Semua Bab ข้าไม่ขอรับบทเป็นนางเอกที่อ่อนแอ: Bab 21 - Bab 30

บทที่ 21ผลประโยชน์ร่วมกันเจียงเม่ยถึงกับกุมขมับเมื่อได้ยินเช่นนั้น นางเดินไปนั่งบนเก้าอี้ที่เว้นว่างเอาไว้โดยที่สวมเสื้อคลุมเอาไว้แล้ว ก่อนจะนั่งมองชินอ๋องผู้ที่แทบจะไม่สนใจสตรีนางใดเลย นอกจากนางเอกในนิยายด้วยความสับสน หรือเพราะตัวนางคือนางเอกเขาถึงได้สนใจนางเช่นนี้กันนะ แต่ว่า... ฉากที่หรงหมิงฮ่าวจะประทับใจในตัวนางเอกของเรื่องมันไม่มีแล้วนี่ เช่นนี้เพราะทำไมกันเล่า!ยิ่งคิดเจียงเม่ยก็ยิ่งไม่เข้าใจ นางจำได้ดีว่าชินอ๋องประทับใจนางเอกในนิยายด้วยเรื่องที่นางช่วยชีวิตราษฎร์จากโรคระบาด แต่นั่นมันเป็นเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นในอีกสามเดือนข้างหน้า ซึ่งตอนนั้นนางได้เป็นพระชายาขององค์รัชทายาทไปแล้ว"หรือว่าที่ข้าพูดมานั้นมันไม่จริง ถ้าหากเจ้าอยากจะเป็นพระชายาเอกขององค์รัชทายาท ข้าก็สามารถไปทูลขอเสด็จพี่ได้นะ""แต่นั่นจะทำให้ตระกูลโจวไม่พอใจนะเพคะ" เขาบ้าไปแล้วหรือ"หรือว่าเจ้าจะยอมเป็นพระชายารองของเขาเล่า"เจียงเม่ยส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เห็นด้วย "ท่านอ๋องทรงเข้าใจถูกแล้วเพคะ หม่อมฉันไม่ต้องการเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท แต่ที่หม่อมฉันไม่เข้าใจคือทำไมถึงเป็นท่านอ๋องที่เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ต่างหาก

บทที่ 23เจ้าบ่าวผู้เมามายพิธีการช่วงเช้าผ่านไปอย่างราบรื่น โดยไทเฮา ฮ่องเต้ ฮองเฮา และองค์รัชทายาทได้เสด็จมาร่วมงานแต่งงานครั้งนี้ด้วย การจัดงานนั้นช่างหรูหราราวกับเป็นงานแต่งงานของฮองเฮาเลยเชียว จ้าวจิงอี้ที่เคยรับปากกับเจียงเม่ยเอาไว้ได้ทำตามที่พระนางตรัสเอาไว้จริง ๆ งานแต่งงานของหรงหมิงฮ่าวและเจียงเม่ยถึงกับทำให้แขกเหรื่อดวงตาลุกวาวกับความอลังการ"เชิญพระชายาที่ห้องหอเพคะ" แม่สื่อพร้อมกับสาวใช้ของจวนชินอ๋องได้เข้ามาช่วยประคองเจียงเม่ยไปยังห้องหอ หลังจากทำพิธีช่วงเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจียงเม่ยที่ถูกคลุมด้วยผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวกระทำไปตามที่อีกฝ่ายชักจูง เพียงไม่นานนางก็เดินมาถึงยังห้องหอ ซึ่งตกแต่งด้วยผ้าไหมมงคลสีแดงสด "พระชายาทรงหิวหรือไม่เพคะ หม่อมฉันจะไปนำอาหารมาให้ทานรองท้องก่อนเพคะ" สาวใช้ที่ได้รับหน้าที่ดูแลเจียงเม่ยเอ่ยขึ้นด้วยความห่วงใย ด้วยรู้ดีว่าพระชายาคงจะไม่ได้ทานอะไรเลยมาตั้งแต่เช้า"เจ้านี่ช่างเป็นสาวใช้ที่ไม่รู้ความเลยนะ ท่านอ๋องยังไม่ได้เปิดผ้าคลุมหน้าและยังไม่ได้ร่ำสุรามงคลเลย แล้วจะทานอาหารก่อนได้อย่างไรกัน" แม่สื่อเอ่ยดุสาวใช้ผู้นั้นเสียงดัง"แต่ท่านอ๋องทรงรั

บทที่ 25ครั้งเดียวไม่มีจริงหรงหมิงฮ่าวดันท่อนเอ็นอันร้อนผ่าวของตน เข้าไปในร่องรักของเจียงเม่ยคราเดียวจนสุดลำโคน เป็นผลให้หญิงสาวที่เพิ่งจะเคยมีประสบการณ์เป็นครั้งแรกถึงกับเจ็บจนน้ำตาซึม ดวงหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความคับแน่นที่ทรมานนี้ นางเจ็บจนรู้สึกคล้ายว่าตนเองจะเป็นลมเสียให้ได้ ราวกับร่างจะถูกฉีกอย่างไรอย่างนั้น ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าครั้งแรกของสตรีจะเจ็บเจียนตายมากถึงเพียงนี้"อ่า... ข้าขอโทษ นี่ก็ครั้งแรกของข้าเหมือนกัน"เพราะพิษกำหนัดทำให้หรงหมิงฮ่าวหลงลืมคำเตือนของมู่กงกงไป ในตอนที่บ่าวเฒ่านำตำราวังวสันต์มาให้เขาศึกษาอย่างถ่องแท้ ครั้งแรกของสตรีเขาจะต้องอ่อนโยนให้มาก มิใช่บุกทะลวงเข้าไปในคราเดียวเช่นนี้ 'ข้านี่ช่างโง่บัดซบนัก!'หรงหมิงฮ่าวนึกด่าตนเองในใจ ยิ่งสายตาเหลือบไปเห็นตรงจุดประสานระหว่างเขากับนาง ใบหน้าคมพลันหม่นหมองขึ้นมาทันที เลือดสีแดงสดของเจียงเม่ยไหลลงมาหยดลงบนที่นอน ปรากฏรอยด่างดวงสีแดงเข้มบนผ้าสีขาวสะอาดตา เขาที่เห็นเช่นนั้นอดจะรู้สึกใจหายไม่ได้ นี่เขาทำให้นางบาดเจ็บเชียวหรือ "มะ หม่อมฉันขอเวลาสักครู่เพคะ"เจียงเม่ยสูดหายใจของตนเองเข้าปอด นางพยายามปรับลมหายใจของต

บทที่ 27ช่วยทายาอย่างอ่อนโยน เช้าวันถัดมาเจียงเม่ยต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวที่จะเข้าวังพร้อมกับหรงหมิงฮ่าว อาการเจ็บตรงส่วนนั้นและข้อเท้าแพลงเริ่มทุเลาลงมากแล้ว ทว่าหรงหมิงฮ่าวก็ยังคงอุ้มนางอยู่เช่นนั้น แม้แต่ในพระราชวังแห่งนี้เขาก็ยังอุ้มนางจนไปถึงตำหนักไท่หยาง การกระทำของเขาได้ก่อเกิดข่าวลือแพร่สะพัดไปทั่วเมืองหลวง 'ท่านอ๋องทรงลุ่มหลงพระชายาจนมิยอมให้เท้าได้แตะพื้นดินเลย' แม้ว่าเจียงเม่ยจะพยายามโน้มน้าวอย่างไร เขาก็ไม่แม้แต่จะสนใจฟังคำพูดของนางเลย ทั้งยังข่มขู่นางว่าราตรีนี้จะไม่ยอมให้นางได้นอน! เจียงเม่ยได้ยินคำพูดนั้นก็ถึงกับพูดสิ่งใดไม่ออก เพียงแค่ยอมให้คนหน้าหนาเดินยิ้มอุ้มนางไปตลอดทางเช่นนี้ ตำหนักไท่เหอ "ชินอ๋องและพระชายาเสด็จมาถึงแล้วเพคะ" หยางมามาเข้ามารายงาน "รีบให้ทั้งสองเข้ามาเร็วเข้า" "เพคะ" ภายในห้องโถงของตำหนักไท่เหอนั้น นอกจากผู้เป็นเจ้าของตำหนักนั่งอยู่ก่อนแล้วยังมีฮ่องเต้ ฮองเฮา และองค์รัชทายาทนั่งอยู่ด้วย ทันทีที่ทั้งสองมาถึงก็ได้ถวายความเคารพผู้เป้นใหญ่ทุกคน "ครอบครัวเดียวกันไยต้องมากพิธีด้วย" ฮ่องเต้เอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี พระองค์เองก็นึกไม่ถึงว่าจะ

บทที่ 29วางใจเถิดหลังจากอ่านสมุดบันทึกของมารดาจบ น้ำตาของเจียงเม่ยก็ได้ค่อย ๆ ไหลรินลงมาอาบแก้ม นางร่ำไห้ไปกับสมุดบันทึกของมารดา กอดสมุดบันทึกแน่นด้วยความเสียใจที่เกาะกินเข้าสู่หัวใจของตน แม้ตัวตนที่แท้จริงของนางจะไม่ใช่เจียงเม่ย ทว่าตัวนางก็ได้ผูกพันไปกับร่างนี้แล้ว รวมถึงคนในครอบครัวนี้ด้วย เมื่อได้มาอ่านสมุดลาตายของเหอชิวเหยาจึงอดจะรู้สึกดำดิ่งไปกับเนื้อหาในนั้นไม่ได้ นางรู้สึกเศร้าเสียใจจริง ๆ ราวกับว่าตัวเองก็คือเจียงเม่ยที่ต้องสูญเสียมารดาไปในนิยายนางเอกเชื่อฟังคำสั่งเสียของเหอชิวเหยาไม่ได้เอาผิดผู้ใด ทว่าผลสุดท้ายความจริงก็ปรากฏว่าการตายของมารดาเกิดขึ้นด้วยฝีมือของหลี่หลินถง แต่กว่าจะรู้ความจริงเวลาก็ผ่านไปนานหลายปี และที่เรื่องราวถูกเปิดโปงก็เพราะหลี่หลินถงสารภาพผิดออกมาด้วยตนเอง ในตอนที่นางกำลังจะไปเยือนปรโลก...'ท่านแม่... ข้าไม่ใช่เจียงเม่ยของท่าน ฉะนั้นข้าจึงมิอาจทำตามความต้องการของท่านได้ คนพวกนั้นมิเพียงทำให้ท่านต้องตายแต่ยังทำให้เจียงเม่ยของท่านต้องตายด้วย ฉะนั้นข้าผู้นี้จะขอทวงความยุติธรรมให้กับพวกท่านสองคนแม่ลูกเอง เอาผิดคนชั่วช้าพวกนั้นให้จงหนัก ไม่ว่าอย่างไรก็ต้อ