All Chapters of ล้ำเส้นมาเฟีย: Chapter 101 - Chapter 110

"จะว่าไปแล้วเราก็ชอบอาหารไทยกันมากๆ เลยนะคะ เราทานอาหารไทยเป็นหลักด้วยซ้ำ""ก็แม่ของเราเป็นคนไทยนี่นา แม่ของเราคงรักเรามากแหละ เราสองคนถึงชอบทุกอย่างเหมือนแม่""หนูอยากให้ลูกของหนูเป็นผู้หญิงจัง อยากให้หน้าเหมือนหนูด้วย""พ่อมันก็หล่อนะ ไม่อยากให้ได้พ่อเลยเหรอ""จะเหมือนก็ได้นะคะ แต่อย่าใจดำและไร้หัวใจเหมือนเขาก็พอ""เฮียแทบไม่อยากเชื่อเลยนะว่ามันจะยอมปล่อยให้เธอมา เฮียคิดว่ามันจะลักพาตัว หรือไม่ก็ใช้เส้นสายปิดกั้นการเดินทางของเธอ เหมือนก่อนหน้านี้ตอนที่เธอบอกว่าจะมาที่นี่พร้อมเฮียไง ตอนนั้นมันยังใช้วิธีสกปรกเพราะไม่อยากให้เธอมาเลย""จริงๆ หนูก็ขู่เขาไว้หลายอย่าง ถ้าเขาไม่ยอมให้หนูมาดีๆ ต่อจากนั้นไม่ว่าค่ะหนูจะทำอะไร เขาก็จะไม่รู้อะไรอีกเลย เขาคงกลัวว่าหนูจะขู่เรื่องลูกนั่นแหละ""ขู่ได้น่ากลัวแฮะ มันยอมให้มาเลยใช่ไหมล่ะ""ช่างเถอะค่ะ หนูมาที่นี่เพราะหนูอยากมาพักผ่อน มีอะไรหลายๆ อย่างที่หนูอยากทำ หนูไม่อยากคิดถึงเขาหรอก เวลาคิดถึงเขา...หนูรู้สึกใจหายทุกทีเลย""แบบไหนที่น้องรักของเฮียต้องการ หนูจะได้ทุกอย่าง เฮียสัญญา"อัศวราช[ โทรมาบ่อยเกินไปนะ รู้หรือเปล่าว่ามันน่ารำคาญ ] เสียงของซาน

หมับ~ ซาเฟียร์คว้าหมับที่ข้อมือหนา ตามด้วยการกระชากคนตัวโตออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ขณะนี้ใบหน้าสะสวยแดงก่ำ รู้สึกร้อนวูบที่แก้มลามไปหาใบหูเล็ก ออกมาจากตรงนั้นไม่นานด้วยซ้ำ มือของเธอกลับถูกกระตุกด้วยน้ำมือของอีกฝ่าย ซาเฟียร์เสียหลัก แต่เป็นการเสียหลักเข้าไปในอ้อมกอดที่แข็งแรงของเขาแทน สองแขนโอบรัดร่างบางแน่น ปลายคางแนบลงที่ศีรษะ ซาเฟียร์ถึงกับยืนตัวแข็งทื่อ สัมผัสกับกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคย แทบตั้งตัวไม่ทันกับการกระทำที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว "ตัวก็เล็กแค่นี้เอง ทำไมถึงน้อยใจได้ขนาดนี้กันนะ" "คิดว่าการที่หนูกลับบ้านมันเป็นเพราะหนูน้อยใจงั้นเหรอคะ" "คิดว่าพี่ไม่รักใช่ไหมล่ะ" เสียงถามที่ออกไปทางหยอกล้อส่งผลให้ดวงตากลมสวยตวัดขึ้นมองสบตากับคนตัวโตกว่าทันที "สิ่งที่หนูคิดมันก็ไม่ผิดไม่ใช่เหรอคะ" "มันไม่ถูกเลยต่างหากล่ะ" ซาเฟียร์นิ่วหน้า การเงยหน้าขึ้นมองสบตากับเขาในระยะประชิดมันลำบากเกินไป หญิงสาวจึงเลือกที่จะผลักอกแกร่งออกห่าง เลือกที่จะเผชิญหน้ากับเขาแทน "พี่พูดแบบนี้หมายความว่าไง" "ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ทำให้พี่หวั่นไหวได้...คือเธอ" "หนูน่ะเหรอที่ทำให้คนอย่างพี่หวั่นไหว ห

"ขยันทำให้กูหมั่นไส้แล้วหนึ่ง เพิ่งรู้ว่าคนอย่างมึงมันก็ช่างมั่นหน้าเป็นเหมือนกัน" ภพนิพิฐยักคิ้วอย่างอารมณ์ดี หนุ่มหล่อมองแก้วไวน์ก่อนจะเชิญชวนเพื่อนรัก หวังที่จะสร้างความสัมพันธ์ระหว่างเขาและซานย์ให้มันแน่นแฟ้นเหมือนเดิม"ดื่มกับกูหน่อยดิ รินทิ้งไว้แบบนี้มันเสียของนะเว้ย" "เป็นแค่น้องเขยไม่ควรใช้มึงใช้กูนะเว้ย กูเป็นพี่ของซาเฟียร์ ซาเฟียร์เรียกกูว่าเฮีย" "ครับเฮีย ดื่มเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ" ซานย์กลั้วขำ แค่เห็นว่าเพื่อนรักของเขาที่บินข้ามประเทศมาหาน้องสาวของเขาจนถึงที่นี่เริ่มมีอารมณ์สุนทรีย์ สิ่งนี้มันกำลังบอกว่า น้องสาวของเขามีอิทธิพลต่อไอ้เพื่อนคนนี้อย่างแท้จริง"...อะไรของพวกเขาเนี่ย" ซาเฟียร์นั่งกุมขมับ มองพี่ชายของตัวเองและพ่อของลูกกำลังชนแก้วและพูดคุยกันอย่างออกรถออกชาติโดยที่ไม่ยอมส่งเสียงให้เธอที่นั่งมองอยู่ห่างๆ ให้ได้ยินด้วยเลยว่าพวกเขากำลังคุยอะไรกันหรือการที่พี่ชายของเธอ ยังยอมนั่งอยู่ตรงนั้นเกือบๆ สองชั่วโมงเห็นจะได้มันเป็นเพราะพี่ชายของเธอปรับความเข้าใจกับเพื่อนแล้วใช้เวลาอยู่นานที่ซาเฟียร์พยายามสังเกตทุกอย่าง สุดท้าย ในยามที่เห็นพี่ชายของเธอตวัดวงแขนพาดบนบ่าแก

"หนูรำคาญจะคุยกับพี่ เอาที่พี่สบายใจก็แล้วกัน" ซาเฟียร์หมุนตัวกลับ ในขณะที่อีกคนยิ้มกว้างแล้วรีบเดินตามอย่างรวดเร็วคนตัวโตเดินสำรวจห้องนอนอีกครั้ง เป็นจังหวะที่เจ้าของห้องนอนปรายสายตามองบนร่างของคนตัวโตที่มีเสื้อและกางเกงตัวเล็กของเธอถูกนำไปสวมใส่อยู่บนนั้นอดที่จะรู้สึกขำไม่ได้ มันเหมือนผู้ใหญ่ใส่เสื้อผ้าของเด็ก แทบไม่อยากเชื่อสายตาว่าคนระดับอย่างเขาจะกล้าทำแบบนี้ออกมา"ใช้ผ้าห่มคนละผืนนะคะ กลางคืนมันหนาว" ภพนิพิฐหันมามองคนตัวเล็กที่นำผ้าห่มสีหวานมาวางในตำแหน่งที่คาดว่าจะให้เขานอน หนุ่มหล่อก้าวขาตามประกบขึ้นไปบนเตียง เป็นอีกครั้งที่เขามีโอกาสได้ใกล้ชิดกับเธอ"ช่วงนี้ยังหิวบ่อยๆ อยู่ไหม ถ้ายังหิวบ่อย พรุ่งนี้ไปซื้อของมาเข้าตู้เย็นกันดีหรือเปล่า เวลาเธอหิวพี่จะได้ทำให้เธอกินได้" "หนูถามจริงๆ นะคะ พี่จะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน" "อาจจะหนึ่งเดือนถ้าเธอรักษาคำพูด" คนตัวเล็กเงียบกริบ ขณะที่คนตัวโตยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหน้าของเธอ"ก็เธอรับปากว่าจะมาอยู่ที่นี่หนึ่งเดือนไง ถ้าเธอรักษาคำพูด พี่ก็จะได้อยู่ที่นี่หนึ่งเดือนเท่าเธอ" "แค่พูด จำเป็นต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนี้เลยเหรอ" ซาเฟียร์ตั้งท่

"ครับ ผมชื่อภพนิพิฐ เป็นเพื่อนกับซานย์ และเป็นพ่อของ...""ไอ้ลูกระยำ มันคิดยังไงถึงได้ส่งน้องสาวที่มันบอกว่ารักนักหนาไปให้เพื่อนย่ำยี""ไม่มีใครทำอะไรแบบที่คุณพูดทั้งนั้น หยุดกล่าวหาคนอื่นสักที" ซาเฟียร์ที่งัวเงียตื่นนอนในตอนเช้า ปรากฏตัวขึ้นมาก่อนจะขยับตัวไปยืนเคียงข้างคนตัวโตที่กำลังยืนเผชิญหน้าอยู่กับพ่อของเธอ"ลูกปกป้องมันงั้นเหรอซาเฟียร์""แน่นอนค่ะ หนูจะปกป้องเขา เพราะเขาไม่ได้ทำในสิ่งที่คุณพูด เขาไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นกับหนู หนูเต็มใจเป็นของเขาเอง""ใจเย็นๆ ก่อน มันไม่มีอะไร" ภพนิพิฐแตะมือลงที่ท่อนแขนเรียว ดวงตากลมสวยที่สั่นระริกด้วยความหวาดกลัวมันทำให้เขารู้สึกห่วงใยแบบที่ไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน"เต็มใจงั้นเหรอ?"หมับ~เพี๊ยะ!ฝ่ามือหนาฟาดลงบนใบหน้าหล่อเหลาของคนที่บุตรสาวของเขากำลังปกป้องจนเต็มแรง"คุณ!" ซาเฟียร์ตะเบ็งเสียง ขณะที่ร่างกายกำลังสั่นเทิ้ม"คิดว่าตัวเองเป็นใครมาจากไหนถึงกล้ามาล้ำเส้นลูกสาวของฉันแบบนี้!""คุณหยุดนะ" ซาเฟียร์ดันมือของผู้เป็นพ่อออกห่าง ประกายตาหลุดความโกรธออกมาอย่างจริงจัง"มีสิทธิ์อะไรมาทำกับคนของหนูแบบนี้" ซาเฟียร์น้ำตาคลอเบ้า สายตาที่ใช้มองผู้เป็นบิด