All Chapters of FORCED LOVE พันธกานต์รัก(เลว): Chapter 21 - Chapter 30

"...ฮึก คนใจร้าย" "...ฮึก ฮือ คนไม่มีหัวใจ" ร่างบางยังคงพึมพำประโยคนี้ตลอดเวลา น้ำตาไหลพรากไม่หยุด "เพียงขวัญหยุดร้องไห้ได้แล้ว" ชายหนุ่มเอ่ยกับคนเมาที่ยังคงร้องไห้ละเมอมาตลอดทาง ชาญการ์ดคนสนิทได้แต่ลอบมองเจ้านายผ่านกระจก เมื่อรถสปอร์ตหรูเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าบ้านใหญ่ ธาวินจึงช้อนตัวของเธอขึ้นมาหวังจะพาขึ้นห้องไป "ให้ผมบอกป้าพรให้ดูแลเธอมั้ยครับ" ชาญเอ่ยถามผู้เป็นนายเมื่อมองดูร่างบางที่นอนอยู่ในวงแขนกว้างของเจ้านายอย่างไม่ได้สติ "ไม่ต้อง" เสียงทุ้มเอ่ยเสียงเข้มทำให้การ์ดคนสนิทพยักหน้าเข้าใจแม้จะแปลกใจไม่น้อยที่ไม่เคยเห็นเจ้านายดูห่วงใครมากเท่าสาวน้อยคนนี้มาก่อน "เพียงขวัญอยู่นิ่งๆ" ชายหนุ่มได้แต่เอ่ยห้ามคนตัวเล็กที่ปัดป่ายมือของเขาระหว่างที่กำลังอุ้มร่างบางขึ้นมายังชั้นสองท่ามกลางการ์ดนับสิบคนที่ยืนเฝ้าอยู่หน้าประตูรวมไปถึงพรที่ยืนดูคุณหนูของเขาด้วยรอยยิ้ม "ฟู่ววว" เมื่อวางร่างเล็กลงบนเตียงได้ ธาวินลอบพ้นลมหายใจยาวออกจากปากอย่างโล่งอกเพราะคนตัวเล็กที่ไม่ยอมให้ความร่วมมือดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของเขาจนเกือบจะตกลงพื้นของบ้านได้ มองดูหญิงสาวร่างบางที่แม้เจ้าตัวเองยังไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึง

"ขวัญไม่เคยต้องการอะไรจากพี่ พี่รู้มั้ยว่าขวัญต้องใช้ความอดทนแค่ไหน ที่ต้องอยู่กับคนบ้าอำนาจแบบพี่" หญิงสาวพูดออกไปด้วยความโกรธและน้อยใจที่มีอยู่เต็มอก น้ำตาใสๆ เริ่มรินไหลออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ ภาพที่ชายหนุ่มทำเหมือนไม่เคยรู้จักเธอต่อหน้าคนอื่น ภาพชายหนุ่มกำลังกกกอดคนอื่นที่ไม่ใช่เธอค่อยๆ แล่นเข้ามาในหัวทีละช็อตจนมันปวดหนึบที่อกข้างซ้ายบีบรัดจนเธอต้องเปล่งความอัดอั้นนั้นออกมา "ฮึก..ขวัญก็มีความรู้สึก ขวัญมีชีวิตของขวัญ ขอร้อง ปล่อยขวัญสักที พี่เลิกเอาคลิปบ้านั้นมาขู่ขวัญสักที" เสียงสะอื้นปล่อยออกมาพร้อมกับความในใจเอ่ยกับคนตรงหน้าด้วยสีหน้าอ้อนวอน "..." มาเฟียหนุ่มนิ่งเงียบเบือนหน้าไปอีกทางพยายามเก็บไฟร้อนที่สุ่มอยู่ในอกรอเวลาที่จะระเบิดออกมาในขณะที่หญิงสาวร้องไห้น้ำตาเต็มพวงแก้ม "ขวัญแค่อยากมีชีวิตเหมือนคนอื่นทั่วไป อยากมีคนที่เขาให้สถานะขวัญมากกว่าคู่นอนคนหนึ่ง" "หึ ทำไม? เธอเจอคนนั้นแล้วหรือไง มันรู้มั้ยล่ะว่าเธอมีความสัมพันธ์อะไรกับฉัน" ชายหนุ่มหันมาพูดคำนั้นด้วยน้ำเสียงเรียบแสยะยิ้มออกมากับประโยคหลังที่พูดออกมาด้วยความโกรธเคืองและสติที่ขาดผึ่งในที่สุด "..." หญิงสาวเงยหน้าไ

"เธอเป็นยังไงบ้าง" ชายหนุ่มที่ยืนล้วงกระเป๋าหน้าห้องของเธอเอ่ยถามพรที่พึ่งจะเปิดประตูออกมาจากห้องหญิงสาวร่างบาง"หน้าซีดมากเลยค่ะ ตอนนี้ทานข้าวทานยานอนพักแล้ว" พรเอ่ยตอบผู้เป็นนายถึงอาการของหญิงสาว ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจหมายจะเดินออกไป"คุณหนูคะ?" พรเอ่ยเรียกจึงทำให้เจ้าตัวชะงักแล้วหันกลับมา"คุณหนูมีอะไรก็บอกเธอไปเถอะค่ะ ระวังมันจะสายเกินไปนะคะ" พรเอ่ยบอกชายหนุ่มด้วยความหวังดี เขาย่อมรู้ดีว่าเด็กชายที่เขาเลี้ยงมามีนิสัยยังไง "..." เขาไม่ได้ตอบอะไรพรแต่หันหลังแล้วเดินออกไปทันที"ตอนนี้เราได้ที่อยู่ของมันแล้วครับ" ชาญการ์ดคนสนิทเอ่ยบอกผู้เป็นนายระหว่างที่กำลังทำหน้าที่ขับรถของเขาตามปกติ"อืม เตรียมคนให้พร้อมกูจะเอาไม่ให้เหลือซาก" เสียงทุ้มตอบออกไปแววตาแข็งกร้าวนึกแค้นในใจกับกลุ่มแก็งค์ที่มักจะถล่มธุรกิจของเขาอยู่บ่อยครั้งเพียงแค่หวังจะโค่นตำแหน่งแล้วขึ้นแท่นมาเป็นมาเฟียใหญ่แทน"ครับนาย" ชาญเอ่ยตอบแล้วขับรถมุ่งตรงไปยังบริษัทของเจ้านาย"เพิ่มการ์ดเฝ้าที่บ้านสองเท่า" เขาเอ่ยบอกอีกครั้งเพราะแน่นอนว่าครั้งนี้คงไม่ได้ง่ายเหมือนที่คิดไว้ มาเฟียใหญ่อย่างเขาการที่จะให้ศัตรูเข้าถึงตัวเป็นเรื่อง

"กรี๊ดดดด ปล่อยฉัน..."ปั๊งงงงงเสียงปืนจากข้างนอกดังขึ้นทำให้คนตัวโตที่กำลังรังแกเธอหยุดชะงัก จากนั้นลูกน้องชุดดำของอีกฝ่ายสองคนพากันวิ่งพรวดพราดเข้ามาหาเจ้านายทันที"พวกมันเข้ามาได้ยังไง" เสียงทุ้มถามออกไปเพราะตอนแรกเขาวางกำดักอย่างแน่นหนา คงเป็นไปได้ยากที่ธาวินจะเข้ามาถึงตัวเขาได้รวดเร็วถึงขนาดนี้"คนของเราที่ล้อมถูกฆ่าตายหมดครับ พวกมันมากันครบทั้งสามแก็งค์เลยครับ" ลูกน้องเอ่ยรายงานผู้เป็นนายหญิงสาวร่างบางผุดรอยยิ้มขึ้น ฉายสีหน้าความดีใจออกมารู้สึกถึงความหมุนเวียนของภาพตรงหน้าอีกครั้งเมื่อพึ่งหายไปไม่นานแต่ตอนนี้มันกลับเกิดขึ้นอีกครั้งจนเธอลุกขึ้นยืนแทบไม่ไหว"โธ่เว้ย! หนีสิว่ะ" ชายหนุ่มสบถออกมาเสียงดังลุกขึ้นยืนเต็มคงามสูงหมายจะวิ่งออกไปอีกทางของโกดังร้างแห้งนี้"หึ! จะไปไหน" เสียงหนาของคีรินเอ่ยขึ้นดักอยู่ที่ทางออกของประตูที่รามหัวหน้าแก็งค์หงส์ดำหวังจะหนีออกไป พร้อมกับลูกน้องนับสิบคนจ่อปืนขึ้นอย่างไม่ได้นัดหมายเขาชะงักแล้วหันเหจะวิ่งไปอีกทางด้วยความรวดเร็ว แน่นอนว่าคราวนี้ธาวินยืนรอดักเขาไว้อยู่แล้ว"พี่วิน" เสียงเล็กเรียกออกไปราวกับคนกำลังจะหมดแรง หรี่ตาลงเพราะความหนักอึ้งของ

"ถ้าเรื่องวันนี้รู้ถึงตาวิน รู้ใช่มั้ยว่าจะเป็นยังไง" เสียงทรงพลังของปิ่นเอ่ยบอกกับลูกน้องทั้งหมดที่ยืนรวมตัวตามคำสั่งของเธอ "จะจัดฉากยังไงก็ช่าง" เมื่อจบประโยคนั้นของปิ่นก็จับมือเล็กของเพียงขวัญออกมาจากบ้านหลังใหญ่นั้นทันที "เราจะไปไหนเหรอคะ" หญิงสาวร่างบางเอ่ยถามเมื่อพาตัวเองเข้ามานั่งในรถหรูที่กำลังแล่นออกไปบนถนนเส้นใหญ่ที่คุ้นตา "ไปบ้านหนู" ปิ่นตอบออกไปเสียงเรียบ "คะ?" หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อได้ยินคำตอบนั้น "แม่จะจัดการทั้งหมดเอง หนูไม่ต้องกลัว" หญิงวัยกลางคนตอบพร้อมกับยื่นมาจับมือของเธอที่นั่งประสานมือแน่นด้วยความกลัวที่ถาโถมเข้ามา "แม่แค่อยากจะไถ่โทษหนูแทนลูกชายเลวๆ ของแม่ สักวันพวกท่านก็ต้องรู้" หญิงวัยกลางคนเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ที่เป็นรอยยิ้มแรกตั้งแต่ได้เจอกับเธอ "ค่ะ" รถหรูแล่นเข้ามาจอดในบ้านของเธอในเวลาต่อมาตามด้วยร่างบางของผู้หญิงทั้งสองคนเดินจับมือเข้าไป "เพียวขวัญ..." เสียงแม่ของเธอเดินออกมาด้วยรอยยิ้มเมื่อเห็นร่างบางของลูกตามด้วยหันไปยิ้มให้กับหญิงวัยกลางคนที่อายุเท่าๆ กันด้วยความใจดีตามปกติของเธอ "ม๊าคะ..." หญิงสาวที่จะแนะนำกับแม่ของตัวเองแต่ต้องชะ