All Chapters of ล้ำเส้นมาเฟีย: Chapter 91 - Chapter 100

"เดี๋ยวพี่จะพาหนูไปเข้าห้องน้ำ ไม่ต้องไปสนใจสองคนนี้หรอก ไร้สาระ" ในยามที่หันหลังให้หนุ่มหล่อทั้งสองและก้าวขาออกมาจากตรงนั้น ซาเฟียร์ระบายรอยยิ้มออกมาอย่างชอบใจ "ยิ้มอะไร" ดวงตาคมกริบกรอกกลิ้งไปมาขณะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย ซาเฟียร์ยิ้มมุมปาก เธอไม่ได้หุบยิ้ม แต่ยังเลือกที่จะยิ้มให้คนตัวโตอยู่แบบนั้น "หนูอารมณ์ดีก็เลยอยากยิ้ม มันแปลกเหรอคะ" "จะว่าแปลกมันก็แปลก" "อย่าสนใจเลยค่ะ รู้แค่ว่าหนูอารมณ์ดีเท่านั้นก็พอ" ไม่เพียงแต่รอยยิ้มที่ทำให้ตัวโตแปลกใจ แต่การกระทำของคนตัวเล็กที่วางศีรษะลงมาซุกเข้ากับอกแกร่ง เพราะมีความใกล้ชิดที่เกิดจากการรวบเอวเข้าไปกอดอยู่แล้ว ร่างบางจึงแนบชิดเข้ากับร่างของเขาอย่างง่ายดาย "นอกจากด้านใน มีทางไหนที่สามารถผ่านเข้าไปในห้องครัวได้อีกไหมคะ" "สรุปจะหาห้องน้ำหรือหาห้องครัว?" "ห้องครัวค่ะ จะไปช่วยพี่ๆ เขาทำอาหาร เหตุผลที่หนูอ้างว่าจะไปเข้าห้องน้ำเพราะไม่อยากอยู่ใกล้พวกเขาสองคนนานๆ" ภพนิพิฐดันร่างบางให้หันเข้ามาเผชิญหน้ากัน กลิ่นหอมจากดอกไม้ขนาดใหญ่ที่อยู่ภายในสวนส่งกลิ่นอบอวล ให้ความรู้สึกดีมากทีเดียว "จะเข้าครัวไปช่วยเขาทำอาหาร ทำเป็นงั้นเหรอ?"

"คำพูดคำจา ไม่เหมือนคนที่ไม่เคยมีแฟนมาก่อนเลยสักนิด" ภพนิพิฐยกยิ้ม ไม่นานหนุ่มหล่อก็ก้าวขาขึ้นมาบนเตียง อยู่ในตำแหน่งที่เคียงข้างกัน! ซาเฟียร์ปรายตามองคนข้างๆ เพียงนิด เห็นว่าคนตัวโตเปิดอีเมลในโทรศัพท์ก่อนจะไล่เปิดข้อความที่ยังไม่ได้เปิดอ่าน ซึ่งตรงนั้นเธอไม่ได้สนใจ ครืด~ ครืด~ "เฮีย..." ซาเฟียร์ดีดตัวลุกนั่งเมื่อพบเบอร์โทรของพี่ชายปรากฏอยู่บนหน้าจอ เฮียซานย์ยังเป็นความสุขของเธอเสมอ ทุกครั้งที่ผู้เป็นพี่ชายโทรมาเธอยังยิ้มได้เฉกเช่นทุกครั้ง "ดีใจจังค่ะที่เฮียโทรมา..." ซาเฟียร์จ่อโทรศัพท์ที่ตรงหน้า ในขณะที่บนหน้าจอปรากฏใบหน้าหล่อเหลาของนายแพทย์หนุ่มขึ้นมาเช่นกัน [ วันนี้หน้าสดใสดีจัง มีอะไรอยากอัปเดตไหม ] คนตัวเล็กบิดยิ้ม จะให้เธอกล้าพูดได้ยังไงกันล่ะ เธอไม่ได้อยู่ตามลำพังสักหน่อยนี่นา [ หมุนกล้องดิ ได้กลิ่นอะไรเหม็นๆ ข้างๆ ตัวเธอก็ไม่รู้อ่ะ ] ซาเฟียร์เบิกตาโพลง ในขณะที่คนซึ่งกำลังถูกกล่าวหาคว้าหมับที่มือบางให้หน้าจอโทรศัพท์หันมาที่ตรงหน้าของเขาแทน "หมอหรือหมา ปากเหมือนหมาไม่น่าเป็นหมอ" [ หึ ยังโสดหรือกำลังจะเป็นพ่อคน กูเดาว่าน้องกูยังไม่ได้ดื่มนมก่อนนอน ] ภพนิพิฐชะงักไป หนุ่

ฝ่ามือหนาเลื่อนเข้าไปกอบกุมมือของผู้ที่เป็นภรรยาเอาไว้หลวมๆ แม้ก่อนที่จะเดินทางมาที่นี่ หญิงสาวจะยังมีเรื่องที่ทำให้รู้สึกน้อยใจ แต่ก็ไม่ปฏิเสธเลยว่าการได้รับ ความเมตตาเอาใจใส่จากผู้ใหญ่ที่เป็นปู่และย่าของลูกมันทำให้เธอรู้สึกดี "เก็บตัวอย่างปัสสาวะใส่ขวดนี้นะคะ" พยาบาลนำขวดเล็กๆ สำหรับบรรจุปัสสาวะมายื่นให้ ตามด้วยการผายมือไปยังห้องน้ำที่อยู่ห่างจากนี้ไม่ไกล ซาเฟียร์กระชับสายกระเป๋าที่คล้องบ่า ก่อนจะดันตัวลุกจากที่นั่งทันที ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่มองตามหลังเธอไปจนลับสายตา "ถือว่าเป็นเรื่องที่ดีมากเลยนะครับ คุณป้าเบญญาคงดีใจไม่น้อย เพราะลูกชายทั้งสามคน มีหลานให้ปู่กับย่าได้ชื่นใจกันครบหมดทุกคนเลย" "ลูกทั้งสามคน? หมอยุหมายความว่ายังไงเหรอครับ" ภพนิพิฐจ้องนิ่งที่ใบหน้าของสูตินรีแพทย์ อชรายุยิ้มบางๆ ก่อนจะเปิดปากถึงเรื่องที่น่ายินดีออกมา "คุณภูมิมีลูกแฝดให้ปู่กับย่า คุณซาเฟียร์ภรรยาของคุณภพก็กำลังตั้งครรภ์ รวมถึงคุณไอติมภรรยาของคุณภูพิงค์ด้วยนะครับ บ้านนั้นก็พึ่งทราบเหมือนกันว่าคุณไอติมตั้งครรภ์ได้สี่สัปดาห์แล้ว คุณพ่อมือใหม่ดีใจมาก ควักเงินส่วนตัวเลี้ยงอาหารกลางวัน

"จากที่ภูเคยรู้จักผู้หญิงหลายคนมาก่อน ผ่านมาแล้วมากหน้าหลายตาก่อนจะมาหยุดที่ไอ สำหรับผู้หญิง คำพูดมันสำคัญมากเลยนะครับ บางปัญหาที่ว่าใหญ่ๆ บางครั้งมันจะเป็นเพียงเรื่องที่กล้วยๆ สามารถแก้ปัญหาได้ง่ายๆ เพียงแค่เราเปิดใจคุยกัน""พ่อเห็นด้วยกับเสือแสบนะภพ เคยสงสัยหรือเปล่าว่าทำไมผู้หญิงหลายคนจึงโดนหลอกเพราะหลงคารมผู้ชาย เพราะผู้ชายพวกนั้นเลือกที่จะใช้คำพูดสื่อสาร ใช้คำพูดหวานๆ พูดในสิ่งที่ผู้หญิงหลายคนต้องการ เสียดายที่ผู้ชายเหล่านั้นไม่ได้มีความจริงใจ มันก็เหมือนกันนั่นแหละ หากผู้หญิงของลูกเธอจริงจังกับลูก มันก็เป็นไปได้ที่เธอกำลังคาดหวังว่าจะได้ยินคำพูดที่แทนความรู้สึกของภพออกมา""...""ผู้หญิงเวลาอุ้มท้อง เธอน่าทะนุถนอมมากเลยนะ จิตใจเธออ่อนไหว ฮอร์โมนในร่างกายก็สับเปลี่ยนเป็นว่าง่าย ว่าที่สะใภ้ของพ่อเธอสวยมาก แต่สายตาเวลาที่อยู่กับพวกเราเธอดูเศร้ามากเหมือนกัน""...""หากเหตุผลที่ภพล้ำเส้นเพื่อน ด้วยการเข้าไปในชีวิตของน้องสาวเพื่อน มันมาจากความรู้สึกที่ก่อตัวขึ้นโดยที่เราไม่รู้ตัว ทำทุกอย่างให้ชัดเจนซะ ลูกจะมีความสุขได้ ลูกต้องอยู่กับพ่อและแม่ ส่วนครอบครัวจะอบอุ่นและสมบูรณ์แบบที่สุดได้

"ใช่ค่ะ ถึงยังไงหนูก็จะไปให้ได้ ถ้าขอไปดีๆ แล้วพี่ไม่ยอมให้หนูไป หนูก็จะหาวิธีแอบไป และถ้าหนูมีโอกาสได้ใช้วิธีที่สอง พี่จะไม่มีทางรู้ในทุกสิ่งทุกอย่างที่หนูทำ" มือบางประคองที่ใบหน้าหล่อเหลา นิ้วสวยลูบไล้ไปมาเบาๆหากระยะเวลาที่รู้จักกัน เขาเรียนรู้ในสิ่งที่เธอเป็นบ้าง เขาจะรู้ว่าสิ่งที่เธอพูดเธอจริงจังมากแค่ไหน"งั้นรอก่อน...พี่จะเป็นคนไปส่งเธอที่สนามบิน""หนูต้องเดินทางไปที่นั่นตอนนี้ เผื่อเวลาเดินทางสามสิบนาที ถ้าเวลาไม่ได้ตามนี้หนูก็จะไปที่สนามบินด้วยตัวเอง""โอเค พี่จะไปส่งเธอชุดนี้ พี่ขอหยิบเสื้อตัวเดียวก็พอ" ซาเฟียร์พยักหน้ารับ ก่อนจะปลีกตัวไปเก็บเอกสารที่สำคัญทันทีภพนิพิฐตรงดิ่งไปคว้าโทรศัพท์ เขารู้ดีว่าเธอพยายามกดดันเพื่อไม่ให้เขามีสิทธิ์ถ่วงเวลาหรือทำอะไรได้ แม้ในยามที่เขากำลังพยายามโทรออกหาใครบางคน เสียงเร่งเร้าก็ดังขึ้นมาเสมือนกับว่าเธอเองก็รู้ทันเขาทุกอย่างเช่นกัน"หนูรีบค่ะ จำเป็นต้องออกจากที่นี่แล้ว" คนทางปลายสายที่หนุ่มหล่อพยายามโทรหายังไม่กดรับ ภพนิพิฐ กระแทกลมหายใจออกมาหนักๆ ก่อนจะรีบไปคว้าเสื้อยืดมาสวมใส่ คว้ากระเป๋าสตางค์แล้วขยับตัวไปหาคนที่เตรียมตัวพร้อมทั้งใส่รองเ