนละเมอ แนบหน้ากับไหล่นวลเนียนริมฝีปากสากหนาบรรจงจูบลาดไหล่จนเด็กสาวสะดุ้ง“อะ... อาภูมิจะทำอะไรคะ!”“อย่าเสียงดังสิ ไหนๆ ก็ใส่ไม่ได้แล้วอาช่วยถอดชุดให้ก็แล้วกัน”“มะ... ไม่ได้ค่ะ อ๊ะ! อย่าค่ะ”สองมืออาหนุ่มดูจะไม่ฟังคำทักท้วงพอๆ กับดวงหน้าคมก้มต่ำตามด้วยริมฝีปากแนบลงบนต้นคอนวลเนียน ไรหนวดสากๆ ทำให้ทานตะวันต้องเบี่ยงหลบด้วยความรู้สึกพุ่งพล่านจนขนลุกขนชัน“จะทำอะไรคะอาภูมิ นี่ตะวันหลานอาภูมินะคะ!” เด็กสาวร้องเตือนสติก็ใช่น่ะสิ!ภูมิสบถในใจหอมหวานอย่างนี้ก็ต้องทานตะวันหลานของเขาอยู่แล้ว ก็ใครจะต้านทานดวงตะวันดวงนี้ได้และเขาก็ไม่อาจต้านทานความรู้สึกของตัวเอง ไม่นานเขาจะทำให้เธอเป็นมากกว่านั้น...“ไหนตะวันเคยบอกว่าจะเป็นเจ้าสาวให้อา วันนี้อาจะทวงสัญญาจากเรา เตรียมใจเอาไว้เลย”เขาทวงสัญญาหน้าตาเฉย ไม่รีไม่รอแล้ววันนี้ต้องประกาศเจตนารมย์ให้ชัดเจนก่อนที่มารดาจะพูดเรื่องพวกไร่โน้นมาทาบทามสู่ขอทานต

สองสาวถึงกับเหวอโดยเฉพาะมัสลินที่ไม่ทันจะอ้าปากพูดใดๆ ภูมิก็โบกมือห้ามทำให้หญิงสาวถึงกับค้าง “นี่นายคงไม่คิดจะให้หนูตะวันไปจมปลักอยู่ที่ไร่กับนายหรอกนะ นายภูมิ” “ก็แล้วทำไมล่ะ ไร่ฉันมันเป็นไง” “ก็มันทั้งเก่า ทั้งโทรมจะตาย ฉันว่านายอย่าเก็บหนูตะวันไว้คนเดียวเลย...” มัสลินยั้งปากไว้ได้ทันก่อนที่จะโพล่งออกมาเพราะสบตากับภูมิแล้วเจอแววตาพิฆาตใส่ทานตะวันไม่เข้าใจ ภูมิถอนใจเสียงดังก่อนจะดึงแขนเธอไปด้านหลังแล้วส่งสายตาดุใส่เพื่อนสาวก่อนจะส่งเสียงดุตาม“ไม่พูดมากสักวันเธอคงตายแน่ยายมัส ฉันว่าพาตะวันกลับดีกว่าเบื่อพวกป้าๆ”“แหม! แน่ละสิ ใครจะกระชุ่มกระช่วยเหมือนเธอล่ะ พ่อฤาษีกินเด็ก”“เฮ้ย! พูดบ้าๆ ไม่เลิกไม่รา” ภูมิเสียงเขียวส่ายหน้าดิก “นี่หลานๆๆๆ จำใส่สมองน้อยๆ เท่าฝักถั่วของเธอไว้เลย สงสารตะวันบ้างดูหน้าจะร้องไห้แล้ว”“อ้าว! ก็นึกว่า...” สาวใหญ่หัวเราะร่วนก่อนจะหันมาหาทานตะวัน “น้าขอโทษด้วยนะหนูตะวัน สวยๆ น่ารักแบบนี้ถ้าภูมิไม่ย้ำนักย้ำหนาว่าหลาน ก็คง...”“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอแบ่งรับแบ่งสู้ก่อนที่มัสลินจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูก่อนผละไป“ถ้าไม่รีบมีแฟนระวัง

ทานตะวันผงะกับถ้อยคำประหลาด หัวใจเธอพองโตอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน แต่ภูมิมีศักดิ์เป็นอาส่วนเธอมีฐานะเป็นเพียงหลานบุญธรรมของคุณภาคินีมารดาของภูมิ เธอไม่กล้าแม้แต่จะอาจเอื้อมคิดเผยอเทียบเคียงกับเขาได้เลย“อา... คือว่า... อา”ภูมิตั้งท่าจะสารภาพความรู้สึกกับทานตะวัน ถึงยังไงเขาก็ไม่ปล่อยให้เธอเป็นของใครแต่ทว่า...“อ้าว! ยังไม่กลับอีกเหรอคุณตะวัน”“คุณชลทิศ!”สองอาหลานผละออกจากกัน ทานตะวันเหลียวมองต้นเสียงสีหน้าเหยเก ส่วนภูมิกำหมัดแน่นเพราะอีกฝ่ายอมยิ้มมองมายังเขาคล้ายรู้ทัน ครู่เดียวก็ละสายตาไปรอคำตอบจากเด็กสาว“ตกใจอะไรเหรอครับคุณตะวัน”“ปละ... เปล่าค่ะ ตะวันกำลังจะกลับพอดีค่ะคุณชลทิศ”“งั้นเอาไว้เจอกันนะครับ” ชลทิศพูดจบทิ้งสายตามองภูมิที่ยืนหน้าตึงมองอยู่ครู่หนึ่งจึงหันมากระซิบบอก “ผมจะไปเยี่ยมคุณตะวันที่ไร่เร็วๆ นี้”“ไปทำไม!” ภูมิแย้งหน้าตึงทันที“เมื่อกี้ผมบอกไปแล้ว เกรงว่าคุณอาจะไม่ทันฟัง”“ใครเป็นอาคุณ” ภูมิตีรวนเสียงขึ้นจมูก “ไปตะวันกลับ!” “เอ่อ... แต่ตะวันว่า” เธอตอบได้เพียงเท่านี้ก็ถูกกระชากแขนออกห่างอีกฝ่าย “กลับ!” “เดี๋ยวสิคะอาภูมิ!” ทานตะวัน

เธอตัดสินใจผลักอาหนุ่มเต็มแรงจนร่างหนาเซชนกระจกฝั่งคนขับ ศอกชายหนุ่มสัมผัสโดนปุ่มกระจกเต็มแรง หน้าต่างฝั่งคนขับเลื่อนลงโดยอัตโนมัติ ทันใดนั้นเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น “คุณ... คุณ”“อย่ายุ่งน่า ใครวะ!” ภูมิสบถหันขวับไปมองถึงกับเบิกตาค้าง “เฮ้ย! ตำรวจ!”“ก็ตำรวจสิครับ” นายตำรวจหนุ่มถอนหายใจเฮือกยกมือวางบนกระจกอีกมือส่องไฟฉายเข้ามาในรถสำรวจทานตะวันน้ำตาร่วงผล็อยเบือนหน้าหนีไปอีกฝั่งทันที อาหนุ่มแทบจะดึงทึ้งศีรษะตัวเองที่ปล่อยให้อารมณ์ใคร่พาไป มือหนาเอื้อมไปลูบผมเด็กสาวขยี้เบาๆ ก่อนเอาตัวบังให้แล้วบอก“ติดกระดุมเสื้อก่อน อาจะบังให้”ทานตะวันหน้าเหยเกตะครุบสาบเสื้อที่เปิดอ้าหันข้างให้แสงไฟก้มหน้าก้มตาติดกระดุมเสื้อมือไม้สั่น น้ำตาหยดลงบนหลังมือด้วยความคับแค้นแต่ไม่มีแม้แต่เสียงให้อีกฝ่ายได้ยินเพราะเธอกัดริมฝีปากแน่นแทนการกักเก็บเสียงจนปากนุ่มแทบห้อเลือด อาภูมิใจร้าย...ทำแบบนี้กับเธอทำไม... “ดึกดื่นมาจอดทำอะไรกันที่เปลี่ยวๆ แบบนี้ ขอดูใบขับขี่ด้วยครับ” ตำรวจหนุ่มค้อมตัวลงต่ำจ้องมองลึกไปยังที่นั่งอีกฝั่ง ภาพที่เห็นคือหญิงสาวร่างเล็กนั่งหันหลังให้

“อาภูมิอย่าประชดแบบนี้สิคะ มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ!”“อารุ้แค่ว่าตะวันรังเกียจความรู้สึกของอา”“ตะวันไม่ได้รังเกียจ!”เธอหรือจะกล้าคิดอย่างนั้น...เด็กสาวน้ำตาหยดทันที ไวเท่าความคิดเท้าที่เจ็บเมื่อครู่กลับไร้ซึ่งความเจ็บปวด มันก้าวนำเธอไปทางฝั่งที่อาหนุ่มกำลังเปิดประตูรถโดยไม่นำพาว่าภูมิจะคิดยังไง“หยุดพูดว่าตะวันรังเกียจอาภูมินะคะ!” เธอตวาดลั่นดึงแขนอาหนุ่มให้หันกลับมาฝนกระหน่ำแรงกว่าเดิมจนเสื้อผ้าหน้าผมอาหลานต่างเปียกลู่ แต่ดวงตาทั้งสองยังคงจ้องกันแน่วแน่นิ่งงัน“ก็ได้... ต่อไปอาจะไม่พูด ไม่ทวงถามอะไรตะวันอีก” ภูมิแกะมือเย็นเฉียบของเด็กสาวออกและมองเธออย่างชั่งใจครู่หนึ่งก็ถอนใจพูดต่อ “อาจะถือว่าเรื่องระหว่างเราไม่เคยเกิดขึ้น ตะวันไม่ได้รักอา"“ไม่จริง!” ทานตะวันสะอึกสะอื้นทันทีภูมิก้มมองสองมือเรียวโอบรอบเอวของตนด้วยความตื่นตะลึง ทานตะวันแนบหน้ากับอกเขาตัวสั่นเทา ภูมิผละมือจากประตูลงกุมมือเด็กสาวไว้จะหันกลับไปแต่เธอขืนตัวไว้แล้วกอดแน่นยิ่งกว่าเดิมจนเขาแทบหายใจไม่ออก“หากอาภูมิรักตะวันจริง” เธอพูดเสียงสั่นเครือ มือกำจิกเสื้อเชิ้ตชายหนุ่มแน่น “คืนนี้เราค้างด้วยกันนะคะ”“อะไรนะ!” ภูมิค