บทที่ 22 ข้าอยู่ตรงนี้เสมอ

วันเวลาผ่านไปเร็วนัก ไม่นานก็เข้าสู่ช่วงปลายฤดูร้อน อากาศยามนี้จึงไม่ร้อนอบอ้าวเช่นช่วงก่อนอีก

ยามนี้กู้เหยียนฉีกำลังนั่งอ่านรายงานต่างๆในค่ายทหารที่ส่งมาจากเมืองหลวง โดยมีจินฝูนั่งอยู่ข้างๆคอยให้กำลังใจ จะบอกว่ามาให้กำลังใจก็ไม่ถูกเท่าใดนัก เพราะนางเอาแต่นอนซบไหล่เขาอีกทั้งยังหาวไม่หยุดไม่นานก็ผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น

ยามนี้ขบวนเสด็จของกู้ฮ่องเต้ได้เดินทางกลับถึงเมืองหลวงแล้ว คนของเขากลับมารายงานว่าระยะนี้ดูเหมือนกู้ฮ่องเต้จะสุขภาพไม่สู้ดีเท่าใดนักคล้ายว่าจะเสวยอาหารได้ไม่ค่อยมากเท่าแต่ก่อน อีกทั้งยังมีอาการไอหนักขึ้น กู้เหยียนฉีฟังจบก็เม้มริมฝีปากแน่นแต่ทว่าไม่ได้เอ่ยอันใด

เมื่อจินฝูงัวเงียตื่นขึ้นมา ก็เห็นว่าตอนนี้กู้เหยียนฉีกำลังนั่งเหม่อลอย ทั้งที่ในมือยังถือรายงานทางทหารอยู่ ดวงตาของเขาดูเหมือนกำลังมีเรื่องมากมายในใจให้คิดไม่จบไม่สิ้น นางมองเขาด้วยความห่วงใยครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือไปนวดตรงหว่างคิ้วให้เขาเบาๆ สัมผัสจากปลายนิ้วที่แสนอ่อนโยนและนุ่มนวล ปลุกกู้เหยียนฉีีให้ได้สติกลับคืนมา

“เหนื่อยหรือเพคะ”

กู้เหยียนฉีเพียงยิ้มให้นางเล็กน้อย จินฝูมองเขาด้วยแววตาอ่อนโยนแล้วจึงจับมือของน