All Chapters of ท่านอ๋องว่างงานกับพระชายาจำเป็น: Chapter 51 - Chapter 60

ภายในห้องนอน ฉู่ชิงเฟิงค่อยๆ ประคองร่างของหลินเสี่ยวหรานให้นอนลงบนเตียงนุ่ม หญิงสาวยังคงตัวสั่นเล็กน้อย ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาเอ่อคลอ เขาพลันนั่งลงข้างเตียง มือหนาเอื้อมไปเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้าของนางอย่างแผ่วเบา เขาจัดท่าทางให้นางนอนสบายขึ้น พร้อมกับดึงผ้าห่มมาคลุมให้“หรานเอ๋อร์… ไม่เป็นไรแล้วนะ ข้าอยู่ตรงนี้...ไม่ต้องกลัว” เสียงทุ้มต่ำของฉู่ชิงเฟิงเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เขาลูบผมของนางเบาๆ อย่างปลอบประโลม ก่อนจะค่อยๆ ก้มลงจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนแผ่วราวแมลงปอแตะผิวน้ำ แล้วจึงเลื่อนลงมาจูบกลีบปากนุ่มหยุ่นของนางอย่างอ่อนโยนแต่เนิ่นนาน เพื่อเป็นสัญญาว่าจะมอบความปลอดภัยและความรักทั้งหมดที่มีให้ ก่อนปล่อยให้นางซบหน้าลงกับอกของเขา รับรู้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่มั่นคงและอบอุ่นหลินเสี่ยวหรานยังคงไม่พูดอะไร นางเพียงซบหน้ากับอกของเขาแน่นขึ้น หายใจรวยรินอย่างเหนื่อยอ่อน ปล่อยให้ความเหนื่อยล้าทางกายและใจเข้าครอบงำอย่างสมบูรณ์ ความรู้สึกปลอดภัยที่ถาโถมเข้ามาทำให้นางค่อยๆ ผ่อนคลายลงช้าๆ จนในที่สุดก็ผล็อยหลับไปในอ้อมกอดของเขาด้วยความไว้วางใจอย่างที่สุดฉู่ชิงเฟิงมองใบหน้าซีดเซียวที่หลับพริ้มของหลิ

ความทะเยอทะยานในการขึ้นเป็นรัชทายาทคือเป้าหมายสูงสุดในชีวิตของฉู่ชิงหยาง ตลอดมาเขาอดทน วางแผนอย่างรอบคอบ เพื่อชิงตำแหน่งอันทรงเกียรตินี้มาจากองค์ชายคนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นจิ้นอ๋อง ฉู่ชิงหลงที่เพียบพร้อมด้วยฐานันดรศักดิ์และความภัคดีของขุนนางเก่าแก่ หรือองค์โซ่วอ๋อง ฉู่ชิงเฟิงที่มักจะได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้ แม้เขาจะไม่เคยทำสิ่งใดเป็นชิ้นเป็นอัน ส่านอ๋อง ฉู่ชิงอวี้ที่เหมือนจะไม่ได้อยากแย่งชิงกับผู้ใด แต่ฝีมือด้านการค้าขายและเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จากต่างแคว้นนั้นโดดเด่นเหนือใครเขาต้องการอำนาจสูงสุดในใต้หล้า เพื่อพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าเขาสมควรคู่กับบัลลังก์ยิ่งกว่าผู้ใด และหลินผู่ซินควรเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งในกระดานที่เขาควบคุมได้ ไม่ใช่ตัวแปรที่ทำให้แผนการทั้งหมดปั่นป่วนและสั่นคลอนถึงเพียงนี้ การกระทำของนางครั้งนี้เสี่ยงเกินไป และไม่เป็นผลดีต่อเขาเลยแม้แต่น้อย“ท่านอ๋อง... คุณหนูสี่ หลินผู่ซินมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” เสียงขันทีคนสนิทดังขึ้นจากด้านนอกห้อง เป็นการขัดจังหวะห้วงความคิดที่ปั่นป่วนในใจของฉู่ชิงหยาง“ให้นางเข้ามาได้” ฉู่ชิงหยางตอบเสียงเย็นยะเยือก คำสั่งที่เปล่งออกมาราวกับน้ำแข็งที่กั

การสืบสวนเหตุการณ์ลอบโจมตีรถม้าของคุณหนูสกุลหลินดำเนินไปอย่างไม่หยุดยั้งภายใต้การกำกับดูแลของโซ่วอ๋อง แม้ทางการจะสรุปคดีว่าเป็นเพียงฝีมือโจรป่า แต่ด้วยปัญญาอันเฉียบแหลม ฉู่ชิงเฟิงกลับไม่เคยเชื่อเช่นนั้นเลย เขาทุ่มเทสรรพกำลังทั้งหมด เจาะลึกถึงเบื้องหลังของ “สำนักเงามรณะ” และผู้บงการที่แท้จริงหน่วยสืบสวนลับของฉู่ชิงเฟิงทำงานอย่างหนัก พวกเขากระจายตัวไปทั่วทั้งยุทธภพ รวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับสำนักเงามรณะ ทั้งประวัติ ความเชี่ยวชาญ และเครือข่าย จนกระทั่งในค่ำคืนหนึ่ง รายงานลับที่ทำให้ใบหน้าของฉู่ชิงเฟิงเคร่งเครียดลงถูกส่งมาถึงมือเขารายละเอียดในรายงานนั้นไม่เพียงชี้ชัดถึงการว่าจ้างจากบุคคลสำคัญคนหนึ่งเมื่อหลายปีก่อน ซึ่งตรงกับช่วงเวลาที่มารดาของหลินเสี่ยวหรานล้มป่วยจนเสียชีวิต และต่อมาหลินเสี่ยวหรานเองก็เริ่มมีอาการป่วยคล้ายคลึงกันในวัยสิบสองปีเท่านั้น แต่ยังพบร่องรอยการสนับสนุนบางอย่างที่เชื่อมโยงถึงคนของอู๋อ๋องในการลอบโจมตีครั้งล่าสุดอีกด้วย ทำให้ฉู่ชิงเฟิงตระหนักว่าเรื่องราวซับซ้อนกว่าที่คิด และมีผู้มีอำนาจเข้ามาเกี่ยวข้องเบาะแสสำคัญที่พลิกคดีทั้งหมดคือการค้นพบ พยานปากสำคัญรายหนึ่งนั่นคือบ

เมื่อรุ่งอรุณมาเยือน บรรยากาศในท้องพระโรงยามเช้าก็เคร่งขรึมยิ่ง แสงแรกของตะวันสาดส่องผ่านช่องลมกระทบพื้นหินอ่อนเย็นเฉียบ เหล่าขุนนางน้อยใหญ่ต่างยืนเข้าแถวตามยศศักดิ์ พลางกระซิบกระซาบแลกเปลี่ยนข่าวสารกันเบาๆ ก่อนที่องค์ฮ่องเต้จะเสด็จออกว่าราชการ“ฮ่องเต้เสด็จ!” เสียงประกาศของมหาขันทีดังก้องไปทั่ว เหล่าขุนนางทั้งมวลต่างคุกเข่าถวายบังคม ฮ่องเต้ประทับนั่งบนบัลลังก์มังกร ฉลองพระองค์สีเหลืองทองอร่าม ทอดพระเนตรมองขุนนางทั้งหลายด้วยแววพระเนตรคมกริบเบื้องหน้าบัลลังก์มังกร เหล่าองค์ชายต่างยืนเรียงรายตามลำดับอาวุโส แสดงให้เห็นถึงอำนาจและอิทธิพลที่แตกต่างกันจิ้นอ๋อง ฉู่ชิงหลง ยืนอยู่ตำแหน่งแรกสุด แม้จะเจ็บออดๆ แอดๆ แต่มีปรีชาสามารถยิ่ง มิหนำซ้ำยังเป็นโอรสที่เกิดจากฮองเฮา และได้รับการสนับสนุนอย่างแข็งแกร่งที่สุดจากขุนนางฝ่ายอนุรักษนิยมและเหล่าตระกูลเก่าแก่ถัดมาคือ โซ่วอ๋อง ฉู่ชิงเฟิง อดีตอ๋องว่างงานอ้วนฉุที่บัดนี้กลับกลายมาเป็นลูกมังกรผู้สง่างาม มีใบหน้าละม้ายฮ่องเต้ยามอ่อนชันษาไม่มีผิดเพี้ยน เขายืนเคียงข้างองค์ชายใหญ่ด้วยสีหน้าสงบราวกับไม่มีสิ่งใดรบกวน ทว่าแววตากลับแฝงเร้นความลึกซึ้งที่ยากจะหย

“เฉินมี่ จงเล่าทุกอย่างตามความเป็นจริง หากโกหกแม้แต่นิดเดียว เจ้าจะต้องรับโทษฐานหลอกลวงเบื้องสูง” มหาขันทีกล่าวกับพยานด้วยน้ำเสียงจริงจังบ่าวรับใช้หญิงอายุประมาณสี่สิบปีเดินออกมาข้างหน้าด้วยท่าทางที่ยังคงสั่นเทาอยู่บ้าง นางคุกเข่าลงหน้าบัลลังก์มังกร “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉันเฉินมี่ ถวายบังคมเพคะ”“เจ้าจงกล่าวเรื่องทั้งหมดที่เจ้ารู้ให้ละเอียด ไม่ต้องเกรงกลัวสิ่งใด เจิ้นจะคุ้มครองเจ้า” ฮ่องเต้ทรงตรัสด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเล็กน้อย แต่แฝงด้วยความเด็ดขาดเฉินมี่เงยหน้าขึ้นหันไปมองเกาอี้ซินด้วยแววตาที่ผสมปนเปกันระหว่างความกลัว ความแค้น และความเจ็บปวดจากการเก็บงำความลับมานานหลายปี “ทูลฝ่าบาท หม่อมฉัน... หม่อมฉันขอสารภาพว่าหม่อมฉันเป็นผู้รู้เห็นเรื่องที่เกาอี้ซินวางยาพิษอดีตฮูหยินเมื่อสิบกว่าปีก่อนเพคะ”คำสารภาพของเฉินมี่ราวกับก้อนหินที่ถูกทิ้งลงกลางสระน้ำที่สงบนิ่ง สร้างคลื่นความแตกตื่นไปทั่วท้องพระโรงยิ่งกว่าเดิม“ไม่จริง! เจ้าโกหก” เกาอี้ซินที่ได้ยินเช่นนั้นถึงกับกรีดร้องเสียงแหลมราวกับคนเสียสติ ใบหน้าของนางบิดเบี้ยวด้วยความหวาดกลัวและคุ้มคลั่ง นางพยายามจะพุ่งเข้าไปหาเฉินมี่ แต่ก็ถูกทหารหลวงจับตัว