Semua Bab ล่ามรัก: Bab 1 - Bab 10

ภัทรพิชาแอบยืนมองจากหน้าต่างชั้นสองของบ้าน สายตามองฝ่าแสงสลัวของแสงโคมไฟสีส้มที่ห้อยเรียงรายอยู่ภายในสวนจนทะลุเลยไปเห็นใครบางคนที่ยังเอาแต่นั่งดื่มมาตั้งแต่บ่ายจนดึก ท่าทางเขายังบ่งบอกว่าเสียใจมาก ตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมา สายตาที่เต็มไปด้วยความรักความห่วงใยที่มีต่อมารดาตอนที่เจ็บป่วยนั้นเธอก็เห็นชีวิน รักแม่มาก แม้ว่าวันนี้ผู้เป็นมารดาจะจากโลกนี้ไปได้หกเดือนเต็มแล้ว แต่ความโศกเศร้าที่ผู้ชายคนนี้มีอยู่กลับไม่เคยจางไป หนักสุดก็คงจะเป็นเมื่อช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา ที่มารดาของเธอได้ตัดสินใจเข้าพิธีแต่งงานกับผู้เป็นบิดาของเขา สายตาของชีวินที่ครั้งหนึ่งเคยมองเธอมาพร้อมด้วยความรู้สึกบางอย่าง แบบที่เธอเองก็บอกไม่ถูก หากแต่กลับนำมาซึ่งความสั่นไหวภายในหัวใจดวงน้อยจนมันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ภัทรพิชาเคยรับรู้ได้ ก่อนที่ความรู้สึกพวกนั้นจะจางหายไปทันทีที่ชีวินได้รู้ว่าบิดาของตนเองได้ตัดสินใจที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้งกับผู้ที่เป็นมารดาของเธอนับจากวันนั้นทุกๆอย่างเปลี่ยนกลับจากขาวเป็นดำสนิท เทียบดูกับเมื่อก่อนแม้ว่าจะไม่ได้คุยกันมาก หากแต่ตอนนี้คือไม่ได้มีการพูดคุยใดๆกันเลย นอกจากสายตาเย็นชาที่ปนผสมมา

นิ้วเรียวยาวได้ทีก็แทรกสอดผ่านเข้าไปภายในจนมิด ภัทรพิชาพยายามหนีบเกร็งขาขัดขืนเอาไว้แล้ว แต่มีหรือที่เธอจะสู้เรี่ยวแรงของเขาได้ เขายังคงขยับนิ้วมือเข้าออก ส่วนหัวแม่โป้งก็จัดการบี้คลึงลงไปบนเม็ดติ่งเกสรจนภัทรพิชาเกิดความรู้สึกบางอย่าง"ยะ อย่านะคุณชิน อย่าทำแบบนั้น""ไม่ต้องแกล้งทำเป็นห้ามหรอกไพน์ ฉันรู้หรอกน่าว่าเธอน่ะอยากให้ฉันทำ""มะ ไม่จริงนะ ไพน์ไม่เคยคิดแบบนั้น อื้อ""งั้นเหรอ ถ้าอย่างงั้นเราก็ลองมาดูกันหน่อยว่าสิ่งที่เธอพูดกับสิ่งที่ฉันพูดนั้น แบบไหนมันจริงกว่ากัน"แล้วน้ำเสียงคัดค้านที่แสนจะแผ่วเบาก็ค่อยหลุดหายจากไปจากริมฝีปากของภัทรพิชา หากแต่กลับเป็นเสียงหลุดครางแทบจะตลอดเวลาแทนยามที่นิ้วมือของชีวินกระทำการรุกรานรังแกเธอต่อ ชุดนอนตัวสั้นโดนถกขึ้นมาจากบริเวณเอวคอดก่อนที่จะถูกปลดออกไปทางศรีษะทันที หลังจากที่ตกอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ร่างงามที่โดนทาบทับจนเผยให้เห็นเนินเนื้อผิวขาวเนียนนั้นก็ได้แต่บิดดิ้นหนีจากการระรานของคนที่กำลังเป็นต่อเธออย่างไม่สามารถหลบหลีกได้"คุณชิน พะ พอแล้วค่ะ""อย่ามา ที่ทำเป็นดิ้นเนี่ย คงเพื่ออยากที่จะเรียกร้องความสนใจจากฉันอีกล่ะสิ มารยาร้อยล้านเล่มเกวี

เช้านี้ภัทรพิชายังคงรีบตื่นแต่เช้าออกจากบ้านมาเรียนตามเคย ตั้งแต่ที่แม่ของเธอแต่งงานกับพ่อของชีวินไป หน้าที่ในการทำงานบ้านของเธอก็ถือเป็นอันว่าถูกงด เนื่องจากว่าชวลิตได้จ้างแม่บ้านจากบริษัทรับทำความสะอาดมาคอยทำความสะอาดจากข้างนอกสัปดาห์ละสองถึงสามครั้ง และที่ไม่ได้จ้างแบบประจำก็เป็นเพราะว่าแม่ของเธอบอกว่ายังอยากจะมีอะไรเหลือไว้ให้ทำเหมือนแต่ก่อนบ้าง แน่นอนว่าชวลิตนั้นก็ย่อมจะตามใจภัทรพิชาใช้บริการของรถไฟฟ้าตามแบบปกติทุกวัน เรียกได้ว่าตอนนี้เธอเปลี่ยนจากเด็กบ้านนอกมาเป็นเด็กกรุงเทพเต็มตัวก็น่าจะได้ ชวลิตเคยเสนอเรื่องให้เธอลองทำใบขับขี่และหัดขับรถดู เผื่อว่าอยากจะมีรถยนต์ไว้ขับเองหรืออยากจะพาแม่ไปไหน แต่ภัทรพิชาบอกว่าตอนนี้เธอยังสะดวกแบบนี้มากกว่า ชวลิตก็เลยปล่อยเลยตามเลยสองสัปดาห์เต็มแล้วที่ชีวินหายหน้าไปอย่างไร้ร่องรอย หลังจากคืนนั้นเขาก็ขับรถกลับออกไปทันทีในตอนดึก แถมมิวายยังหันมาสั่งให้เธอจัดการเก็บเศษซากความน่าอับอายที่ตัวเขาเองเป็นคนก่อไว้ออกไปเสียให้หมดสิ้น 'เก็บพวกปลอกหมอนผ้าห่มพวกนี้เอาออกไปจากห้องฉันทั้งหมด ถ้าฉันกลับมาคราวหน้าอย่าเอามาใส่ให้ฉันได้เห็นอีก ''ถ้าเกิดว่าจะรัง

หลังจากเลิกเรียนภัทรพิชาก็ตรงกลับบ้าน วันนี้ต่างคนต่างก็มีธุระต่อกันหมดก็เลยไม่ได้มีใครชวนใครไปไหน แพรี่ต้องรีบกลับบ้านไปเยี่ยมคุณย่าที่แม่พึ่งโทรมาบอกว่าเข้าโรงพยาบาล และมิรินเองก็ต้องกลับไปช่วยแม่ซื้อของสำหรับเตรียมไปทำบุญวันเกิดพรุ่งนี้ ส่วนอินทุอรก็บอกกับแพรี่ว่ามีนัดทานข้าวกับชีวิน เสร็จแล้วเขาก็จะพาไปดูหนังต่อ ทำเอาทั้งมิรินและแพรี่ต่างก็พากันอิจฉาอินทุอรด้วยกันทั้งนั้นแต่สำหรับเธอ ภัทรพิชาไม่รู้ว่าสำหรับชีวินแล้วเขาจะรู้สึกกับอินทุอรอย่างไร แต่จากที่ดูท่าทางของอินทุอรเพื่อนของเธอก็คงจะมีอาการหลงใหลได้ปลื้มชีวินอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน สีหน้าและแววตาของอินทุอรบอกได้อย่างชัดเจนว่าเธอนั้นมีความรู้สึกดีแค่ไหนเวลาที่ได้พูดถึงชีวินให้ทุกคนฟัง ยิ่งเวลาที่ถูกแพรี่กับมิรินแกล้งแซว อินทุอรก็จะมีอาการเขินจนหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด ก็อย่างว่า เดือนมหาวิทยาลัยมาจีบทั้งที เป็นใครก็คงจะอดปลื้มอกปลื้มใจไม่ได้ ต่างจากเธอที่ถึงขนาดว่าได้สัมผัสเกือบทุกซอกส่วนในร่างกายเขาอย่างใกล้ชิดมาแล้ว แต่กลับไม่สามารถที่จะแสดงความรู้สึกอะไรใดๆออกมาได้ ทั้งๆที่เธอเอง..ก็แอบชอบเขามาแล้วตั้งนานพอเดินเข้าบ้าน ภัทรพิ

ภัทรพิชาตื่นขึ้นมาในตอนเกือบหกโมงเช้าเพื่อที่จะไปเตรียมตัวอาบน้ำไปเรียนด้วยอาการงัวเงียเพราะว่านอนไม่เต็มตื่น เมื่อคืนหลังจากที่เอาเปรียบเธอจนพอใจชีวินก็กลับออกไปในตอนตีสี่กว่าๆ ด้วยความเหนื่อยอ่อน ภัทรพิชาจึงทำได้แค่เพียงขยับเปลือกตา พยายามลืมตาขึ้นมาดูตอนที่ชีวินลุกขึ้นไปจากเตียงเท่านั้น และตัวเขาเองก็ไม่ได้หันกลับมามองเธอเลยเช่นกันหลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินหอบกระเป๋าลงไปข้างล่าง หางตาเหลือบไปเห็นแม่ของเธอกำลังจัดโต๊ะเตรียมอาหารเช้าเดินเข้าออกครัวอยู่ไวๆ ภัทรพิชาจึงเดินลงไปเห็นชวลิตนั่งอ่านหนังสือพิมพ์และยกกาแฟขึ้นจิบ ก่อนที่สายตาจะมองเลื่อนขยับไปเห็นว่าบนโต๊ะอาหารก็มีชีวินนั่งรออยู่ด้วยและเขากำลังมองมาทางเธอ"แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอไพน์ มากินข้าวต้มหมูสับก่อนสิ แม่ตั้งโต๊ะเสร็จแล้วพอดี"ภัทรพิชาเดินตามหลังแม่ไปยังโต๊ะอาหารด้วยความรู้สึกหลากหลาย ชวลิตวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วมองเธอลอดผ่านแว่นตามาพร้อมกับยิ้มให้ ในขณะที่ชีวินกลับทำหน้าตึงแล้วตามมาด้วยถ้อยคำถากถางตามแบบฉบับเขา"นี่ลูกสาวคนใหม่ของพ่อเขาชอบตื่นสายแล้วปล่อยให้คนอื่นนั่งรอบนโต๊ะอาหารแบบนี้ประจำเลยเหรอครับ""รอเรออะไรกั