Semua Bab FORCED LOVE พันธกานต์รัก(เลว): Bab 1 - Bab 10

“แม่ค้าบ วอมจะเอาเสื้อตัวนี้กลับไปด้วยได้มั้ยค้าบ” เสียงเล็กเอ่ยเรียกผู้เป็นแม่ของตัวเองที่กำลังจัดของใส่ในกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เพื่อกลับมายังประเทศที่ตัวเองจากมานานนับสามปีเศษ เมื่อธุรกิจที่เธอต้องบริหารที่นี่สำเร็จตามเป้าหมายแล้ว เธอจึงต้องกลับไปเผชิญกับปัญหาอันหนักหน่วงที่เธอหนีมาตลอดสามปี“ได้ครับ มาครับแม่จัดให้เธอ” เธอหยิบเสื้อจากมือเล็กแล้วยัดใส่กระเป๋าเดินทางใบเดียวกันกับเธอ ทั้งสองคนจัดของกันอยู่สักพักใหญ่โดยที่มีเจ้าตัวเล็กก่อนกวนบ้างเป็นบางเวลาแบบฉบับเด็กซนทั่วไป“ไปนอนกันได้แล้วครับ พรุ่งนี้ลูกต้องตื่นเช้าอีกน่า” เธอจูงมือเด็กชายวัยสองขวบเข้ามายังห้องนอนกว้างใหญ่แล้วตบตูดลูกเพื่อเป็นการกล่อมนอน เด็กน้อยใช้เวลาไม่นานก็พลอยเคลิ้มหลับไป‘อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด’ เพียงขวัญมองไปยังใบหน้าเล็กที่นอนหลับตาพริ้มด้วยความไร้เดียงสา การกลับไปครั้งนี่สร้างความกังวลแก่เธอไม่น้อย ปัญหาที่ไม่รู้ว่าจะแก้ปมจากตรงไหนทำให้เธอรู้สึกกลัว จนแทบจะนอนไม่หลับ เธอกดฝั่งจมูกลงบนแก้มนุ่มแล้วนอนกอดลูกหลับไปในที่สุด“แม่ครับ แม่ขวัญครับ” มือเล็กเขย่าแขนแม่ของตัวเองที่กำลังเหม่อยลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตั

“คุณแม่ คุณพ่อสวัสดีค่ะ” เพียงขวัญเอ่ยทักทายคุณหญิงปิ่นและคุณธาราที่มีศักดิ์เป็นปู่ย่าแท้ๆ ของลูกเธอธาราพยักหน้าให้เธอเช่นเคยเพราะเป็นคนไม่ค่อยชอบพูดอะไรมากเท่าไหร่“เป็นไงเดินทางมาเหนื่อยมั้ยลูก” ปิ่นเดินมาลูบหัวเพียงขวัญด้วยความเอ็นดู“ไม่เหนื่อยค่ะ วอมไม่ได้งอแงเท่าไหร่ค่ะ” เธอยิ้มให้ปิ่นแล้วเอ่ยตอบเขาไป“ดีแล้วหล่ะ แล้วหนูจะอยู่ที่นี่ถาวรเลยใช่มั้ย”“ค่ะ ไม่กี่วันก็จะพาวอมไปสมัครเรียนที่นี่ค่ะ” เธอกะว่าคงหมดเวลาหนีแล้ว เธอไม่อยากที่จะหนีความจริงไปตลอดชีวิตแต่ก็ยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าเขาตอนนี้“ให้หลานเรียนโรงเรียนของแม่นะหนูขวัญ แม่เป็นห่วงหลาน”“เอ่อ...ได้ค่ะคุณแม่” เธออึกอักออกไปแต่ก็ปฏิเสธอะไรปิ่นไม่ได้ยังไงเขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นย่าของลูกเธอ“แม่ขอหลานไปนอนกอดสักคืนได้มั้ย คิดถึงมาก” เธอหันไปยิ้มให้หลานที่กำลังนั่งเล่นของเล่นอยู่อีกมุม“หนูแล้วแต่ลูกเลยค่ะ วอมมาหาแม่หน่อยครับ”“ค้าบแม่” เด็กชายวิ่งมาหาแม่ของเขาโดยที่มีของเล่นอยู่เต็มมือทั้งสองข้าง“ไปบ้านย่ามั้ย บ้านย่ามีของเล่นให้หนูเล่นเต็มเลย” ปิ่นหลอกล่อหลานเต็มที่ เด็กชายหันไปหาแม่ของเขาเพื่อขออนุญาตก่อนที่จะตอบอะไรไป“ถ้าห

“ฉันบอกว่าให้เธอเลิกกับมัน หรืออยากเห็นมันตายก่อน” ร่างหนายืนกอดอกพิงที่ผนังข้างประตูห้องของคอนโดเธอ ถามหญิงสาวเสียงเรียบสายตาดุดัน“...” หญิงสาวเบือนหน้าหนีจากซาตานอย่างเขาแล้วหันไปกดรหัสเข้าห้องเธอราวกับคนไม่ได้ยินอะไรตี๊ดด ปั๊งงงง เมื่อประตูถูกปลดล็อกร่างบางเดินเข้าไปอย่างไม่สนใจเขา ชายหนุ่มดันประตูกว้างแล้วเดินตามเธอเข้าไปปิดประตูเสียงดังแล้วพาตัวเองไปนั่งอยู่โซฟาราคาแพงที่อยู่ตรงกลางห้องของเธอ“เข้ามาทำไม ออกไป” เธอกระชากแขนหนาให้ลุกออกไปแต่ไม่แม้แต่จะขยับออกด้วยซ้ำเธอพยายามดึงแขนคนตัวโตให้ออกจากห้องไป“หึ” เขาขำในลำคอแล้วมองร่างบางราวกับคนหิวโหยจนเธอปล่อยมือเขาแล้วเดินถอยหลังไปอัตโนมัติ“ฉันไปเอง” เธอหยิบกระเป๋าตัวเองแล้วรีบเดินหนีเขาออกจากห้องทันทีเมื่อรู้สึกว่ามันเริ่มไม่ปลอดภัย ชายหนุ่มยกยิ้มร้ายมุมปากแก่เธอแต่ไม่ได้เดินตามออกไป“ถอยไป” เสียงใสพูดกับชายชุดดำหน้าห้องของเธอที่ยกมือขวางไม่ยอมให้เธอเดินไปผ่านออกไป“เธอหนีฉันไม่พ้นหรอก” ร่างบางเดินเข้ามาในห้องดังเดิมแล้วมองดูเขาที่นั่งยิ้มเยาะสบายใจ“พี่ต้องการอะไร” เธอถามออกไปด้วยความเหลืออดไม่เข้าใจในการกระทำของเขา“ตัวเธอ” ร่

“แวะทานข้าวก่อนได้มั้ย ฉันหิวข้าว” ร่างบางหันไปพูดกับนพที่กำลังขับรถกลับไปยังบ้านใหญ่ เธอเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาจึงเอ่ยบอกไปเพราะสูญเสียพลังงานไปกับการช็อปปิ้งลืมความหิวไปชั่วขณะ“นายรอทานข้าวที่บ้านครับ” นพตอบเธอไปแล้วรีบเหยียบคันเร่งเพื่อไม่ให้เจ้านายรอนาน“ค่ะ” เธอทำหน้าเบื่อหน่ายที่ต้องเจอหน้าเขา“นั่ง” เสียงทุ้มที่อยู่หัวโต๊ะเอ่ยสั่งเธอที่พึ่งจะเดินเข้ามา ร่างบางเดินไปนั่งเก้าอี้ลงอย่างว่าง่าย แม่บ้านที่ยืนรอเธออยู่แล้วทำการตักกับข้าวให้เจ้านายและเธอทันที“ชักช้า” คำพูดดุของเขาเอ่ยขึ้นแต่หญิงสาวก็ไม่ได้สนใจตักกับข้าวมาทานสบายใจเธอนั่งทานเงียบๆ โดยที่ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรกับชายหนุ่มจนทานกันเสร็จร่างบางรีบเดินเข้าห้องตัวเองไปโดยไม่ลืมที่จะล็อกประตูไว้แกร็ก เสียงไขประตูดังขึ้นในยามกลางคืนหญิงสาวที่พึ่งจะนอนได้ไม่นานหันกลับไปตามเสียงที่ได้ยิน“พี่เข้ามาได้ไง” เธอเปิดไฟในห้องพบว่าเป็นธาวินที่พึ่งเดินเข้ามานั่งลงบนเตียงข้างๆ เธอ“เธอนึกว่าฉันจะให้เธอมาอยู่ใช้เงินฉันเล่นเหรอ” ร่างหนาควานมือไปปิดไฟ เชยคางหญิงสาวมาทางเขาแล้วประกบปากมอบจูบแสนเร่าร้อนโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว“อื้อออ” มือเล็ก

"ฉันขอกลับบ้านได้มั้ย" ร่างบางเอ่ยถามนพที่กำลังขับรถกลับบ้านหลังใหญ่ของเจ้านายหลังจากที่พึ่งเรียนเสร็จ"คุณขวัญต้องถามนายครับ""..." เธอนิ่งเงียบไม่ตอบอะไรต่อรถหรูสีดำขับมาจอดบ้านหลังใหญ่ของเขา ร่างบางเดินลงจากรถแล้วกลับขึ้นไปยังห้องนอนของเธอ"พี่วิน ขวัญขอกลับบ้านได้มั้ย" ร่างบางเอ่ยถามเขาขณะที่กำลังนั่งทานข้าวกันอยู่สองคน"..." เขาไม่ตอบแต่หันมามองหน้าเธอนิ่ง"ขวัญคิดถึงบ้าน" เธอมุ่ยหน้าลงทำหน้าให้สงสารที่สุดแก่เขาเพื่อขอความเห็นใจ"เสาร์ อาทิตย์นี้ค่อยกลับ" ร่างหนาเอ่ยตอบแล้วกลับมมาทานข้าวดังเดิม"กลับเลยไม่ได้เหรอคะ""!!" ร่างหน้าเงียบอีกครั้งแล้วจ้องหน้าเธอ ร่างบางก้มหน้าลงทันทีเมื่อเผลอสบสายตาดุร้ายของเขา"เข้าใจแล้วค่ะ" เธอน้อมรับแต่โดยดี นั่งทานข้าวเงียบๆ"ขวัญช่วยค่ะ" เธอเอ่ยบอกพรที่กำลังเก็บจานข้าวที่เขาและเธอพึ่งจะทานเสร็จ ไม่ค่อยอยากขึ้นไปสักเท่าไหร่เพราะเหมือนจะรู้ว่าตัวเองต้องเจอกับอะไร"ไม่เป็นไรค่ะคุณขวัญ พึ่งเรียนเสร็จมาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะค่ะ""ไม่เป็นไรค่ะป้า ขวัญเบื่อๆ ด้วยค่ะ" เธอช่วยพรเก็บจานไปไว้ใครัว ปกติแล้วอยู่ที่คอนโดเธอมักจะชอบทำอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ตั้งแต่เธอ