All Chapters of ล้ำเส้นมาเฟีย: Chapter 71 - Chapter 80

ผัวะ!"นี่สำหรับความเลวระยำของมึง""ถ้าความเลวระยำที่มึงพูดถึง มันหมายถึงเรื่องราวในอดีต กูคิดว่ากูไม่สมควรโดน"ผัวะ!ออสตินพุ่งหมัดสวนกลับ ซานย์ที่ไม่ทันระวังตัวใบหน้าถึงกับหันไปตามแรงเห็นชัดว่าต่อจากนั้นไม่มีใครยอมใครผัวะ!"กูผิดหวังในตัวเองฉิบหายที่ครั้งหนึ่งเคยเรียกมึงว่าเพื่อนตาย" ซานย์เกรี้ยวกราด ถาโถมแรงเข้าใส่ใบหน้าหล่อเหลาซ้ำๆแม้สถานการณ์ในตอนนี้จะโดนแบบหมัดต่อหมัดก็ตาม!"กูเองก็ผิดหวังที่มีเพื่อนแบบมึงเหมือนกัน"ผัวะ!เส้นเลือดโปดโปนปูดขึ้นบนเสี้ยวใบหน้า ออสตินขบกรามแน่น ก่อนที่เขาจะเคลียร์ทุกข้อครหา เขาอยากเอาเลือดปากของไอ้เพื่อนเฮงซวยออกให้สาแก่ใจผัวะ! ออสตินเล็งหมัดร้อนๆ เข้าใส่ อยากเตือนความทรงจำเพื่อนเก่าสักหน่อยว่าในอดีตเขานั้นเป็นเทควันโดสายไหนมาบ้างผ่านการฝึกฝนมาสักกี่น้ำ วันนี้เขาจะทวนความจำให้มันผัวะ!"กูผิดหวังในตัวมึงเช่นกันซานย์"ผัวะ!"ไอ้เพื่อนระยำ!"ผัวะ!"ฝากด้วย" ภพนิพิฐส่งตัวซาเฟียร์ให้ภูพิงค์และภูมิรพีที่มองเหตุการณ์อยู่เงียบๆการยกมือขึ้นปิดหูเพราะไม่อยากได้ยินเสียง กับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาจากหน่วยตากลมครั้งแล้วครั้งเล่าเมื่อเธอเห็นว่าพี่ชายของเธอก

'...แล้วพี่ล่ะคะ หากพี่เป็นเพื่อนกับเฮียซานย์ อายุตอนนี้ก็สามสิบกว่าๆ พี่...ไม่อยากมีครอบครัวเหรอคะ' 'ถามทำไม' 'หนูก็แค่อยากรู้ แบบว่า ผู้ชายแบบพี่อยากมีลูก...' 'มันยังไม่ถึงเวลา!' คำพูดของเขาที่พูดทิ้งท้ายไว้ก่อนหน้านี้ประเดประดังเข้ามาอย่างจัง เรารู้จักกันยังไม่นาน มันไม่ได้ผิดที่เขา เมื่อในท้องของเธอมีใครบางคนกำลังมาเกิด เธอไม่โทษเขา เพราะเธอเองก็ผิดเหมือนกัน ผิดที่ไม่หักห้ามใจ ปล่อยให้ความสัมพันธ์ของคนที่ข้องเกี่ยวกันเพราะเหตุผลบางอย่างมันเลยเถิดไปไกล "จะไปตามหนูกลับ? พี่กำลังจะบอกหนูต่อหน้าพี่ชายของหนูว่าอยากให้หนูอยู่ตรงนี้ต่อไปแบบนั้นเหรอคะ" "นั่นน่ะสิ ความรู้สึกพวกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ เราเป็นเพื่อนกันมาก็หลายปี ที่ผ่านมากูไม่เคยได้ยินข่าวคราวเรื่องผู้หญิงของมึงเลย กูไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วมึงคิดแบบไหน และกูก็ไม่รู้ด้วยว่ามึงชอบน้องกูตั้งแต่เมื่อไหร่" ซานย์พร้อมช่วยน้องเต็มที่ เขารักเพื่อนอย่างภพนิพิฐก็จริง แต่ความรักที่มีต่อน้องสาวเพียงคนเดียวที่เป็นคนร่วมสายเลือดย่อมมีมากกว่า หากให้เลือกระหว่างออสตินและภพนิพิฐ เขาเลือกภพนิพิฐ แต่ถ้าให้เลือกระหว่างภพนิพิฐ

ถึงจะท้าทายออกไปแบบนั้น แต่ภพนิพิฐรีบผละออกจากระเบียงและตรงเข้าไปหาซานย์ที่กำลังนั่งมองเหตุการณ์ทุกอย่างเงียบๆ ทันที เรื่องอะไรเขาจะยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อฟังแม่ของลูกพร่ำคำว่าจะไปซ้ำๆ เรื่องการเดินทางที่เขาพูดว่าจะไม่มีสายการบินไหนรับเธอ เขาพูดจริง แต่มันก็เป็นเพียงระยะเวลาอันใกล้ที่คนของเขาอาจจะพอหาข้ออ้างเพื่อช่วยเหลือเขาได้เพียงไม่กี่วันเท่านั้น เพราะแบบนั้นเขาจึงต้องรีบทำอะไรสักอย่าง หากเขายอมให้เธอไป ขณะที่ลูกของเขายังคาท้องเธออยู่แบบนั้นเขาคงเป็นคนที่ไม่มีหัวใจ "ให้แล้วให้เลย โตเป็นควายไม่ควรมีคำว่าพูดเล่นหรอกนะถูกไหม" "หึ จะว่าไปแล้วน้องกูก็ใจเด็ดดีนะ กำลังจะไปจากที่นี่แล้วแท้ๆ แต่ยังเลือกที่จะบอกความจริงกับมึง" "เป็นเพื่อนกันมาตั้งหลายปี ถามจริงเถอะ มึงคิดว่าต่อให้น้องมึงจะไม่ท้อง คนอย่างกูจะทิ้งน้องมึงไหม" "..." "ฟังไว้นะ ซาเฟียร์จะต้องไม่ไปไหนทั้งนั้น เธอจะต้องอยู่ที่นี่ ในท้องของน้องมึงมีลูกของกู หมายความว่ากูจะเป็นคนเลี้ยงลูกของกูด้วยตัวของกูเอง" ซานย์กดยิ้มที่มุมปาก ขณะที่ปรายตามองเพื่อนรักที่ผละตัวออกไป ซานย์รู้ว่าคนอย่างภพนิพิฐ คำไหนต้องเป็นคำนั้น เขาเองก็อยาก

"พี่ว่างานนี้น้องไอเจองานหยาบแล้วล่ะค่ะ" เปี่ยมรักขยิบตาให้สาวสวยข้างกายที่เคลื่อนไหวตัวเองอยู่ภายในโต๊ะอาหาร ขณะที่กำลังตั้งโต๊ะจัดจาน บทสนทนาเมื่อสักครู่ดันประเดประดังเข้ามาในหูพอดิบพอดี "พี่รักแซวน้องอ่ะ" "ก็พี่พึ่งรู้ว่าอาภูของหลานๆ จะดุเบอร์นั้นนี่นา เมื่อกี้พี่แอบได้ยินอยู่น๊า เป็นคำขู่ที่โหดไปปะ" "ภูน่ะดีแต่ปากค่ะ ผู้ชายบ้านนี้แพ้มารยาหญิง ดูอย่างพี่รักสิคะ อ้อนนิดอ้อนหน่อย ได้ยินข่าวว่าอยากไปเที่ยวพูลวิลล่าสักสี่วันสี่คืน งานยุ่งหรือไม่ยุ่งไม่รู้ รู้แต่ว่าแด๊ดดี้ของเด็กๆ จัดการซื้อแพคเกจทันที อย่างเฮียภูมินี่สามีตัวอย่างเลยนะคะ" "เขินเลยค่ะ สามีพี่เสมอต้นเสมอปลาย น่ารักไม่ไหวเลยเนอะ" เปี่ยมรักยิ้มสวย ในตอนนี้แก้มนวลเนียนไม่ต่างจากสีของลูกตำลึงสุก เปี่ยมรักก็ยังเป็นเปี่ยมรัก ความสาวความสวยไม่มีแผ่ว ถึงว่า คนเราพอสุขภาพจิตดีสุขภาพกายดี ความสวยความสาวมันจีรังยั่งยืนในตัวของมันเอง "อยากอวดบ้าง จริงๆ แล้วภูอ่ะ นางก็ไม่ได้ดุอะไรแบบนั้นนะคะ" "แบบไหนคะ..." เปี่ยมรักเอียงคอมองสาวสวยภรรยาของน้องด้วยความหมาย ไอติมยกมือขึ้นเกาคางตัวเองเบาๆ "ก็ที่เขาบอกว่าไอจะได้คลานลงจากเตียงไงค

"หนูไม่ตลกค่ะ นามสกงนามสกุลอะไรหนูไม่เอานะคะ" "ยิ่งเธอทำท่ารังเกียจมากเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้บรรพบุรุษของฉันที่ก่อตั้งนามสกุลนี้ขึ้นมาเสียใจมากเท่านั้นนะ บอกไว้เผื่อเธอไม่รู้" ซาเฟียร์ถึงกับยกมือกุมขมับ มวลสมองของเธอมันขาวโพลน ไม่มีอะไรเลยแม้แต่ทางออกที่กำลังต้องการที่สุดอยากจะใช้โทรศัพท์มือถือต่อสายหาผู้เป็นพี่ชายเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่เธอก็ยังจำได้ว่าอีกฝ่ายยังไม่ยอมคืนโทรศัพท์ให้เธอ ตอนแรกก็สงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่คืน ลืมหรือมีเหตุผลอื่น และเหมือนว่าคำตอบเรื่องนั้นจะเป็นอย่างหลังแน่นอน"พี่ภพ หนูไม่ตลกด้วยเลยนะคะ""ใกล้จะถึงบ้านฉันแล้วนะ เตรียมตัวให้ดีล่ะ""ตะ เตรียมตัวอะไร หนูไม่พร้อมนะ ที่เราคุยกันไว้มันไม่ใช่แบบนี้เลยนะ" "แต่ฉันจำได้ว่าฉันก็ไม่ได้ระบุนะว่าของที่จะให้คืออะไร มาจนถึงขนาดนี้แล้ว เธอถอนตัวไม่ทันแล้วนะ..." "...ลูกต้องมีพ่อฉันใด เมียก็ต้องอยู่กับผัวฉันนั้นเหมือนกัน!"อัศวราช"นะ หนูขอร้องนะคะ พี่อย่าทำให้เรื่องมันเลยเถิดเลยจะดีกว่า" จากที่ตอนแรกแอบวัดใจว่าเขาจะกล้าทำแบบที่พูดไหม แต่ทันทีที่รถหรูเลื่อนผ่านรั้วขนาดใหญ่เข้ามา ซาเฟียร์รู้ทันทีว่าเขาเอาจริง เขากำลังจะทำแบ