All Chapters of นางร้ายป่วนรักคาสโนว่า: Chapter 21 - Chapter 30

ทันทีที่ทั้งสองลงจากรถ นักข่าวที่รออยู่บริเวณหน้างานก็วิ่งกรูกันเข้ามาล้อมวง ซึ่งออสตินที่ไม่รู้มาก่อนว่าจะมีนักข่าวเยอะขนาดนี้ก็ชักสีหน้าไม่พอใจทันที ต่างจากโมนาที่ยิ้มแย้มกับนักข่าว เธอดีใจและคิดไว้แล้วว่านางเอกดังระดับเธอ จะต้องมีนักข่าวมารอสัมภาษณ์ ยิ่งช่วงใกล้ละครจะออนแอร์แบบนี้ "ไม่ทราบว่าวันนี้น้องโมนามางานกับใครคะ" "เอ่อคือ...ออสตินคือลูกชายของบริษัทที่เป็นสปอนเซอร์หลักของละครเรื่องใหม่ค่ะ" "แล้วแบบนี้เรียกได้ว่ากำลังคบหาดูใจกันอยู่หรือเปล่าคะ" นักข่าวถามเข้าประเด็นทันที การเป็นนักข่าวสายบันเทิง ต้องเล่นข่าวเรื่องความสัมพันธ์แบบชู้สาว ข่าวถึงจะขายดี "ตอนนี้เราสองคนเป็นเพื่อนกันค่ะ" โมนาตอบแบบปลายเปิด เป็นการตอบที่ทำให้ทุกคนได้ไปคิดต่อกันเอง แล้วเธอก็รู้ว่าหลังจากนี้ นักข่าวจะเล่นข่าวนี้ของเธอไม่เลิก ซึ่งเป็นความต้องการของเธออยู่แล้ว ส่วนออสตินที่ได้ยินโมนาตอบแบบนั้น เขายิ่งพอใจ เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะไม่รู้ว่าเธอตอบแบบนั้นไปเพื่ออะไร จึงหันไปส่งสัญญาณกับอธิให้ช่วยพาเขาออกจากสถานการณ์ตอนนี้ อธิจึงหันไปเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัยของโรงแรม ให้มาจัดการกลุ่มนักข่าวที

อ๊อก! อ๊อก! อ๊อก! ไม่นานลาวาขาวขุ่นก็ถูกฉีดอัดเข้าไปในโพรงปากนุ่ม มันมากมายเสียจนมีบางส่วนไหลย้อยออกมาเลอะเนินอกอวบของเธอ "อึก อ๊าสส โอ้ววว" คนตัวสูงเชิดหน้าคำรามเสียงดังหลังการปลดปล่อย ก่อนจะค่อย ๆ ดึงเอ็นร้อนออกจากปากของเธอ “ทำไมนายไม่บอกว่าจะปล่อยในปาก” นินิวเอามือฟาดอกแกร่งของเขา เธอไม่รู้และไม่ทันตั้งตัวว่าเขาจะกระแทกเอ็นร้อนของเขาจนสุดลำ กระทุ้งลำคอเธอจนหายใจแทบไม่ออก อีกทั้งยังฉีดน้ำกามของเขาเข้าลำคอเธอจนเกือบสำลักออกมา “น้ำเธอฉันยังกินได้เลย ทำไมน้ำฉันเธอรังเกียจหรือไง” “รังเกียจบ้าบออะไร ฉันจะหายใจไม่ออกต่างหาก อยากให้ฉันตายเหรอ” “โทษที ที่ของฉันมันใหญ่ไปหน่อย” ท่าทางภูมิอกภูมิใจของเขา ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาทันที ก่อนจะเห็นเขาล้วงเอากล่องถุงยางออกมาจากใต้หมอน เห็นแบบนั้นเธอก็ทำตาโตทันที“เอามาไว้ตั้งแต่ตอนไหน” “ตอนกลับมาไงที่เธอหลับอยู่” “เชื่อแล้วว่านายมุ่งแต่เรื่องนี้จริง ๆ ฉันก็หลงคิดว่านายลืมไปแล้วเสียอีก” ออสตินใช้ปากฉีกซองถุงยาง ก่อนจะสวมครอบทับลงไปที่แก่นกายใหญ่แข็งคัดของตัวเอง“จะลืมได้ยังไง วันนี้ทั้งวันฉันเอาแต่คิดถึงร่องเธอจนไม่เป็นอันทำงานเลย

นินิวกลับถึงคอนโด ก็รีบเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำทันที ถึงแม้ตาแทบจะปิดแต่ผู้หญิงรักความสะอาดแบบเธอ ก็ต้องฝืนตัวเองไปอาบน้ำก่อนนอนให้ได้ อีกทั้งเครื่องสำอางที่แน่นหน้าตอนนี้ เธอก็ต้องล้างออกให้หมด เธอใช้เวลาอาบน้ำนานพอสมควร ตอนที่เปิดประตูออกจากห้องน้ำ สายตาก็เหลือบไปเห็นออสตินนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงด้วยท่าทีสบาย ๆ เขาทำราวกับว่าห้องนี้เป็นห้องของเขาไม่ใช่ของเธอ "ฉันหิวแล้วอ่ะ สั่งข้าวมากินกันดีกว่า" "ฉันกินสลัดของพี่แจงบนรถตู้มาแล้ว" เธอตอบด้วยสีหน้าราบเรียบ ไม่แสดงความรู้สึกใด ๆ เดินตรงเข้าไปในห้องแต่งตัว เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนลายการ์ตูนแบบที่เธอชอบมาสวมใส่ ก่อนจะเดินออกจากห้องแต่งตัวมานั่งที่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งเพื่อทาครีมบำรุง "แต่ฉันหิว" "หิวนายก็สั่งข้าวมากินสิ" ออสตินขยับตัวลุกขึ้นนั่งที่ปลายเตียง จ้องมองหญิงสาวที่กำลังหยิบครีมต่าง ๆ มาประโคมบนหน้าของเธอ"ทำไมเธอไม่อ่านข้อความฉัน" "แล้วทำไมนายต้องส่งมา นายกับฉันยืนห่างกันไม่ถึงสามเมตรเลยนะ เดินมาไม่ง่านกว่าเหรอ" "ก็ตอนนั้นฉันกำลังคุยเรื่องงานกับทีมงานอยู่ เธอก็เห็น" "ก็รอให้คุยเสร็จก่อนสิ แล้วค่อยเดินมาคุย" ชายหน

เสร็จสิ้นการถ่ายทำที่โรงพยาบาล พรุ่งนี้กองถ่ายจะยกกองไปถ่ายที่บ้านหลังใหญ่ เป็นบ้านของพระเอกของเรื่องอย่างขุนเขา หลังจากเลิกกอง ระหว่างที่ขุนเขากำลังเดินไปขึ้นรถตู้ของผู้จัดการส่วนตัว สายตาคมของเขาเหลือบไปเห็นอัญชันเดินแกมวิ่งเข้าไปยังตึกผู้ป่วยในของโรงพยาบาล หัวคิ้วขมวดกันด้วยความสงสัย การแต่งตัวของเธอบ่งบอกว่าเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ทำให้เขายิ่งสงสัยว่าเธอเดินเข้าไปในตึกผู้ป่วยในทำไมเวลานี้ ในเมื่อตอนนี้ทีมงานทุกคนต่างแยกย้ายและเคลียร์สถานที่กันแล้ว จะว่าไปสองสามวันที่ผ่านมาเขาก็เห็นเธอเดินไปทางตึกผู้ป่วยในหลายครั้ง บางครั้งก็เป็นในระหว่างถ่ายทำ แต่ทว่าตอนนั้นเขาไม่สนใจ เพราะเป็นช่วงที่ยังมีการถ่ายทำที่นี่อยู่ แต่ทำไมวันนี้เขาเกิดอยากจะรู้ขึ้นมาว่าเธอเข้าไปในตึกนั้นทำไมทั้งที่เลิกกองไปแล้ว “เดี๋ยวผมกลับเองครับ” “จะไปไหนขุน?” “ผมเห็นเพื่อนนะครับ ขอไปหาหน่อยนะ“เขาบอกผู้จัดการก่อนจะหยิบหมวกแก๊ป ผ้าปิดจมูกใส่และเดินลงจากรถทันที ขาเรียวยาวรีบวิ่งให้ทันร่างเล็กของอัญชันที่เขาเห็นหลังเธอไว ๆ เดินเข้าไปลิฟท์ แต่ทว่าเขาไม่ทันขึ้นลิฟท์ตัวเดียวกับเธอ เลยหยุดรอดูเลขชั้นที่เธอขึ้

หลังจากถ่ายละครเสร็จ วันนี้เลิกกองถ่านค่อนข้างดึก ตอนนี้เป็นเวลาเกือบสามทุ่มแล้ว นินิวเลยบอกคนขับรถตู้ของพี่แจงที่มารับเธอให้แวะร้านข้าวต้มเจ้าประจำข้างทาง เพราะถ่ายละครลากยาวตลอดช่วงบ่าย ทำให้เธอรู้สึกหิวมากกว่าทุกวัน "เอาเหมือนเดิมนะคะเฮีย” เฮียเจ้าของร้านพยักหน้าเข้าใจ แต่ทว่ายังคงจ้องหน้าเธอไม่หยุด เหมือนมีอะไรอยากจะพูดกับเธอ “มีอะไรหรือเปล่าคะ เห็นเฮียมองหน้าหนูแปลก ๆ" เฮียเจ้าของร้านทำสีหน้าหนักใจ เพราะไม่รู้ว่าเรื่องนี้ควรถามออกไปหรือเปล่า แต่เพราะไม่อยากให้ลูกค้าประจำที่เขาเอ็นดูเหมือนลูกหลานอย่างนินิวต้องถูกอีกฝ่ายหลอกเลยตัดสินถามออกไป “ผู้ชายที่มากับเราครั้งก่อน เขาเป็นแฟนเราหรือเปล่า” “เฮียถามทำไมคะ มีอะไรบอกหนูได้เลยค่ะ หรือว่าเขามาค้างค่าอาหารเฮีย เดี๋ยวหนูจ่ายให้เองค่ะ”นินิวรีบหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าสะพาย เพราะคิดว่าออสตินมาทานข้าวแล้วไม่มีเงินสดจ่ายเฮียเจ้าของร้าน “ไม่ใช่หนู วันก่อนเขามาทานข้าวที่นี่ดึกแล้ว น่าจะเกือบห้าทุ่ม เขามากับผู้หญิงท่าทางดูดี แต่นิสัยน่าจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่” นินิวชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติ“เป็นเพื่อนร่วมงานกันค่ะ” “อ๋อเห