All Chapters of นางร้ายป่วนรักคาสโนว่า: Chapter 31 - Chapter 40

"พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้านนะ" นินิวเอ่ยบอกออสตินขณะที่กำลังนอนกอดก่ายกันบนที่นอน หลังจากเธอโดนเขารังแกในห้องน้ำไปหลายยก "เธอพักกองเหรอ?" "อืม สามวัน" "ฉันก็เหงานะสิ เธอไม่อยู่"กิจวัตรประจำวันของเขาตอนนี้คือทำงานที่บริษัท เลิกงานหรือมีเวลาว่างไปกองถ่าย ตอนเย็นก็มาขลุกอยู่คอนโดนินิว เป็นแบบนี้จนเขารู้สึกชินไปแล้ว พอรู้ว่าจะไม่ได้เจอหน้าเธอสามวัน ไม่ได้นอนกอดกันแบบนี้ ก็รู้สึกใจโหวง ๆ ทันที "งานนายก็มีให้ทำ อีกอย่างกองถ่ายไม่ได้หยุดเสียหน่อย คนอื่นยังมีคิวถ่าย" "ที่ฉันไปกองถ่ายทุกวัน ไม่ได้ไปเพราะเป็นสปอนเซอร์ ฉันไปเพราะอยากเห็นหน้าเธอ" "แหวะ!! หยุดพูดอะไรเลี่ยน ๆ สักทีเหอะ" "เลี่ยนตรงไหน เธอยังไม่ชินที่ฉันพูดแบบนี้อีกเหรอ ฉันเลี่ยนได้กว่านี้อีกนะ ถ้าเธออยากฟัง" เขาเอาหน้าไปซุกตรงอกอวบของเธอ"ถ้าทนคิดถึงไม่ไหว ขอไปหาได้หรือเปล่า" "นายกล้าไปเหรอ อีกอย่างบ้านฉันก็ไม่ได้สบายเหมือนที่นี่ด้วย เป็นบ้านหลังเล็ก ๆ แถวชานเมืองเองนะ คงไม่เหมาะกับฐานะเศรษฐีรวยล้นฟ้าแบบนายหรอก" นินิวเอ่ยบอกเขาไปตรง ๆ ถึงเธอจะทำงานหาเงินได้มากแค่ไหน แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ได้ต้องการบ้านหลังใหญ่โต เธอเสนอจะซื้อให้ท่า

“อีตาบ้า!! นายมันชอบทำให้ฉันอาย”มือเล็กยกขึ้นทุบอกแกร่งชายหนุ่มรัว ๆ เพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายของตัวเอง “อายอะไร คนเป็นแฟนกันแสดงความรัก มันน่าอายตรงไหนนิว อีกอย่างฉันก็อยากทำแบบนี้กับเธอมาตั้งนานแล้ว ไม่ต้องหลบ ๆ ซ่อน ๆ อยู่แต่ในคอนโด มันน่าตื่นเต้นดีออกนะ เธอว่าไหม” “ตื่นเต้นกับผีนะสิ นู่นนายเห็นไหม พ่อกับแม่ฉันก็ออกมายืนมองอยู่ด้วย อีกอย่างพวกท่านก็ยังไม่รู้เลยว่าฉันมีแฟน” ออสตินมองไปด้านหลังของนินิว เห็นพ่อกับแม่ของเธอยืนอยู่ตรงหน้าบ้านจริงและกำลังมองมาทางนี้พอดี เขาเลยรีบยกมือไหว้ท่านทั้งสองคนเพื่อฝากตัวเป็นลูกเขยทันที “ไม่เข้ามาคุยกันในบ้านล่ะนิว” เป็นนิสาที่เดินเข้ามาถาม เพราะไม่อยากให้ลูกสาวยืนพูดคุยกับผู้ชายตรงหน้าบ้าน ถึงยังไงนินิวก็เป็นดารามีคนรู้จักหน้าตาไม่น้อย "แล้วพ่อหนุ่มคนนี้เป็นใครล่ะ" ประโยคนี้เธอหันมาถามชายหนุ่มรูปร่างหน้าตาดี ที่ยืนยิ้มแป้นมองเธออยู่ การแต่งตัวและรถที่ขับบ่งบอกถึงฐานะทางบ้านที่ไม่ธรรมดา "ผมเป็นแฟนนิวครับ" "ตายแล้ว!! จริงเหรอนิว" นิสายกมือขึ้นทาบอก ด้วยไม่อยากเชื่อว่าลูกสาวของเธอจะเปิดใจยอมรับผู้ชายคนไหนเป็นแฟน โดยเฉพาะผู้ชายที่หน้าตาแล

โรงพยาบาล อัญชันนั่งเหม่อลอยอยู่ตรงระเบียงห้องพักฟื้นผู้ป่วย มองออกไปยังแสงอาทิตย์เบื้องหน้าที่กำลังลาลับขอบฟ้าค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีส้ม เหมือนกับความหวังในการรักษาแม่ของเธอค่อย ๆ ดับแสงลงเรื่อย ๆ แม่ของเธอป่วยเป็นมะเร็งปอดระยะที่สาม วันที่เธอรู้วันนั้นเหมือนโลกทั้งใบพังลงมาต่อหน้าเธอ มันเหมือนทุกอย่างดับสิ้นและหัวใจพังสลาย ไม่มีทางมีชีวิตต่อไปได้ โรคชนิดนี้นอกจากจะร้ายแรงและส่งผลกระทบต่อร่างกายมากแล้ว ค่าใช้จ่ายในการรักษายังสูงลิบลิ่วอีกด้วย ยิ่งเสาหลักของบ้านอย่างเธอ ที่เป็นเพียงนักแสดงตัวประกอบได้เงินหลักหมื่น ต้องบอกว่าปัญญาแทบจะไม่มีมารักษาแม่ตัวเองได้ เธอต้องกวาดเงินเก็บที่มีทั้งหมด ที่เก็บหอมรอมริบมาตั้งแต่เริ่มทำงานใช้ในการรักษาแม่จนหมด ยังไม่พอต้องไปหยิบยืมคนรู้จักจนเป็นหนี้ท่วมหัว ทุกวันนี้นอกจากทำงานเพื่อหาเงินรักษาแม่ เธอยังต้องใช้หนี้จนไม่มีเงินเหลือไว้ใช้จ่ายส่วนตัว เสื้อผ้าหรือเครื่องสำอางไม่ต้องพูดถึง เธอไม่เคยได้ซื้อ ไม่ว่าจะเป็นผู้กำกับละคร ทีมงาน ช่างแต่งหน้าที่สนิท เธอล้วนเคยหยิบยืมเงินพวกเขาทั้งสิ้น หมุนเงินเดือนชนเดือนไม่พอ ไปยืมเงินอีกคนมาให้อีกคน เป็นแบบนี้

อัญชันลุกขึ้นจากเก้าอี้หน้าห้องพักฟื้น หลังจากนั่งปรับอารมณ์ของตัวเองนานพอสมควรแล้ว ถึงเวลาต้องไปยอมรับความจริงกับฝ่ายการเงินว่าเธอไม่สามารถหาค่ารักษาสี่แสนมาได้ภายในวันพรุ่งนี้ ขนาดวิธีที่โง่ที่สุดคือการโทรไปขอโทษขุนเขา จะขอร้องอ้อนวอนให้เขาช่วย เธอก็ยอมทำแล้ว มันคงไม่มีวิธีไหนให้เธอทำได้อีก Rrrr Rrrr ทว่าระหว่างที่เธอกำลังก้าวขาอย่างหมดหวังไปยังฝ่ายบัญชี เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอตกใจจนแทบจะทำโทรศัพท์หล่นบนพื้น เมื่อเห็นรายชื่อจากหน้าจอโทรศัทพ์ที่โทรเข้ามาคือขุนเขา เป็นไปได้ไหมว่าเมื่อกี้เขาไม่เห็นเธอโทรไปหรือเขาไม่รู้ว่าใครโทรหาเขาเลยโทรกลับมาตอนนี้ นิ้วเรียวสั่นเทากดรับสายเขาทันที“ฮัลโหล” (เธอคงไม่ได้โทรมาถามว่าฉันกินข้าวหรือยังหรอกใช่ไหม) “ไม่ใช่ค่ะ” (ฉันคิดไว้แล้วว่าคนอย่างเธอคงไม่เป็นห่วงฉันขนาดนั้น) อัญชันหลับตาข่มความรู้สึกไม่พอใจเขา เธอรู้ว่าเขากำลังยั่วยุให้เธอโมโห เพราะเขารู้ตั้งแต่แรกว่าเธอเป็นคนโทรไป แต่เขาไม่รับและโทรกลับมาเพื่อกวนอารมณ์เธอ “ฉันรู้ว่าพี่รู้ว่าฉันโทรไปทำไม พี่จะเอายังไงพูดมาตรง ๆ เลยดีกว่าค่ะ อย่ามัวแต่อ้อมค้อมอยู่เลย” (หึ เธอนี่ตลกนะ เธอ

แกร๊ก! เสียงประตูห้องนอนเปิดออก พร้อมกับร่างเล็กในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวกำลังก้าวขาเรียวเล็กเดินมายังเคาท์เตอร์บาร์ที่เจ้าของคอนโดกำลังนั่งดื่มเหล้านอกราคาแพงอยู่เงียบ ๆ จังหวะที่สายตาคมหันมาสบตาและมองสำรวจร่างกายเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ทำให้เจ้าของร่างกายใบหน้าร้อนผ่าว มือเย็นเฉียบจนต้องเอามาจับชุดคลุมของตัวเองกระชับให้แน่นขึ้น ทั้งที่มีชุดคลุมผ้าเนื้อหนาขวางกั้น แต่ทว่าสายตาคมที่มองมา กำลังทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังเปลือยเปล่าร่างกายต่อหน้าเขา “มานั่งนี่” ชายหนุ่มขยับเก้าอี้ที่ว่างอยู่เข้ามาชิดกับเก้าอี้ตัวที่เขานั่งอยู่ คนตัวเล็กแทบจะลืมหายใจขณะก้าวขาเข้าไปใกล้ อาการอึดอัดเหมือนหายใจไม่ออกกลับมาอีกครั้ง แค่คิดว่าอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเขากับเธอ มันก็ทำให้เธอต้องพ่นลมหายใจแรง ๆ ออกมาหลายครั้ง “กลัว?” “ไม่ได้กลัวค่ะ” “ไม่ได้กลัว แล้วจากตรงนั้นถึงเก้าอี้ตัวนี้ เธอเดินเกือบชั่วโมงหนึ่งแล้วนะ” อัญชันตวัดสายตาไปมองเขาทันทีด้วยความไม่พอใจ“พี่พูดเว่อร์ไปค่ะ” “หรือถ่วงเวลาที่จะเสียตัว” “พี่เป็นคนปากเสียแบบนี้เองสินะ แล้วที่แสดงออกทำว่าตัวเองเป็นสุภาพบุรุษ พี่