All Chapters of FORCED LOVE พันธกานต์รัก(เลว): Chapter 41 - Chapter 50

"หมดกันมาเฟียโหด ฆ่ากับศัตรูยังไม่ถึงขนาดนี้เลย" เสียงทุ้มของคีรินที่ถูกโทรเรียกโดยการ์ดคนสนิทของธาวินที่ทนเห็นสภาพเจ้านายที่โดนว่าที่พ่อตาซ้อมโดยที่เขาไม่คิดจะสู้อะไรยืนนิ่งด้วยความจำยอม แถมยังเอ่ยห้ามไม่ให้การ์ดได้เข้ามาภายในห้องที่เป็นห้องพิเศษข้างๆ ห้องลูกชายที่เขาตั้งใจเปิดมาเพื่อมาคุยกับว่าที่พ่อตาโดยเฉพาะเพื่อไม่ให้กระทบกับคนในโรงพยาบาลและเกิดความแตกตื่น ชาญการ์ดคนสนิทที่ทำอะไรไม่ได้จึงเลือกที่จะโทรตามเพื่อนสนิทของเจ้านายหวังจะให้เอ่ยปรามเพชรที่เป็นพ่อของหญิงสาวคนรักของเจ้านายที่กระหน่ำลงมือด้วยความโกรธแค้นที่กักเก็บสะสมเป็นเวลาสามปีเต็มโดยที่ไม่คิดที่จะยั้งมือ ซึ่งเขาเข้าใจดี... เพราะทั้งหมดนั้นเขาสมควรโดนมันจริงๆ... "ถ้ากูห้ามไม่ทัน ตอนนี้คงเหลือแค่ชื่อ" คีรินส่ายหัวให้กับความบ้าบิ่นของเพื่อนที่ยอมทนให้อีกคนลงมือซ้อมโดยที่ไม่คิดหลบหนี เขาคิดอยู่เสมอว่าทั้งหมดที่เขาโดนยังเทียบไม่ได้กับที่ทำไว้กับหญิงสาวด้วยซ้ำ หวังว่าครั้งนี้จะทำให้ว่าที่พ่อตาลดความโกรธลงได้บ้าง "เบาๆ...เจ็บ" ธาวินเอ่ยบอกกับเพื่อนสนิทที่กำลังนั่งทำแผลให้เขาภายในห้องพิเศษข้างๆ ห้องลูกชาย ที่เมื่อว่าที่พ่อตา

"เดี่ยวพี่รีบกลับมา" ใบหน้าคมโน้มลงไปกดประทับที่หน้าผากมนของหญิงสาวที่รักที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงขนาดกลางภายในห้องพักฟื้นของลูกชาย เอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับลูบผมของหญิงสาวจ้องมองใบหน้าเรียวอยู่นาน เพราะมันเป็นทางเดียวที่เขาจะได้อยู่ใกล้และสามารถจับต้องตัวเธอได้มากขนาดนี้นั้นคือตอนที่เธอไม่รู้สึกตัว"พ่อค้าบ" เสียงเล็กของเด็กชายดังขึ้นทำให้ร่างหนาผละออกจากหญิงสาวที่รักแล้วเดินไปหาผู้ที่เป็นดั่งดวงใจอีกคนหนึ่งที่มองเขาตาแป๋ว"ว่าไง?...ทำไมตื่นเช้าได้ล่ะหื้ม..." เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับลูบหัวเด็กน้อยด้วยความเอ็นดูและความรักอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน เขาไม่เคยอ่อนโยนกับใคร ไม่เคยต้องใช้ความใจเย็นขนาดนี้มาก่อนด้วยซ้ำ ซึ่งตอนนี้กลับต้องพ่ายแพ้ให้สองแม่ลูกทั้งสองอย่างราบคาบ...นี่สินะสัญชาตญาณความเป็นพ่อ"พ่อจะไปไหน" เด็กชายถามพร้อมกับจับมือผู้เป็นพ่อแน่นราวกับกลัวว่าพ่อของตัวเองนั้นจะหายไปได้สะตอนนี้"พ่อต้องไปทำงาน" เสียงทุ้มเอ่ยตอบคำถาม ทำให้เด็กชายที่ได้ยินมุ่ยหน้าออกมาตามประสาเด็กที่โดนขัดใจ"แลกกับเลโก้ที่ลูกอยากได้..." ใบหน้าคมที่ลอบมองหน้าลูกชายตัวเองจึงตอบอย่างเอาใจ เขาสามารถห

"วอม กลับกับแม่" เสียงเล็กหลังจากที่รถสปอร์ตราคาแพงจอดเทียบที่หน้าบ้านหลังใหญ่ของธาวินที่เธอเคยอยู่เมื่อสามปีที่แล้ว ยื่นมือไปจับที่มือเล็กของเด็กชายหมายจะเดินออกไปด้วยท่าทางที่ไม่สบอารมณ์อย่างมาก"ผมไม่กลับ ผมจะอยู่กับพ่อ" เด็กชายเอ่ยตอบมารดาพร้อมกับวิ่งไปหลบหลังของผู้เป็นพ่อด้วยท่าทางงอแง จับที่ชายเสื้อแน่น"วอม อย่ามาดื้อกับแม่ แม่ยอมลูกมาเยอะแล้วนะ" หญิงสาวมองไปที่ร่างเล็กนิ่งสายตาดุดัน ครั้งนี้ยังไงเธอก็ไม่ยอมตามใจลูกเป็นแน่ เธอจะไม่เอ่ยห้ามเลยถ้าพ่อแท้ๆ ของเขาจะไปมาหาสู่กับลูกที่บ้านหลังใหญ่ของเธอ แต่ถ้าต้องให้ลูกกับเธอต้องมาอยู่ที่นี่แน่นอนว่ายังไงเธอไม่ยอม"เพียงขวัญอย่าใช้อารมณ์กับลูก ลูกกลัวหมดแล้ว" ธาวินตอบพร้อมกับนั่งยองๆ อุ้มลูกชายมาอยู่ในอ้อมกอดกว้างของตัวเองลูบหัวเด็กชายที่ก้มหน้าหงุดไม่ยอมสบสายตาใคร"เพราะคุณทำให้ลูกฉันเป็นแบบนี้ ส่งลูกมา" ร่างเล็กพยายามเขย่งเท้าหมายจะแย่งเด็กชายจากอ้อมกอดของเขา แต่ชายหนุ่มเร็วกว่าเบี่ยงตัวหลบแล้วรีบหันหลังเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ทันที"ฮึก...เอาลูกมา" เธอกึ่งวิ่งกึ่งเดินตามชายหนุ่มพร้อมกับน้ำสีใสที่เริ่มรินไหลออกมา นี่คือสิ่งที่เธอกลั

"เข้ามาทำไม แล้วเข้ามาได้ยังไง" เสียงล็กของเพียงขวัญที่พึ่งจะเดินออกจากห้องน้ำเตรียมจะนอนเอ่ยทักท้วงคนตัวโตที่เดินเข้ามาในห้องเธอหน้าตาเฉย ทั้งที่เธอจำได้ว่าเธอล็อคประตูไว้แน่นหนาเพราะกันคนเจ้าเล่ห์แบบเขา แต่แล้วหญิงสาวร่างบางก็ต้องชะงักเมื่อเลื่อนใบหน้าไปมองเด็กชายที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหลังผู้เป็นพ่อทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ได้นะ"พี่เข้ามาหาลูก" ใบหน้าคมตอบอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรอุ้มเด็กชายไว้ในอ้อมอกแกร่งแล้วเดินผ่านเธอไปนอนลงบนเตียงกว้างทำไมตอนนี้ฉันถึงรู้สึกว่าฉันเลือกผิดไปนะราวกับตอนนี้เขากำลังใช้ลูกเป็นข้ออ้างในการเข้ามาในห้องและดูเหมือนว่าลูกชายเพียงคนเดียวของทั้งสองคนก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี"นี่!… ออกไปเลยนะ" ร่างบางเอ่ยบอกคนหน้ามึนตรงหน้า"ชู่ว…ลูกกำลังจะนอน" คนตัวโตตอบพร้อมกับรอยยิ้มเปื้อนใบหน้า น้ำเสียงกวนประสาทของเขายิ่งทำให้เธอไม่พอใจมองคนตรงหน้านิ่ง"แม่ครับ…" เด็กชายเอ่ยเรียกผู้เป็นแม่แล้วตบไปที่ที่นอนข้างเขาอีกฝั่ง ธาวินลอบยิ้มพอใจออกมากับการกระทำของลูกชายโดยที่เขาไม่ต้องทำอะไร เพียงขวัญยังคงยืนนิ่งมองค้อนตัวโตอยู่อย่างนั้น เจ็บใจที่ตัวเองทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้"มาสิเ

"ฟังพี่ พี่รักเธอ รักเธอตั้งแต่ตอนนั้นตอนที่พี่เอาแต่ทำร้ายเธอ พี่ขอโทษ ขอโทษสำหรับทุกอย่างที่พี่ทำลงไป พี่ไม่รู้ว่าพี่รักเธอไปตอนไหน ตอนที่เธอหายไปพี่ถึงรู้ว่าพี่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเธอ เธอทำให้พี่แทบบ้าตายรู้ไหม""หยุดพูดเดี่ยวนี้นะ ไม่อยากฟังแล้ว" ฉันใช้มือเล็กปิดไปที่ปากหนาของคนตรงหน้าที่ไม่รู้นึกบ้าอะไรถึงร่ายยาวพูดกับฉันรวมไปถึงสีหน้าที่อ่อนโยนนี่ดูไม่ใช่เขาเลย ทั้งที่ปกติแล้วเขาแทบจะไม่พูดยาวๆ ขนาดนี้กับฉันด้วยซ้ำ แถมคำพูดพวกนี้ยิ่งทำให้ใบหน้าของฉันร้อนผ่าวอย่างนึกเขินกับทุกประโยคที่เขาตั้งใจพูดออกมาเพียงขวัญเธอต้องตั้งสติ!ลืมในสิ่งที่เขาทำกับเธอแล้วหรือไง"ทำไม เธอเขินเหรอ" เขาที่เห็นฉันชะงักนิ่งไปก็จับมือฉันออกแล้วเอ่ยถามด้วยประโยคและน้ำเสียงจับผิดฉัน "ไม่ ง่วงจะไปนอน ปล่อย" ฉันสะบัดหน้าหนีแล้วแกะมือปลาหมึกของเขาที่รัดแน่นอย่างกับงูเหลือมที่ฉันแกะยังไงก็แกะไม่ออก"เรายังคุยกันไม่จบเลยนะ""มะ…ไม่มีอะไรต้องคุยแล้ว" ให้ตายเธอฉันอยากจะตีหัวตัวเองให้สลบไปสะตอนนี้เลย ทำไมฉันต้องเสียงสั่นขนาดนี้ด้วยนะทั้งที่พยายามทำตัวให้ปกติที่สุดแล้ว"พี่ต้องทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธ พี่ยอมทุกอย่าง…