All Chapters of FORCED LOVE พันธกานต์รัก(เลว): Chapter 31 - Chapter 40

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป"โธ่เว้ย! ไม่ได้เรื่อง ออกไป!" เสียงสบถในห้องทำงานของชายหนุ่มดังขึ้นหลังจากที่การ์ดคนสนิทอย่างชาญเข้ามารายงานความคืบหน้าเรื่องที่เจ้านายให้สืบ แต่กลับไร้ซึ่งวี่แววของหญิงสาวร่างบาง หนึ่งสัปดาห์ที่ยาวนานสำหรับเขาที่มุ่งแต่เฝ้าตามหาหญิงสาวอย่างบ้าคลั่ง จนไม่เป็นอันทำงานอะไรเธอไปอยู่ไหนเพียงขวัญ"ไปบริษัทไอคี" เสียงทุ้มเอ่ยสั่งลูกน้องแล้วเข้าไปนั่งยังรถหรูผลั่กก!"มึงไม่รู้จักมารยาทหรือไง?" คำพูดของคีรินเปล่งออกมาทันทีเมื่อเห็นร่างสูงโปร่งเปิดประตูเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ซึ่งเขาก็ชินกับนิสัยแบบนี้ของเพื่อนสนิทแล้วแต่ก็ยังอดไม่ได้ที่จะบ่นออกไป"รู้จัก แต่ไม่ใช้" เสียงทุ้มของธาวินตอบพร้อมกับเดินไปนั่งตรงข้ามกับคีริน"มึงมีอะไร?" คีรินถามแล้วก้มลงมาสนใจเอกสารดังเดิม แน่นอนว่าเขารู้อยู่แล้วว่าเรื่องที่ทำให้ธาวินต้องมาหาเขาถึงบริษัทด้วยตัวเองคงหนีไม่พ้น…"เมียกูหาย" เสียงหนาตอบสั้นๆ แล้วจ้องมองไปที่เพื่อนอย่างจริงจัง"หึ! ใครคือเมียมึง?" คีรินเงยหน้าแล้วเอ่ยขำในลำคออย่างรู้ทัน แม้จะรู้คำตอบอยู่แล้วแต่ก็อดไม่ได้ที่จะกวนเพื่อนที่ตอนนี้หงุดหงิดจนแทบจะฆ่าคนได้ทั้งคน"เพียงขวัญ"

"อยากได้ข่าวดีก็นั่งลง""ข่าวดีอะไรของมึงว่ะ" เป็นไลอ้อนเอ่ยถามขึ้นสีหน้างุนงง"มึงมีอะไรก็รีบพูด" ธาวินจำใจนั่งลงแล้วเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่งกดอารมณ์ขุนเคืองของตัวเอง จ้องมองที่เพื่อนสนิทเพื่ออยากได้คำตอบ"…" เขายังคงเงียบควงแก้วเหล้าอยู่อย่างนั้น"มึงมีอะไรก็รีบๆ บอกมันดิ มึงจะรอให้มันระเบิดก่อนหรือไง" พร้อมที่สังเกตใบหน้าเพื่อนมาเฟียจอมโหดจ้องมองอย่างไม่ละสายตาก็เอ่ยกระซิบบอกเพื่อนอีกคนพรึ่บบ!จนอีกคนนึกโมโห ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอีกครั้งหันหลังหมายจะเดินออกไป แต่กลับต้องชะงักเมื่อเห็นแผ่นหลังของร่างบางที่คุ้นตา ที่ห่างหายไปนานกว่าสองปี หนึ่งในสองคนนั้นที่นั่งหันหลังห่างจากโต๊ะเขาอยู่ไม่น้อย สองเท้ายาวที่เดินออกมาไม่ถึงสองก้าวหยุดนิ่งอัตโนมัติจ้องมองแผ่นหลังนั้นอย่างตั้งใจ"เป็นไรว่ะ" ไลอ้อนเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นเดินมาหาเพื่อนที่นิ่งไปพลางปรายสายตามองตามเพื่อนที่ยังคงจ้องอยู่อย่างนั้น"เชี่ยยย เพียงขวัญ!" ไลอ้อนสบถออกมาเสียงดังจนอีกคนได้สติ หลุดออกมาจากภวังค์ความคิดของตัวเองแล้วหันกลับไปมองทางคีรินที่ควงแก้วเหล้าอยู่เช่นเดิมเพื่อต้องการความมั่นใจคีรินยักคิ้วให้เพื่อนเชิงว่าที่เขาเห็นน

"เดี่ยวกูพายัยนี่กลับเอง""ไม่ต้อง!" เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับฝีเท้าของชายหนุ่มทั้งสี่คนเดินมาทางกลุ่มของเธอ แขนหนายื่นมือไปกระชากคนเมาให้อยู่ในอ้อมกอดของเขาโดยสามีถูกต้องตามกฎหมายของเธอ"โอ้ย! ครายว่ะ เจ็บบบ" เสียงเล็กของเกรซเอ่ยตอบพร้อมกับบิดตัวออกจากอ้อมกอดกว้าง"จะยืนกอดกันอีกนานเหรอ?" เสียงต่ำของธาวินที่พยายามกดเสียงและอารมณ์ของตัวเองให้ใจเย็นที่สุด เอ่ยบอกกับชายหญิงทั้งสองคนที่ยังคงประคองกันไว้อย่างนั้นด้วยความลืมตัวเพราะสนใจเพื่อนสนิทอีกคนมากกว่าเมื่อได้ยินดังนั้นหญิงสาวที่เหมือนจะได้สติจึงหันไปหมายจะบอกเพื่อนสนิทในวัยเด็ก แต่คนข้างๆ กลับจ้องมองหน้าเจ้าของเสียงต่ำอย่างไม่ละสายตา ดวงตาดุดันของธาวินฉายบนใบหน้าจนที่อยู่แถวนั้นต่างพากันขนลุกด้วยความนึกกลัว ซึ่งรวมไปถึงหญิงสาวร่างบางเช่นกัน"มึงว่ามันใจเย็นได้กี่วัน" พร้อมที่ยืนล้วงกระเป๋ากางเกงเอ่ยเบาๆ กับคีรินมองดูเพื่อนสนิมที่พยายามกดอารมณ์ตัวเองสุดฤทธิ์จนไม่เป็นตัวของตัวเอง"ไม่พ้นคืนนี้มั้ง" คีรินเอ่ยตอบเพื่อนอย่างรู้ทันในความใจร้อนของเพื่อน ยิ่งถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับหญิงสาวนั้นเขาคงทนได้ไม่นาน"พี่ไลอ้อนจะพาเกรซกลับใช่มั้ย

"แม่ทำแบบนี้ทำไม?" ชายหนุ่มที่รีบร้อนเดินออกจากบริษัทแล้วมุ่งตรงไปที่บ้านใหญ่ของเขาที่ไม่ได้กลับมานานกว่าสามปี สาวเท้ายาวเดินเข้าไปถามแม่ของตนทันที"หึ! มาไวกว่าที่คิดนะ" มารดาที่นั่งอยู่บนโซฟาราวกับกำลังรอลูกชายของเขาอยู่แล้วเอ่ยด้วยท่าทางปกติไม่รู้สึกรู้สาอะไร แน่นอนว่าเธอเป็นคนรวบรวมหลักฐานทั้งหมดส่งให้ลูกชายด้วยตัวเอง"แม่!" ชายหนุ่มที่ตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธเอ่ยเรียกผู้เป็นแม่เสียงดัง"แกอย่ามาตะคอกใส่ฉัน นั่งลง!" ปิ่นเอ่ยสั่งด้วยท่าทีที่เหนือกว่าทำให้อีกฝ่ายนั่งลงด้วยใบหน้าที่ฉายความไม่พอใจและความหงุดหงิด"แกไปทำลูกสาวเขาขนาดนั้น แค่เขาไม่โกรธฉันไปด้วยก็ดีแค่ไหนแล้ว แกรู้มั้ยว่าฉันต้องบากหน้าตัวเองเพื่อไปขอโทษกับการกระทำเลวๆ ของแก" ปิ่นเอ่ยบ่นในสิ่งที่ตัวเองอัดอั้นมานานตลอดสามปีทันที ชายหนุ่มที่ได้ยินดังนั้นกลับนิ่งเงียบไป"ฉันไม่เคยสอนให้แกเป็นคนแบบนี้เลยนะตาวิน ถ้าวันนั้นฉันไม่ไปเจอหนูขวัญแกคิดว่าแกจะได้เจอเธออีกครั้งหรือไง ใครเขาจะไปอยู่คนที่เอาแต่ทำร้ายเขาแบบแก" เสียงแหลมของผู้เป็นแม่ยังคงเอ่ยบ่นออกมายาวเหยียด เขาเลยทำได้แต่น้อมรับความผิดนั้นอย่างไม่มีอะไรแก้ตัว เพราะที่แม่

เด็กชายที่นั่งรอบนเตียงกว้างในห้องของมารดาอย่างรู้งาน ดวงตากลมโตมองผู้เป็นแม่ที่เดินเข้ามาในห้องนอนของทั้งสอง เด็กชายได้แต่นั่งมองเงียบๆ ไม่กล้าพูดอะไรออกเพราะความกลัวที่ยังคงหลงเหลืออยู่ และความผิดที่เขารู้ตัวดี เพียงขวัญได้แต่นั่งสงบสติอารมณ์ตัวเองเงียบๆ เพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอตัวดุลูกชายด้วยอารมณ์อีก"แม่ค้าบ" มือเล็กตัดสินใจยื่นมือไปจับผู้เป็นแม่ที่นั่งหันหลังให้หลังจากที่ทั้งห้องปกคลุมด้วยความเงียบเกือบสิบนาทีเพียงขวัญที่ได้ยินดังนั้นคว้าลูกชายโผเข้ากอดไว้ในอ้อมอกทันที ความรู้สึกต่างๆ เริ่มถาโถมจนทำให้ร่างบางอดไม่ได้ที่จะปล่อยน้ำตาให้ไหล่ออกมา ทั้งความกลัวที่มีอยู่เต็มทรวงอกแต่ต้องแสดงออกต่อหน้าทุกคนว่าเธอไม่เป็นอะไรและเข้มแข็ง ทั้งที่จริงเธอไม่เคยเปลี่ยนแปลงเธอยังคงเป็นหญิงสาวร่างบางที่อ่อนแอและอ่อนไหวต่อความรู้สึกเหมือนเดิม อีกทั้งยังคงจัดการเรื่องของความรู้สึกของตัวเองไม่ได้ยอมรับว่าครั้งแรกที่เห็นหน้าชายหนุ่มเธอเหมือนรู้สึกว่าตัวเองโหยหาเขาไม่แพ้กับเด็กชายแต่ด้วยเรื่องราวและบทเรียนในอดีตทำให้เธอไม่อยากกลับไปยืนจุดนั้นอีก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายหนุ่มเคยรู้สึกรักเหมือนเธอหรือเปล่า"