All Chapters of FORCED LOVE พันธกานต์รัก(เลว): Chapter 61 - Chapter 70

"ยังไม่หายงอน?" ฉันเดินผ่านร่างสูงของพี่คีรินแล้วไปนั่งรวมกับน้ำฟ้าและพะพายที่นั่งคุยกันอยู่แล้ว โดยที่ฉันได้ยินประโยคนั้นของพี่คีรินที่เอ่ยถามคนตัวสูงที่เดินตามฉันออกมาหย่อนตัวนั่งข้างเพื่อนเขา ฉันก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยินคำถามนั้นก่อนที่จะหย่อนตัวนั่งลงใกล้น้ำฟ้า"อือ ไม่ยอมคุยทั้งคืน" คนตัวสูงตอบพร้อมกับหันหน้ามามองฉัน ฉันก็เมินทำเป็นไม่สนใจ ซึ่งในตอนเช้าเมื่อวานพวกเราคุยกันแล้วว่าจะจัดปาร์ตี้บาร์บีคิวกันแต่เพราะหนุ่มๆ ทั้งหลายที่ต่างพากันลงโทษทำให้แผนของพวกเราต้องล้มเลิกไปแล้วเปลี่ยนเป็นวันนี้แทน ถามว่าทำไมต้องล่ม...เหอะ!...แค่ฉันจะเดินเข้าห้องน้ำยังต้องให้คนตัวสูงอุ้มเข้าไปเลย ไอขาเจ้ากรรมของฉันมันสั่นจนฉันแทบลุกยืนไม่ได้ด้วยซ้ำ เพราะแบบนี้ไงฉันถึงโกรธเขา...ฉันไม่ได้ผิดร้ายแรงขนาดนั้นสักหน่อย แค่ใส่ชุดโชว์หุ่นนิดหน่อย ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย"สมน้ำหน้าไอควาย เมียตัวเล็กนิดเดียว ทำอะไรไม่ดูแรงตัวเอง" ใช่ฉันอยากจะด่าเขาไปแบบนั้นแหละ แต่มันทำไม่ได้ไง... ฉันก็ฉายรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยกับคำพูดที่ถูกอกถูกใจของพี่คีรินก่อนที่จะฉันจะทำหน้าบึ้งลงแล้วสะบัดหน้าหนีเพราะตอนนี้คนตัวสูงกลับหันมาจ้อ

"พี่ไม่ไหวแล้ว ขอได้ไหมครับ"เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ้อนและเว้าวอนเพราะตอนนี้เหมือนเธอกำลังจะทำให้แก่นกลางของเขาพองตัวขึ้นอีกครั้งหลังจากที่รับรสสัมผัสของคนรักตัวเล็ก"ไม่ได้ค่ะ หนูยังไม่หายเจ็บเลย" เธอตอบชายหนุ่มไปตามตรงเพราะยังรู้สึกเจ็บแสบไปบริเวณแก่นกลางของเธอที่ถูกเขาทำโทษไปเมื่อวาน"หนู...มันไม่ไหวแล้ว" เขาตอบพร้อมกับกุมมือเล็กมาไว้ที่แก่นกายของเขาที่พร้อมอยากจะปลดปล่อยออกมาเต็มที"...พี่จะไม่ทำแรง...นะครับ" คนตัวสูงยังคงพูดขอร้องร่างเล็กพร้อมกับมือที่วนไปลูบไล้ตามร่างกายของเธออย่างห้ามไม่ได้"ไม่เอาค่ะ ไม่ไหวก็ไปเข้าห้องน้ำสิคะ" เธอจับมือหนาแล้วล็อคมือเขาไม่ให้ลูบไล้ไปทั่วเรือนร่างของเธอ"หนู...รอบเดียว นะครับ" "..." เงียบ"นะครับ พี่จะไม่ทำแรง" สายตาคมจ้องมองเธออย่างเว้าวอน"เชื่อได้เหรอคะ" ใบหน้าเล็กมองหน้าคนรักอย่างไม่เชื่อในคำพูดของเขา"ครับ นะครับ...หนู..." แม้ว่าปากจะยังคงถามแต่มือของเขาสะบัดออกจากเกาะกุมของหญิงสาวแล้วซุกไซร้ไปที่ซอกคอขาวเนียนด้วยความต้องการ"อือ ก็ได้" แล้วร่างเล็กก็ตอบทำให้ใบหน้าคมผุดยิ้มพึงพอใจกับคำตอบของเธอก่อนที่จะไล่ฝ่ามือหนาเลื่อนมาจับ

"แม่ค้าบบ!" ฉันเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ของตัวเองแล้วมุ่งตรงเข้าไปหาลูกชายตัวแสบที่กำลังนั่งเล่นอยู่กับตายายของเขาด้วยท่าทีอ่อนล้า ก่อนที่จะหย่อนตัวลงกอดลูกชายฉันแน่น ท่ามกลางความงุนงงของป๊าม๊าฉันทั้งสองคน"อ้าว...ขวัญลูก แล้วธาวินล่ะ ทำไมหนูถึงกลับมาคนเดียว" ม๊าฉันเอ่ยขึ้นทำให้ฉันผละออกจากลูกชายแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองตามเจ้าของคำถามแล้วเบือนหน้าไปอีกทาง"..." ฉันเม้มริมฝีปากแน่นเข้าหากันไม่กล้าแม้แต่จะสบตาป๊ากับม๊า "มันทำหนูเสียใจอีกแล้วใช่ไหม ผมบอกแล้วว่าอย่าให้ลูกไป เป็นไงล่ะ ดูหน้าลูกตอนนี้สิ ไม่ต้องไปอยู่บ้านมันแล้ว หนูกับหลานป๊าเลี้ยงของป๊าได้" แล้วป๊าก็ฉันก็ร่ายยาวออกมาด้วยท่าทางโกรธแค้น นั้นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกผิดขึ้นมากกว่าเดิม เขาไม่ได้ทำอะไรฉันเลย...เป็นฉันเอง ฉันเองที่เป็นคนทำเขา..."คุณฟังลูกก่อนสิ ลูกยังไม่ทันพูดอะไรเลย" ม๊าฉันหันไปดุป๊าที่ฟึดฟัดโมโหทั้งที่ฉันยังไม่ได้เล่าอะไร แต่ใบหน้าฉันคงจะเศร้าหมองจนทั้งสองคนดูกันออก"ยังต้องฟังอะไรอีก ถ้ามันดีจริง ป่านนี้มันคงตามลูกเรามาแล้ว" ป๊าฉันก็ยังโมโหไม่หาย"ขวัญว่าไงลูก...เกิดอะไรขึ้น" ม๊าฉันก็ไม่สนใจ ยังคงหันมาถามฉัน จนตอนนี้ฉัน

"เข้าข้างในก่อน" ฉันที่ขับมาถึงบ้านหลังใหญ่ของพะพายแล้วเดินลงมาจากรถตรงเข้าไปสวมกอดร่างบางของเพื่อนสนิทที่ยืนรอฉันอยู่แล้วด้วยน้ำตาที่ยังคงรินไหลอยู่ตลอดทางการขับรถ มือบางของเพื่อนยกขึ้นมาลูบหัวฉันด้วยความอ่อนโยนก่อนที่เอ่ยบอกกับฉัน"อืม" ฉันกับพะพายก็เดินเข้าบ้านก่อนที่จะหย่อนตัวนั่งลงที่โซฟาหรูของบ้านเพื่อน"หยุดร้องได้แล้ว กูได้ยินมึงร้องแบบนี้มาตลอดทางแล้วนะ" พะพายที่นั่งอยู่ข้างฉันบอกพร้อมกับเช็ดน้ำตาที่เต็มพวงแก้มเพื่อต้องการปลอบใจ แต่มันกลับไม่เป็นแบบนั้นเลย ยิ่งพยายามปลอบมากเท่าไหร่ ฉันยิ่งอยากจะร้องมากเท่านั้น"ขวัญ...เกิดอะไรขึ้น เล่าได้ไหม" ฉันเงยหน้าไปมองเพื่อนทั้งน้ำตาก่อนที่จะพยักหน้าให้แล้วเล่าเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น"ฮึก...กูคิดแค่ว่ากูอยากให้เขาเจ็บแบบกูบ้าง" ฉันประสานมือเข้าหากันแน่น "เฮ้ออ...ไม่ต้องร้องแล้ว""แล้วนี่คือหาพี่วินไม่เจอใช่ไหม" พะพายถอนหายใจยาวทั้งที่มันพยายามเตือนฉันแล้ว แต่ฉันก็ยังทำมัน..."กูไม่รู้ว่าต้องไปหาเขาที่ไหน ฮึก...กูตันไปหมดแล้ว" ฉันตอบ"ไปที่บริษัทหรือยัง บางทีเขาก็อาจจะไปทำงานปกติของเขาก็ได้"ฉันส่ายหัวให้เพื่อนเป็นคำตอบ เพราะฉันไม่รู้

"พ่อมาแล้ว!" แล้วเสียงเล็กก็เรียกพร้อมกับวิ่งมาหาพ่อของตัวเองที่พึ่งจะแยกกันแค่วันเดียว ลูกฉันก็ทำเหมือนไม่ได้เจอกันเป็นปีอย่างนั้นแหละ "โอ๊ะ!...ซี๊ดดด..." แล้วพี่ธาวินก็ต้องร้องออกมาเมื่อตัวแสบนั้นวิ่งไปกอดแล้วชนแผลของเขาเข้าอย่างจังจนฉันไม่ทันจะเอ่ยห้ามปรามลูก ฉันได้แต่เบิกตากว้างตกใจแล้วรีบประคองคนตัวสูง จนเด็กชายตัวแสบก็เผยสีหน้างุนงงไปกับเหตุการณ์นี้เพราะเจ้าแสบมักจะทำแบบนี้ทุกครั้งที่เจอกัน แต่ต้องแปลกใจเมื่อรู้ว่าวันนี้พ่อของเขานั้นเกิดอาการแปลกไป"อ้าวลูก...เป็นอะไร ทำไมหน้าซีดแบบนั้นล่ะ" ม๊าฉันที่เดินตามเจ้าแสบมาก็เอ่ยถามคนตัวสูงด้วยสีหน้าท่าทีตกใจ ฉันจึงประคองคนตัวสูงเดินไปนั่งที่โซฟากว้างที่มีป๊าฉันนั่งอยู่แล้ว ตามด้วยม๊าและเจ้าแสบที่เดินตามเข้ามา"สวัสดีครับ" พี่ธาวินไหว้ทักทายป๊าม๊าฉันแล้วค่อยๆ นั่งลงโดยที่มีฉันคอยตามช่วยไม่ห่าง"อืม" ป๊าฉันก็รับไหว้แบบตึงๆ แล้วมองเขานิ่ง"เป็นอะไรมาลูก...แล้วสองคนดีกันแล้วใช่ไหม" ม๊าฉันถาม"เกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยครับ" พี่ธาวินชิงตอบเพราะครอบครัวฉันไม่รู้ว่าเบื้องหลังเขาทำงานอะไรรวมถึงฉันด้วย ฉันรู้แค่ว่าเขาเป็นมาเฟียที่ต่างประเทศแล้วก็ไ