All Chapters of ล่ามรัก: Chapter 11 - Chapter 20

หลังจากเรียนเสร็จอินทุอรก็ขยั้นขยอให้เธอไปดูหนังพร้อมตัวเองและเตวิชญ์ ภัทรพิชาได้แต่อยากปฏิเสธให้มันจบๆ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธอย่างไร จะให้บอกเพื่อนไปตรงๆเลยก็ไม่ได้ว่าตัวเธอเองก็กำลังถูกชีวินส่งข้อความมาตามตัวอยู่เหมือนกัน"นะไพน์ ไปดูหนังเป็นเพื่อนฉันกับพี่ต้าหน่อย อุตส่าห์โทรไปชวนพี่ชินเมื่อกี้ แต่พี่ชินดันบอกว่าติดธุระ ไปด้วยไม่ได้สะงั้น เซ็งจัง""เออะ อิน คือว่าฉัน..""แกห้ามปฏิเสธพี่ฉันนะไพน์ บอกไว้ก่อน รู้ไหมว่าพี่ต้าปกติมีแต่สาวๆพากันวิ่งเข้าหา ฉันก็พึ่งเห็นมีวันนี้นี่แหละที่ว่าคุณพี่ชายเทพบุตรสุดหล่อของฉันอยากจะจีบสาว"ภัทรพิชาฟังอินทุอรสาธยายความฮอตของญาติหนุ่มตัวเองแบบคิดว่าน่าจะเชื่อได้ เตวิชญ์ถือว่าเป็นคนที่หน้าตาและบุคลิกดีมากๆคนหนึ่ง การที่อินทุอรบอกว่าเขามีสาวๆวิ่งเข้าหามากมายนั้นมันคงไม่เกินจริงแน่นอน แต่ทำไมเรื่องอะไรแบบนี้มันต้องมาเกิดกับเธอ เตวิชญ์เป็นเพื่อนกับชีวิน ส่วนอินทุอรก็เป็นเพื่อนของเธอ ทุกอย่างมันดูยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมด"นี่ยายอิน เราเล่นมาพูดแบบนี้ต่อหน้าไพน์พี่ก็เขินแย่สิ""เขินทำไมล่ะคะพี่ต้า อยากจีบก็บอกว่าอยากจีบสิคะ เอาให้มันแมนๆหน่อย ยอมรับตรงๆไปเล

พอเดินลงจากรถลงมาชีวินก็ตรงเข้ามาดึงแขนให้เธอเดินตามเขาเข้าไปในที่แห่งหนึ่งซึ่งมีลักษณะคล้ายกับคอนโดมิเนียมทั่วไป มือเขาข้างหนึ่งถือถุงกระดาษ ส่วนอีกข้างก็ดึงข้อมือของเธอเอาไว้ จนกระทั่งพาเธอเข้ามาหยุดยืนอยู่ที่ตรงหน้าลิฟท์ ทันใดนั้นถังขยะที่อยู่ใกล้มือก็ถูกเปิดออก ตามด้วยถุงชุดนักศึกษาสองถุงที่เตวิชญ์เป็นคนซื้อให้นั้นถูกยัดลงไปนอนในถังขยะเป็นที่เรียบร้อย"คุณชินนี่คุณทำบ้าอะไร นั่นมันที่พี่ต้าพึ่งซื้อให้ใหม่นะคะ"ด้วยความโมโหจึงทำให้ภัทรพิชาเสียงดังใส่เขา นาทีนี้เธอไม่กลัวเขาแล้ว ถ้าหากว่าชีวินจะกลายเป็นคนนิสัยเสียขึ้นมา อยู่ๆก็มาบังคับให้เธอไปซื้อชุดใหม่ พอมีคนซื้อให้ก็ปาทิ้งขว้างแบบไม่มีเหตุผล"แล้วไง อยากใส่นักหรือไงชุดที่ไอ้ต้าซื้อให้""ก็คุณเป็นคนที่อยากให้ไพน์ไปซื้อใหม่ชุดเองไม่ใช่หรือไง พี่ต้าก็อุตส่าห์ซื้อให้แล้ว อยู่ดีๆจะมาเอาชุดไปเฉยๆแบบนี้คุณบ้าไปแล้วเหรอคะ""ไม่ได้บ้า แต่แค่ไม่อยากให้เธอใส่ เรื่องชุดฉันเป็นคนบอกว่าให้เธอเปลี่ยน เพราะฉะนั้นฉันก็ต้องเป็นคนซื้อ ถามหน่อยซิว่ามันเกี่ยวอะไรกับไอ้ต้า ใครบอกให้มันเป็นคนเสนอหน้ามาซื้อชุดให้เธอ ไหนจะเรื่องที่เธอนั่งรถมากับไอ้ต้าสอง

หลังจากคุยโทรศัพท์กับแม่เสร็จภัทรพิชาก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองปั่นผ้าเอาไว้ ตั้งใจว่าจะเอาออกมาตากแต่พอเดินมาถึงเครื่องซักผ้าและเปิดดูก็ไม่เจอชุดนักศึกษาของเธอแล้ว ว่าจะกลับเข้าไปถามชีวินว่าเห็นชุดของเธอบ้างไหม แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นที่ราวตากผ้าข้างนอกเห็นว่ามีชุดของเธอเเขวนตากเอาไว้อยู่นี่เขาตากผ้าให้เราเองเหรอ...ทั้งชุดนักศึกษาและชุดชั้นในของเธอตากอยู่บนราวตากผ้าหลังห้องโดยฝีมือชีวิน วูบหนึ่งภายในใจเกิดความรู้สึกฟูๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้ชีวินจะเป็นคนใหม่ที่ใจร้ายกับเธอ แต่บางทีเขาก็ยังคงมักจะแอบเผยตัวตนในมุมที่ดีเหมือนเมื่อก่อนออกมาให้เธอเห็นบ้างอย่างไม่รู้ตัว ภัทรพิชาอยากจะยิ้มให้กับสิ่งที่เห็น แต่คิดว่าไม่ดีกว่า เพราะเมื่อตะกี้พึ่งจะถูกเขาสาดมาด้วยถ้อยคำที่ทำให้คันยุบยิบทั้งหัวใจไปหยกๆ ลองคิดใหม่ ชีวินอาจจะเป็นแค่คนที่มีระเบียบมากคนหนึ่ง เฉพาะฉะนั้นเวลาที่เขาเห็นอะไรที่มันขวางหูขวางตาก็เลยแค่อยากจะทำให้มันจบๆไปเสียอย่างนั้นพอกลับเข้าไปในห้อง บนเตียงก็มีเรือนกายสูงใหญ่นอนคว่ำหน้าไปบนที่นอน ท่อนบนเปลือยเปล่ากำยำ ท่อนล่างใส่กางเกงนอนขายาวนอนตอบพิมพ์ตอบโต้แชทในโทรศัพท์มือถือ"มีไดร์เป่าผมไห

พอวางโทรศัพท์จากอินทุอรเท่านั้น ชีวินก็หันมาจัดการทำตอบสนองต่อความต้องการของตัวเองได้อย่างถนัดถนี่ เขาไม่สามารถทนแกล้งคนตรงหน้าได้ต่อไปไหว ยามที่ถูกเรือนร่างงดงามเย้ายวนใจนั่งบดขย่มแก่นกายแกร่งของตัวเองเอาไว้ ร่างกายเขาก็ตอบรับเธอไปเสียทุกส่วน ภายในที่แสนอ่อนนุ่มแต่กลับตอดรัดรุนแรง ยามที่ภัทรพิชาประกบริมฝีปากลงมา เขาแทบอยากจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว ร่างกายเธอมันช่างยวนเย้าจนทำให้เขาทำเรื่องบ้าๆลงไปในคืนวันนั้น แล้วทุกอย่างก็ล่วงเลยมาจนถึงตอนนี้ แต่ยอมรับว่ารู้สึกโคตรจะดีทุกครั้งที่ได้ครอบครองเป็นเจ้าของเมื่อทุกอย่างจบลง สองร่างเปลือยเปล่านอนกอดก่ายกันเชียกชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อ ชีวินยังคงกอดเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยให้ห่างกาย ทำราวกับกลัวว่าเธอจะแอบหนีหายถ้าหากว่าเขาไม่ทำอย่างนั้น ก่อนจะพากันจมเข้าสู่ห้วงนิทราภัทรพิชาตื่นมาอีกทีในตอนหกโมงกว่าด้วยเสียงก๊อกแก๊กจากในครัวที่ดังเข้ามาภายในห้องนอนที่ถูกเปิดประตูทิ้งเอาไว้ กลิ่นของขนมปังปิ้งหอมๆโชยมา ทำให้เธอต้องก้าวลงจากที่นอนเดินออกไปดูอย่างลืมตัวว่าตัวเองไม่ได้ใส่ชุดนอน เธอเดินออกไปตัวเปล่าๆเงียบๆ จนไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะกินข้าวขนาดกะทัดรัด

"ไอ้ต้า มึงฟังกูก่อน"ชีวินเดินตามเตวิชญ์ที่เดินนำไปข้างหน้าหลุนๆอย่างไม่รอช้าและไม่หยุดตามเสียงเรียกแทบจะไม่ทัน ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนสนิทถึงได้เหมือนโกรธเขาขนาดนี้ เพราะระหว่างมันกับภัทรพิชาก็ยังไม่ได้ถึงขั้นจีบกันเป็นแฟนกันเสียหน่อย แล้วมันจะหัวเสียอะไรนักหนา ที่เขาพูดความจริงบอกก็เพราะว่าเป็นห่วงมัน แต่ดูท่ามันจะไม่ได้อยากยอมรับฟังความจริงจากเขาสักนิด"นี่มึงโกรธอะไรกูนักหนาวะไอ้ต้า ทำอย่างกะว่ากูไปแย่งแฟนมึง"ชีวินวิ่งตามทันเข้าไปกระชากแขนเพื่อนให้หยุดเดิน โดยที่เตวิชญ์หันกลับมามองเพื่อนสนิทหน้าเครียด ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆ ไม่คิดด้วยว่าชีวินจะทำอะไรที่ไม่ใช่ลูกผู้ชายแบบนี้ ไหนมันบอกว่าเกลียดน้องสาวนอกไส้กับแม่ของเขานักหนา ไม่รู้ว่าเกลียดท่าไหน จากน้องสาวนอกไส้ถึงได้กลายเป็นมากกว่านั้น"มึงหัดทำตัวเลวแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะไอ้ชิน""กูเลวยังไง ไหนมึงพูดมาซิ""ไหนมึงบอกว่าเกลียดน้องไพน์กับแม่เขานักหนา เกลียดบ้าอะไรมึงถึงไปนอนกับเขาได้"ชีวินพูดไม่ออก จะให้บอกเตวิชญ์ไปได้อย่างไรว่าคืนนั้นเขาเมาจนขาดสติยับยั้งชั่งใจจนหน้ามืดปล้ำภัทรพิชา เเล้วจากนั้นเรื่องราวมันก็เลยเถิดไปตามเรื่อง ท