All Chapters of ท่านอ๋องว่างงานกับพระชายาจำเป็น: Chapter 21 - Chapter 30

พอมาถึงจุดเกิดเหตุ มู่ชุ่ยก็รีบตรวจตราบริเวณรอบๆ บ่อน้ำร้อนทันที แต่เขาพบเพียงรอยเท้าบุรุษสองรอย นั่นหมายความว่าหลินเสี่ยวหรานมิได้เดินออกไปจากที่นี่ด้วยเท้าของตนเอง เรื่องนี้ทำให้เขาตกใจอย่างมาก“ดูเหมือนคุณหนูของพวกเจ้าจะถูกโจรลักพาตัวไปเสียแล้ว”“ลักพาตัว!” คนในบ้านสกุลหลี่ร้องออกมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย“ข้าพบรอยเท้าของบุรุษสองคน แต่ไม่พบรอยเท้าของสตรีเลย ย่อมหมายความว่านางถูกพาตัวไป”“โถ่ คุณหนู” หลี่มามาทรุดกายลงกับพื้น “เป็นความผิดของข้าทั้งนั้น ข้าไม่น่าปล่อยคุณหนูไว้ผู้เดียวเลย” หลินอ้ายอดกลั้นไม่ไหวอีกต่อไป เดิมทียังมีความหวังว่า คุณหนูของนางอาจจะพบสัตว์ร้ายเลยหนีเข้าไปหลบซ่อนในป่า แต่กลายเป็นว่านางอาจจะถูกโจรจับตัวไป คราวนี้ชื่อเสียงของเจ้านายคงป่นปี้ไม่เหลือชิ้นดีอีกแล้ว“พวกเจ้าใจเย็นๆ ก่อน” มู่ชุ่ยร้องบอกเมื่อพบลูกธนูและรอยเลือดบนพื้นใกล้ๆ “ดูเหมือนผู้ชายคนหนึ่งจะถูกทำร้ายด้วยธนู”“ลูกธนูงั้นรึ จริงสิ ลุงชุนบอกว่าอาเปาออกมาล่ากระต่ายไม่ใช่หรือไร บางทีอาเปากับคุณหนูอาจจะหนีโจรเข้าไปในป่าก็ได้” หลินอ้ายเริ่มมีความหวังอีกครั้ง“ถ้าอย่างนั้นพวกเจ้าก็อย่ามัวโอ้เอ้อยู่เลย รี

หลินหานเจ๋อหันไปคาราวะอู๋อ๋อง แล้วปรับอารมณ์ให้กลับมาสงบเยือกเย็น “กระหม่อมเป็นห่วงบุตรสาวมากเกินไป ขอท่านอ๋องอย่าได้ถือสา”“ไม่เป็นไร เปิ่นหวางเข้าใจใต้เท้าหลินดี บุตรสาวหายตัวไปทั้งคน เป็นใครก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา”“ท่านอ๋องเดินทางมาเหนื่อยๆ เชิญเข้าไปพักผ่อนที่เรือนรับรองก่อนเถิด พรุ่งนี้ประตูเมืองเปิดกระหม่อมจะรีบนำท่านไปยังจวนรับรองของนายอำเภอ”“ใต้เท้าหลินเกิดเรื่อง แล้วเปิ่นหวางจะนอนหลับลงได้อย่างไร ไม่สู้พวกเราออกไปตามหาพวกเขาอีกแรงเถิด”“กระหม่อมมิบังอาจรบกวนท่านอ๋อง”“บังอาจอะไรกัน หากให้พูดตามตรง ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเราหาใช่อื่นไกล ท่านเป็นบิดาของซินซิน แล้วคู่หมั้นอย่างข้าจะไม่ช่วยเหลือครอบครัวของนางได้อย่างไร”“ขอบพระทัยท่านอ๋อง”แต่ยังไม่ทันที่หลินหานเจ๋อกับฉู่ชิงหยางจะได้ออกคำสั่งอะไร หลินเสี่ยวหรานที่ยังอ่อนเปลี้ยเพลียแรงจากการถูกพิษ ก็ถูกฉู่ชิงเฟิงอุ้มกลับมาถึงเรือนเสียก่อนอัครเสนาบดีมองภาพบุตรสาวคนโตถูกบุรุษแปลกหน้าอุ้มเข้ามา ก็ให้รู้สึกขายหน้ากับสภาพทุลักทุเลของนางยิ่งนักฉู่ชิงเฟิงเห็นมีคนแปลกหน้ามากมายเลยปล่อยหลินเสี่ยวหรานให้ยืนลงบนพื้น แล้วถอยไปยืนรวมกับพวกอา

คนประกาศขนาดนี้ แล้วเขาจะทำเช่นไรได้ หลินหานเจ๋อได้แต่ตกปากรับคำ ไม่มีสิทธิ์โต้แย้ง เพราะเรื่องในเรือนหลังของเขากำลังจะถูกตรวจสอบ และดูเหมือนว่าเรื่องที่หลินเสี่ยวหรานต้องอยู่อย่างยากลำบากจะมีมูล หากตนโอนอ่อนบางทีโซ่วอ๋องอาจจะละเว้น ไม่เช่นนั้นชื่อเสียงดีงามของขุนนางขั้นหนึ่งที่ได้รับความไว้วางพระทัยจากฮ่องเต้คงถึงกาลอวสาน“ขอบพระทัยท่านอ๋อง พ่ะย่ะค่ะ” หลังจากนิ่งฟังอยู่นานก็ไม่เห็นหลินเสี่ยวหรานทำอันใด หลินหานเจ๋อจึงต้องเรียกสตินาง “หรานเอ๋อร์ ยังไม่รีบขอบพระทัยท่านอ๋องอีก”แม้จะยังตกใจจนแทบลมจับ แต่เรื่องมาถึงป่านนี้แล้ว นางคงต้องยอมรับชะตากรรม อย่างน้อยนางก็จะได้แต่งออกจากบ้านสกุลหลินอย่างมีเกียรติ ไม่ต้องอยู่อย่างหวาดระแวงว่าผู้ใดจะคิดร้ายอีก “หลินเสี่ยวหรานขอบพระทัยท่านอ๋องเพคะ”“เฟิงหยางขอแสดงความยินดีกับพี่รองด้วย” อู๋อ๋องที่ยืนชมความครึกครื้นอยู่นานได้จังหวะเอ่ยปาก เขายอมรับว่ารู้สึกอิจฉาฉู่ชิงเฟิง เพราะหากบอกว่าหลินผู่ซินงามแล้ว หลินเสี่ยวหรานกลับมีรูปโฉมงดงามยิ่งกว่า และคนที่ได้นางไปกลับเป็นอ๋องว่างงานอย่างพี่ชายเขา แล้วจะไม่ให้เจ็บใจได้อย่างไรเขาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ให้น้อ

“จะไม่ให้กังวลได้เยี่ยงไร บางที...ในครรภ์ของเจ้าอาจจะมีหน่อเนื้อเชื้อไขของข้าอยู่แล้วก็ได้” ฉู่ชิงเฟิงคิดว่าการให้เหตุผลนี้จะยอมให้นางเปลี่ยนมานั่งรถม้าของเขา แต่กลายเป็นว่าเขาทำให้นางโกรธยิ่งขึ้น“ที่แท้ท่านอ๋องก็กลัวว่าข้าอาจจะทำให้ทายาทของท่านได้รับอันตรายนี่เอง”“ไม่ใช่อย่างนั้น โธ่เอ๋ย!” ฉู่ชิงเฟิงไม่คิดว่าการพยายามอธิบายอยู่ต่อหน้าสตรีที่กำลังโกรธ เป็นอะไรที่ยากยิ่งเช่นนี้“ไม่ใช่อย่างนั้น แล้วอย่างไหนเล่า” หลินเสี่ยวหรานเค้นเสียงหึ แล้วเบนหน้าหนีเขา“คือความจริงข้าเป็นห่วงเจ้ามากกว่า รถม้าคันนั้นคงนั่งไม่สบาย ข้าเลยอยากให้เจ้ามานั่งรถม้าของข้าแทนก็เท่านั้น”“ขอบพระทัยโซ่วอ๋องที่มีเมตตา แต่อีกไม่กี่ราตรีก็จะถึงเมืองหลวงแล้ว เสี่ยวหรานอดทนได้”“แต่ข้าทนไม่ได้” ฉู่ชิงเฟิงไม่สนใจอีกแล้วว่าใครจะมองเช่นนั้น เพียงพริบตาเขาก็ดึงหลินเสี่ยวหรานมายังอีกด้านหนึ่ง ใช้ลำต้นใหญ่โตของต้นไม้บดบังสายตาสอดรู้สอดเห็นของทุกคนอ๋องหนุ่มกดร่างระหงให้แนบชิดติดต้นไม้ แล้วก้มลงประกบริมฝีปากเล็กที่เอาแต่ประชดประชันไม่หยุดของนาง บดเบียดจุมพิตอย่างโหยหาดุดัน ถ่ายทอดความคิดถึง ความเป็นห่วง และการขออภัยที่อั

“ไม่คิดว่าโตจนจะออกเรือนได้อยู่แล้ว มารดาเจ้ายังไม่ได้อบรมอีกว่า เวลาพบพี่สาวซึ่งเกิดจากฮูหยินเอกจะต้องทำเยี่ยงไร”“หลินเสี่ยวหราน เจ้า!” คราวนี้เป็นมารดาที่ไม่ได้อบรมบุตรเสียอาการ“เกาฮูหยิน ท่านต้องอบรมนางให้ดีกว่านี้นะ หากน้องสี่ออกเรือนไปทั้งอย่างนี้ เกรงว่าจะทำให้สกุลหลินขายหน้า”“ท่านแม่อย่ายอมนะเจ้าคะ หลินเสี่ยวหรานด่าว่าท่านไม่สั่งสอนข้าเจ้าค่ะ”“หุบปาก! ข้าได้ยินแล้ว” เกาอี้ซินตวัดเสียงสูงดุบุตรสาวที่ย้ำตะปูตอกฝาโลงลงมาอีก“ว่ายังไงน้องสี่” หลินเสี่ยวหรานเดินขึ้นหน้ามาหนึ่งก้าว พลางจ้องมองน้องสาวต่างมารดาด้วยสายตาจริงจัง ประหนึ่งว่าหากอีกฝ่ายไม่ยอมคำนับตนนั้นถือเป็นโทษมหันต์“เรื่องอะไรที่ข้าต้องคำนับสตรีไร้ยางอาย ที่แปดเปื้อนราคีของคนชั้นต่ำไร้หัวนอนปลายเท้าที่เอามาซ่อนไว้ในเรือนอย่างเจ้าด้วย” หลินผู่ซินที่มั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมว่าตอนนี้ตนอยู่เหนือบุตรสาวอดีตฮูหยินแล้ว จึงเลิกเสแสร้งทำเป็นนอบน้อมอย่างที่ผ่านมาทุกคนที่ออกมาต้อนรับคุณหนูใหญ่รู้สึกตกใจกับข่าวที่ได้ยิน ต่างมองหน้ากันไปมา แต่ไม่มีใครกล้ามากวาจา ได้แต่ยืนฟังด้วยใจระทึก“นอกจากมารยาทแล้ว เดี๋ยวนี้เจ้ายังแต่งเรื่องใ