All Chapters of ท่านอ๋องว่างงานกับพระชายาจำเป็น: Chapter 41 - Chapter 50

“เอาเถอะๆ เดิมข้าตั้งใจมาร่วมงานเลี้ยงอยู่แล้ว เช่นนั้นก็ออกไปพบทุกคนพร้อมเจ้าเลยแล้วกัน ไม่เป็นไรหรอก” เป็นเสียงทุ้มของบุรุษ ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างตกใจ ที่แท้คุณหนูใหญ่หลินไม่ได้พบคุณชายฉงที่กำลังเมา แต่นางนัดพบกับชายอื่นทั้งที่กำลังจะแต่งงานกับโซ่วอ๋องนี่มันเรื่องใหญ่ระดับแว่นแคว้น!!!“นางพูดกับใครน่ะ!”“ตายแล้ว! มีบุรุษอยู่ในนั้นกับนางจริงๆ ด้วย”“นางเป็นว่าที่ชายาโซ่วอ๋อง แต่กลับนัดพบบุรุษอื่นในที่ลับตา ช่างหน้าไม่อาย!”“จะโทษนางเสียทีเดียวก็ไม่ถูก เพราะถ้าข้าเป็นคุณหนูใหญ่หลิน ข้าก็ทำใจลำบากเหมือนกันนะ ก็โซ่วอ๋อง...”“เปิ่นหวางทำไมหรือคุณหนูอวี้”สายตาทุกคู่มองไปยังบุรุษหล่อเหลาในชุดสีม่วงปักลายที่เดินออกมาจากห้องรับรองด้านในสุด กลิ่นอายสูงส่งของเชื้อพระวงศ์แผ่กำจาย ด้วยรูปลักษณ์ละม้ายคล้ายคลึงฮ่องเต้องค์ปัจจุบันอยู่สามส่วน แต่ไม่มีผู้ใดนึกออกว่าเขาคือองค์ชาย ท่านชาย หรือคุณชายท่านใดกันแน่ เสียงซุบซิบดังต่อเนื่อง เหล่าคุณหนูที่ยังไม่ออกเรือนที่ตามมาด้วยต่างพากันใจเต้นโครมคราม บ้างก็พยายามคิดว่าบุรุษเครื่องหน้าราวเทพสวรรค์ปั้นผู้นี้ ที่ผ่านมาเขาไปอยู่เสียที่ไหนกัน ไยเพิ่งมา

ครั้นบรรยากาศในงานกลับมาครึกครื้นถานอิ่งเสวี่ยจึงยิ้มออก เหล่าคุณหนูคุณชายพากันเล่นปาลูกดอก ทายปริศนาคำกันอย่างครึกครื้น ไม่มีใครคิดถึงจางฟานซินสักคน เพราะตอนนี้พวกเขาต่างให้ความสนใจโซ่วอ๋อง จึงเข้ามาคารวะสุราไม่ขาดสายเดิมฉู่ชิงเฟิงไม่ใช่คนดื่มเก่งอะไรจึงรู้สึกมึนศีรษะไวกว่าผู้อื่น สาวใช้ที่มาเปลี่ยนกาสุราจึงแนะนำให้เขาไปนั่งพักที่ศาลากลางสระบัวอีกด้านก่อน แต่พอเดินมาถึงกลางสะพานก็พบว่าหลินผู่ซินยืนอยู่ที่นั่น“เปิ่นหวางไม่ทราบว่าที่นี่มีคนจับจองแล้ว เช่นนั้นขอตัวก่อน”“ศาลาข้างหน้าออกจะกว้างใหญ่ ยกเว้นเสียแต่ว่าท่านอ๋องรังเกียจข้าแล้ว” น้ำเสียงนางเจือสะอื้นน้อยๆฉู่ชิงเฟิงชะงักฝีเท้า แล้วหันกลับไปมองสตรีที่ครั้งหนึ่งตนเองเคยเห็นเป็นดังเทพธิดาแสนอ่อนโยน ดวงตานางที่ทอดมองดอกบัวฉายแววโศก แต่ไม่ถึงกับมีน้ำตา เป็นท่าทางที่ไม่ว่าบุรุษใดได้เห็นก็ต้องรู้สึกปวดใจ“ใยคุณหนูสี่คิดเยี่ยงนั้น เหตุใดเปิ่นหวางต้องรังเกียจเจ้าด้วย”“หากมิได้รังเกียจเหตุใดเมื่อครู่ท่านถึงได้ทำเหมือนไม่รู้จักข้า มาตอนนี้ก็ยังทำท่าเหมือนอยากจะหนีไปให้ไกลอีก” ดวงตาคู่นั้นสั่นระริก หยาดน้ำตาเริ่มคลอหน่วง“จำได้ว่าตอนนั้

“ก็แค่แยกเฉาเหมยออกจากหลินเสี่ยวหรานก็สิ้นเรื่อง” เกาอี้ซินกล่าวด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด นางครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นมา “ซินเอ๋อร์ เจ้าจะต้องไปขอความช่วยเหลือจากอู๋อ๋อง โดยอ้างว่ากังวลเรื่องความปลอดภัยของตนเองกับพี่หญิงใหญ่ในการเดินทางไปอาราม จึงอยากขอองครักษ์ฝีมือดีสักสิบคนมาให้เจ้าใช้สอย ท่านอ๋องย่อมไม่ปฏิเสธ”“แต่ว่าถ้าข้าสั่งให้พวกเขาลงมือกับเฉาเหมย นี่ไม่เท่ากับเป็นการบอกว่าข้าอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้หรอกหรือ”“เด็กโง่ เราไม่จำเป็นต้องบอกความจริงทั้งหมดกับอู๋อ๋องว่าเราจะทำอะไร แค่ให้เขามอบคนให้เจ้ามาใช้สอยตามใจก็พอแล้ว ละเมื่อเราได้คนมา เราก็สั่งให้องครักษ์ของอู๋อ๋องเปิดการโจมตีรถม้าก่อน ถ้าเฉาเหมยคือองครักษ์ที่โซ่งอ๋องส่งมาจริง นางจะต้องออกมาต่อสู้กับองครักษ์ของอู๋อ๋องแน่ และไม่ว่าเฉาเหมยจะเก่งกาจเพียงใด การต้องต่อสู้กับคนหลายคนพร้อมกันในทีเดียวย่อมถ่วงเวลานางเอาไว้ได้แน่นอน ระหว่างที่นางมัวต่อสู้กับคนกลุ่มแรก คนของเราอีกกลุ่มก็จะออกมาฉุดหลินเสี่ยวหรานไปอย่างไรเล่า”“แล้วถ้าโซ่วอ๋องสืบสวนเจอว่าเป็นฝีมือของเราเล่าเจ้าคะ” หลินผู่ซินยังคงกังวลเพียงเรื่องความปลอดภัยของต

กลุ่มโจรชุดดำคือองครักษ์ของอู๋อ๋อง ย่อมมีฝีมือไม่ธรรมดา พวกมันพุ่งเป้าไปยังรถม้าคันใหญ่ เฉาเหมยต้องหยุดพวกมันไม่ให้เข้าใกล้รถม้า นางกระโดดลงมาเผชิญหน้ากับคนร้ายอย่างฉับพลัน พวกมันจึงสามารถพุ่งเป้ามาที่นางได้อย่างแนบเนียน โดยยังคงรักษาบทบาทของโจรป่าดุร้ายเอาไว้ เป้าหมายของพวกมันไม่ใช่การจะเอาชีวิตเฉาเหมย แต่ต้องการตรึงนางไว้ไม่ให้เข้าไปยุ่งกับรถม้าใหญ่เท่านั้น“ถ้าไม่อยากตายก็หลีกไปซะ” โจรคนหนึ่งตะโกนพร้อมกับฟันดาบเข้าใส่เฉาเหมยอย่างดุดันเฉาเหมยหลบหลีกคมดาบอย่างคล่องแคล่ว นางรู้ดีว่าหากรถม้าเสียหลักไปมากกว่านี้ หลินเสี่ยวหรานและหลินผู่ซินจะต้องตกอยู่ในอันตรายอย่างแท้จริง นางไม่มีเวลาลังเลที่จะเผชิญหน้ากับโจรกลุ่มนี้ในขณะที่เฉาเหมยกำลังง่วนอยู่กับการต่อสู้กับกลุ่มโจรชุดดำ คนขับรถม้าก็แสดงละครอย่างแนบเนียนต่อไป เขายังคงทำท่าตื่นตระหนกและไม่สามารถควบคุมรถม้าได้ รถม้ายังคงส่ายไปมาและเคลื่อนที่อย่างช้าๆ เข้าไปใกล้กับพุ่มไม้ใหญ่“แย่แล้ว! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย!” คนขับรถตะโกนขอความช่วยเหลือ ราวกับจะบอกว่าตนเองทำอะไรไม่ได้แล้วจากอีกฝั่งของพุ่มไม้ที่รถม้าใหญ่กำลังเคลื่อนเข้าใกล้ กลุ่มชา

ขณะที่แสงพลุสีแดงฉานยังคงจางหายไปบนฟากฟ้า ความตึงเครียดในป่ายังคงคุกรุ่นไม่จางหาย ชายฉกรรจ์สองคนที่ล้มแน่นิ่งอยู่กับพื้น เป็นหลักฐานของเหตุการณ์อันเลวร้ายที่เพิ่งผ่านพ้นไปด้านหลินเสี่ยวหราน…“ปล่อยข้า! ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ!”เสียงกรีดร้องของนางเจือไปด้วยความหวาดกลัวสุดขีด ร่างบอบบางถูกชายฉกรรจ์ร่างยักษ์ลากถูลู่ถูกังเข้าไปในป่าลึกอย่างไม่ใยดี กิ่งไม้แห้งและพุ่มไม้รกทึบขีดข่วนเสื้อผ้าและผิวหนังของนางจนขาดวิ่นและเป็นรอยแดงช้ำไปทั่ว ความเจ็บปวดจากการถูกกระทำทำให้ร่างกายชาหนึบ แต่ความกลัวนั้นรุนแรงยิ่งกว่า จนหัวใจนางเต้นรัวราวกับกลองศึกในอก ภาพใบหน้าหื่นกระหายของพวกโจรยังคงติดตา ไม่ว่านางจะพยายามหลับตาหนีเพียงใด มันก็ยังปรากฏชัดเจนอยู่ตรงหน้า“หุบปากซะนังแพศยา! ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้!” ชายฉกรรจ์คนหนึ่งตะคอกเสียงห้าวพร้อมกับบีบแขนนางแน่นจนเจ็บร้าวไปถึงกระดูกหลินเสี่ยวหรานพยายามดิ้นรนอย่างสุดกำลัง มือเรียวเล็กจิกข่วนไปบนแขนของชายผู้นั้นด้วยเล็บที่แหลมคม ดวงตาของนางเบิกกว้างด้วยหยาดน้ำตาที่เอ่อคลอ มันคือน้ำตาแห่งความคับแค้นและความหวาดกลัวที่ถาโถมเข้ามา นางกัดริมฝีปากแน่นจนได้กลิ่นคาวเ