All Chapters of ล่ามรัก: Chapter 21 - Chapter 30

ชีวินเดินหายออกไปจากรั้วประตูหน้าบ้านแล้วก็ไม่ได้กลับเข้ามาอีกเลย เธอไม่รู้ว่ารถของเขาไปไหน เเต่เพียงแค่เห็นว่าเขาหายไป ภัทรพิชาก็นั่งลงกับพื้นทรุดตัวร้องไห้ออกมาราวกับคนบ้า หัวใจของเธอมันเจ็บปวดถึงขั้นรุนแรง แม้ว่าปากจะบอกว่าเกลียดชีวินเพียงใด แต่ใจเจ้ากรรมกลับร้องเรียกหาแต่คนใจร้าย ต่อไปนี้เขาคงจะจริงจังกับคำพูดที่ให้ไว้กับเตวิชญ์ได้สักทีเรื่องที่จะไม่ขอยุ่งเกี่ยวกับเธออีก เพียงแค่คิดก็ทำเอาขาหมดไร้ซึ่งเรี่ยวแรงที่จะลุกเดิน กระทั่งต้องรวบรวมลมหายใจและสติได้กลับคืนมาภัทรพิชาถึงได้ลุกขึ้นย่องเข้าไปในบ้านอย่างเงียบเชียบเพราะว่ากลัวว่ามารดาจะรู้ จากนั้นชีวินก็หายหน้าหายตาออกจากบ้านไปเป็นเดือน เขาไม่ได้กลับมาค้างที่บ้านอีกเลยจนชวลิตเองก็แปลกใจ เพราะก่อนที่ชีวินจะหายออกไปเขาเริ่มที่จะกลับมานอนค้างที่บ้านบ้างแล้ว ก่อนจะหายกลับออกไปอีก"พักนี้ณีไม่เห็นคุณชินเข้าบ้านมาน่าจะเป็นเดือนแล้วนะคะคุณเชาว์ คุณชินเป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ""เห็นมันบอกผมว่าช่วงนี้ต้องใช้สมาธิอ่านหนังสือเยอะเพราะว่าเรียนใกล้จะจบแล้ว มันก็เลยขอไปใช้ชีวิตเงียบๆคนเดียวอยู่ที่คอนโด""แบบนี้นี่เองเหรอคะ ณีก็ตกใจหมดเลยค่ะ คิดว่

หลังจากที่เป่าเค้กเสร็จเรียบร้อยแล้วทั้งสี่คนก็ต้องกลับมาเผชิญหน้ากันจังๆอีกครั้ง บรรยากาศในงานมันชักจะดูแปลกไปตั้งแต่ตอนที่ชีวินมาปรากฏตัว พอเห็นว่าเป็นเขาวูบหนึ่งภัทรพิชารู้สึกดีใจจนลืมนึกไปเลยว่าระหว่างเธอและเขายังคงมีเรื่องบาดหมางแคลงใจกันอยู่ มันอาจจะเป็นเพราะว่าวันเวลาที่ผ่านล่วงเลยไปนานเป็นเดือนแล้วที่เธอและเขาไม่เคยได้พบหน้า ทำให้คนบางคนที่บอกว่าเกลียดผู้ชายที่ชื่อชีวินนักหนานั้นลืมเลือนความรู้สึกของวันนั้นไป"ยอมโผล่หัวออกมาจากรูได้แล้วหรือไงวะมึงอ่ะ"เตวิชญ์เห็นหน้าพื่อนสนิทที่หมู่นี้มันเอาแต่หลบหน้าตัวเองก็อดที่จะทักขึ้นด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ "กูจะอยู่ตรงไหน มึงก็คงจะไม่เดือดร้อนหรอก เพราะวันๆมึงคงมัวแต่เอาเวลาไปตาม.."ชีวินปรายตาไปทางภัทรพิชา หากแต่ก็หยุดคำพูดเอาไว้แค่เพียงเท่านั้น ไม่มีใครรู้ได้ว่าถ้าเกิดคำต่อไปที่ชีวินอยากจะพูดออกมามันคืออะไร แต่ถ้าให้เดาจากสายตาที่เขาใช้มองมาแล้วมันคงไม่น่าจะใช่คำที่สวยงามดีเท่าไหร่"ไอ้ชิน!""เออะพี่ชินคะ อินว่าพี่ชินดื่มนี่ก่อนดีกว่าค่ะ"อินทุอรน่าจะเห็นท่าว่าบรรยากาศมันเริ่มที่จะไม่ดีก็เลยรีบยื่นแก้วเครื่องมาใส่มือของชีวินไว้ แต่ไม่

ร่างเล็กถูกเหวี่ยงหายเข้าไปในห้องน้ำก่อนที่ชีวินจะปิดกดล็อกบานประตูแล้วพาตัวเองตามเข้ามาข้างใน ภัทรพิชาถอยกรูดติดชิดผนังไปข้างหลังอย่างตกใจไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำอะไรโจ่งแจ้งในบ้านของอินทุอรแบบนี้ ดูเหมือนว่าครั้งนี้เธอจะทำให้เขาโกรธขึ้นมาอีกแล้วด้วยการตบหน้าเขาเป็นครั้งที่สอง"คุณชิน ถอยออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะคะ""ครั้งที่แล้วฉันปล่อยให้เธอตบฉันไปฟรีๆได้ทีหนึ่งแล้ว อย่าคิดว่าครั้งนี้ฉันจะใจดีปล่อยให้เธอได้ใจไปได้ง่ายๆ"เพียงแค่ก้าวเดียวเท่านั้นเขาก็สามารถดึงเอาตัวคนที่บังอาจทำร้ายร่างกายของเขามารวบเอาไว้ในวงแขน ชีวินไม่มีทางปล่อยให้ภัทรพิชาได้มีโอกาสขัดขืนเขาได้ทัน พอมีโอกาสเขาก็รีบชิงปิดปากเธอด้วยริมฝีปากเขาเสีย จนเธอได้แต่ดิ้นรนขลุกขลักเพราะทำยังไงก็สู้แรงเขาไม่ไหว ภัทรพิชาพยายามใช้แรงกำลังที่มีทั้งหมดในการผลักหน้าอกแกร่งนั่นให้ถอยกลับออกไปแต่ไม่เป็นผล ยิ่งเธอขัดขืนดูเหมือนว่ามันจะยิ่งทำให้ชีวินได้เปรียบเธอมากยิ่งขึ้น เขาใช้มือข้างที่ว่างอยู่ลูบไต่ขี้นมาตามต้นขาขาวเนียนจนไปเกี่ยวเอาขอบกางเกงชั้นในของเธอให้หลุดติดมือเขาออกมาจนได้ จากนั้นมือไม้ก็เริ่มเล่นเป็นปูไต่วนไปบีบขย้ำที่ก้นข้างหลัง

วันนี้ทั้งวันภัทรพิชาถูกชีวินกักตัวเอาไว้ในห้องไม่ห่างกาย โดยเขาสั่งให้เธอโทรไปบอกมารดาว่ายังอยู่ที่บ้านเพื่อนต่ออีกวันจึงยังไม่ได้กลับบ้าน จากนั้นภัทรพิชาก็กลายร่างเป็นแม่ครัวทำข้าวต้มให้คนที่บอกอินทุอรว่าเจ็บปากแต่พูดกับเธอไม่หยุด ต่อด้วยกลายร่างเป็นพยาบาลส่วนตัวคอยช่วยป้อนข้าวคนป่วย เพราะว่าคนป่วยอ้างว่าจับช้อนตักข้าวต้มกินเองต่อไม่ไหว เลยสั่งให้เธอเป็นคนป้อนเขา"ทำไมป้อนแต่ฉัน เธอเองก็กินด้วยสิ""ไม่เอาหรอกค่ะ ไพน์ไม่อยากแย่งคนป่วย""ไม่อยากแย่งหรือว่าจริงๆแล้วเธอแอบใส่ยาพิษในข้าวต้มของฉัน""อย่ามาตลกได้ไหมคะ ห้องนี้มันห้องของคุณ ไพน์จะไปหาเอายาพิษมาจากที่ไหน""ถ้างั้นก็กินให้ฉันดูสิ พิสูจน์""อย่ามาทำอะไรเป็นเด็กๆได้ไหมคะ ถ้าในข้าวต้มมียาพิษจริงๆป่านนี้คุณคงตายไปแล้วล่ะค่ะ กินไปจนเครื่องชามแล้ว""อ้อ หรือว่าที่ไม่ยอมกินเป็นเพราะว่าเธอรังเกียจที่จะกินช้อนเดียวกันกับฉัน ใช่สิ ก็ตอนนี้หน้าฉันมันไม่หล่อแล้วนี่นะ เธอก็คงไม่อยากที่จะเข้าใกล้"บ้าจริง อยู่ชีวินก็เริ่มงอแงเป็นเด็กๆ เขาผลักชามข้าวต้มออกแล้วหันหน้าหนีเธอไปทางอื่น แล้วเรื่องที่บอกว่าเธอรังเกียจหน้าราของเขานั้นมันก็ไม่ใช่เรื

"ว้ายตายแล้ว นี่มันอะไรกันยายไพน์"ภัทรพิชารีบเด้งตัวลุกขึ้นจากที่นอนตอนที่ได้ยินเสียงของมารดาดังขึ้นด้วยความตกใจ ความง่วงที่มีอยู่หายไปแบบสนิท ขนาดว่าแม่เธอร้องเสียงดังขนาดนี้ชีวินก็ยังกอดเธอไม่ยอมปล่อย จนเธอต้องแกะดึงมือเขาออก"แม่คะ คือว่าไพน์""ฉันบอกแกแล้วใช่ไหมว่าให้อยู่ห่างๆจากคุณชิน แล้วนี่มานอนกอดกันอยู่แบบนี้มันคืออะไร"ชีวินลุกขึ้นนั่งด้วยความงัวเงีย เป็นเพราะเสียงร้องของพาณีที่ดังลงไปถึงข้างล่าง เลยทำให้ชวลิตต้องเดินตามขึ้นมาดู ภาพของชีวินและภัทรพิชานอนกอดกันอยู่บนเตียงทำให้พาณีตกใจเสียขวัญ ไม่ใช่ว่าชีวินเป็นคนไม่ดี แต่ติดที่ว่าลูกเลี้ยงไม่ชอบตัวเอง ก็เลยเป็นห่วงว่าจะมีเจตนาที่ไม่ดีต่อลูกสาว ส่วนชีวินได้ยินประโยคที่พาณีพูดกับภัทรพิชาเต็มสองหูก็หัวเสีย ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าไม่อยากให้ภัทรพิชายุ่งเกี่ยวกับเขา ก็ถ้าเกิดว่าภัทรพิชายุ่งด้วยแล้วจะทำไม เขามันไม่ดีอย่างไร ยิ่งฟังแล้วก็ยิ่งโกรธ ทีตัวเองยังเอาพ่อเขาไปนอนกกกอด แล้วทำไมเขาถึงจะเอาตัวภัทรพิชามานอนกกนอนกอดบ้างไม่ได้ชวลิตเปิดประตูตามเข้ามาดูเหตุการณ์ภายในห้อง พอเห็นว่าชีวินอยู่กับภัทรพิชาจริงก็เกิดอาการตกใจ ไม่คิดว่าจะมีเ