บททั้งหมดของ ท่านอ๋องว่างงานกับพระชายาจำเป็น: บทที่ 31 - บทที่ 40

พอรู้ว่าหลินเสี่ยวหรานจะได้เป็นชายาของอ๋องอ้วนว่างงานไร้แก่นสารเกาอี้ซินและหลินผู่ซินจึงไม่คิดสร้างความลำบากอะไรให้นางเพิ่มในตอนนี้ หลังจากเสแสร้งแสดงความยินดีกันอยู่พักหนึ่ง หลินหานเจ๋อก็สั่งให้ภรรยากับบุตรสาวทั้งสองแยกย้ายกันไปพักผ่อนหลินเสี่ยวหรานกลับมาถึงเรือนชิงอ้ายที่จากไปหลายปี ครั้นเห็นดอกเหมยกุ้ยยังคงเบ่งบานสะพรั่งในสวนก็นึกขอบคุณพ่อบ้านใหญ่คัง เขาคงสั่งให้คนดูแลและทำความสะอาดเรือนของนางอยู่เป็นประจำแน่ เพราะพอเยื้องกรายผ่านประตูเรือน ภายในยังคงตกแต่งเหมือนเดิมไม่ผิดจากตอนที่นางจากไป กระทั่งสาวใช้ก็ยังเป็นชุดเดิมที่มารดาคัดเลือกไว้“คุณหนูใหญ่” สาวใช้ที่กำลังทำความสะอาดต่างเดินเข้ามาตอนรับหลินเสี่ยวหราน“ลำบากพวกเจ้าแล้ว”“ไม่เลยเจ้าคะ พวกบ่าวมีหน้าที่ดูแลเรือนรอคุณหนูใหญ่กลับมาอยู่แล้ว” หลินหงหนึ่งในสาวใช้ที่ไว้ใจได้ที่สุดที่มารดาคัดเลือไว้ให้นางกล่าวน้ำตารื้นหลินเสี่ยวหรานหันไปมองสาวใช้คนสนิท หลินอ้ายก็หยิบถุงเงินยื่นให้หลินหงและสาวใช้คนอื่นๆ“ขอบคุณคุณหนูใหญ่เจ้าค่ะ”“พวกเจ้ามีอะไรทำก็แยกย้ายกันไปทำเถิด ข้าจะพักผ่อนสักหน่อย”“เจ้าค่ะ” ได้ยินคำสั่งสาวใช้เหล่านั้นก็พากันเด

นานทีปีหนคนที่เก็บงำอารมณ์เก่งกาจอย่างเฉาเหมยจึงจะถอนหายใจ เพราะไม่รู้ว่าหากนางเล่าไปแล้วความรู้สึกของหลินเสี่ยวหรานที่มีต่อนายเหนือหัวของนางจะสั่นคลอนหรือไม่ นางทำได้เพียงเล่าเรื่องที่ควรเล่าอย่างระมัดระวัง“เมื่อก่อนท่านอ๋องมักถูกผู้ไม่รู้ถึงความเก่งกาจดีงามล่วงเกินอยู่บ่อยครั้ง มีเพียงคุณหนูสี่สกุลหลินที่ออกตัวแทนท่านอ๋อง กล่าวตักเตือนเหล่าคุณหนูคุณชายที่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงพวกนั้นให้ให้เกียรติท่านอ๋อง เมื่อพบคนที่ดีกับตนโดยไม่สนใจรูปลักษณ์ ท่านอ๋องย่อมเกิดความประทับใจในตัวนาง เลยมีความคิดจะรับนางเป็นพระชายา แต่อัครเสนาบดีหลินยังมิได้ตอบรับจวนโซ่วอ๋อง กระทั่งท่านอ๋องหายตัวไปจึงตอบรับจวนอู๋อ๋อง เรื่องที่เฉาเหมยทราบก็มีเพียงเท่านี้”“ถ้าเป็นอย่างที่เจ้าเล่า บางทีท่านอ๋องอาจจะแค่อยากตอบแทนความดีของคุณหนูสี่เท่านั้นก็ได้ใช่หรือไม่” หลินอ้ายเอ่ยถามดวงตาเป็นประกาย ขอเพียงฉู่ชิงเฟิงไม่ได้แต่งเจ้านายของตนเพื่อประชดหลินผู่ซินนางก็พอใจแล้ว“ความคิดของท่านอ๋องเฉาเหมยไม่อาจคาดเดาส่งเดช”“ถ้างั้น ระหว่างคุณหนูสี่กับคุณหนูของข้า ท่านอ๋องดีต่อใครมากกว่ากัน” หลินอ้ายยังคงไม่ยอมแพ้ เพราะไม่เชื่อว่

ความเป็นบุรุษร้อนผ่าวถูกปลดปล่อยออกมาเสียดสีกับความเป็นอิสตรีที่ไร้ปราการปกป้องฉู่ชิงเฟิงจดจ้องเรือนร่างงดงามเปล่าเปลือย บัดนี้เขากับหลินเสี่ยวหรานแนบชิดไปทุกสัดส่วน ผิวกายเนียนละเอียดเสียดสีอกล่ำสันที่เขาตั้งใจบ่มเพาะ กระตุ้นกลิ่นอายแข็งแกร่งของบุรุษที่ทำให้สตรีคลั่งได้แผ่กำจายโอบล้อมนางให้ยอมศิโรราบฉู่ชิงเฟิงค่อยๆ หยัดสะโพกส่งท่อนลำที่ร้อนระอุราวแท่งเพลิงเข้าไปในกายนางอย่างเชื่องช้า ใช้สองมือโอบประคองเอวคอดให้เคลื่อนคล้อยไปตามจังหวะที่สอดประสานกันกับเขาหลินเสี่ยวหรานจิกเล็บลงบนไหล่หนา เพื่อคลายความทรมานจากความวาบหวามสุดบรรยายยามที่ตนเองกำลังควบขี่ฉู่ชิงเฟิงราวกับเขาเป็นอาชาศึก ทว่าก็เป็นอาชาศึกที่พยศเหลือเกินฉู่ชิงเฟิงจดจ้องหลินเสี่ยวหรานด้วยแววตาวาววามดุจนักล่า ยิ่งเห็นนางกระเด้งขึ้นลงไปตามจังหวะที่ตนนำพา ทั้งยังครวญครางไม่เป็นภาษา เลือดในกายบุรุษก็ยิ่งเดือดพล่าน ร้อนรุ่มอยากสัมผัสนางให้รุนแรงล้ำลึกกว่านี้เขาพลันพลิกกายให้นางนอนลงไปบนเตียงนุ่ม แล้วทาบทับร่างบางเอาไว้ใต้ร่างแกร่งกำยำ ขณะบดเบียดจุมพิตนางอีกคราอย่างร้อนแรงหนักหน่วง ประกาศความเป็นเจ้าของเหนือทุกอณูในกายนางครั้งแล้

เรือนรับรองสำหรับแขกเป็นเรือนเล็กๆ ตั้งอยู่ในสวนอีกด้านหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบริเวณจัดงานเลี้ยง“เชิญคุณหนูหลินเจ้าค่ะ” สาวใช้นำทางเปิดประตูเรือนรับรอง พลางผายมือเชิญ พอคนเข้าไปแล้วนางก็ปิดประตูให้แล้วจากไปหลินเสี่ยวหรานกวาดสายตามองรอบๆ ห้อง เมื่อแน่ใจว่าภายในไม่มีผู้ใด ก็หันไปสั่งเฉาเหมยว่า “เจ้ารีบไปนำเสื้อผ้าตัวใหม่มา ส่วนข้าจะรออยู่ที่นี่”“เฉาเหมยไม่อาจปล่อยคุณหนูไว้ผู้เดียว”“ด้วยฝีมือของเจ้าคงใช้เวลาไปกลับไม่นานกระมัง”“แต่ว่า...”“แค่ครู่เดียวเท่านั้น ข้าไม่เป็นอะไรไปหรอก เจ้ากังวลมากเกินไปแล้ว”“เจ้าค่ะ เฉาเหมยจะรีบไปรีบกลับ” ว่าแล้วนางก็หันกายเดินออกจากเรือนรับรองไปอย่างรวดเร็วเพื่อทำเวลาหลินเสี่ยวหรานกวาดสายตามองอีกรอบหนึ่ง ภายในเรือนรับรองมีการแบ่งเป็นห้องเล็กๆ ไร้ประตูสามห้อง มีผ้าม่าน และฉากกั้นบังตา เพื่อให้แขกที่ไม่สบายหรือเกิดเหตุฉุกเฉินเช่นนางเข้ามาพักผ่อนชั่วคราวหลินเสี่ยวหรานเลือกห้องด้านในสุด นางเดินเข้าไปหลังฉากกั้นแล้วไปนั่งตรงเก้าอี้ริมหน้าต่าง คิดว่าก็ดีเหมือนกันที่คุณหนูจางสร้างเรื่องเล็กๆ นี่ให้ เพราะก็อยากปลีกตัวออกมาจากงานเลี้ยงที่มีแต่คนพร้อมสร้างความอ

ในที่สุดทุกคนก็มาถึงเรือนรับรองริมสระบัว ต่างคนต่างสอดส่ายสายตา บ้างก็เงี่ยหูฟังเผื่อว่าจะได้ยินอะไร แต่ก็มีเพียงความเงียบงัน“เจ้าพาคุณหนูใหญ่หลินมาส่งที่นี่แน่นะ” ถานอิ่งเสวี่ยหันไปถามคนของตนเอง“แน่เจ้าค่ะ”“นางอยู่ในนี้จริงหรือ ทำไมข้าถึงได้รู้สึกว่ามันเงียบแปลกๆ”“จะอยู่หรือไม่อยู่ เข้าไปดูก็รู้เรื่องแล้ว” จางฟานซินออกความเห็น“ไม่ได้นะ! หรานเอ๋อร์มาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้า ตรงนี้มีพวกคุณชายอื่นๆ อยู่ด้วยเจ้าไม่เห็นหรือไร” กัวชิงเยว่เดินออกไปขวางจางฟานซินเอาไว้“ถูกของคุณหนูกัว เอาเป็นว่าข้าจะลองเรียกนางดูก่อนแล้วกัน” พอเห็นว่าทุกคนต่างพยักหน้าถานอิ่งเสวี่ยก็ตะโกนออกไป “คุณหนูใหญ่หลิน ข้าคือถานอิ่งเสวี่ย ไม่ทราบว่าเจ้ายังอยู่ข้างในหรือไม่”สิ้นคำทุกคนต่างก็ตั้งใจฟังว่าจะมีเสียงขานรับจากหลินเสี่ยวหรานหรือเปล่า“...” ไม่มีเสียงตอบจากภายใน ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นเริ่มมองกันเลิ่กลั่ก“พี่หญิงใหญ่ ท่านยังอยู่ข้างในหรือไม่ช่วยตอบข้าที” หลินผู่ซินตะโกนออกไป สีหน้าแววตาเป็นกังวล“หรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณหนูใหญ่ ข้าว่าเรารีบเข้าไปดูกันเถอะ” จางฟานซินเอามือดันกัวชิงเยว่ที่ขวางหน้าตัวเองออกสุดแร