All Chapters of เกิดใหม่เป็นสาวใช้คนงามของท่านอ๋องเจ้าอารมณ์: Chapter 21 - Chapter 30

เดิมทีก่อนหน้านี้กู้เหยียนฉีวางแผนเอาไว้ว่าจะให้ครอบครัวของจินฝูมาที่อาศัยอยู่ที่เรือนพักตากอากาศเสียก่อนแล้วค่อยเดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมกัน แต่เมื่อไตร่ตรองอีกครา เขาจึงคิดว่าควรส่งคนทั้งหมดกลับไปรอที่จวนอ๋องเสียก่อน อย่างไรที่นั่นย่อมปลอดภัยกว่าและการอารักขาก็แน่นหนา ย่อมไม่มีผู้ใดเข้าไปได้โดยพละการ และเจี่ยงฮองเฮาก็คงไม่ทราบว่าคนตระกูลจินอยู่รอดปลอดภัยดี และนักฆ่าเหล่านั้นก็ถูกเขาจับตัวเอาไว้หมดแล้ว เจี่ยงฮองเฮาเป็นคนฉลาด ในเมื่อคนของตนไม่กลับไปแม้เพียงคนเดียว ย่อมไม่กล้าส่งคนมาอีกเป็นครั้งที่สองนักฆ่าเหล่านั้นแรกเริ่มช่างปากแข็งนัก ต่อให้ถูกลงโทษเช่นไรก็ไม่ยอมปริปากสารภาพถึงคนที่บงการอยู่เบื้องหลัง กู้เหยียนฉีจึงใช้ทัณท์ทรมานที่โหดเหี้ยมยิ่งขึ้นกว่าเดิม จนพวกมันตกตายไปหลายคน คนที่เหลือเมื่อเห็นว่าเขาเอาจริง จึงยอมรับสารภาพว่าตนเป็นคนของเจี่ยงฮองเฮาเมื่อได้คำตอบที่น่าพอใจแล้ว เขากลับไม่ได้สังหารคนเหล่านี้ แต่จับพวกมันเอาไว้และสั่งให้ทหารจับตาดูพวกมันเอาไว้ให้ดีอย่าให้หนีรอดออกไปได้ยามนี้จินฝูกำลังนั่งกินแตงโมอย่างสบายอารมณ์ ฤดูร้อนเช่นนี้การได้กินแตงโมคลายร้อนนับว่าดีมาก นางนำแ

เมื่ออากาศเริ่มเย็นลงแล้ว ในที่สุดกู้เหยียนฉีและจินฝูก็ได้เวลาเดินทางกลับเมืองหลวงเสียที ครั้งนี้เขาได้ให้ท่านหมอเทวดาหลิ่วติดตามกลับเมืองหลวงไปด้วยเมื่อกลับมาถึงจวนชินอ๋อง จินฝูก็รู้สึกแปลกใจระคนดีใจเป็นอย่างมาก เมื่อได้พบกับครอบครัวของเจ้าของร่างเดิม แม้ว่านี่จะไม่ใช่ครอบครัวที่แท้จริงของนางแต่ทว่านางกลับรู้สึกคุ้นเคยกับพวกเขาอย่างน่าประหลาด อาจจะเป็นเพราะสายสัมพันธ์ของเจ้าของร่างเดิมกระมัง นางเองไม่เคยมีพ่อแม่มาก่อน ยามนี้กลับมีครอบครัวพร้อมหน้า จึงอดรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้กู้้เหยียนฉีให้ครอบครัวของนางพักอยู่ที่เรือนหลังหนึ่งไม่ไกลจากเรือนใหญ่เท่าใดนัก ที่นั่นสะดวกสบายและไม่วุ่นวาย จินฝูมองดูจินฝาน น้องชายวัยแปดขวบของตนที่ยามนี้มีสีหน้าดีขึ้นมากแล้วก็ยิ้มออกมาคราหนึ่ง ได้ยินว่าท่านอ๋องทรงให้ท่านหมอเทวดาหลิ่วมาตรวจดูอาการของจินฝานอย่างละเอียด ทำให้เขาดูร่าเริงขึ้นไม่น้อยเลยจินฟงและนางเฉินซื่อ ที่เป็นบิดามารดาของจินฝูดีใจมากที่ได้พบเจอบุตรสาวอีกครั้ง แต่ก็แปลกใจไม่น้อยเช่นกัน พวกเขารู้สึกว่าจินฝูดูร่าเริงไม่ค่อยเก็บตัวเงียบเท่าแต่ก่อน ไม่รู้เพราะเหตุใดพวกเขาจึงชอบจินฝูที่เป็นเช่นนี้ม

เนื้อหาในจดหมายฉบับนั้นเขียนด้วยลายมือของกู้ฮ่องเต้ เขาเขียนว่าตนเองรู้สึกละอายใจมากที่ต้องตัดสินใจทำเช่นนั้น เขาไม่ได้อยากสังหารหมิงหลีมารดาของกู้เหยียนฉี เขารักนางอย่างสุดซึ้ง แต่เพราะสถาณการณ์บีบบังคับ ทำให้เขาจำต้องทำเช่นนั้นเพื่อหาทางรอดที่ดีที่สุดให้กับทุกฝ่ายการจะต่อสู้กับตระกูลเจี่ยงไม่ใช่เรื่องง่าย หลายปีมานี้เจี่ยงฉยงแม่ทัพใหญ่เและเจี่ยงฮองเฮาซ่องสุมกำลังพลเอาไว้ไม่น้อย กำลังทหารของกู้เหยียนฉีในยามนี้ยังมีไม่ถึงครึ่งหนึ่งที่เจี่ยงฉยงซุกซ่อนเอาไว้เลยด้วยซ้ำแม้แต่กู้ฟาน อดีตชินอ๋องก็ยังตกตายด้วยน้ำมือของเจี่ยงฉยงแต่ทว่าเขาเองหลายปีมานี้ก็แอบฝึกฝนกำลังทหารเอาไว้ที่นอกเมืองหลายแสนนายเช่นเดียวกัน อีกทั้งยังให้แม่ทัพมากฝีมือผู้หนึ่งคอยจัดการทัพแทนตน รอถึงวันที่เจี่ยงฉยงคิดก่อกบฏเมื่อใด ให้กู้เหยียนฉีจุดพลุสัญญาณขึ้นฟ้าและแสดงป้ายคำสั่งต่อหน้าทหารเหล่านั้น พวกเขาก็จะยินดีสวามิภักดิ์ต่อกู้เหยียนฉีอย่างไม่มีข้อแม้กู้เหยียนฉีมองดูพลุสัญญาณและป้ายคำสั่งทหารในหีบใบนั้นด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก แล้วจึงเบือนหน้ากลับมาอ่านจดหมายต่อ กู้ฮ่องเต้ยังบอกอีกว่าบิดาขี้ขลาดเช่นเขาทำสิ่งใดได้ไ

หลายวันต่อมา ในวังหลวงก็จัดงานวันพระราชสมภพของกู้ฮ่องเต้ขึ้นอย่างสมเกียรติ อีกทั้งยังแจกจ่ายอาหารมงคลให้แก่ราษฏรทั่วทั้งเมืองหลวง เรียกได้ว่าเป็นงานที่ยิ่งใหญ่เป็นอย่างมากกู้เหยียนฉีต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงนี้อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง แต่มีหรือที่เขาจะดูไม่ออกว่างานเลี้ยงครั้งนี้มีจุดประสงค์อื่นแอบแฝง แต่ทว่าเขาได้เตรียมการทุกอย่างเอาไว้พร้อมสรรพแล้ว จึงไม่ได้รู้สึกตระหนกเท่าใดนัก สามวันก่อนเขาได้ส่งจินฝูและครอบครัวของนาง รวมไปถึงคนในจวนอ๋องทั้งหมดเดินทางออกจากเมืองหลวงไปยังเรือนพักตากอากาศอย่างลับๆแล้ว โดยใช้การเดินทางผ่านอุโมงค์ใต้ดินที่เขาขุดเตรียมการเอาไว้มาหลายปี อุโมงค์นี้สามารถเชื่อมต่อไปที่ด้านนอกเมืองหลวงได้อย่างปลอดภัย เมื่อไปถึงเรือนพักตากอากาศแล้ว ให้เข้าไปหลบยังห้องลับใต้ดิน ที่นั่นทั้งปลอดภัยและลับสายตาคน"สัญญานะเพคะ ว่าจะกลับมารับหม่อมฉันด้วยพระองค์เอง""ข้าสัญญา"ก่อนจากกัน จินฝูเอ่ยกับเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แววตาที่นางมองเขามีทั้งความอาลัยอาวรณ์อย่างสุดแสน แต่เพื่อความปลอดภัยของนาง เขาจะต้องตัดใจให้นางไป ทั้งที่เขาเองก็ไม่รู้ว่าศึกครานี้จะจบลงเช่นไรเขาจะได้กลับไปรับนางตาม

กู้เหยียนฉีและจินฝูรีบกลับเข้าเมืองหลวง ก่อนไปยังสั่งให้องค์รักษ์พาครอบครัวของจินฝูและคนในจวนอ๋องกลับเข้าเมืองหลวงโดยเร็ว ส่วนพ่อบ้านตู้และฉินเซียง ซ่งเอ๋อร์ก็เร่งรุดกลับไปที่จวนอ๋องเพื่อตรวจดูว่ามีตรงไหนเสียหายบ้างหรือไม่ ระหว่างทางที่กลับเข้าวังหลวง เขาและนางได้พบเจอกู้ม่อหลีเข้าเสียก่อน กู้ม่อหลีจ้องมองกู้เหยียนฉีด้วยความเคียดแค้น เขาไม่มีทางเชื่อว่าตนเองไม่ใช่บุตรของโอรสสวรค์ อีกทั้งยังคิดจะแย่งจินฝูมา กู้เหยียนฉีคร้านจะสนใจคนบัดซบนี่ เขาจึงยิงหน้าไม้เข้าใส่กู้ม่อหลีทันที กู้ม่อหลีไม่ทันระวังทำให้ลูกศรแทงเข้าที่ลำคอ กู้ม่อหลีสิ้นใจตายทั้งที่ดวงตายังเบิกกว่าง ไม่มีผู้ใดสนใจความเป็นตายของเขาเลยแม้แต่น้อยกู้เหยียนฉีได้เล่าให้จินฝูฟังแล้วว่า กู้ม่อหลีไม่ใช่บุตรแท้ๆของฮ่องเต้ จินฝูตกใจไม่น้อย แต่กลับดีใจมากกว่า คนเช่นนี้ไม่เหมาะจะเป็นองค์ชายเลยด้วยซ้ำ สมควรแล้วที่ถูกสังหารเช่นนี้กู้เหยียนฉีและจินฝูวิ่งไปตามทางเดินในวังหลวงอย่างรีบร้อน เมื่อมาถึงตำหนักมังกรสวรรค์ก็พบว่าในตำหนักกำลังเกิดเพลิงไหม้โหมแรงมาก พวกเขาเข้าไปไม่ได้ ทำได้เพียงมองดูอยู่ด้านนอก“ฝ่าบาทยังทรงประทับอยู่ด้านใน รีบช