ล้ำเส้นมาเฟีย의 모든 챕터: 챕터 81 - 챕터 90

ซาเฟียร์เบือนหน้าออกไปทางอื่น แน่นอนว่าเธอไม่ใช่คนที่ไม่มีความรู้สึก ไม่ใช่คนที่ไร้หัวใจ มันไม่แปลกที่เธอจะหวั่นไหวไปกับคำพูดเหล่านั้น และเหมือนว่าเจ้าของคำพูดเองก็คงสัมผัสกับความรู้สึกของหญิงสาวที่กำลังถูกเขาหยอกล้อได้เหมือนกัน "นี่โทรศัพท์ของเธอ โทรกลับไปบอกซานย์ซะ อย่าให้มันต้องรอ" โทรศัพท์เครื่องหรูถูกส่งคืนเจ้าของ ซาเฟียร์รีบรับมันมาถือเอาไว้ เป็นจังหวะที่คนตัวโตดันตัวเข้ามาอุ้มหลานสาวขึ้นไปแนบอก "ถึงเวลานอนแล้วครับ อันดาอยากฟังนิทานไหมน๊า" "นิทานค่ะ" อันดาพยักหน้าหงึกหงัก มือเล็กยกขึ้นลูบใบหน้าหล่อเหลา เรียกรอยยิ้มของผู้เป็นอาให้หลุดออกมา "วันนี้อาภพจะเล่าเรื่องอะไรดีน๊า หมูป่า เรื่องเจ้ากระต่าย หรือเรื่องสโนไวท์ดีน๊า" "โนไวท์" "สโนไวท์อย่างนั้นเหรอ ได้ซิ ได้เลย" ภพนิพิฐวางหลานสาวลงที่กลางเตียง ขายาวขยับตามขึ้นไป จังหวะนั้นเขาแอบเหลือบตามองหญิงสาวอีกคนเช่นกัน ซาเฟียร์เดินนวยนาดออกไปยังระเบียง ปลดล็อกโทรศัพท์ในมือตามด้วยการกดโทรออกที่เบอร์ของผู้เป็นพี่ชาย ไม่นานเกินรอเฮียซานย์ก็รับสายเธอ! [ ฮัลโหล ซาเฟียร์เหรอ? ] "หนูเองค่ะเฮีย เฮียทำอะไรอยู่คะ กินข้าวรึยัง" [ ไม

"แม่เบญใจเย็นๆ ก่อนนะคะ" เปี่ยมรักเอ่ยขึ้นมาเมื่อสบสายตากับคนตัวเล็กที่ยืนเคียงข้างภพนิพิฐอยู่ในตอนนี้ ใบหน้าจิ้มลิ้มที่ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด คำถามของคุณย่าของอันดาและองศาคงกระทบจิตใจของผู้มาใหม่ไม่น้อยเลย ผู้หญิงด้วยกัน เธอไม่ได้อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกแย่ ยิ่งกำลังท้องกำลังไส้ด้วยแล้ว ช่วงนี้ผู้หญิงควรได้รับการดูแลเอาใจใส่มากที่สุดเลย "ก็แม่อยากรู้จริงๆ นี่นา การที่แม่เป็นแบบนี้ภพจะมาโทษแม่มันก็ไม่ถูกหรอกนะ การที่เราจะพาสาวสักคนเข้าบ้าน พามาแนะนำให้พ่อกับแม่และพี่ๆ รู้จัก มันไม่ใช่เรื่องที่ผิดอะไรหรอก แต่การที่ผู้หญิงคนนั้นอุ้มท้องเข้ามาด้วย มันเป็นอะไรที่แปลก" เบญญามั่นใจว่าเธอมีเหตุผล ลูกใครใครก็รัก ลูกชายสองคนของเธอที่เป็นฝั่งเป็นฝาไปแล้ว ตอนนี้มองปราดเดียวก็รู้ว่าสองคนนั้นเลือกคู่ไม่ผิด ชีวิตดีอยู่แล้ว มันคงไม่แปลกอะไร หากแม่คนอย่างเธอจะอยากเห็นลูกชายอีกคนที่ยังครองความโสดอยู่ ได้คู่ที่ดีเหมือนๆ กัน "หนูขอตัวนะคะ" คนตัวเล็กบอกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง พลางยกมือขึ้นไหว้คนในบ้านอย่างใจเสีย อยู่ดีๆ ก็มีความรู้สึกว่าในร่างกายมันไร้เลือดที่สูบฉีด มีอาการคล้ายจะวูบ ตรงนี้มันคงไม่ใช่ที่ท

"...เฮียซานย์ไปไหนคะ" คนตัวเล็กเห็นแผ่นหลังกว้างของผู้ที่เป็นพี่ชายเดินไวๆ ออกไปจากห้อง เพราะคิดไม่ออกว่าเฮียซานย์จะมีธุระที่ไหน เหตุผลที่พี่ชายของเธอจะออกไปจากตรงนี้มันเลยไม่มีอยู่ในหัวไปโดยปริยาย "หมอนั่นโตแล้วนะ มันก็ต้องมีธุระของมันบ้างนั่นแหละ" ภพนิพิฐปรายตามองจานข้าวผัดที่วางอยู่บนโต๊ะกระจก เพราะเห็นว่าหมดเกลี้ยงทั้งจาน รอยยิ้มบางๆ จึงปรากฏบนมุมปากอย่างพอใจ "เห็นแบบนี้ค่อยรู้สึกว่าคุ้มค่ากับการที่พี่ลงมือทำอาหารให้เธอทานด้วยตัวเองหน่อย" "อย่าค่ะ หนูจะเป็นคนเก็บเอง" ซาเฟียร์ดันจานอาหารมาวางตรงหน้าของตัวเองอย่างหวงแหน หากจะปล่อยให้เขาเป็นคนเก็บจานให้ทั้งๆ ที่เขาก็เป็นคนทำให้กินแล้ว เห็นว่ามันก็จะน่าเกลียดไปหน่อย "สรุปเฮียซานย์บอกไหมคะว่าไปทำธุระที่ไหน หนูโทรหาดีกว่า" ภพนิพิฐปล่อยผ่าน รู้ดีว่าต่อให้เธอจะโทรตามตอนนี้ ก็คงไม่ได้อะไรอยู่ดี "อ้าว ทำไมถึงปิดเครื่องล่ะ" "...แบตหมดมั้ง" "แต่ก่อนหน้านี้ยังเห็นเขาเล่นโทรศัพท์อยู่เลยนะคะ" "คิ้วผูกเป็นโบว์เลยนะ การที่คนเป็นแม่เครียดมันก็จะทำให้ลูกเครียดตามไม่ใช่หรือไง" หนุ่มหล่อโน้มตัวเข้ามาใกล้ วางปลายนิ้วยาวเหยียดจิ้มๆ ลงที่ค

"มีความสุขไหม" เสียงร้องถามส่งผลให้ใบหน้าเนียนแดงก่ำ ซาเฟียร์ก้มหน้างุด อยากจะหุบขาเข้าหากัน แต่มันก็ยังติดที่ว่าอีกคนไม่ยอมเปิดโอกาสให้เธอได้ทำ "ถะ ถึงตอนนี้ลูกจะยังเป็นวุ้น ท้องจะยังไม่ได้โตและไม่ได้เห็นความเปลี่ยนแปลงอะไร แต่การกระทบกระทั่งมันอาจจะทำให้เกิดอันตรายต่อลูกก็ได้นะคะ" คนที่กำลังถอดเข็มขัดชะงักกึก ในตอนนี้ช่วงล่างที่ตุงอย่างเห็นได้ชัดมันปวดหนึบจนหนุ่มหล่อเผลอลดมือลงไปปลดเข็มขัด และเสียงหวานๆ ก็ดับความหวังของเขาลงอย่างไม่ใยดี "พี่เป็นเพื่อนรักกับเฮียซานย์ พี่คงไม่ได้เป็นคนที่เห็นแก่ตัวขนาดนั้นหรอกใช่ไหม ลูกยังเป็นสิ่งที่พี่ต้องการอยู่ไหมคะ" "เมื่อไหร่..." คำถามที่ไม่ชัดเจนส่งผลให้ซาเฟียร์เอียงคอมอง "พร้อมจะไปฝากท้องเมื่อไหร่ หมอจะได้เช็กทุกอย่างให้ละเอียด จะได้สบายใจด้วยกันทั้งคู่" ซาเฟียร์กดสายตาลงต่ำ เธอกำลังรอลุ้น ว่าคนตรงหน้าจะเดินหน้าต่อในสิ่งที่ผู้ชายชอบนักหนา หรือเขาจะยอมหยุด เพราะเห็นแก่ลูกและเห็นแก่เธอ และคำตอบที่ได้รับ ด้วยการกระทำของคนตัวโตที่โน้มตัวไปคว้ากระดาษทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดใจกลางความเป็นสาวให้เธอแทนการถอดเข็มขัดและปลดกระดุมกางเกงยีนส์ ก็ให้ค

"ไม่ได้หึง" "เหอะ เหวี่ยงแรงขนาดนี้ จะบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรฟังดูช่างย้อนแย้งจังเลยนะคะ" ซาเฟียร์ยกยิ้มที่มุมปาก ดวงตากลมสวยจับจ้องที่เสี้ยวใบหน้าหล่อเหลาแบบไม่วางตา "ไม่หึง..." "...แต่ไม่ได้บอกว่าไม่หวง!" ดวงตาคมตวัดกลับมาสบตาอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กถึงกับกลืนน้ำลายเหนียวลงคออึกใหญ่ หัวใจเจ้ากรรมดันเต้นไม่เป็นส่ำ ดึงสายตากลับก็ไม่ทันแล้ว เลยได้แต่ปั้นใบหน้าบึ้งตึง ไม่ยิ้ม ไม่รู้สึก ไม่หลุดอาการใดๆ ออกมา "หวงหนูงั้นเหรอ" "แม่ของลูก ถ้าบอกว่าไม่รู้สึกอะไรเลย มันคงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว" ว่าออกมาแค่นั้น รอยยิ้มจางๆ ก็ผุดขึ้นบนมุมปากหนาก่อนที่ใบหน้าหล่อเหลาจะหันกลับไปมองที่ทิศทางด้านหน้าตามเดิม ฟันสวยขบกลีบปากตัวเองไม่แรงนัก มือเรียวยกขึ้นไปลูบแก้มของตัวเองเบาๆ เป็นอีกครั้งที่เขาทำให้ใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ในระหว่างที่รถติดสัญญาณไฟคนขับล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าก่อนจะต่อสายไปหาใครบางคน ซึ่งซาเฟียร์ไม่ได้หันมองว่าเขาจะโทรหาใคร "โหลเฮีย...เมียเฮียอยู่ด้วยไหม" [ โทรหากูแต่ถามหาเมียกูนี่นะ ] "อันดากับองศาโตจนจะพูดรู้เรื่องแล้วนะ ความหึงความหวงที่มีนี่มันไม่ลดลงเลยเหรอวะ"