All Chapters of ท่านอ๋องว่างงานกับพระชายาจำเป็น: Chapter 61 - Chapter 70

สามเดือนผ่านไปนับตั้งแต่การประหารชีวิตเกาอี้ซิน ความตึงเครียดที่เคยปกคลุมเมืองหลวงคลี่คลายลงราวกับหมอกจางหายไปในยามอรุณรุ่ง ข่าวลือและเรื่องซุบซิบนินทาค่อยๆ จางหายไป เหลือไว้เพียงเรื่องเล่าขานถึงความยุติธรรมที่ได้รับการทวงคืน และภาพของหญิงแพศยาที่ต้องชดใช้กรรมด้วยชีวิตในวันมงคลฤกษ์ที่ท้องฟ้าแจ่มใส ปราศจากเมฆหมอกใดๆ ฮ่องเต้ทรงมีราชโองการประกาศสำคัญที่สั่นสะเทือนไปทั่วทั้งแคว้นอีกครั้ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในราชสำนัก เหล่าขุนนางและเชื้อพระวงศ์ต่างมารวมตัวกันในท้องพระโรงด้วยใจจดจ่อเสียงประกาศก้องของมหาขันทีดังขึ้นเป็นลำดับแรก “ด้วยพระบรมราชโองการแห่งโอรสสวรรค์ สืบเนื่องจากคดีการลอบทำร้ายคุณหนูสกุลหลิน บัดนี้ การสอบสวนได้เสร็จสิ้นลงแล้ว พบว่า อู๋อ๋องไม่มีส่วนรู้เห็นในการสั่งการทำร้ายผู้ใดทั้งสิ้น หลักฐานที่ปรากฏว่าองครักษ์ส่วนพระองค์ปรากฏตัวในที่เกิดเหตุนั้น เป็นเพราะเขาได้ส่งองครักษ์เหล่านั้นไปเพื่ออารักขาอดีตคู่หมั้นของตน หาได้มีเจตนาชั่วร้ายไม่ ด้วยเหตุนี้ อู๋อ๋องจึงพ้นจากข้อกล่าวหาทั้งปวง เป็นผู้บริสุทธิ์โดยแท้”ฉู่ชิงเฟิงยิ้มบาง เขารู้อยู่แล้วว่าคำตัดสินต้องออกมาเป็นเช่นนี้ชั่วเวลาเดีย

“ความจริงหม่อมฉันอยากมีลูกสาวที่เหมือนท่านสักคน” นางกล่าวพลางยิ้มขวยเขินฉู่ชิงเฟิงหัวเราะเบาๆ ด้วยความเอ็นดู “ข้าก็อยากมีลูกชายที่เหมือนเจ้าสักคนเช่นกัน”บทสนทนาเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งสองคน ทำให้บรรยากาศในยามบ่ายยิ่งอบอุ่นและเปี่ยมไปด้วยความสุข พวกเขาเฝ้ารอคอยวันที่จะได้เติมเต็มครอบครัวให้สมบูรณ์อย่างใจจดจ่อขณะที่ทั้งสองกำลังพลอดรำพันระหว่างเดินชมดอกโบตั๋นที่บานสะพรั่งอยู่นั้น หลินเสี่ยวหรานพลันรู้สึกวิงเวียนศีรษะขึ้นมาอย่างกะทันหัน อาการคลื่นไส้เล็กน้อยแล่นวาบขึ้นมาในช่องท้อง ภาพตรงหน้าพร่ามัวลงอย่างรวดเร็วราวกับมีหมอกมาบดบัง นางพยายามทรงตัวแต่ร่างกายกลับอ่อนแรงลงไปทุกที สองขาไร้เรี่ยวแรงจนแทบจะยืนไม่อยู่“อะ... อาเปา ข้า...ข้ารู้สึกไม่ค่อยสบาย...” นางเอ่ยเสียงแผ่วก่อนที่ร่างทั้งร่างจะทรุดฮวบ หมดสติลงไปในอ้อมแขนของสวามี“หรานเอ๋อร์!” ฉู่ชิงเฟิงตกใจสุดขีด เขารีบประคองร่างของนางไว้แน่น สีหน้าคมคายที่เคยเปี่ยมด้วยรอยยิ้มพลันซีดเผือดลงอย่างรวดเร็ว ความกังวลฉายชัดในแววตา “อย่าเป็นอะไรนะหรานเอ๋อร์ ฟื้นสิหรานเอ๋อร์!”หลินอ้ายและเฉาเหมยที่เดินตามหลังมาติดๆ เห็นเหตุการณ์เข้าก็รีบ

สองสามวันให้หลังเมื่อฉู่ชิงเฟิงลงพื้นที่มาตรวจสอบแปลงเพาะปลูกด้วยตัวเอง เขาก็เห็นภาพบาดตา ต้นมันเทศเล็กๆ หลายแปลงกำลังแห้งตายเพราะถูกปลูกก่อนเวลา บ้างก็เป็นแปลงข้าวสาลีที่ดูไม่มีหวังจะรอด“นี่มันอะไรกัน!” ฉู่ชิงเฟิงอุทานอย่างอดทนไม่ไหวหลี่เจิ้น ซึ่งมายืนอยู่ข้างๆ กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงแฝงความยียวน “ก็อย่างที่ท่านอ๋องเห็นพ่ะย่ะค่ะ ชาวบ้านพวกเขาชินกับการปลูกพืชแบบเดิมๆ อีกอย่าง ทุกคนต่างรู้ว่าท่านอ๋องไม่เคยทำไร่ทำนา ย่อมสงสัยว่าท่านจะรู้ได้อย่างไรว่ามันจะได้ผล”เหวินจือรีบสบทบด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง “กระหม่อมก็คิดเห็นไม่ต่างจากท่านรองเจ้าเมือง แผนการของท่านอ๋องดูจะผิดหลักการเพาะปลูกที่เคยทำมาโดยสิ้นเชิง หากชาวบ้านจะไม่เชื่อก็แปลกอันใดพ่ะย่ะค่ะ”ฉู่ชิงเฟิงหันขวับทันที ดวงตาสีนิลที่ปกติดูเฉื่อยชาพลันแปรเปลี่ยนเป็นคมกริบดุจเหยี่ยวล่าเหยื่อ อ๋องหนุ่มจับจ้องไปยังหลี่เจิ้นและเหวินจือเขม็ง มันไม่ใช่แค่ความเย็นชา แต่เป็นแววตาที่เต็มไปด้วยเพลิงโทสะอันเย็นยะเยือกที่ถูกกดทับไว้จนน่าสะพรึง พลังอำนาจที่แผ่ออกมาจากร่างสูงสง่าทำให้หลี่เจิ้นและเหวินจือถึงกับขนลุกซู่ไปทั้งตัว รู้สึกเหมือนมีน้ำเย็นจัดราดรดศ

หลังจากการเก็บเกี่ยวมันเทศผ่านพ้นไป เมืองชิงหลิวรอดพ้นจากวิกฤติอดอยากอย่างปาฏิหาริย์ ชาวบ้านต่างแซ่ซ้องสรรเสริญโซ่วอ๋อง ว่าเป็นผู้หยั่งรู้ฟ้าดินที่นำพาแสงสว่างมาสู่พวกเขา แต่ความคึกคักนั้นเป็นเพียงชั่วคราว เพราะปัญหาใหม่ได้คืบคลานเข้ามาแทนที่...ภายในห้องประชุมใหญ่ของจวนเจ้าครองแคว้นอันโอ่อ่า บรรยากาศกลับหนักอึ้งด้วยความตึงเครียด หลี่เจิ้นรองเจ้าเมือง ใบหน้าเรียบเฉยแต่แววตาเต็มไปด้วยความกังวล เขานำเสนอรายงานการจัดเก็บภาษีที่ตกต่ำอย่างน่าใจหาย“เรียนท่านอ๋อง รายได้ของแคว้นปีนี้ต่ำกว่าปีก่อนมากนัก หากเป็นเช่นนี้ต่อไป คลังแคว้นจะร่อยหรอและกระทบต่อการบำรุงเมืองเป็นแน่ หม่อมฉันเห็นว่าควรเร่งรัดการจัดเก็บภาษีจากทุกครัวเรือนให้เข้มงวดขึ้นพ่ะย่ะค่ะ”เหวินจือที่ปรึกษาผู้ซื่อสัตย์ ซึ่งบัดนี้ยอมรับในปัญญาของโซ่วอ๋องอย่างหมดใจ ชำเลืองมองหลี่เจิ้นเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจแผ่วเบาฉู่ชิงเฟิงกวาดสายตามองเอกสารในมือ ก่อนจะเงยหน้าขึ้น มองหลี่เจิ้นพร้อมกล่าวตอบด้วยสีหน้าแววตาเฉื่อยชา “เปิ่นหวางไม่เห็นด้วยกับแนวทางของท่านรองเจ้าเมือง การเร่งรัดจัดเก็บภาษีในช่วงที่ชาวบ้านเพิ่งฟื้นตัวจากภัยแล้งจะยิ่งซ้ำเติมพ

ซ่งฉวนลุกขึ้นยืน ใบหน้าเต็มไปด้วยความปลื้มปิติ เขากล่าวรายงานอย่างกระตือรือร้น “เรียนท่านอ๋อง แผนปฏิรูปทำให้สถานการณ์ทางการเงินของเมืองเฟิงหลิงพลิกฟื้นจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ การลดภาษีการค้าและการปรับปรุงเส้นทางขนส่งทำให้พ่อค้าจากชายแดนเหนือหลั่งไหลเข้ามาอย่างมหาศาล รายได้จากการค้าของเมืองเพิ่มขึ้นกว่าสองเท่า ชาวบ้านมีงานทำ มีเงินใช้สอยอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนพ่ะย่ะค่ะ”หลี่เจิ้นได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้ว ปลายนิ้วใต้โต๊ะกำเข้าหากันแน่นขึ้นอีกฉู่ชิงเฟิงพยักหน้า “ดีมาก แล้วเมืองชิงหยวนเล่า”หลี่หมิง เจ้าเมืองชิงหยวน ลุกขึ้นโค้งคำนับ “เรียนท่านอ๋อง เมืองชิงหยวนได้อานิสงส์จากการก่อสร้างศูนย์แปรรูปมันเทศเป็นอย่างมาก ชาวไร่ชาวนาสามารถนำผลผลิตไปขายได้ในราคาสูงขึ้น ส่วนลูกหลานก็ช่วยการแปรรูปผลผลิต ทำให้เศรษฐกิจในหมู่บ้านต่างๆ ของเมืองชิงหยวนคึกคักเป็นอย่างยิ่ง ชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่มีใครอดอยากเลยพ่ะย่ะค่ะ”ใบหน้าของหลี่เจิ้นซีดเผือดลงไปอีก ความรู้สึกเหมือนถูกฉีกหน้าอย่างรุนแรงแล่นปราดไปทั่วร่างของเขาฉู่ชิงเฟิง ยิ้มบางๆ “ยอดเยี่ยม! และสุดท้าย เจ้าเมืองไป๋สุ่ย รายงานผลด้วย”จ้า